«Από τα κάτω» αλλά ακούει η Αριστερά;
Πέρναγα μια δύσκολη ημέρα όταν έπεσα πάνω στην εξαιρετική συνέντευξη του Γάλλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ντιντιέ Εριμπόν στον Θοδωρή Αντωνόπουλο («Lifo»). Και όπως όλα τα ουσιαστικά και περιεκτικά αναγνώσματα, ο Εριμπόν με συνάρπασε, με μετακίνησε και επιπλέον έδωσε υπόσταση και κάποιες απαντήσεις και στους δικούς μου προβληματισμούς, αυτούς μιας μεσήλικης στην άκρη της Ευρώπης.
Ο Εριμπόν μαζί και ο Εντουάρ Λουί εκπροσωπούν σήμερα μια διάδοχη γαλλική διανόηση, καθώς είναι δύο από τις, τουλάχιστον πανευρωπαϊκά, επιδραστικότερες προσωπικότητες του σύγχρονου γαλλικού στοχασμού. Προέρχονται δε και οι δύο «από τα κάτω». Δεν είναι γόνοι αστών, γεννημένοι στο Παρίσι, όπως συνέβη με την πλειονότητα των Γάλλων στοχαστών που (μας) καθόρισαν τον 20ό αιώνα. Ταπεινής καταγωγής και επιπλέον ομοφυλόφιλοι νέοι σε ασφυκτικά επαρχιακά περιβάλλοντα, βασανίστηκαν κατ’ αρχάς για να κατακτήσουν ό,τι μπορεί ακριβώς να μετακινεί τώρα τους αναγνώστες τους. Ταυτοχρόνως δεν χάνουν την ικανότητα να αφουγκράζονται την προέλευσή τους – όχι από καθέδρας.
Δείτε π.χ. πώς ο Εριμπόν εξηγεί γιατί η μητέρα του κατέληξε να ψηφίζει Εθνικό Μέτωπο: «Συνταξιοδοτήθηκε, κλείστηκε σπίτι και άρχισε να χάνει την επαφή της με την κοινωνία – η κοινωνικοποίησή της γινόταν πλέον μέσω της τηλεόρασης κι εκεί κυριαρχούσαν μια ειδησεογραφία κι ένας δημόσιος λόγος που παρουσίαζαν μια Γαλλία σε διαρκή κίνδυνο από τους ξένους, τους μετανάστες, τους αλλόθρησκους και όλους όσοι απειλούν την ‘‘εθνική ταυτότητα’’, το μόνο που πίστευε ότι της είχε απομείνει. Άρχισε να ψηφίζει δεξιά, κατέληξε ψηφοφόρος της Μαρίν Λεπέν και στις ενστάσεις μου απαντούσε ότι “τουλάχιστον αυτοί νοιάζονται για μας”». Εκκινώντας βιωματικά, να πόσο καίρια ο ίδιος καταλήγει να παρατηρεί στη μεγάλη κλίμακα πως η Αριστερά δεν πείθει πια αυτόν τον κόσμο «γιατί αυτός νιώθει ότι τον έχει εγκαταλείψει, ότι τον σνομπάρει και αδιαφορεί για τα προβλήματά του, υιοθετώντας πλέον σε μεγάλο βαθμό τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης […] στρέφονται σε άλλους πολιτικούς χώρους, που τους προσεταιρίζονται μιλώντας τους σε μια γλώσσα που, παρότι δεν είναι λαϊκή αλλά λαϊκίστικη, καταφέρνει να τους πείθει ότι είναι η δική τους θυμωμένη φωνή διαμαρτυρίας. Η Ακροδεξιά προβάλλει ως ο νέος “αντισυστημισμός” κι αυτό πουλάει , όσο η Αριστερά δεν βρίσκει απαντήσεις και δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό της ρόλο». Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επισημάνσεις είτε ζεις στο κέντρο αυτής της απισχνασμένης Ευρώπης, είτε στην άκρη της, είτε βέβαια στις ΗΠΑ του Τραμπ.
«Από τα κάτω» αλλά ακούει η Αριστερά;
***************************
*Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»
Η ακροδεξιά προβάλλει ως ο νέος «αντισυστημισμός» κι αυτό πουλάει, όσο η αριστερά δεν βρίσκει απαντήσεις και δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό της ρόλο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
_______________________
Με εμφανείς επιρροές από διανοητές όπως οι Μισέλ Φουκό, Πιερ Μπουρντιέ και Σιμόν Ντε Μποβουάρ αλλά και πολλές πρωτότυπες όσο και ρηξικέλευθες ιδέες, το έργο του Γάλλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ντιντιέ Εριμπόν προσφέρεται για κριτική σκέψη, εμβάθυνση και πολιτικό αναστοχασμό.
Βρεθήκαμε σε κεντρικό καφέ λίγο πριν από την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου, «Η ζωή, τα γηρατειά και ο θάνατος μιας γυναίκας του λαού» (εκδ. Νήσος), στο Ινστιτούτο Γκαίτε και με τη συνοδεία ζεστής σοκολάτας –«δεν περίμενα ότι τέλος Απριλίου στην Αθήνα θα έκανε περισσότερο κρύο από το Παρίσι!»– ξεκινήσαμε από το coming out του, τον ταξικό χαρακτήρα των ταυτοτικών πολιτικών, την ακροδεξιά μετατόπιση των λαϊκών στρωμάτων και την ανάγκη να ξανατεθεί το ταξικό ζήτημα στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου και φτάσαμε να μιλάμε για ένα «κίνημα των ηλικιωμένων» και εναλλακτικούς τρόπους φροντίδας και στήριξης της τρίτης ηλικίας, η οποία στις σύγχρονες κοινωνίες περιθωριοποιείται διαρκώς: «Μιλάμε για ανθρώπους που άλλοι είναι ασθενείς, άλλοι καθηλωμένοι, άλλοι με κατάθλιψη ή άνοια και άρα ανήμποροι να οργανωθούν, να κινητοποιηθούν, να διαδηλώσουν, να συγκροτήσουν ομάδα πίεσης, χρειάζεται επομένως κάποιον να σταθεί στο πλευρό τους, να τους εκπροσωπήσει. Αν μιλώ τώρα δημόσια εκ μέρους της μητέρας μου, είναι επειδή εκείνη δεν μπορούσε πια να το κάνει», καθώς λέει.
[..............................................]ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου