Η ΑΝΟΙΞΙΣ
(Κατά το Ιταλικόν)
Χελιδόνας ορών αντικρύ μου,
"Ήλθον πάλιν" κραυγάζω με πόνον.
Ω! τας βλέπω και κλαί΄η ψυχή μου
-η καλή μου δεν φαίνεται μόνον.
Αμβροσίαν το έαρ εκχύνει
Εις του δάσους τ΄ατίμητα κάλλη
Αηδόνων φωνή το καλλύνει
Αλλ΄εκείνη- συγχρόνως δεν ψάλλει.
Τα πτηνά περιίπτανται λάβρα
Μαγικού ωσάν κάτοικοι κόσμου
Μουρμουρίζει ματαίως η αύρα,
Όλα μαύρα παρίσταντ΄εμπρός μου.
Μυροβόλα φυτά τριγυρίζουν
Το κρυστάλλινον νάμα της κρήνης
Όλα κύκλω μου μόσχον μυρίζουν
Τι αξίζουν -απούσης εκείνης;
Γ.Ζ.*
Περιοδικόν "Ευτέρπη" τ.5, αρ. 115, 1852
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου