Jean-Honoré Fragonard
Γαλλία
(1732-1806)
"Το κλεμμένο φιλί"
ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Να ομολογείς πως είσαι άθεος κι ύστερα με ύφος ταπεινό
να στήνεις μέσα στους στίχους σου θεούς και δαίμονες
Να λιποθυμάς μπρος στη σκέψη του θανάτου κι όμως
να μιλάς διαρκώς για έρωτα λες και μέσα στα νερά του
λούζεται γυμνή η αιωνιότητα
Να εξορκίζεις τη φθορά γράφοντας την ιστορία του σώματός σουμολαταύτα
να γνωρίζεις πως ο χρόνος δε διαβάζει ψυχοχάρτιαΝα καταδιώκεις με μανία ένα αναρχικό φωνήεν εντούτοις
να πιστεύεις ότι το έσχατο ποίημα κάθεται στα γόνατα
της σιωπής
Να ξημερώνεσαι δίπλα σ' ένα γυμνό σώμα περιμένοντας ν' ανατείλειη τελειότητα μέσα από τα βάθη της ηδονής
ενώ το σπέρμα σου ερωτοτροπεί με την ανυπαρξία.Η πεμπτουσία της πτώσης
Καθώς θα έλεγε ο φίλος ο αναχωρητής.
Δίχως άλλο μία εκδοχή
Ωστόσο τόσο έλλογες οι αντιθέσεις
τόσο εύλογο το ανεξήγητο
Επιτέλους τόσο ανθρώπινο το άλλοθι.
***
Ο άνθρωπος είναι τόσο λογικό ον ,
όσο του το επιτρέπουν οι αντιφάσεις του.
Τα ζώα δεν είναι αντιφατικά , αφού δεν σκέφτονται έλλογα.
Από τα ζώα λοιπόν θεωρούμε φυσικό να μην απαιτούμε να σκέφτονται
και να ενεργούν πέρα από τις δυνατότητές τους.
Από τον άνθρωπο όμως έχουμε.
Και είμαστε κατηγορηματικοί σ' αυτή μας την απαίτηση
Από την απαίτηση φυσικά αυτή ξεκινάει και η τραγωδία μας,
οι τύψεις δηλαδή και οι ενοχές για όσα αντιφατικά σκεφτόμαστε ,
πράττουμε και λέμε.
Η διαρκής επίδοση των διαπιστευτηρίων μας στη λογική εμπεριέχει
την αγωνία μας να φτάσουμε σε μία κατάσταση
απόλυτης αξιοποίησης των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας,
στον απόλυτα, γνωστικά και ψυχοσυναισθηματικά, αυτοέλεγχό μας,
πράγμα δυστυχώς ανέφικτο ακόμα και για τις ιδιοφυίες.
Δεν είναι τυχαίο που πολλά προικισμένα μυαλά επιζητώντας
το απόλυτο κινούνται στα όρια της ψυχοπαθολογίας, ορισμένα
μάλιστα τα υπερβαίνουν βυθιζόμενα στο έρεβος της τρέλας.
Ο άνθρωπος ως ολότητα είναι το σύνολο των αντιφάσεών του.
Η εναλλαγές των αντιθέτων συνιστούν την καθημερινότητα του βίου του.
Αυτό που τώρα αισθάνεται , την άλλη στιγμή ακυρώνεται από ένα
εντελώς διαφορετικό αίσθημα, και ό,τι νομίζει ως προφανές και λογικό,
έρχεται η περίσταση που το παραμερίζει ως ακατανόητο και παράλογο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ποιητή.
Μπορεί να είναι άθεος , αλλά να φιλοξενεί στους στίχους
του θεούς και δαίμονες΄ να φοβάται το θάνατο , υμνώντας
όμως τον έρωτα ΄ να διώχνει με το γράψιμο τη σκέψη των γηρατειών,
ενώ γνωρίζει πόσο αμείλικτα δουλεύει για το σώμα ο χρόνος.
Εντέλει, ο ποιητής πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος,
άρα ως άνθρωπος είναι ον αντιφατικό.
Οι αντιθέσεις του λοιπόν είναι έλλογες κι όχι
δείγματα της πτώσης του, όπως θα υποστήριζε
με τον άτεγκτο ριγκορισμό του ένας αναχωρητής της ζωής.
Αυτό που φαντάζει στη στάση του ποιητή ως ανεξήγητο
είναι στην ουσία απλό και εύλογο.
Κι αν ο αναχωρητής αντιτείνει ότι η εξήγηση
που δίνει ο ποιητής είναι ένα άλλοθι για να καλύπτει
και να δικαιολογεί τις αδυναμίες του,
ο ποιητής θα του απαντήσει αφοπλιστικά ότι
αυτό το άλλοθι είναι ανθρώπινο, επομένως συγγνωστό.
Ο άνθρωπος είναι τόσο λογικό ον ,
όσο του το επιτρέπουν οι αντιφάσεις του.
Τα ζώα δεν είναι αντιφατικά , αφού δεν σκέφτονται έλλογα.
Από τα ζώα λοιπόν θεωρούμε φυσικό να μην απαιτούμε να σκέφτονται
και να ενεργούν πέρα από τις δυνατότητές τους.
Από τον άνθρωπο όμως έχουμε.
Και είμαστε κατηγορηματικοί σ' αυτή μας την απαίτηση
Από την απαίτηση φυσικά αυτή ξεκινάει και η τραγωδία μας,
οι τύψεις δηλαδή και οι ενοχές για όσα αντιφατικά σκεφτόμαστε ,
πράττουμε και λέμε.
Η διαρκής επίδοση των διαπιστευτηρίων μας στη λογική εμπεριέχει
την αγωνία μας να φτάσουμε σε μία κατάσταση
απόλυτης αξιοποίησης των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας,
στον απόλυτα, γνωστικά και ψυχοσυναισθηματικά, αυτοέλεγχό μας,
πράγμα δυστυχώς ανέφικτο ακόμα και για τις ιδιοφυίες.
Δεν είναι τυχαίο που πολλά προικισμένα μυαλά επιζητώντας
το απόλυτο κινούνται στα όρια της ψυχοπαθολογίας, ορισμένα
μάλιστα τα υπερβαίνουν βυθιζόμενα στο έρεβος της τρέλας.
Ο άνθρωπος ως ολότητα είναι το σύνολο των αντιφάσεών του.
Η εναλλαγές των αντιθέτων συνιστούν την καθημερινότητα του βίου του.
Αυτό που τώρα αισθάνεται , την άλλη στιγμή ακυρώνεται από ένα
εντελώς διαφορετικό αίσθημα, και ό,τι νομίζει ως προφανές και λογικό,
έρχεται η περίσταση που το παραμερίζει ως ακατανόητο και παράλογο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ποιητή.
Μπορεί να είναι άθεος , αλλά να φιλοξενεί στους στίχους
του θεούς και δαίμονες΄ να φοβάται το θάνατο , υμνώντας
όμως τον έρωτα ΄ να διώχνει με το γράψιμο τη σκέψη των γηρατειών,
ενώ γνωρίζει πόσο αμείλικτα δουλεύει για το σώμα ο χρόνος.
Εντέλει, ο ποιητής πάνω απ' όλα είναι άνθρωπος,
άρα ως άνθρωπος είναι ον αντιφατικό.
Οι αντιθέσεις του λοιπόν είναι έλλογες κι όχι
δείγματα της πτώσης του, όπως θα υποστήριζε
με τον άτεγκτο ριγκορισμό του ένας αναχωρητής της ζωής.
Αυτό που φαντάζει στη στάση του ποιητή ως ανεξήγητο
είναι στην ουσία απλό και εύλογο.
Κι αν ο αναχωρητής αντιτείνει ότι η εξήγηση
που δίνει ο ποιητής είναι ένα άλλοθι για να καλύπτει
και να δικαιολογεί τις αδυναμίες του,
ο ποιητής θα του απαντήσει αφοπλιστικά ότι
αυτό το άλλοθι είναι ανθρώπινο, επομένως συγγνωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου