ΕΝΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ
                          One Less (На одного менше)
                   Ιγκορ Ροσοχοβάτσκι (Игорь Росоховатский)
[Από τη συλλογή The Ultimate Threshold, μεταφρασμένο από τα ρωσικά στα αγγλικά από τη Mirra Ginsburg. Απόδοση από το αγγλικό κείμενο: Βασίλης Κ. Μηλίτσης]

Το φορτηγό πρόβαλε από τις πύλες και κατηφόρισε το δρόμο επιταχύνοντας μέσα από λακκούβες τινάζοντας πίδακες από λασπόνερα. Οι διαβάτες αποτραβήχτηκαν βιαστικά προς τα κτήρια. Ο οδηγός έδειξε τα κιτρινισμένα από ταμπάκο δόντια του μ’ ένα περιπαικτικό πλατύ μειδίαμα.
Η εξώπορτα έκλεισε μ’ έναν απαλό γδούπο πίσω από τον Βίκτορ Νικολάγιεβιτς. Έκανε έξι αργά βήματα προχωρώντας στο πεζοδρόμιο. Ένας βοηθός εργαστηρίου τον προσπέρασε κάνοντας τρία πηδηχτά βήματα τη φορά. Ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς χαμογέλασε με κατανόηση. Υπήρξε μια εποχή που κι αυτός δεν πρόσεχε ποτέ τα βήματά του. Υπήρξε κι ο ίδιος  ένας ‘ελπιδοφόρος’ νεαρός. Τώρα στα σαράντα εννιά του, δεν ήταν παρά ένας ερευνητής ομάδας, που δεν είχε ακόμη κατοχυρώσει τη διδακτορική του εργασία.
Ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς κατέβαινε αργά τη λεωφόρο έχοντας στο μυαλό του μια σειρά από πειράματα που μόλις είχε περατώσει.
Η θέση του Μιχαήλοφ, μονολογούσε, δεν ήταν ασφαλώς αξιοζήλευτη. Όλοι εκείνοι οι μήνες, όλος εκείνος ο κόπος, και τα αποτελέσματα δεν συνηγορούσαν υπέρ της θεωρίας του. Μήπως ίσως ήρθε τώρα η σωστή στιγμή να του προτείνω την υπόθεσή μου;
Κοίταξε προς τα κάτω και στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Η ματιά του έπεσε σε μια σκούρα λωρίδα λάσπης στα ρεβέρ του παντελονιού του. Η γυναίκα του θ’ άρχιζε πάλι τη γκρίνια που του έγινε συνήθεια να σέρνει τα πόδια του σαν γέρος. Ήταν κάτι που το έκανε χωρίς να το καταλαβαίνει. Μόλις άρχιζε να βάζει κάτι στον νου του, έσερνε τα πόδια του.
Ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς συνέχισε το βήμα του σέρνοντας τα πόδια του και οι σκέψεις του ξαναγύρισαν στο εργαστήριο. Εκείνη τη μέρα είχε διαπιστώσει πως ο ερεθισμός μιας δέσμης νευρώνων, γνωστών ως ‘ομάδα Κ’ έχει σαν συνέπεια την εντονότατη διέγερση ολόκληρου του οργανισμού και μια δεκαπλάσια αύξηση της σωματικής δύναμης.
Γιατί τότε τα σκευάσματα προς εξουδετέρωση του ερεθισμού της ‘ομάδας Κ’ δεν επηρέαζαν βίαιους ασθενείς στα ψυχιατρικά νοσοκομεία; Αναρωτιούνταν οι ερευνητές του εργαστηρίου, συζητούσαν διεξοδικά το θέμα χωρίς να βρίσκουν μια απάντηση, καμιά διαφυγή από αυτό το φαινομενικό αδιέξοδο. Και μόνο αυτός, ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς, προσέγγιζε το πρόβλημα από διαφορετική άποψη. Αναρωτήθηκε: Από πού πήγαζε η δεκαπλάσια αύξηση της σωματικής δύναμης; Η ερώτηση αυτή τον οδήγησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία.
*
Το φορτηγό, κροταλίζοντας, έστριψε τη γωνία μπαίνοντας στη λεωφόρο. Ο οδηγός σταμάτησε για μια στιγμή το όχημα και πετάχτηκε απέναντι στο περίπτερο για τσιγάρα. Άνοιξε βιαστικά το πακέτο σπεύδοντας προς το φορτηγό του. Βολεύτηκε στη θέση του, έβαλε το τσιγάρο στη γωνιά του στόματός του στριφογυρίζοντάς το με επιδεξιότητα στα χείλη του και ξεκίνησε το φορτηγό μ’ ένα μουγκρητό.
*
Εάν τους πω, πιθανόν θα γελάσουν, σκέφτηκε ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς. Μοιάζει πάρα πολύ με φαντασία. Είναι σαν να κάνεις δέκα βήματα τη φορά. Ο Γιούρα θα πει ‘μυρίζω κάτι να καίγεται’. Όμως η δεύτερη σειρά από πειράματα ελέγχου δείχνουν αυτή την κατεύθυνση. Κι αν πρέπει να πιστέψουμε τον Ινδό καθηγητή…
Στάθηκε μπροστά από μια βιτρίνα θαυμάζοντας μια καινούρια συσκευή τηλεόρασης και αναστέναξε. Ακόμη κι αν την αγόραζε με δόσεις, δε θα του έμειναν αρκετά λεφτά για τις διακοπές της γυναίκας του.
Άμα όμως αποδείξει τη θεωρία της διατριβής του, τότε… Αλλά αν συναντούσε προβλήματα, καλά θα έκανε να αποφύγει να του κολλήσουν τη ρετσινιά του αιθεροβάμονα.
Αν πω στον Μιχαήλοφ ότι ο οργανισμός είναι βέβαιο πως έχει μια αναξιοποίητη πηγή ενέργειας η οποία ελέγχεται από ένα συγκεκριμένο νευρικό κέντρο, θα στραβομουτσουνιάσει, θα γείρει πλάι το κεφάλι του σαν ένα πουλί έτοιμο να σε ραμφίσει και θα πει: ‘Έτσι νομίζεις;’ Αν εγώ με τη σειρά μου τον ρωτήσω: ‘Πού βρίσκει κάποιος υπεράνθρωπη δύναμη σε στιγμές ακραίου κινδύνου; Πώς γίνεται κι ένας ετοιμοθάνατος που τον έχουν ξεγράψει οι καλύτεροι γιατροί να κάνει το θαύμα και να ανακτά τις δυνάμεις του με μόνη τη δύναμη της θέλησης και την άκρατη επιθυμία να ζήσει; Η δύναμη της θέλησης και η επιθυμία για ζωή ανήκουν στη σφαίρα του πνεύματος. Επομένως τότε πρέπει να βρίσκουν αποθέματα στη σφαίρα της ύλης, δηλαδή στον ίδιο τον οργανισμό. Είναι φανερό πως αυτά τα αποθέματα υπόκεινται σε αυστηρότατο έλεγχο και εκδηλώνονται μόνο στις πιο κρίσιμες στιγμές. Στην πραγματικότητα, ο οργανισμός μας είναι σαν ένας υπερεπιφυλακτικός στρατηγός που διστάζει να πάρει αποφάσεις στο να θέσει τις εφεδρείες του σε δράση· ο οποίος συνέχεια κρίνει πως είναι ακόμη πολύ νωρίς για δράση μέχρι να εξαντληθεί και η τελευταία ευκαιρία. Αλλά σε περιπτώσεις βίαιης παραφροσύνης ο έλεγχος του νευρικού συστήματος αποδυναμώνεται, τα ενεργειακά αποθέματα απελευθερώνονται και το άτομο αποκτά τη δύναμη δέκα ανθρώπων – ένας Θεός ξέρει από πού…’
Α, πολλά λες, Βίκτορ Νικολάγιεβιτς, μουρμούρισε χαμογελώντας. Δεν έχει νόημα να βιαστείς για επιχειρηματολογίες. Ο Μιχαήλοφ δε θα σ’ ακούσει έτσι κι αλλιώς. Θα σε διακόψει στη μέση της λέξης και θα πει με αργόσυρτη και αδιάφορη φωνή: ‘Αυτά που λες είναι φιλοσοφία, όχι επιστήμη’. Τότε εσύ τι μπορείς να του πεις;
Μπορώ να του δείξω τα αποτελέσματα των πειραμάτων που διεξήγαγα με τον Αρκάντι. Έχουμε επιστημονικά δεδομένα, όχι απλά θεωρίες. Μπορώ να του πω: ‘Μ’ όλα τα στοιχεία που έχω η ομάδα Κ ελέγχει τα ενεργειακά αποθέματα. Να γιατί ο ερεθισμός της παράγει τα συμπτώματα βίαιης παραφροσύνης χωρίς διανοητική διαταραχή. Το υποκείμενο τινάζεται απότομα, εκδηλώνει σπασμούς και καταστρέφει τα πάντα γύρω του μόνο και μόνο επειδή η απελευθερωμένη ενέργεια θέλει να βρει έναν τρόπο έκφρασης. Και, παρεμπιπτόντως, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αυτό το νευρικό κέντρο είναι πολύ δύσκολο διεγερθεί. Ας λάβουμε επίσης υπόψη την έκρηξη ενέργειας που παρατηρείται στον οργανισμό κατά την ώρα του θανάτου, γνωστή ως νεκροβιοτική ακτινοβολία, η οποία χάνεται. Γιατί να μη χρησιμοποιήσουμε αυτή την ενέργεια ενώ ο οργανισμός βρίσκεται εν ζωή. Για φαντάσου τα αποτελέσματα – παράταση του βίου και νίκη κάθε ασθένειας…’
Αλλά για περίμενε, ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς ξεφώνισε μέσα του. Κι αν η θεωρία μου προταθεί σαν επιστημονική φαντασία; Σαν κάποιο διήγημα μιας ανθολογίας; Κι αν εγώ τη γελοιοποιήσω, ο Μιχαήλοφ, ως συνήθως, θα πάρει την αντίθετη θέση και θ’ αρχίσει να την υποστηρίζει. Αύριο αυτό θα κάνω.
Ο Βίκτορ Νικολάγιεβιτς συνέχισε να κουνάει τα χείλη του μονολογώντας κι ένα αχνό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του σαν μια αντανάκλαση από ένα μακρινό φως. Βυθισμένος στις σκέψεις του κατέβηκε από το ρείθρο του πεζοδρομίου…
*
Το φορτηγό έστριψε τη γωνία μουγκρίζοντας. Ο οδηγός μόλις πρόσεξε τη μορφή να διασχίζει τον δρόμο. Τα φρένα στρίγγλισαν ξέφρενα. Δεν πρόλαβε. Τα χείλη του συσπάστηκαν και έγιναν μαβιά. Το μισοτελειωμένο τσιγάρο του χόρεψε στη γωνιά του στόματός του.
Ένα πλήθος κόσμου μαζεύτηκε αμέσως πριν καλά-καλά φτάσει το ασθενοφόρο. Ο γιατρός κατέβηκε πηδώντας κι έτρεξε προς το θύμα. Πέρασαν λίγες στιγμές κι ο άντρας με την άσπρη ποδιά σηκώθηκε αργά.
‘Είναι νεκρός’.
Οι τραυματιοφορείς έβαλαν τη σορό πάνω σ’ ένα φορείο.
Το πλήθος παρέμεινε για λίγο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα πίεσε τα χέρια της στο μέρος της καρδιάς, κι ένας άντρας προσπάθησε να την καθησυχάσει:
‘Τι να κάνουμε; Ένας λιγότερος…’
Μάτια στράφηκαν προς το μέρος του, κι αυτός απάντησε απότομα:
‘Υπάρχουν τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι στη γη. Ακόμη κι αν ένα εκατομμύριο εξαφανιστεί, κανείς δε θα το καταλάβει’.
Βιαζόταν να πάει στο νοσοκομείο για θεραπευτική αγωγή. Οι γιατροί δεν του είχαν πει ότι η αρρώστια του  ήταν αθεράπευτη και δεν του είχε μείνει πολύς χρόνος για να ζήσει.
Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει μέχρι τότε, εξάλλου, πως υπήρχε θεραπεία για την αρρώστια του, - συγκεκριμένα με την απελευθέρωση των ενεργειακών αποθεμάτων του οργανισμού. Και ο μοναδικός άνθρωπος ανάμεσα στα δισεκατομμύρια της γης ο οποίος ήξερε τον τρόπο δε ζούσε πια.
1966
___________________________
Ο συγγραφέας (1929 – 2015). Γεννήθηκε και πέθανε στην Ουκρανία
Ήταν δάσκαλος καθώς και ανταποκριτής μιας εφημερίδας του Κιέβου. Τα πρώτα του έργα δημοσιεύτηκαν το 1959. Έκτοτε μέχρι το θάνατό του δημοσίευσε αρκετά μυθιστορήματα και ανθολογίες.

Ihor Rossochowatskyj – De.Wikipedia