Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΓΚΙΝΕΡ
Τα νησιά Sanguinaires στην Κορσική [Φωτ. Desjobert ]
LE PHARE DES SANGUINAIRES (2)
C'était dans cette île enchantée qu'avant d'avoir un moulin j'allais m'enfermer quelquefois, lorsque j'avais besoin de grand air et de solitude.
Ce que je faisais ?
Ce que je fais ici, moins encore. Quand le mistral ou la tramontane ne soufflaient pas trop fort, je venais me mettre entre deux roches au ras de l'eau, au milieu des goélands, des merles, des hirondelles, et j'y restais presque tout le jour dans cette espèce de stupeur et d'accablement délicieux que donne la contemplation de la mer. Vous connaissez, n'est-ce pas, cette jolie griserie de l'âme ? On ne pense pas, on ne rêve pas non plus. Tout votre être vous échappe, s'envole, s'éparpille. On est la mouette qui plonge, la poussière d'écume qui flotte au soleil entre deux vagues, la fumée blanche de ce paquebot qui s'éloigne, ce petit corailleur à voile rouge, cette perle d'eau, ce flocon de brume, tout excepté soi-même... Oh ! que j'en ai passé dans mon île de ces belles heures de demi-sommeil et d'éparpillement !...
[συνεχίζεται...]
Ce que je faisais ?
Ce que je fais ici, moins encore. Quand le mistral ou la tramontane ne soufflaient pas trop fort, je venais me mettre entre deux roches au ras de l'eau, au milieu des goélands, des merles, des hirondelles, et j'y restais presque tout le jour dans cette espèce de stupeur et d'accablement délicieux que donne la contemplation de la mer. Vous connaissez, n'est-ce pas, cette jolie griserie de l'âme ? On ne pense pas, on ne rêve pas non plus. Tout votre être vous échappe, s'envole, s'éparpille. On est la mouette qui plonge, la poussière d'écume qui flotte au soleil entre deux vagues, la fumée blanche de ce paquebot qui s'éloigne, ce petit corailleur à voile rouge, cette perle d'eau, ce flocon de brume, tout excepté soi-même... Oh ! que j'en ai passé dans mon île de ces belles heures de demi-sommeil et d'éparpillement !...
[συνεχίζεται...]
Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΓΚΙΝΕΡ (2)
Διήγημα του Alphonse Daudet (1840-1897),
από τη συλλογή "Lettres de mon Moulin" (1869)
Σ' αυτό το μαγεμένο νησί πήγαινα και κλεινόμουν καμιά φορά, πριν ν' αποκτήσω το μύλο μου, όταν είχα ανάγκη από καθαρό αέρα και απομόνωση.
Τι έκανα;
Ό,τι κάνω κι εδώ' ίσως κάτι λιγότερο. Όταν ο βοριάς ή η τραμουντάνα δε φυσούσαν πολύ δυνατά , πήγαινα και καθόμουν αμεταξύ δύο βράχων ισόπεδων προς την επιφάνεια της θάλασσας, ανάμεσα σε γλάρους , κοτσύφια και χελιδόνια,και περνούσα εκεί σχεδόν όλη τη μέρα μου μέσα σ' εκείνο το είδος της έκστασης και της γλυκιάς χαύνωσης που προκαλεί η θέα της θάλασσας. Γνωρίζετε , ασφαλώς, αυτήν την ωραία μέθη της ψυχής, έτσι δεν είναι; Καμία σκέψη , ούτε καν ονειροπόληση. Όλη σου η ύπαρξη σού ξεφεύγει, πετά ψηλά και σκορπίζεται στον αέρα. Είσαι ο γλάρος που βουτά , ο κονιορτώδης αφρός του νερού που λάμπει στον ήλιο ανάμεσα σε δύο κύματα, ο άσπρος καπνός του πλοίου που απομακρύνεται, το μικρό αλιευτικό με τα κόκκινα πανιά, το μαργαριτάρι του νερού, το συννεφάκι της ομίχλης΄είσαι τα πάντα εκτός από τον εαυτό σου... Ω! πόσες ώρες γλυκιάς νάρκης
και άνεσης δεν πέρασα στο νησί μου.
Τι έκανα;
Ό,τι κάνω κι εδώ' ίσως κάτι λιγότερο. Όταν ο βοριάς ή η τραμουντάνα δε φυσούσαν πολύ δυνατά , πήγαινα και καθόμουν αμεταξύ δύο βράχων ισόπεδων προς την επιφάνεια της θάλασσας, ανάμεσα σε γλάρους , κοτσύφια και χελιδόνια,και περνούσα εκεί σχεδόν όλη τη μέρα μου μέσα σ' εκείνο το είδος της έκστασης και της γλυκιάς χαύνωσης που προκαλεί η θέα της θάλασσας. Γνωρίζετε , ασφαλώς, αυτήν την ωραία μέθη της ψυχής, έτσι δεν είναι; Καμία σκέψη , ούτε καν ονειροπόληση. Όλη σου η ύπαρξη σού ξεφεύγει, πετά ψηλά και σκορπίζεται στον αέρα. Είσαι ο γλάρος που βουτά , ο κονιορτώδης αφρός του νερού που λάμπει στον ήλιο ανάμεσα σε δύο κύματα, ο άσπρος καπνός του πλοίου που απομακρύνεται, το μικρό αλιευτικό με τα κόκκινα πανιά, το μαργαριτάρι του νερού, το συννεφάκι της ομίχλης΄είσαι τα πάντα εκτός από τον εαυτό σου... Ω! πόσες ώρες γλυκιάς νάρκης
και άνεσης δεν πέρασα στο νησί μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου