|
Πόσο διαφορετική είναι από εκείνη του 2009; 
«Για το ισλαμικό καθεστώς η χιτζάμπ είναι θέμα υπαρξιακό»
«Φαντάσου ότι είσαι στο αυτοκίνητό σου, σε έναν δρόμο της Τεχεράνης. Η χιτζάμπ έχει γλιστρήσει και διακρίνονται τα μαλλιά σου. Έχεις ήδη διαπράξει αδίκημα. Το πιθανότερο είναι ότι κάποια κάμερα στον δρόμο θα σε εντοπίσει, θα φωτογραφίσει τις πινακίδες σου και λίγες μέρες αργότερα θα σου έρθει κλήση από το υπουργείο Δικαιοσύνης να εμφανιστείς στο δικαστήριο για να δώσεις εξηγήσεις. Δεν έχεις περιθώριο να μην πας. Εάν δεν πας, θα έρθουν εκείνοι σε σένα. Αυτό που περιγράφω συμβαίνει καθημερινά σε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες», μου λέει η Σάντι ΑμίνShadi Amin, μιλώντας μου από το Λονδίνο όπου βρίσκεται αυτές τις ημέρες. Λίγη ώρα πριν μιλήσουμε, η ιρανή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ συμμετείχε σε μια τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ ιρανών αντιφρονούντων.
Χρόνια τώρα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο βίντεο με Ιρανές που δέχονται παρενόχληση σε μέσα μεταφοράς και τον δημόσιο χώρο, όχι μόνο από μέλη της θρησκευτικής αστυνομίας, αλλά και από τυχαίους άντρες που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Τον περασμένο Αύγουστο, ο σκληροπυρηνικός πρόεδρος της χώρας Εμπραχίμ Ραϊσί υπέγραψε διάταγμα με το οποίο έκανε ακόμη πιο σκληρό τον νόμο «για τη χιτζάμπ και την αγνότητα». Τις ίδιες ημέρες ανακοινώθηκε ότι πρόκειται να τοποθετηθούν στο μετρό κάμερες με λογισμικό αναγνώρισης προσώπουIranian authorities plan to use facial recognition to enforce new hijab law | The Guardian, ώστε να εντοπίζονται οι γυναίκες που παραβιάζουν τον συγκεκριμένο νόμο.
Μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια το καθεστώς έχει αυξήσει το προσωπικό της διαβόητης Αστυνομίας ΗθώνWho are Iran’s hated morality police? | The Economist κατά 7.000 άτομα, λέει η Αμίν. «Όλοι αυτοί γυρίζουν στους δρόμους ντυμένοι με πολιτικά και αστυνομεύουν την εμφάνιση των γυναικών. Το καθεστώς επενδύει τεράστια ποσά στον έλεγχο των γυναικών, την καταστολή των δικαιωμάτων τους και την τιμωρία τους». Η ιρανή ακτιβίστρια λέει ότι η εξέγερση που συγκλονίζει αυτές τις ημέρες την πατρίδα της ήταν αναμενόμενη. Ήταν αναπόφευκτο ότι αρκούσε ένα ατύχημα, για να ανάψει μια φωτιά που πολύ δύσκολα θα σβήσει. Η σπίθα ήταν κάτι παραπάνω από ατύχημα – μια 22χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε επειδή ξέφευγαν από τη χιτζάμπ λίγες τούφες από τα μακριά μαύρα μαλλιά της.
Στις 13 Σεπτεμβρίου, μέλη της Αστυνομίας Ηθών συνέλαβαν την Μάχσα ΑμίνιDeath of Mahsa Amini την ώρα που έβγαινε από το μετρό, στην ιρανική πρωτεύουσα, όπου είχε πάει να επισκεφθεί συγγενείς της. Το αδίκημά της ήταν ότι ξέφευγαν από τη χιτζάμπ λίγες τούφες από τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Η νεαρή οδηγήθηκε σε ένα από τα αποκαλούμενα κέντρα επανεκπαίδευσης – η Σάντι Αμίν με διακόπτει όταν χρησιμοποιώ τον όρο. «Όλα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μιλούν για κέντρα επανεκπαίδευσης. Μα πώς σας ήρθε; Επειδή έτσι τα βάφτισε το καθεστώς;» διαμαρτύρεται.
Η Αμίν εξηγεί ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για κέντρα κράτησης όσων διαπράττουν αυτά που ονομάζουν «ηθικά αδικήματα». Αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα δεν είναι επανεκπαίδευση, αλλά μια διαδικασία απόλυτης ταπείνωσης και εξευτελισμού των γυναικών, οι οποίες εξαναγκάζονται να υπογράφουν ομολογίες ενοχής και μετάνοιας και να δηλώνουν ότι δεν θα υποπέσουν ξανά στο ίδιο αμάρτημα. Σε ένα τέτοιο κέντρο κράτησης οδηγήθηκε πριν από λίγες ημέρες η Μάχσα Αμίνι. Οι τιμωροί της, όπως γνωρίζουμε, δεν περιορίστηκαν στο να την ταπεινώσουν. Η γυναίκα έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού και τρεις μέρες αργότερα ήταν νεκρή. Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου της, ξεκινούσαν οι διαδηλώσεις που έμελλε ναOn the streets | Death of Mahsa Amini εξελιχθούν στη μεγαλύτερη εξέγερση που έχει γνωρίσει το Ιράν από το 2009.
Αυτό, τουλάχιστον, είναι η εκτίμηση που διαβάζει κανείς σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Αλλά είναι και πολύ διαφορετική αυτή η εξέγερση από εκείνη που είδαμε το 20092009 Iranian presidential election protests, λέει η Αμίν. Τότε είχε ξεσηκωθεί ο λαός κατά της εκλογικής νοθείας. «Αξίζει να προσέξει κανείς μια πολύ κρίσιμη διαφορά, επίσης, ανάμεσα στους διαδηλωτές που βλέπουμε σήμερα και στο Πράσινο Κίνημα (σ.σ.: την εξέγερση του 2009)», παρατηρεί η Αμίν. «Το Πράσινο Κίνημα είχε δείξει εμπιστοσύνη στους μεταρρυθμιστές. Ενώ τώρα είδατε ή ακούσατε κάτι για μεταρρυθμιστές; Ο κόσμος δεν τους έχει πια καμιά εμπιστοσύνη. Κι αυτό είναι μια σημαντική εξέλιξη στο εσωτερικό της ιρανικής κοινωνίας. Οι εξεγερμένοι Ιρανοί έχουν συνειδητοποιήσει πια ότι χωρίς ριζικές, θεμελιώδεις αλλαγές του συστήματος, δεν θα πετύχουν τους στόχους τους». Το 20172017–2018 Iranian protests και το 2019 η οργή των διαδηλωτών2019–2020 Iranian protests είχε ξεσπάσει με αφορμή τον υψηλό πληθωρισμό και τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων.
Αυτή τη στιγμή οι διαδηλώσεις έχουν επεκταθεί σε πάνω από 90 πόλεις της χώρας. «Είμαι Ιρανή κι όμως αυτές τις μέρες ακούω ονόματα πόλεων που είχα να ακούσω τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Διότι δεν υπήρχαν ειδήσεις από αυτά τα μέρη. Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι που επίσης διαφοροποιεί τις σημερινές διαδηλώσεις», λέει. Κάτι άλλο, ακόμη πιο ενδιαφέρον, είναι ότι οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους μαζικά μεν, αλλά εντελώς ανεξάρτητα από οργανώσεις. «Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά. Και δείχνει ότι η νέα γενιά δεν ανέχεται άλλο την ασφυκτική γεροντοκρατία και θέλει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Ξέρετε, οι ηλικίες που πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις είναι από 15 έως 25 ετών. Είναι οι νέες γυναίκες αυτής της γενιάς»
.[...........................................]
«Για το ισλαμικό καθεστώς η χιτζάμπ είναι θέμα υπαρξιακό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου