Τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ οὐσία ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ δὲ ὅλου τοῦ σώματος σύγκρισις εὔσηπτος, ἡ δὲ ψυχὴ ῥόμβος, ἡ δὲ τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη ἄκριτον· συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ μὲν τοῦ σώματος ποταμός, τὰ δὲ τῆς ψυχῆς ὄνειρος καὶ τῦφος, ὁ δὲ βίος πόλεμος καὶ ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη. τί οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; ἓν καὶ μόνον φιλοσοφία· τοῦτο δὲ ἐν τῷ τηρεῖν τὸν ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων κρείττονα, μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως καὶ μεθ ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον ποιῆσαί τι ἢ μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ λύσιν τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον συγκρίνεται.
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ (121-180), "ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ". 2, 17.
στον sfrang,
για τις περί τον Θεό
συζητήσεις του
Στιγμή ο ανθρώπινος βίος , η ουσία του ρευστή κι
η αίσθησή του θολή' εύκολα σαπίζει η υφή του σώματος,
η ψυχή είναι μια δίνη, η τύχη τραβά στο σκοτάδι,
ενώ η δόξα είναι αστάθμητη.
Με δυο λόγια, ποτάμι είναι όσα αφορούν το σώμα
κι όλα τα της ψυχής όνειρο κι ομίχλη,
η ζωή ένας πόλεμος και ξενιτεμός,
ενώ η υστεροφημία λησμονιά.
Τι λοιπόν μπορεί να μας δείξει το δρόμο;
Μόνο ένα: η φιλοσοφία!
Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας
αμόλυντο και αβλαβή, κυρίαρχο πάνω στις ηδονές
και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα κουτουρού,
τίποτε με απάτη και προσποίηση, ανεξάρτητοι από
το τι θα κάνει ή δε θα κάνει ο άλλος. Κι ακόμα,
να αποδεχόμαστε όσα μας συμβαίνουν και
πέφτουν στο μερτικό μας σαν καταστάσεις που
έρχονται από εκεί που έχει έρθει ο καθένας μας'
πάνω απ' όλα, να περιμένουμε το θάνατο με γαλήνιο
πνεύμα, πιστεύοντας ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά
η διάλυση των συστατικών από τα οποία είναι
φτιαγμένος κάθε ζωντανός οργανισμός.
[Μετάφραση: Γεροντάκος]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου