Αλφόνσος Λαμαρτίνος (1790- 28/2/1869)

Αλφόνσος Λαμαρτίνος

Πίνακας του Decaisne (1839).
Βρίσκεται στο Μουσείο της γενέτειράς του Mâcon.

Ήταν 30 χρονών όταν κυκλοφόρησαν οι Ποιητικοί Στοχασμοί του
(Meditations Poetiques), έργο που έγινε ενθουσιωδώς δεκτό
από τους κριτικούς και διαβάστηκε από άπειρους λάτρεις
της ρομαντικής ποίησης, την οποία ανανέωσε και της έδωσε
μιαν πιο μουσική και πιο τρυφερή διάσταση.
Μολονότι ήταν γόνος βασιλόφρονης οικογένειας
και μπορούσε να έχει ακώλυτη διπλωματική καριέρα στα
χρόνια της συνταγματικής μοναρχίας, εγκατέλειψε το
διπλωματικό σώμα και ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική.
Συγκλονισμένος από την τραγική θέση της εργατικής τάξης
έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της και υποστήριξε
την επανάστασή της, το 1848, γεγονός που δεν του το
συγχώρησαν ποτέ οι αστοί μετά την κατάπνιξή της.
Πέθανε λησμονημένος από όλους και μέσα σε βαθιά πενία,
εξαιτίας των τεράστιων επιδομάτων που είχε παραχωρήσει
στις αδελφές του, αρνούμενος να κάνει ολοκληρωτική χρήση
της περιουσίας που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του.
Εκτός από τους Στοχασμούς έγραψε πάμπολλα βιβλία,
που αποκαλύπτουν όλο το φάσμα της πολυσύνθετης
προσωπικότητάς του: ποιήματα, νουβέλες, πολιτικά
και ιστορικά κείμενα (Ιστορία των Γιρονδίνων, Ιστορία
της Ρωσίας , Ιστορία της Τουρκίας).
Οι "Πολιτικές αναμνήσεις" του αποτελούν έναν από τους
πιο έγκριτους οδηγούς για την κατανόηση της εσωτερικής
και εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας στον 19ο αιώνα.
Οι Έλληνες έχουν έναν ακόμα λόγο παραπάνω για
να μνημονεύουν τον λαμπρό δημοκράτη πολιτικό και σπουδαίο
ρομαντικό λογοτέχνη: υπήρξε από τους πιο σημαντικούς
φιλέλληνες, δημοσιεύοντας φλογερά κείμενα υπέρ της Εθνεγερσίας.
Στο φιλμάκι που αναρτούμε (σκηνοθετημένο από τον Sallah Laddi) η σπουδαία ηθοποιός Marie Dubois απαγγέλλει ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Λαμαρτίνου (Le soir/Το βράδυ), στο πλαίσιο μιας σειράς αφιερωμένης σε 24 μεγάλους Γάλλους ποιητές, υπό τον τίτλο"Poésies de l'Avent".

Le soir

Le soir ramène le silence.
Assis sur ces rochers déserts,
Je suis dans le vague des airs
Le char de la nuit qui s'avance.

Vénus se lève à l'horizon ;
A mes pieds l'étoile amoureuse.
De sa lueur mystérieuse
Blanchit les tapis de gazon.

De ce hêtre au feuillage sombre
J'entends frissonner les rameaux :
On dirait autour des tombeaux
Qu'on entend voltiger une ombre.

Tout à coup détaché des cieux,
Un rayon de l'astre nocturne,
Glissant sur mon front taciturne,
Vient mollement toucher mes yeux.

Doux reflet d'un globe de flamme,
Charmant rayon, que me veux-tu ?
Viens-tu dans mon sein abattu
Porter la lumière à mon âme ?

Descends-tu pour me révéler
Des mondes le divin mystère?
Les secrets cachés dans la sphère
Où le jour va te rappeler?

Une secrète intelligence
T'adresse-t-elle aux malheureux ?
Viens-tu la nuit briller sur eux
Comme un rayon de l'espérance ?

Viens-tu dévoiler l'avenir
Au coeur fatigué qui t'implore ?
Rayon divin, es-tu l'aurore
Du jour qui ne doit pas finir ?

Mon coeur à ta clarté s'enflamme,
Je sens des transports inconnus,
Je songe à ceux qui ne sont plus
Douce lumière, es-tu leur âme ?

Peut-être ces mânes heureux
Glissent ainsi sur le bocage ?
Enveloppé de leur image,
Je crois me sentir plus près d'eux !

Ah ! si c'est vous, ombres chéries !
Loin de la foule et loin du bruit,
Revenez ainsi chaque nuit
Vous mêler à mes rêveries.
Ramenez la paix et l'amour
Au sein de mon âme épuisée,
Comme la nocturne rosée
Qui tombe après les feux du jour.

Venez !... mais des vapeurs funèbres
Montent des bords de l'horizon :
Elles voilent le doux rayon,
Et tout rentre dans les ténèbres