Αυτά τα λόγια αποτελούν παρακαταθήκη και σύμβολο για το μέλλον μας...
«Τι σημασία έχει να είσαι ζωντανός, αν δεν προσπαθείς να κάνεις τουλάχιστον κάτι αξιόλογο;»
(John Green)
Είχα σκοπό να ασχοληθώ αυτή την Παρασκευή, και είχα ξεκινήσει κιόλας να γράφω κάποια πρώτα λόγια, με την υπόθεση της 12χρονης κοπέλας. Μία υπόθεση με πολλές προεκτάσεις, τόσο μεγάλης σημασίας όση και η απαξία και η αίσθηση της αηδίας που κατέκλυσε πολλούς ανθρώπους όταν ήρθε στη δημοσιότητα. Όμως, ξυπνώντας αυτό το πρωινό έμαθα κι εγώ το χαμό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Το μουντό του καιρού ήρθε και έδεσε και με βύθισε και μένα σε συγκεκριμένες σκέψεις. Μέχρι που είδα τα όσα είπε λίγο πριν φύγει από αυτό το μάταιο κόσμο. Εκεί ορισμένες αισθήσεις μου απογειώθηκαν και παρασύρθηκα στους ρυθμούς ενός μίγματος που σπάνια μας τυχαίνει. Από τις περιπτώσεις εκείνες που ο χαμός ενός ανθρώπου ξεπερνάει κατά πολύ «τα δικά του σύνορα»...
Ο Αλέξανδρος με όσα είπε, συγκλόνισε. Δύσκολα αυτά τα λόγια να μην άφησαν κάτι στον οποιονδήποτε τα διάβασε. Όμως, τα λόγια αυτά έχουν και αστείρευτη ουσία. Η πράξη του αυτή, σαν ολιστικής υφής ενέργεια με κοινωνική απεύθυνση, είναι μία νίκη της ζωής επί του θανάτου. Και μάλιστα μία συντριπτική νίκη. Η επιστολή αυτή πρέπει να φτάσει αυτές τις μέρες σε όσους περισσότερους γίνεται. Και να διαβάζεται πάρα πολλά χρόνια αργότερα... Σε αυτήν υπήρχε η εντονότατη προσωπική καταγραφή και εκεί δεν χωράνε σχόλια από όλους τους άλλους, δηλαδή από εμάς. Μιλάνε από μόνα τους... Υπάρχει, όμως, και το κοινωνικό μήνυμα. Η προτροπή για περισσότερη ανθρωπιά. Για βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, για την προστασία και την αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ενός από τα σημαντικότερα διακυβεύματα του παρόντος και του μέλλοντος, όχι μόνο για τη δική μας κοινωνία, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η υγεία παραμένει το σπουδαιότερο πράγμα από όλα. Και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ...
Τι μας είπε, εν ολίγοις και εν πολλοίς, ο Αλέξανδρος; Θα δώσω μία δική μου ερμηνεία. Ή, για να το πω πιο εύστοχα και λιγότερο καταχρηστικά, θα πω τι μου είπαν εμένα αυτά τα λόγια. Πάμε να σώσουμε ανθρώπους. Όσους περισσότερους μπορέσουμε. Πάμε να βάλουμε δίπλα (και ενάντια...) στην απληστία και την κερδοσκοπία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Το σοβαρό, το βαθύ, το υπεύθυνο, δεν θα ηττηθούν. Θα νικήσουν αργά ή γρήγορα. Γιατί αυτό υπαγορεύει το συμφέρον όλων μας. Των πολλών... Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα όσο το δυνατόν περισσότεροι. Και εδώ, στο χρονικό αυτό σημείο, παραλαμβάνουμε τη σκυτάλη από τον Αλέξανδρο ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς. Όσοι συμφωνούμε μαζί του. Και σίγουρα είμαστε πάρα πολλοί. Αρκετοί για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας... Σε αυτόν τον πόλεμο απέναντι σε όσους βλάπτουν και υποσκάπτουν το κοινό όφελος, (πρέπει να) θα είμαστε όσο πιο αδυσώπητοι μας επιτρέπει η συνείδησή μας... Και πλέον στην προμετωπίδα θα υπάρχουν για πάντα τα συγκεκριμένα λόγια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Γιατί είναι παντοτινά. Αυτά τα λόγια αποτελούν παρακαταθήκη και σύμβολο για το μέλλον μας...
Ίσως κάποιοι πολιτικά-ιδεολογικά καταρτισμένοι και οργανωτικά ενταγμένοι να θεωρήσουν κάπως συναισθηματικές και πολιτικά θολές τις αναφορές μου. Όχι. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε τέτοιες αναγκαιότητες θα βρούμε και το σωστό δρόμο στο πολιτικό κομμάτι. Μόνο τότε θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτά που πρέπει. Ακόμα και θυσίες... Γιατί κανένα πολιτικό σχέδιο, γιατί καμία οικονομική ανάπτυξη, γιατί κανένας δίκαια μοιρασμένος παραγόμενος κοινωνικός πλούτος, γιατί καμία πρακτικά λειτουργική διαδικασία λήψης των αποφάσεων, δεν μπορούν να φέρουν την ευτυχία σε όντα που έχουν πάψει να είναι άνθρωποι και έχουν γίνει άτομα μίας ζουγκλοειδούς επιβίωσης (και αυτή κυρίως κατά τύχη παραμένει επιβίωση...). Γιατί αν μας παρασύρουν τα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», τα «πόση ατομική ιδιοκτησία αντέχουμε», για το «αν αποδεχόμαστε ή όχι τη βία ως πολιτική πρακτική», για το «αν πρέπει να ψηφίζουμε ή όχι», κοκ, και ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι, τότε θα έχουμε σημαντικά εμπόδια σε οτιδήποτε κι αν επιλέξουμε από τα παραπάνω...
Ας ξαναδιαβάσουμε κάθε λέξη από αυτά που (μας) είπε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Και ας αφεθούμε, δίχως φόβο..., στο τι αυτές εκπέμπουν και σηματοδοτούν επί του πρακτέου... Θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε αρκετή ποσότητα δύναμης. Αλλά, και μάλιστα σε υπέρμετρες δόσεις, θα την έχουμε ήδη μέσα μας (μόλις τελειώσουμε το διάβασμα του κειμένου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη)... Ενός ανθρώπου που εντάχθηκε, και εδραιώθηκε πια, στις μνήμες των περισσοτέρων σαν κάτι παραπάνω από ένας Έλληνας Ολυμπιονίκης. Δίκαιη κατάληξη (η υστεροφημία του), για μία πολύ άδικη εξέλιξη (το θάνατό του)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου