ΚΛΑΣΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

 ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΣΙΛΕΡ 

[Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του θανάτου του

από φυματίωση, στις 9 Μαΐου 1805 (γενν.: 1859),
αρχίζουμε την ανάρτηση του περίφημου ποιήματός του
Ο Βουτηχτής, στην αριστουργηματική μετάφραση
του Γλαύκου Πόντιου (Νίκου Κογεβίνα, 1856-1897).] 

Inga Schnekenburger: Κολάζ υπολογιστή για τον  "Βουτηχτή". Έργο του 2003

Der Taucher

Ο ΒΟΥΤΗΧΤΗΣ
(Μπαλάντα)
[1797]

  "Wer wagt es, Rittersmann oder Knapp,

Zu tauchen in diesen Schlund?

Einen goldnen Becher werf' ich hinab,

Verschlungen schon hat ihn der schwarze Mund

Wer mir den Becher kann wieder zeigen,

Er mag ihn behalten, er ist sein eigen."

"Ιππότης άρα, ή σκουτάριος τολμά

Σ΄αυτόν να ριχθεί το βυθό;

Χρυσό ποτήρι στα βάθη πετώ,

Να, το ΄πιεν η μαύρη ρουφίστρα γοργά.

Εκείθε αν κανείς το σηκώσει από κάτου,

Σ΄αυτόν τ΄απαφήνω και ας είν΄χάρισμά του"

   Der König spricht es und wirft von der Höh

Der Klippe, die schroff und steil

Hinaushängt in die unendliche See,

Den Becher in der Charybde Geheul.

"Wer ist der Beherzte, ich frage wieder,

Zu tauchen in diese Tiefe nieder?"

Και μες στης Χάρυβδης τ΄άγρια νερά

Απ΄την κορυφή του σκληρού,

Του ολόρθου βράχου κι εμπρός κρεμαστού

Ο ρήγας την κούπα στο κύμα πετά.

"Και πάλι ερωτώ σας, καρδιά ποιος θα δείξει

Σε τούτο το χάος να βουτήξει;"

   Und die Ritter, die Knappen um ihn her

Vernehmen's und schweigen still,

Sehen hinab in das wilde Meer,

Und keiner den Becher gewinnen will.

Und der König zum dritten Mal wieder fraget:

"Ist Keiner, der sich hinunter waget?"

Αλλά σκουτάριοι κι ιππότες τ΄ακούν

Και λόγο δε λέγουν, σκυφτά

Μες στ΄άγριο κύμα κοιτάζουν που σκα,

Το κέρδος χρυσού ποτηριού δεν ποθούν.

Κι ο ρήγας και τρίτη φοράν ερωτάει' 

"Κανείς από σας να ριχθεί δεν τολμάει;"

   Doch alles noch stumm bleibt wie zuvor,

Und ein Edelknecht, sanft und keck,

Tritt aus der Knappen zagendem Chor,

Und den Gürtel wirft er, den Mantel weg,

Und alle die Männer umher und Frauen

Auf den herrlichen Jüngling verwundert schauen.

Κι όλοι, όπως πριν, απομένουν βουβοί,

Σκουτάριος γλυκός, θαρρετός,

Στους φοβισμένους συντρόφους του εμπρός

Προβαίνει και ζώνη πετά και μαντύ (=μανδύα).

γυναίκες τριγύρουθε κι άντρες τηράζουν

Τ΄αγόρι το εξαίσιον, όπου όλοι θαυμάζουν. 

   Und wie er tritt an des Felsen Hang

Und blickt in den Schlund hinab,

Die Wasser, die sie hinunter schlang,

Die Charybde jetzt brüllend wiedergab,

Und wie mit des fernen Donners Getose

Entstürzen sie schäumend dem finstern Schoße.

Κι όπως του βράχου στο γέρμα πατεί

Να ιδεί στο βυθό τα νερά

Που ΄χε ρουφήσει, τ΄απάνου ξερνά

Βογγώντας η Χάρυβδη, και με βοή

Ως να ήταν βροντής μακρινής αγρικιώνται

με αφριάν απ΄τα σπλάχνα της όπως πετιώνται.

[Συνεχίζεται]