Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Περιοδικό the books' journal, 3 Ιανουάριος 2011
Ένας ανόητος Μαρξισμός, παντρεμένος με ένα παράλογο εθνικισμό, στοιχειώνει, μετά την έναρξη εφαρμογής του περίφημου Μνημονίου, τον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Με συνειδητή άγνοια των πραγματικών δεδομένων και με μια εμμονή σε αφελείς απλουστεύσεις και ευκολοχώνευτες ψευτο-αναλύσεις η γενική προσπάθεια είναι απλοϊκά διάφανη. Να εξωραισθεί δηλ. ο ρόλος της ελληνικής κοινωνίας στο τραγικό αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένα θύμα. Αυτό είναι τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Και είναι απαραίτητος ένας αδυσώπητος εχθρός. Που βρέθηκε στο σκοτεινό πρόσωπο των ξένων δανειστών που κάνουν τα πάντα για να υπονομεύσουν την πορεία και την πρόοδο του ελληνισμού. Απαραίτητο όμως είναι και το εργαλείο υλοποίησης των σατανικών αυτών σχεδίων. Στα πρόσωπα των διεφθαρμένων υποτίθεται Ελλήνων πολιτικών βρέθηκε ο σχετικός υπεύθυνος.
Με το σενάριο ολοκληρωμένο και τους πρωταγωνιστές διαλεγμένους και προσεκτικά τοποθετημένους η παράσταση δεν άργησε να αρχίσει. H τρόικα, άρχισε ο ορυμαγδός των διαλαλητών να προπαγανδίζει, επεξεργάσθηκε ένα σχέδιο υπονόμευσης της Ελλάδας με στόχο την διάλυση αρχικά της κοινωνικής συνοχής και την σε δεύτερο στάδιο κατάλυση της εθνικής της κυριαρχίας και της εδαφικής της ακεραιότητας. Ο λαός οδηγείται στην φτώχεια και τον αφανισμό επαναφέροντας συνθήκες ενός κοινωνικού και οικονομικού Μεσαίωνα. Η τρόικα και το μνημόνιο οδηγούν στην ανεργία εκατομμύρια Έλληνες και χιλιάδες επιχειρήσεις στο λουκέτο, κραυγάζουν έντονοι τίτλοι περιοδικών και εφημερίδων. Κοντά σ’ αυτά ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και ο πάντα απαραίτητος Μίκης Θεοδωράκης να ιδρύσει την «Σπίθα». Μια κίνηση πολιτών που στόχο έχει να διασώσει τον ελληνισμό από τον αφανισμό. Αυτόν ακριβώς δηλ που επεξεργάζονται οι ξένοι επιβολείς της εθνικής μας καλοπέρασης.
Λέξη βέβαια από κανένα για το γεγονός πως η χώρα ζούσε για δεκαετίες με δανεικά που εξοικονομούσαν οι κυβερνήσεις της από τους κακούς σήμερα διεθνείς τραπεζίτες. Κανένας δεν ομολογεί πως ο ελληνικός λαός σέρφαρε πάνω σε μια επίπλαστη εικόνα ψεύτικης ευημερίας. Χτισμένης πάνω σε λεφτά που ουδέποτε είχε κερδίσει η ελληνική οικονομία. Και πως η μεγάλη πολιτική συμμετοχή εξαργυρωνόταν με γιγαντιαίες πράξεις ρουσφετολογίας που κύρια εκφράζονταν μέσω διορισμών στο δημόσιο τομέα. Ακόμα και σήμερα η χώρα ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα παράγει. Το εισόδημά μας δεν φτάνει για να καλύψει τους μισθούς του δημόσιου τομέα και τις συντάξεις, καθώς και κάποιες ζωτικές εισαγωγές (λ.χ πετρέλαιο, φυσικό αέριο αλλά και τρόφιμα).
Αυτονόητα, αν δεν είχε συμφωνηθεί το μνημόνιο, η χώρα θα αναζητούσε πόρους, και βέβαια δεν θα τους έβρισκε, για να καλύψει όλες τις παραπάνω άμεσες ανάγκες. Η συνέπεια θα ήταν κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος, ελλείψεις τροφίμων, διάλυση της αγοράς με την διακοπή των εισαγωγών, αδυναμία είσπραξης δημοσίων εσόδων και αναγκαστική έξοδος από το ευρώ. Ώστε το κράτος να είναι σε θέση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Με αξία όμως υποτιμημένη και ελάχιστη πλέον αγοραστική δύναμη. Η κοινωνική διάλυση θα ήταν τότε αναπόφευκτη, με εκδηλώσεις τυφλής βίας, λεηλασίας μαγαζιών και σπιτιών και εκμηδένιση της βιωσιμότητας της όποιας ιδιωτικής περιουσίας.
Εφευρέθηκε έτσι το δανειακό σχήμα ΕΕ, ΕΤ και ΔΝΤ για την διάσωσή μας. Με πολύ κόπο και μεγάλη αγωνία αποφασίσθηκε να προχωρήσει το σχετικό πρόγραμμα. Κανείς δεν ήρθε να μας εκμεταλλευθεί. Θα ήσαν όλοι ευτυχέστατοι αν μπορούσαν να απαλλαγούν από την παρουσία μας. Δύο υπήρξαν οι λόγοι που τους οδήγησαν στην σχετική απόφαση. Ο ένας είναι το άγχος για τις συνέπειες μιας κατάρρευσης χώρας μέλους της ευρωζώνης. Που βέβαια εντελώς αφύσικα (και με πλαστά στοιχεία) είχαμε κατορθώσει να γίνουμε. Και ο άλλος βέβαια υπήρξε το άνοιγμα (η διατήρηση δηλ στο ενεργητικό τους) σημαντικών ευρωπαϊκών τραπεζών σε ελληνικά κρατικά ομόλογα. Που μια κατάρρευσή μας θα υποχρέωνε αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (σύμφωνα και με το παράδειγμα της Ιρλανδίας) να το καλύψουν με επιβάρυνση των προϋπολογισμών τους.
Ισχυρίζονται κάποιοι πως οι ξένοι κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Γιατί μας δανείζουν με 5% περίπου, ενώ αυτοί δανείζονται τα χρήματα αυτά με 3%. Αυτό είναι ακριβές. Αλλά είναι η κάλυψη του ρίσκου που αναλαμβάνουν. Διότι δανείζονται και μας δίνουν χρήματα που είναι λογικά αμφίβολο (αν δεν κάνουμε μέχρι τέλους ριζικές μεταρρυθμίσεις) αν θα πάρουν πίσω. Οι διεθνείς αγορές εκτιμούν το αντίστοιχο ρίσκο με επιτόκια σήμερα πάνω από 10%. Σαν συνέπεια ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΤ κινούνται σε ένα τεντωμένο σκοινί. Δεν κερδίζουν από εμάς. Διακινδυνεύουν δικούς τους πολύτιμους πόρους.
Εναντίον λοιπόν ποιανού ακριβώς στοχεύουν οι αντίπαλοι της τρόικας και του μνημονίου; Πιθανότατα, εάν οι προσπάθειές τους ευοδωθούν, τελικός παραλήπτης της καταστροφής θα είναι ο ελληνικός λαός. Που θα αναγκασθεί να κατρακυλήσει στα αδιέξοδα από τα οποία πασχίζει να τον βγάλει το μνημόνιο (εάν εφαρμοσθεί βέβαια). Η «Σπίθα» που άναψε ο αγαπητός μας Μίκης θα κάψει ακριβώς αυτούς που υποτίθεται πως πασχίζει να βοηθήσει. Αλλά δυστυχώς «ο κοινός νους δεν τόσον κοινός όσον κοινώς νομίζεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου