ΜΑΓΚΑΚΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΜΟΡΦΩΤΟ...

 

Πολύ λίγος, σχεδόν ελάχιστος...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Η Καθημερινή, 20/1/2013

Δεν γίνεται να μην το ξαναπώ, γιατί το τσίρκο της Πέμπτης το φέρνει και πάλι στην επιφάνεια: μας σώζει η ελληνική γλώσσα. Αυτή είναι το σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσους ξένους θα είχαν την περιέργεια να καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθήσουν τη μετάδοση της συζήτησης στη Βουλή για τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής.

Το γεγονός ότι η γλώσσα μας δεν είναι διαδεδομένη είναι αυτό στο οποίο θα τολμούσα να πω ότι αναγνωρίζω το χέρι του μυθικού «θεού της Ελλάδος». Το παροιμιώδες «it's all greek to me» (αντίστοιχο του δικού μας: «για μένα όλα αυτά είναι κινέζικα») είναι ό,τι στερεί από τους ξένους την ευχέρεια να διαπιστώσουν την έκταση και το βάθος του χάους, το παιδαριώδες επίπεδο, την θεσμοθέτηση της βλακείας, την ανεπανόρθωτη ζημία που έχει προκαλέσει στα πάντα η διάβρωση από τον λαϊκισμό. Χάρις σε αυτόν τον φραγμό, οι ξένοι δεν έχουν τη δυνατότητα να τα σταθμίσουν όλα αυτά μες στο κεφάλι τους και έτσι να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα εκείνων που θα έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα δεν σώζεται: ότι δεν της αξίζει η τύχη να ασχολούνται τόσοι πολλοί και να ξοδεύουν τόσα πολλά για τη σωτηρία της. Να μου επιτρέψετε, λοιπόν, το «ουφ!» της ανακούφισης και να περάσουμε αμέσως παρακάτω στα όσα, κατά τη γνώμη μου, προκύπτουν ως διαπιστώσεις από το τσίρκο της Πέμπτης.

Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Τσίπρας δεν είναι λίγος, όπως θέλουν να τον βλέπουν ορισμένοι. Η επίδοσή του την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή έδειξε ότι, στην πραγματικότητα, είναι πολύ λίγος - μα πάρα πολύ λίγος! Αφού κατά την πρώτη φάση της γενικής επίθεσης που επιχείρησε, απέτυχε η επένδυσή του στην αόριστη σκανδαλολογία (απέτυχε διότι δεν περίμενε ότι οι Γάλλοι θα έστελναν για δεύτερη φορά τη λίστα Λαγκάρντ), απέτυχε και στην προσπάθειά του να μετατρέψει την ψηφοφορία σε πρόταση μομφής για την κυβέρνηση. Επιδίωξή του ήταν να αθροίσει, διά του τρόπου αυτού, υπέρ της αντιπολίτευσης τους δυσαρεστημένους κυρίως της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη τακτική που δοκίμασε ήταν να επιμείνει στην ψήφιση επί των εγκαλουμένων προσώπων και όχι επί των προτάσεων, όπως ορίζει σαφώς ο κανονισμός της Βουλής. Επεσε στο κενό όμως, όταν ο Βενιζέλος (έστω την υστάτη ώρα, έστω και με τα χίλια ζόρια...) δέχθηκε, παρά τον κανονισμό, ψήφιση επί των προσώπων. Τότε δοκίμασε τη δεύτερη τακτική: να υποχρεούται ο κάθε βουλευτής να ψηφίζει σε όλες τις κάλπες, κάτι το οποίο ήταν ολοκληρωτισμός μεταμφιεσμένος σε δημοκρατικότητα και δεν ήταν δυνατόν να γίνει δεκτό σε καμία αστική δημοκρατία, ούτε ακόμη και στη δική μας, τη χρονίως κακοποιημένη.

Τα μέσα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ήταν τόσο εμφανώς προσχηματικά και τραβηγμένα από τα μαλλιά (είχαν τη φτήνια των κόλπων του αμφιθεάτρου μεταξύ φοιτητικών οργανώσεων...), ήταν επίσης τόσο εμφανής η σκοπιμότητά του, ώστε πέτυχε το ακριβώς αντίθετο του επιδιωκομένου σκοπού: προκάλεσε τη συσπείρωση των βουλευτών σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. (Ειδικά δε για το ΠΑΣΟΚ, όπου η δυσαρέσκεια για τον Βενιζέλο κοχλάζει, το ότι προκάλεσε ο Τσίπρας τη συσπείρωση περί τον αρχηγό ήταν αληθινός άθλος!..) Εν ολίγοις, την αναμέτρηση της περασμένης Πέμπτης δεν την κέρδισε η κυβέρνηση με τις κινήσεις της και την αξία της. (Αλλο σκορποχώρι εκεί πέρα, όπου το χάος, η ανοργανωσιά και η αναποφασιστικότητα επικρατούσαν ώς την τελευταία στιγμή...). Την έχασε ο Τσίπρας μοναχός του.

Το γεγονός δεν πρέπει να εκπλήσσει. Αυτό είναι ο Τσίπρας: ένα μαγκάκι γαλουχημένο στην ΚΝΕ του 1989, ένα παιδί καμωμένο από τα υλικά του αμφιθεάτρου της μεταπολίτευσης. Ουσιαστικά αμόρφωτος, με τους στενούς ορίζοντες ενός αυτάρεσκου μικρόκοσμου, που τους περιόρισαν ακόμη περισσότερο οι παρωπίδες της πεισματικής εμμονής στη μαρξιστική θεολογία. Απέτυχε στη διεθνή εκστρατεία του· απέτυχε στην προσπάθεια να ελέγξει το κόμμα του (που εξετέθη για μία ακόμη φορά με ένα τμήμα του να υπερασπίζεται καταληψίες και να ψάχνει δικαιολογίες για τρομοκράτες)· τέλος, απέτυχε και στο τσίρκο που ο ίδιος και το κόμμα του έστησαν σκοπίμως. Για τα μέτρα του σημερινού πολιτικού κόσμου χαρίσματα έχει· ηγέτης, όμως, με τις δυνατότητες να διαμορφώσει έναν πολιτικό χώρο και να τον κατευθύνει προς τα εκεί που θέλει, ο Τσίπρας δεν είναι.