Η ΠΙΟ ΚΡΥΦΗ ΠΛΗΓΗ

Εξώφυλλο: Φώτης Πεχλιβανίδης. Φωτογραφία εξωφύλλου: Ομάδα ανταρτών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, στη γωνία των οδών Θέσπιδος και Σέλλεϋ, στην Πλάκα, το Δεκέμβριο του 1944. Ο φωτογράφος παραμένει άγνωστος. | Κάντε κλικ στις εικόνες να μεγαλώσουν  → 

Η ΠΙΟ ΚΡΥΦΗ ΠΛΗΓΗ

Μια σύγχρονη ερωτική ιστορία, με φόντο τα Δεκεμβριανά του ’44.

Ένας ισόβιος έρωτας στην εποχή των στιγμιαίων ερώτων και ο εφιάλτης του εμφυλίου στα χρόνια της κρίσης.

✒

Διαβάστε τις 19 πρώτες σελίδες του βιβλίου, όπως ακριβώς τυπώθηκαν

 Σημείωμα του συγγραφέα: Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να λέγεται «Δεκεμβριανά»

Ολόκληρο το εξώφυλλο ↓ Κάντε κλικ

Το εικοστό τέταρτο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, το μυθιστόρημα Η πιο κρυφή πληγή, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος, τον Νοέμβριο του 2012.

*******************************

 "Η ΚΡΙΣΗ ΔΙΕΛΥΣΕ ΣΕ ΧΡΟΝΟ-ΡΕΚΟΡ ΤΗ ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΤΙΚΗ

ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ"

Απόσπασματα πρόσφατης συνέντευξης του Β.Ρ. στο Έθνος

 ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ: Η κρίση μάς γύρισε στα παλιά; Αυτές οι εποχές δεν είναι κεφάλαια που έχουν κλείσει;

Β.Ρ.:Η κρίση διέλυσε σε χρόνο-ρεκόρ τη νεοπλουτίστικη βιτρίνα των τελευταίων χρόνων και τη συλλογική αυταπάτη ότι «γίναμε Ευρώπη». Και η χώρα έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τις παλιές, κρυφές πληγές της. Ο άκρατος καταναλωτισμός και τα υλικά αγαθά καμουφλάρισαν, αλλά δεν εξάλειψαν ούτε την κακοδαιμονία ούτε τις παθογένειές μας. Παθογένειες όπως η δυσλειτουργία των εισαγόμενων από το εξωτερικό θεσμών μας, η ανύπαρκτη παιδεία μας και η εγγενής διχόνοια μας - για να αναφέρω μερικές. Ως επί το πλείστον, η ευθύνη βαραίνει την άρχουσα τάξη, γιατί όπως λέει και η παροιμία, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Τις Βιβλιοθήκες και τις Οξφόρδες στην κάθε Αγγλία δεν τις έφτιαξαν οι ανθρακωρύχοι, αλλά οι λόρδοι.

[...................................]

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ:Βρίσκεις απαραίτητη την Ιστορία για να ερμηνεύσουμε σήμερα το παρόν; Και εν τοιαύτη περιπτώσει, μέσα σε τόση σύγχυση τι ακριβώς μπορεί να κάνει η λογοτεχνία;

Β.Ρ.:Η κυρίαρχη λογοτεχνία των χρόνων της πλασματικής ευδαιμονίας ήταν ψυχαγωγική και επιδερμική, όσο και οι ζωές μας εκείνη την περίοδο. Αντίθετα, η λογοτεχνία που θα γεννηθεί στα χρόνια που έρχονται, θα είναι ριζικά διαφορετική και θα παίζει έναν άλλο ρόλο: παρηγορητικό και εμψυχωτικό. Κάτι που ισχύει για όλες τις τέχνες.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ:Πνευματικοί άνθρωποι, σιωπή, ΕΚΕΒΙ... Ολα έχουν γίνει ένα κουβάρι, γιατί;

Β.Ρ.:Οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας, έχουν μεταβληθεί σε κομφορμιστές και ωφελιμιστές του αισχίστου είδους. Οσο για τους λίγους εκείνους που έχουν να πουν κάτι όντως αντίθετο με την καθεστωτική ιδεολογία, είτε φιμώνονται είτε τους δίνεται ο λόγος, ταυτόχρονα με εκατοντάδες άλλους, ώστε η φωνή τους να χάνεται μες στην οχλαγωγία.

Αλλά και οι μεγάλες λέξεις φτάνουν να σηματοδοτούν πια το αντίθετό τους: πατρίδα, πατριωτισμός, Χρυσή Αυγή...

Β.Ρ.:Η Χρυσή Αυγή φαίνεται σαν καινούργιο φρούτο που ήρθε από το πουθενά. Κι όμως, γεννήθηκε από το αυταπόδεικτο γεγονός ότι τα δύο κόμματα εξουσίας έκαναν και κάνουν πλημμελώς τη δουλειά τους. Γι' αυτό και, κατ' ουσίαν, φασίστες δεν είναι μόνο τα μέλη της εν λόγω συμμορίας ή οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι από τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων. Για να υπάρξουν ο ωμός τραμπουκισμός και η κτηνωδία ενός τέτοιου πολιτικού εκτρώματος απαιτείται η ανοχή και κάποτε η συναίνεση ενός πολύ ευρύτερου κοινωνικού στρώματος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:> 
Β. Ραπτόπουλος: Η κρίση έφερε στο φως την ανύπαρκτη παιδεία μας