Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης

Ο Οράτιος του Anton von Werner

Οράτιος (Q. Horatius Flaccus)
(65-8 π.X.)
ΩΔΕΣ (ODES)
I.23

Vitas inuleo me similis, Chloe,
quaerenti pauidam montibus auiis
matrem non sine uano
aurarum et silua metu.

Nam seu mobilibus ueris inhorruit
aduentus folliis, seu uirides rubum
dimouere lacertae,
et corde et genibus tremit.

Atqui non ego te, tigris ut aspera
Gaetulusue leo, frangere persequor:
tandem desine matrem
tempestiua sequi uiro.

***

Σαν ελαφάκι, Χλόη μου, τρέχεις και μου ξεφεύγεις,
τη φοβισμένη μάνα του πάνω σε απάτητα όρη
που ψάχνει με ένα μάταιο
φόβο για μπάτες και για δάσος.

Τι ανάμεσα στα ευκίνητα φυλλώματα αν ριγήσει
το φτάσιμο της άνοιξης ή αν πράσινες σαλέψουν
σαύρες μέσα στα βάτα,
τα γόνατά του τρεμουλιάζουν

και σπαρταρά η καρδιά του. Αλλά δε σε καταδιώκω
εγώ σαν τίγρης άγριος, μηδέ Αφρικής λιοντάρι,
να σε κατασπαράξω.
Παράτησέ την επιτέλους
τη μάνα σου, γιατί ήρθε πια η ώρα και για σένα
να ακολουθήσεις έναν άντρα.

Οράτιος , οι Ωδές, μετάφρ.: Κ. Γρόλλιος,
Βιβλ. Της Εστίας , Αθήνα 1990.