Η μεταρρύθμιση δεν είναι (απαραιτήτως) απορρύθμιση
Για τον επαναπατρισμό μιας αμφίσημης έννοιας στις δημόσιες πολιτικές
του Δημήτρη Χριστόπουλου
ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΑΥΓΗΣ @ 20/1/2013
Ζαν Μέτσινγκερ, «Η Σφίγγα», 1920
Στις μέρες μας, μιλάμε συνέχεια για μεταρρυθμίσεις χωρίς να προσδιορίζουμε για τι συζητάμε.[1]
Ξεκινώ λοιπόν από την αυτονόητη παραδοχή ότι ‘μεταρρυθμίσεις’ κενές
περιεχόμενου δεν δύνανται να υπάρχουν διότι καμιά διαδρομή δεν έχει
νόημα αν δεν αναφέρουμε «από πού προς πού». Έτσι και η μεταρρύθμιση.
Όσο σημαντική όμως είναι η μεταρρύθμιση για το νεοφιλελευθερισμό, διότι
με αυτήν καταστρέφει και δημιουργεί, άλλο τόσο είναι για ένα
πειστικό πρόγραμμα ανατροπής του. Διότι και αυτό καλείται και να
καταστρέψει αλλά κυρίως να δημιουργήσει.
Ποια μεταρρύθμιση;
Η κυρίαρχη περί μεταρρύθμισης αντίληψη
κανοναρχεί σε όλα τα πεδία οικονομικής και κοινωνικής ζωής τις νέες
αλήθειες της τεχνολογίας του κυβερνείν, με τον ίδιο τρόπο που οι αλήστου
μνήμης κεντρικές επιτροπές του ΚΚΣΕ έθεταν τη σοβιετική κοινωνία
ενώπιον απίθανων πλάνων παραγωγής με προβολή δεκάδων ετών στο μέλλον και
φυσικά ολέθρια αποτελέσματα: όπως ακριβώς ακούμε εδώ και μερικά χρόνια
τους ενσαρκωτές του κυρίαρχου μεταρρυθμιστικού λόγου να υπαγορεύουν το
μέλλον μας μέσω προβλέψεων που διαρκώς διαψεύδονται.[2] (περισσότερα…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου