EINAR H. KVARAN (1859 – 1938)(Original: Ðurrkur)
Translated from Icelandic by Jakobina Johnson
A DRY SPELL
A Short story
[Source The Project Gutenberg
THE MINISTRY OF EDUCATIONICELAND,REYKJAVIK]
It had rained for a fortnight—not all the time heavily, but a fog had sullenly hung about the mountain tops, clinging to the atmosphere and rendering the whole of existence a dull gray colour. Every little while it would discharge a fine drizzle of rain or a heavy shower down upon the hay and everything else on earth, so that only the stones would occasionally be dry—but the grass never.
We were tired of the store—indeed, I should like to know who would have enjoyed it. It dated back to the beginning of the last century, a tarred, coal-black, ramshackle hut. The windows were low and small, the windowpanes diminutive. The ceiling was low. Everything was arranged in such a way as to exclude the possibility of lofty flights of thought or vision.
Just now not a living soul looked in, not even those thriftless fellows who lived by chance jobs in the village and met in daily conclave at the store. We had often cursed their lengthy visits, but now that they had hired themselves out during the haymaking, we suddenly realized that they had often been entertaining. They had made many amusing remarks and brought us news of the neighbourhood. And now we cursed them for their absence.
We sat there and smoked, staring vacantly at the half-empty shelves, and all but shivering in the damp room. There was no heater in the store at any season, and the one in the office, if used, emitted spurts of smoke through every aperture except the chimney. It had not been cleaned since sometime during winter, and we were not ambitious enough for such an undertaking in the middle of the summer.
We tried to transfer our thoughts from the store to the world outside. We made clever comments to the effect that the farmers were now getting plenty of moisture for the hay-fields, and that it would be a pity if rain should set in now, right at the beginning of the haying season. We had nothing further to say on the subject, but this we repeated from day to day. In short, we were depressed and at odds with things in general. Until the dry spell.
One morning, about nine o'clock, the bank of fog began to move. First, there appeared an opening about the size of your hand, and through it the eastern sky showed a bright blue. Then another opening, and through it shone the sun.
We knew what this was called, and we said to each other: Merely a 'morning promise'—implying, nothing reliable. But it was more. The fog began to show thinner and move faster along the mountain ridge opposite. Then it gathered in a deep pass and lay there heaped up like newly carded, snowy wool. On either side, the mountains loomed a lovely blue, and in their triumph ignored the fog almost completely. When we ventured a look through the doorway of the store, there was nothing to be seen overhead save the clear, blue sky and the sunshine.
On the opposite shore of the fjord, the people looked to us like the cairns out on the moorlands, only these tiny cairns moved in single file about the hay-fields. I seemed to smell the sweet hay in the homefields, but of course this was only my imagination. I also fancied I could hear the maids laughing, especially one of them. I would willingly have sacrificed a good deal to be over there helping her dry the hay. But of this subject no more; I did not intend to write a love story—at least, not in the ordinary sense of the word.
The dry spell lasted. We, the clerks, took turns at staying out of doors as much as possible, and 'drinking deeply of the golden fount of sunshine'.
In the afternoon of the third day, I dropped in at the doctor's. I felt somewhat weary with walking—and idleness—and looked forward to the doctor's couch and conversation.
A cigar? Asked the doctor.
Yes, a cigar, I answered. I have smoked only six today.
Beer or whisky and water? Queried the doctor.
A small whisky, I replied.
I lit my cigar, inhaling deeply of its fragrance—then exhaling through mouth and nostrils. I sighed with contentment; the cigar was excellent.
Then we began to drink the whisky and water at our leisure. I reclined against the head of the couch, stretched out my feet, was conscious of a luxurious sensation—and sent my thoughts for a moment across the fjord, where they preferred to remain.
The doctor was in high spirits. He talked about the Japanese and Russians, the most recently discovered rays, and the latest disclosures on how is felt to die.
My favorite pastime is to listen to others speaking. I never seem able to think of any topics worthy of conversation myself, but I am almost inclined to say that my ability to listen amounts to an art. I can remain silent with an air of absorbing interest, and once in a while offer brief comment, not to set forth an opinion or display any knowledge—for I have none to spare—but merely to suggest new channels to the speaker and introduce variety, that he may not tire of hearing himself speak.
I felt extremely comfortable on the couch. I thought it particularly entertaining to hear the doctor tell how it felt to die. There is always something pleasantly exciting about death—when it is reasonably far away from you. It seemed so beautifully far away from the perfume of the tobacco-smoke, the flavour of whisky, and the restfulness of the couch, and when my mind wandered to her across the fjord—as wander it would in spite of my studied attention—then death seemed so far off shore that I could scarcely follow the description of how it felt to others to die.
In the midst of this dreamy contentment and deluge of information from the doctor, the door was somewhat hastily thrown open. I was looking the other way and thought it must be one of the doctor's children.
But it was old man Thordur from the Bend.
I knew him well. He was over fifty, tall and large-limbed, with a hoary shock of hair and a snub nose. I knew he had a host of children—I had been at his door once, and they had run, pattered, waddled, crept, and rolled through the doorway to gape at me. It had seemed as hopeless to try to count them as a large flock of sheep. I knew there was no income except what the old man and woman—and possibly the elder children—managed to earn from day to day. My employer in Copenhagen had strictly forbidden us to give credit to such—and of course he now owed us more than he would ever be able to pay.
He does not even knock—the old ruffian, I said to myself.
From his appearance, something was wrong. His face was unnaturally purplish, his eyes strangely shiny—yet dull withal. It even seemed to me that his legs shook under him.
Can it be that the old devil is tipsy—at the height of the haying season—and dry weather at that? I mentally queried.
The doctor evidently could not recall who he was.
Good-day to you, my man, he said, and what matter have you in hand?
I merely came to get those four crowns.
Which four crowns? Asked the doctor.
Thordur raised his voice: The four crowns you owe me.
It was now evident that it was difficult for him to remain standing.
I felt assured that the old rascal had been drinking like a fish. I was surprised. I had never heard he was inclined that way. He lived out there on the hillside a short distance above the village. I began to wonder where he had been able to obtain so much liquor— certainly not from us at the store.
What is your name? Asked the doctor.
My name? Don't you know my name? Don't you know me?—Thordur— Thordur of the Bend. I should best of all like to get the money at once.
Yes, that's so—you are Thordur of the Bend, said the doctor. And you are up? But listen, my good man, I owe you nothing. You owe me a small sum—but that does not matter in the least.
I care nothing about that, but I should best of all like to get the money at once, repeated Thordur.
May I feel your hand for a minute? Said the doctor.
Thordur extended his hand, but it seemed to me that he did not know it. He looked off into space, as if thinking of other things—or rather as if he had no thoughts whatever. I saw the doctor's fingers on his wrist.
You are a sick man, he said.
Sick?—Yes—of course I am sick. Am I then to pay you four crowns? I haven't got them now.
It makes no difference about those four crowns, but why did you get up like this? Have you forgotten that I ordered you to remain in bed when I saw you the other day?
In bed?—How the devil am I to remain in bed? Tell me that!
You must not get up in this condition. Why, you are delirious!
What a fool you are—don't you know that there is a dry spell.
Yes, I AM aware of the dry spell.—It was evidently not quite clear to him what that had to do with the case.—Have a chair, and we will talk it over.
A chair? No!—Who, then, should dry the hay in the homefield? I had some of it cut when I was taken down—why do you contradict me? And the youngsters have made some attempts at it—but who is to see about drying it?—Not Gudrun—she can't do everything. The youngsters?—what do they know about drying hay?—Who, then, is to do it?—Are YOU going to do it?
Something will turn up for you, said the doctor, somewhat at a loss.
Something will turn up? Nothing has ever turned up for ME.
Cold shivers passed through me. His remark rang true: I knew that nothing had ever turned up for him. I felt faint at looking into such an abyss of hopelessness. Instantly I saw that the truth of this delirious statement concerned me more than all the wisdom of the ages.
Do I get those four crowns you owe me?—Thordur asked. He was now trembling so that his teeth chattered.
The doctor produced four crowns from his purse and handed them to him. Thordur laid them on the table and staggered towards the door.- -You are leaving your crowns behind, man, said the doctor.
I haven't got them now, said Thordur, without looking back and still making his way towards the door.—But I'll pay them as soon as I can.
Isn't there a vacant bed upstairs at the store? Inquired the doctor.
Yes, I answered. We will walk with you down to the store, Thordur.
Walk with me?—Be damned!—I am off for the hay-field.
We followed him outside and watched him start out. After a short distance he tumbled down. We got him upstairs in the store.
A few days later he could have told us, if anyone had been able to communicate with him, whether they are right or wrong, those latest theories on how it feels to die.
—But who dries the hay in his homefield now?
_______________________
EINAR H. KVARAN (1859 – 1938)ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΞΗΡΑΣΙΑΣ
Διήγημα
Μετάφραση από τα αγγλικά: Βασίλης Κ. ΜηλίτσηςΈβρεχε για ένα δεκαπενθήμερο – όχι όλο το διάστημα ραγδαία, αλλά μια μελαγχολική ομίχλη κρεμόταν πάνω στις βουνοκορφές και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την ατμόσφαιρα κάνοντας ολόκληρη την πλάση να δείχνει μουντή και γκρίζα. Κάθε λίγο αμολούσε μια ψιλή ψιχάλα ή μια δυνατή νεροποντή πάνω σ’ ό, τι υπήρχε πάνω στη γη, και ιδιαίτερα πάνω στον σανό. Μόνο οι πέτρες περιστασιακά στέγνωναν – πoτέ όμως το χόρτο.
Είχαμε κουραστεί με το μαγαζί – εδώ που τα λέμε, θα ήθελα να ξέρω ποιανού θα του άρεσε η δουλειά. Το μαγαζί υπήρχε από τις αρχές του περασμένου αιώνα: ένα πισσωμένο, κατάμαυρο, ετοιμόρροπο καλύβι. Τα παράθυρα ήταν χαμηλά και μικρά με κάτι μικροσκοπικά τζάμια. Το ταβάνι επίσης χαμηλό. Όλα ήταν βαλμένα με τέτοιο τρόπο που απέκλειαν τη δυνατότητα ανώτερων σκέψεων ή οραματισμών.
Εδώ και ώρα ούτε ψυχή δεν πέρασε, ούτε καν εκείνοι οι ανεπρόκοποι τύποι που την έβγαζαν με περιστασιακές δουλειές στο χωριό και συναντιούνταν στην καθημερινή τους μάζωξη στο μαγαζί. Εμείς συχνά τους αναθεματίζαμε για τις παρατεταμένες τους επισκέψεις, αλλά τώρα που προσλήφθηκαν για το μάζεμα του σανού, συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά πως ήταν πολλές φορές διασκεδαστικοί. Έκαναν πολλά αστεία σχόλια και μας έλεγαν τα νέα της γειτονιάς. Και τώρα αναθεματίζαμε την απουσία τους.
Καθόμασταν εκεί και καπνίζαμε,
Προσπαθούσαμε να κατευθύνουμε τις σκέψεις μας από το μαγαζί στον έξω κόσμο. Κάναμε έξυπνα σχόλια σχετικά με το ότι οι αγρότες τώρα είχαν άφθονη υγρασία στα λιβάδια τους και ότι ήταν κρίμα εάν ξεκινούσαν τώρα η βροχές στην αρχή της εποχής που έπρεπε να μαζέψουν τον σανό. Επί του θέματος δεν είχαμε τίποτε άλλο να πούμε, αλλά επαναλαμβάναμε τα ίδια από μέρα σε μέρα. Εν ολίγοις, ήμασταν δύσθυμοι που τα πράγματα εν γένει πήγαιναν στραβά, μέχρι την περίοδο που ήρθε η ξηρασία.
Ένα πρωί, κατά τις εννιά η ώρα, η μάζα της ομίχλης άρχισε να αραιώνει. Πρώτα εμφανίστηκε ένα άνοιγμα στο μέγεθος του χεριού σου, και μέσα απ’ αυτό φάνηκε στο ανατολικό στερέωμα το λαμπερό γαλάζιο χρώμα του ουρανού. Κατόπιν από ένα άλλο άνοιγμα φώτισε ο ήλιος.
Εμείς ξέραμε τι σήμαινε όλο αυτό και σχολιάσαμε μεταξύ μας: απλά ‘μια πρωινή υπόσχεση’ – υπονοώντας κάτι μη αξιόπιστο. Η ομίχλη άρχισε να αραιώνει όλο και πιο πολύ και να παρασύρεται γρηγορότερα κατά μήκος της απέναντι οροσειράς. Κατόπιν συγκεντρώθηκε σ’ ένα βαθύ διάσελο και παρέμεινε εκεί σωριασμένη σαν πρόσφατα ξασμένο, ολόλευκο μαλλί. Από τις δυο μεριές τα βουνά φάνταζαν μ’ ένα υπέροχο μπλε χρώμα και μέσα στον θρίαμβό τους αγνοούσαν σχεδόν εντελώς την ομίχλη. Όταν αποτολμήσαμε να ρίξουμε μια ματιά έξω από το κατώφλι του μαγαζιού, δεν είδαμε τίποτε άλλο από τον καθαρό, γαλανό ουρανό και τον ήλιο να λάμπει.
Στην απέναντι όχθη του φιόρδ, οι άνθρωποι μας φαίνονταν σαν σωροί με πέτρες πάνω σε χέρσα γη, μόνο που αυτοί οι μικροσκοπικοί σωροί κινούνταν εφ’ ενός ζυγού εδώ κι εκεί μέσα στα λιβάδια.
Είχα την εντύπωση πως μύριζα το γλυκό άρωμα του σανού στα λιβάδια, αλλά, φυσικά, ήταν μόνο της φαντασίας μου. Επίσης φανταζόμουν πως άκουγα τις κοπέλες να γελούν, ειδικά μία απ’ αυτές. Με μεγάλη προθυμία θα θυσίαζα πολλά να βρεθώ εκεί πέρα για να τη βοηθήσω να στεγνώσει τον σανό. Αλλά καλά θα κάνω να μην πω περισσότερα. Δεν ξεκίνησα να γράψω μια ερωτική ιστορία – τουλάχιστο όχι με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης.
Η ξηρασία διαρκούσε πολύ. Εμείς, οι υπάλληλοι, εκ περιτροπής μέναμε έξω όσο μπορούσαμε και ‘ρουφούσαμε με απληστία τo χρυσαφένιο στοιχείο της λιακάδας’.
Το απόγευμα της τρίτης μέρας, πέρασα από τον γιατρό. Ένιωθα κάποια κούραση κατά το περπάτημα – και μια νωχέλεια – και περίμενα ανυπόμονα να πέσω στον καναπέ του γιατρού και να μιλήσω μαζί του.
Πούρο; Ρώτησε ο γιατρός.
Ευχαρίστως, πούρο, απάντησα. Μόνο έξι κάπνισα σήμερα.
Μπίρα ή ουίσκι με νερό; Ξαναρώτησε ο γιατρός.
Ένα μικρό ποτηράκι ουίσκι, αποκρίθηκα.
Άναψα το πούρο μου, εισπνέοντας βαθιά το άρωμά του και εκπνέοντας τον καπνό από τα ρουθούνια και το στόμα. Αναστέναξα με ευχαρίστηση. Το πούρο ήταν εξαιρετικό.
Κατόπιν αρχίσαμε να πίνουμε το ουίσκι με το νερό με το πάσο μας. Ακούμπησα στο κεφαλάρι του καναπέ, τέντωσα τα πόδια μου απολαυστικά και προς στιγμή σκέφτηκα την άλλη όχθη του φιόρδ, όπου οι άλλοι προτιμούσαν να μένουν.
Ο γιατρός είχε τα κέφια του. Μιλούσε για τους Γιαπωνέζους και τους Ρώσους, τις πιο πρόσφατες ακτίνες που ανακαλύφθηκαν, και τα τελευταία ευρήματα για το πώς νιώθει κάποιος τη στιγμή του θανάτου.
Η προτιμώμενη απασχόλησή μου για να περνώ την ώρα είναι ν’ ακούω τι λένε οι άλλοι. Ποτέ δε δείχνω ικανός να σκέφτομαι θέματα άξια προς συζήτηση ο ίδιος, αλλά τείνω μάλλον να ισχυρισθώ ότι η ικανότητά μου ν’ ακούω τους άλλους έχει εξελιχθεί σε τέχνη. Μπορώ να παραμένω σιωπηλός με ύφος ενός που δείχνει βαθύ ενδιαφέρον, και κάπου – κάπου να πετάω καμιά γνώμη ή να επιδεικνύω ότι κάτι ξέρω κι εγώ – αν και δεν κατέχω τίποτε – αλλά απλά να υπαινιχθώ καινούρια θέματα στον ομιλητή και να ποικίλω τη συζήτηση έτσι ώστε αυτός να μην κουραστεί μιλώντας μονότερμα.
Ένιωθα εξαιρετικά άνετος στον καναπέ. Και θεωρούσα ιδιαίτερα διασκεδαστικό ν’ ακούω τον γιατρό να μου εξηγεί πώς αισθάνεται κανείς την ώρα του θανάτου. Υπάρχει πάντα κάτι ευχάριστα συναρπαστικό με τον θάνατο – όταν βέβαια αυτός είναι μακριά μας. Και φαινόταν τόσο ωραία απομακρυσμένος από το άρωμα του καπνού, τη γεύση του ουίσκι και την άνεση του καναπέ. Και όταν ο νους μου περιπλανήθηκε σ’ αυτή στην απέναντι όχθη του φιόρδ – περιπλανήθηκε παρ’ όλη την μελετημένη μου προσοχή – τότε ο θάνατος φάνηκε τόσο πιο πολύ απομακρυσμένος από την όχθη που μόλις μπορούσα να παρακολουθήσω την περιγραφή πώς κάποιος αισθάνεται όταν πεθαίνει.
Εν μέσω αυτής της ονειρικής ευχαρίστησης και του κατακλυσμού πληροφοριών από τον γιατρό, άνοιξε κάπως βιαστικά η πόρτα. Εγώ κοίταζα από την άλλη μεριά και νόμισα πως θα ήταν κάποιο από τα παιδιά του γιατρού.
Ήταν όμως ο γερο-Θόρδουρ από το Μπεντ.
Τον ήξερα καλά. Ήταν πάνω από πενήντα, ψηλός και με μεγάλα άκρα, με μια τούφα από ψαρά μαλλιά και πλακουτσωτή μύτη. Ήξερα επίσης πως είχε μια στρατιά από παιδιά – κάποτε βρέθηκα στην πόρτα του κι αυτά άλλα όρμησαν, άλλα ποδοβόλησαν, άλλα σύρθηκαν κι άλλα ήρθαν παραπατώντας στο κατώφλι και με χάζευαν μ’ ανοιχτό το στόμα. Μου φαινόταν τόσο αδύνατο να προσπαθήσω να τα μετρήσω όσο ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα. Ήξερα ότι δεν είχαν κανένα έσοδο εκτός απ’ ό, τι ο γέρος και η γυναίκα του – και ίσως τα μεγαλύτερα παιδιά – κατόρθωναν να κερδίσουν από μέρα σε μέρα. Ο εργοδότης μου στην Κοπεγχάγη μου είχε ρητά απαγορεύσει να δίνω πίστωση σε κάτι τέτοιους – και φυσικά αυτός τώρα μας χρωστούσε περισσότερα απ’ ό, τι ήταν ποτέ σε θέση να πληρώσει.
Ούτε καν χτυπάει ο αχρείος, είπα από μέσα μου.
Κρίνοντας από την εμφάνισή του, κάτι δεν πήγαινε καλά. Το πρόσωπό του ήταν αφύσικα μαβί και τα μάτια του γυάλιζαν παράξενα – κι επιπλέον ήταν ανέκφραστα. Μου φάνηκε επίσης πως τα πόδια του έτρεμαν.
Μήπως ο φτωχοδιάβολος είναι πιωμένος – καταμεσής στην εποχή του μαζέματος του σανού – και με τέτοια ξηρασία; Αναρωτήθηκα.
Ο γιατρός προφανώς δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιος ήταν.
Σε καλημερίζω, καλέ μου άνθρωπε, είπε, αλλά ποιο είναι το πρόβλημά σου;
Απλά πέρασα να πάρω εκείνες τις τέσσερις κορώνες.
Ποιες τέσσερις κορώνες; Ρώτησε ο γιατρός.
Ο Θόρδουρ ύψωσε τη φωνή του: ‘Τις τέσσερις κορώνες που μου χρωστάς’.
Ήταν πλέον φανερό πως με δυσκολία μπορούσε να σταθεί όρθιος.
Ήμουν σίγουρος πως το παλιοκάθαρμα είχε πιει τον αγλέουρα. Έμεινα κατάπληκτος. Ποτέ δεν τον είχα ακούσει να συμπεριφέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ζούσε εκεί έξω στην πλαγιά του λόφου σε μικρή απόσταση από το χωριό. Άρχισα να αναρωτιέμαι που μπόρεσε να βρει τόσο ποτό – ασφαλώς όχι από το μαγαζί μας.
Πώς σε λένε; Ρώτησε ο γιατρός.
Πώς με λένε; Δεν ξέρεις το όνομά μου; ώστε δε με ξέρεις; Ο Θόρδουρ είμαι – ο Θόρδουρ από το Μπεντ. Και θέλω να μου δώσεις αμέσως τα λεφτά μου.
Α, έτσι λοιπόν – είσαι ο Θόρδουρ από το Μπεντ, είπε ο γιατρός. Και σηκώθηκες; Αλλά άκου, καλέ μου άνθρωπε, δε σου οφείλω τίποτε. Εσύ μου χρωστάς ένα μικρό ποσό – αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για μένα.
Δε με νοιάζει καθόλου αυτό, αλλά πολύ θα ήθελα να πάρω τα λεφτά μου αμέσως, επανέλαβε ο Θόρδουρ.
Μου επιτρέπεις να δω τον σφυγμό σου για ένα λεπτό; Ρώτησε ο γιατρός.
Ο Θόρδουρ άπλωσε το χέρι του, αλλά μου φάνηκε πως δεν ήξερε τι έκανε. Το απλανές του βλέμμα του ήταν προσηλωμένο στο κενό, σαν να σκεφτόταν άλλα πράγματα – ή μάλλον σαν να ήταν το μυαλό του εντελώς άδειο από σκέψεις. Παρατήρησα τα δάχτυλα του γιατρού πάνω στον καρπό του.
Είσαι άρρωστος, του είπε.
Άρρωστος; Ναι, βέβαια, είμαι άρρωστος. Πρέπει λοιπόν να σε πληρώσω τέσσερις κορώνες; Δεν τις έχω τώρα.
Δεν έχουν καμιά σημασία αυτές οι τέσσερις κορώνες, αλλά γιατί σηκώθηκες έτσι που είσαι; Ξέχασες που σου είπα να μείνεις στο κρεβάτι όταν σε εξέτασα τις προάλλες;
Να μείνω στο κρεβάτι; Πώς στην ευχή να μείνω στο κρεβάτι; Μπορείς να μου πεις;
Δεν πρέπει να σηκώνεσαι στην κατάστασή σου. Μα, εσύ παραληρείς!
Μα τι ανόητος που είσαι. Δε βλέπεις ότι έχουμε ξηρασία;
Ναι, ΕΙΜΑΙ ενήμερος για την ξηρασία.
Προφανώς ο γιατρός απόρησε τι σχέση μπορεί να είχε η ξηρασία με την περίπτωσή του.
Κάθισε να το συζητήσουμε.
Να καθίσω; Όχι! Ποιος τότε θα στεγνώσει τον σανό στο λιβάδι; Είχα θερίσει λίγο όταν αρρώστησα – γιατί με πας κόντρα; Και τα παιδιά έκαναν κάποιες προσπάθειες στον θερισμό, αλλά ποιος θα φροντίσει στο στέγνωμα; Όχι, βέβαια η Γκούντρουν – αυτή δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Τα παιδιά; Τι ξέρουν για το στέγνωμα του σανού; Ποιος, λοιπόν, θα το κάνει; Μήπως ΕΣΥ;
Έχει ο Θεός και για σένα, είπε ο γιατρός με κάποια αβεβαιότητα.
Έχει ο Θεός και για μένα; Τίποτε ποτέ δεν έχει για ΜΕΝΑ.
Κρύο ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Η παρατήρησή του ακούστηκε αληθινή: ήξερα πως τίποτε ποτέ δεν είχε ο Θεός γι’ αυτόν. Ένιωσα ζάλη κοιτάζοντας μέσα σε μια τέτοια άβυσσο απελπισίας. Αμέσως κατάλαβα ότι η αλήθεια αυτής της παραληρηματικής δήλωσης με αφορούσε περισσότερο απ’ όσο η σοφία όλων των εποχών.
Θα μου δώσεις τις τέσσερις κορώνες που μου χρωστάς; Είπε ο Θόρδουρ.
Είχε αρχίσει τώρα να τρέμει ολόκληρος έτσι που χτυπούσαν και τα δόντια του.
Ο γιατρός έβγαλε τέσσερις κορώνες από το πορτοφόλι του και του τις έδωσε. Ο Θόρδουρ τις ακούμπησε πάνω στο τραπέζι και κατευθύνθηκε τρεκλίζοντας προς την πόρτα.
Ξέχασες να πάρεις τις κορώνες σου, του είπε ο γιατρός.
Δεν τις έχω μαζί μου, αλλά θα σου τις δώσω μόλις μπορέσω είπε ο Θόρδουρ, χωρίς να κοιτάξει πίσω του πασχίζοντας να φτάσει στην πόρτα.
Μήπως υπάρχει άδειο κρεβάτι πάνω από το μαγαζί; Ρώτησε ο γιατρός.
Ναι, απάντησα. Θα σε πάμε στο μαγαζί, Θόρδουρ.
Θα με πάτε; Διάολε! Εγώ θα πάω κατευθείαν στο λιβάδι.
Τον ακολουθήσαμε μέχρι έξω βλέποντάς τον να ξεκινάει. Μετά από λίγο κατέρρευσε. Τον ανεβάσαμε στο πάνω πάτωμα του μαγαζιού.
Λίγες μέρες αργότερα θα μπορούσε να μας είχε πει, αν κάποιος μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί του, εάν ήταν σωστές ή λάθος εκείνες οι θεωρίες του πώς νιώθει κάποιος την ώρα του θανάτου.
Αλλά ποιος θα στεγνώσει τον σανό στο λιβάδι του τώρα;
Ο Einar Hjörleifsson Kvaran ήταν Ισλανδός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, εκδότης και πνευματιστής. Επηρέασε την ισλανδική κοινωνία να ανατρέφουν τα παιδιά τους με ήπιο τρόπο ξεφεύγοντας από την ορθόδοξη αυστηρότητα.
Βλέπε: Wikipedia.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου