O αντάρτης Πέτρος Τατούλης πήρε τα όρη και τα βουνά της Νέας Δημοκρατίας και άρχισε να τουφεκάει κατά των διεφθαρμένων και των αλαζονικών τύπων που πέρασαν από το 2004 και μετά από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν την "κάνει" από ένα κόμμα που συντηρεί την αδιαφάνεια και παράγει τη σήψη , όπως πολύ εκφραστικά υπαινίχθηκε ότι συμβαίνει εκεί μέσα.
Τι νόημα έχει να εκτοξεύει μύδρους κατά του Ζαχόπουλου, να κατηγορεί , εμμέσως πλην σαφώς, τον Βουλγαράκη και να επικαλείται τις επιστολές που έστειλε στον Πρωθυπουργό, όταν γνωρίζει ότι ο πολιτικός του προϊστάμενος την "κρίσιμη ώρα" τον θυσίασε ως νέα Ιφιγένεια χάριν της τυφλής εμπιστοσύνης που έτρεφε προς τον πανίσχυρο (γιατί , άραγε;) μυστακοφόρο Γ. Γ.
Αν λοιπόν διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια ο λαλίστατος ( εκ των υστέρων) Αρκάς πολιτικός, οφείλει να πετάξει το βουλευτιλίκι του και να ασχοληθεί , ελεύθερος κι ωραίος ως Έλλην, με τα του οίκου του.
Αυτήν την τακτική του εντός, εντός και επί τα αυτά δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου.
Μάλλον μοιάζει με τη στάση της μνησίκακης καμήλας, που ενώ τρώει ήσυχα ήσυχα τους χουρμάδες της, ρίχνει ξαφνικά μια κλωτσιά στα οπίσθια του καμηλιέρη, που κάποτε της είχε δώσει μια μπουνιά στη μούρη.
2 σχόλια:
Δυστυχώς, τα ίδια κάνουν όλοι οι προηγούμενοι αναντικατάστατοι. Όσο είναι μέσα και συμμετέχουν στις αποφάσεις, δεν ακούγεται κιχ και, μόλις βρεθούν έξω, θυμούνται όλα τα τρωτά. Αυτή η συμπεριφορά τούς κάνει τελείως αναξιόπιστους.
Το πρόβλημα βρίσκεται , αγαπητέ, σε μας, που επιβραβεύουμε την αναξιόπιστη στάση τους με το να τους ανανεώνουμε την εμπιστοσύνη μας...
Έτσι όμως μπαίνει σε αμφισβήτηση και το νόημα των κριτηρίων της ψήφου μας.
Γνωρίζουμε δηλαδή τις κραυγαλέες ανακολουθίες τους , αλλά , αντί να τους στείλουμε στα αζητητα, εμείς... επιβραβεύουμε τη συμπεριφορά τους.
Και μη χειρότερα! Κάποιος πρέπει να μας ψυχαναλύσει...
Δημοσίευση σχολίου