ΝΤΕΛΙΡΙΟ ΧΡΥΣΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

Πηγή: http://aristerok.wordpress.com

Η διαχρονική λεηλασία της Χαλκιδικής

Νίκος Ηλιάδης

Εφημερίδα «Θεσσαλονίκη»: 11/03/2013

Κατέβηκα κι εγώ στην όντως εντυπωσιακή διαδήλωση του Σαββάτου εναντίον της επένδυσης για την εξόρυξη χρυσού στη βορειοανατολική Χαλκιδική.

Ήταν μία διαδήλωση-απάντηση σε αυτήν την οποία είχαν διοργανώσει οι υπέρμαχοι της εξόρυξης μία εβδομάδα νωρίτερα στα μαδεμοχώρια του γειτονικού νομού, εκεί δηλαδή όπου πρόκειται να αναπτυχθεί η επίμαχη επένδυση. Είδα το Σάββατο στη διαδήλωση πρόσωπα γνωστά για τις περιβαλλοντικές ανησυχίες και τους διαρκείς αγώνες τους για την προστασία του περιβάλλοντος. Είδα όμως και χιλιάδες Θεσσαλονικείς, που έχτισαν το αυθαίρετό τους στη Χαλκιδική αποψιλώνοντας ολόκληρο το πρώτο πόδι και το μισό από το δεύτερο, να περιφέρουν τώρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης τις ανησυχίες τους για τις πολύ πιθανές περιβαλλοντικές συνέπειες εξαιτίας της επέκτασης της μεταλλευτικής δραστηριότητας στη βορειοανατολική Χαλκιδική. Προφανώς θεωρείται θεμιτό μία δασική ή ημιδασική έκταση να αντικαθίσταται από βίλες ή παραθεριστικά συγκροτήματα, στην πλειονότητά τους αυθαίρετα. Δεν ενοχλούμαστε, όταν τεράστιες εκτάσεις πρασίνου παραδίδονται βορά στην ικανοποίηση του μικροαστισμού μας. Δεν εξεγειρόμαστε, όταν απέραντες εκτάσεις με γκαζόν απορροφούν και το τελευταίο απόθεμα του υδροφόρου ορίζοντα του γειτονικού νομού. Δεν διαδηλώνουμε, όταν με τα δανεικά της επίπλαστης ευδαιμονίας μας δελεάζουμε τους Χαλκιδικιώτες και εκμαυλίζουμε έτι περαιτέρω τους πάντα «πρόθυμους» απλοχέρηδες δασάρχες και πολεοδόμους.

Δεν ενοχλούμαστε, για να έρθουμε και στα δικά μας, όταν μία ολόκληρη λίμνη, η Κορώνεια, αφανίζεται χάριν της υποτιθέμενης βιομηχανικής ανάπτυξης. Και όχι μόνον το ανεχόμαστε, αλλά απεναντίας επιβραβεύουμε κιόλας με την ψήφο μας αυτούς οι οποίοι την προσεχή εβδομάδα δικάζονται ως υπαίτιοι για τον αφανισμό της Κορώνειας.

Δεν ξέρω εάν η διαδήλωση του Σαββάτου συνιστά καθυστερημένη εκδήλωση ενοχικού συνδρόμου για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην «καλή μεριά» της Χαλκιδικής. Ή αν αποτελεί αυθόρμητη εκδήλωση γνήσιας περιβαλλοντικής ευαισθησίας και ανησυχίας για ό,τι απέμεινε όρθιο στον πολύπαθο γειτονικό νομό. Ξέρω όμως ότι αυτός ο ιδιότυπος «διάλογος» ανάμεσα στους «ντόπιους» και στους «ξένους», στους «μεταλλωρύχους» και στους «τουρίστες» δεν μπορεί να είναι ούτε γόνιμος ούτε αποτελεσματικός. Πολύ φοβάμαι μάλιστα ότι είναι και ετεροχρονισμένος. Διότι, εάν οι κάτοικοι των μαδεμοχωρίων υπό το καθεστώς της οικονομικής ανέχειας και της καλπάζουσας ανεργίας έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν το «ευ ζην» χάριν του «ζην», ουδείς είναι σε θέση να τους αποτρέψει. Ούτε οι Θεσσαλονικείς οι οποίοι συνέπραξαν στην περιβαλλοντική λεηλασία της Χαλκιδικής ούτε φυσικά η πολιτεία, η οποία εδώ και σχεδόν μία δεκαπενταετία έχει διαπράξει εγκληματικά σφάλματα στη διαχείριση της συγκεκριμένης υπόθεσης.