Broken Flowers (2005). Τσακισμένα Λουλούδια
- Είδος: Κωμωδία, δραματική ταινία
- Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
- Ηθοποιοί: Bill Murray, Julie Delpy, Jeffrey Wright, Jessica Lange, Chloe Sevigny, Sharon Stone, Tilda Swinton, Frances Conroy, Christopher McDonald
- Διάρκεια: 105 λεπτά
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 5 Αυγούστου 2005
- Ελληνικός τίτλος: Τσακισμένα Λουλούδια
- Παραγωγή: Focus Features
- Προϋπολογισμός ταινίας: 10 εκατομμύρια δολάρια
- Ακαθάριστα έσοδα: 47 εκατομμύρια δολάρια
O Jim Jarmusch θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Οι ταινίες του διαθέτουν ένα ιδιαίτερο στυλ που τον καθιστά δυσπρόσιτο στο ευρύ κοινό. Ωστόσο υπάρχει μια σημαντική μερίδα των σινεφίλ στους οποίους αρέσει το είδος του. Έτσι το νέο του φιλμ ήταν πολυαναμενόμενο, ειδικότερα μετά τη βράβευσή του στις Κάννες με το Μέγα Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ.
Ένας μεσήλικας ορκισμένος εργένης, ο Don Johnston (Bill Murray) μαθαίνει μέσω ενός γράμματος από άγνωστο αποστολέα πως είναι πατέρας ενός 19χρονου γιου. Αποφασίζει, λοιπόν, σε συνεργασία με τον καλύτερό του φίλο Winston (Jeffrey Wright) στον οποίο αρέσει να παίζει τον ντετέκτιβ να βρει τις παλιές του ερωμένες με σκοπό να λύσει το μυστήριο.
Το έργο διαθέτει τα βασικά στοιχεία του Jarmusch. Ειδικότερα, η λιτή σκηνοθεσία, οι αργοί ρυθμοί και οι χαμηλοί τόνοι αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της. Ο Jarmusch σκηνοθετεί απλές, καθημερινές, ρεαλιστικές στιγμές. Οι διάλογοι είναι σχετικά περιορισμένοι, γεγονός που δίνει την ευκαιρία στο θεατή να προσέξει περισσότερο τις λεπτομέρειες. Συγκεκριμένα, παρατηρούμε ότι σε κάθε σπίτι που επισκέπτεται ο Murray η διακόσμηση έρχεται σε αντιστοιχία με τη συμπεριφορά των κατοίκων. Το γεγονός αυτό δεν είναι απαραίτητα πρωτότυπο, ωστόσο σε συνδυασμό με το ντύσιμο, την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των γυναικών που συναντά ο πρωταγωνιστής παρατηρούμε ότι έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή ακόμα και σε ασήμαντα φαινομενικά στοιχεία.
Το σενάριο περιλαμβάνει αναφορές στο Σέρλοκ Χολμς, στην εργένικη ζωή και στη μοναξιά ενός μεσήλικα που δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που νιώθει. Υπάρχουν ορισμένες ξεκαρδιστικές ατάκες που αλαφραίνουν το κλίμα. Ωστόσο διακρίνεται μια μελαγχολία η οποία προέρχεται κυρίως από το βασικό πρωταγωνιστή.
Από άποψης ερμηνειών, ο Murray βρίσκεται σε μια από
τις καλύτερες στιγμές του. Αρκεί ένα βλέμμα του για να δώσει το νόημα
της σκηνής ή να ξεσπάσει η αίθουσα στα γέλια. Ο ρόλος του γυναικά,
ντροπαλού και αμήχανου Johnson του ταιριάζει ιδανικά και θα είναι άδικο
να μην αναγνωριστεί η ερμηνεία του από την Ακαδημία.
Οι γυναικείες
παρουσίες είναι αποτελεσματικές αλλά παραμένουν λίγα λεπτά στην οθόνη
για να κριθούν ικανοποιητικά. Ωστόσο ξεχωρίζουμε την Jessica Lange σε
έναν ασυνήθιστο ρόλο. Προσέξτε το νεαρό Mark Webber που έχει ήδη
πρωταγωνιστήσει στα 25 του σε ταινίες
όπως το Bomb the System που κέρδισε το 2002 το βραβείο κοινού στις
Νύχτες Πρεμιέρας και το People I Know της ίδιας χρονιάς με τον Al
Pacino.
Η μουσική της ταινίας περιλαμβάνει τζαζ μελωδίες που ακούγονται στα ενδιάμεσα σημεία της διαδρομής. Δίνουν γενικά ένα τόνο χαλάρωσης, τον οποίο σε γενικές γραμμές αποπνέει και το έργο γενικότερα.
Οι αργοί ρυθμοί σε συνδυασμό με τους χαμηλούς τόνους της ταινίας είναι πιθανό να κουράσουν. Επίσης το τέλος είναι πιθανό να μην ικανοποιήσει το κοινό, μιας και δε δίνονται όλες οι απαντήσεις. Διακρίνεται επίσης μια αμηχανία σε αρκετές σκηνές που μπορεί να αποδοθεί στη συμπεριφορά του κεντρικού ήρωα, αλλά είναι πιθανό να θεωρηθεί ως αρνητικό στοιχείο της ταινίας.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια κινηματογραφική πρόταση που δε θα απογοητεύσει τους φίλους του σκηνοθέτη ούτε όσους επιθυμούν να δουν μια απλή ρεαλιστική κομεντί διαφορετική από τα συνηθισμένα. Μπορεί να μην είναι από τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη, ωστόσο αξίζει να την παρακολουθήσετε σε μια σκοτεινή αίθουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου