Aς τελειώσουμε με τα μνημόσυνα!
Του Γιώργου ΠετρόπουλουΠαρακολουθούμε αυτές τις μέρες όσα γράφονται για την 66η επέτειο από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.
Είναι κατανοητή η ανάγκη του κόσμου, των κομμουνιστών, των αριστερών, των απλών ανθρώπων για σύμβολα. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πολλές φορές γίνεται επικίνδυνο.
Τι ωφελεί η μυθοποίηση των προσώπων όσο σπουδαία κι αν υπήρξαν; Τι ωφελούν διάφορα που γράφονται, τα οποία παρουσιάζουν τον Νίκο Μπελογιάννη ως κάτι τέλειο και σίγουρα έξω από τα ανθρώπινα; Είναι αλήθεια; Όχι βέβαια.
Τι ωφελούν τα μνημόσυνα; Έχουμε ανάγκη απ’ αυτά; Καμία ανάγκη δεν έχουμε.
Τα ιστορικά πρόσωπα που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στον ιστορικό χρόνο, η ιστορία που τα αφορά και η ιστορία γενικά έχουν αξία μόνο ως γνώση- με τα πραγματικά δεδομένα και όχι με μύθους.
Έχουν αξία και ως πηγή φρονηματισμού. Με την έννοια να σκεφτούμε και να συζητήσουμε πάνω σε όλα εκείνα που πρέπει να κάνουμε για να φανούμε αντάξιοι ενός παρελθόντος που έφτιαξε τους Μπελογιάννηδες. Γιατί ο Μπελογιάννης μπορεί να ξεχώρισε με την στάση του απέναντι στους δικαστές του- και κυρίως με την θυσία του- αλλά δεν ήταν ένας. Υπήρξαν πολλοί Μπελογιάννηδες- εξίσου ηρωικοί με τον Νίκο ή και περισσότερο- αλλά έμειναν στην αφάνεια για λόγους που μπορούμε να κατανοήσουμε, στις τότε ιστορικές συνθήκες, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους αναπαραγάγουμε με όρους ενός νεκρού, αξιομνημόνευτου παρελθόντος, αλλά ως δίδαγμα και πηγή φρονηματισμού για τους κομμουνιστές σήμερα.
Χιλιάδες είναι οι αφανείς ήρωες του κομμουνιστικού, του αριστερού, του λαϊκού κινήματος, στα χρόνια της αντίστασης, του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής περιόδου. Δεκάδες- αν όχι εκατοντάδες- τα ηγετικά στελέχη, ανώτερα, μεσαία και κατώτερα, που πότισαν με το αίμα τους το όραμα, την ελπίδα και τη βεβαιότητα για έναν καλύτερο κόσμο, για την κοινωνική απελευθέρωση.
Τι ξέρουμε για τον Στέλιο Σκλάβαινα που εκτελέστηκε μαζί με τους 200 στην Καισαριανή; Τι γνωρίζουμε για τον Στέργιο Αναστασιάδη, τον επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Αθήνα στα χρόνια του εμφυλίου; Τι γνωρίζουμε για την παράνομη δουλειά και την δράση του ΔΣΕ στις πόλεις; Πόσα ξέρουμε για τις αποστολές παρανόμωνστην Ελλάδα της μετεμφυλιακής περιόδου; Για όλους εκείνους που ήρθαν την ίδια περίοδο με τον Μπελογιάννη, αλλά και μετά, και που άφησαν τα κόκαλά τους στα σύνορα; Τι γνωρίζουμε για το παράνομο κόμμα στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις;
Η ιστορία έχει αξία όταν την μελετάμε στις πραγματικές της διαστάσεις κι όχι όταν φτιάχνουμε απ’ αυτήν μυθικές εικόνες- κάτι σαν παράσημα για να τα κολλάνε στο πέτο τους οι νεότεροι δίκην κληρονομίας.
Και κάτι τελευταίο. Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το ερώτημα: Σε ποιον ανήκει ο Μπελογιάννης; Σε ποιον ανήκουν όλοι αυτοί για τους οποίους με τόση ευκολία γράφονται δεκάρικοι; Το ερώτημα είναι σαθρό και προσβλητικό για την μνήμη όλων εκείνων. Παρόλα αυτά τίθεται.
Ο Μπελογιάννης και όλοι οι προαναφερόμενοι ήταν κομμουνιστές. Μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Ανήκουν όμως στο ΚΚΕ; Και το ΚΚΕ πού ανήκει; Για ποιον έγιναν όλοι εκείνοι οι αγώνες;
Ένα κομμουνιστικό κόμμα έχει λόγο ύπαρξης όταν υπηρετεί την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Κι αυτό ακριβώς έκανε όταν από τις τάξεις του βγήκαν αγωνιστές σαν τον Μπελογιάννη- αφανείς και επιφανείς. Εκεί ανήκει επομένως και το Κόμμα και οι αγωνιστές του. Στην Εργατική Τάξη και στον Εργαζόμενο Λαό. Κι αυτό δεν χρειάζεται να το λέει κανείς. Χρειάζεται να του το αναγνωρίζουν εκείνοι για τους οποίους υπάρχει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του παραδείγματος του Νίκου Μπελογιάννη και τόσων άλλων και του κόμματος μέσα από τις τάξεις του οποίου αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν. Γι’ αυτό ας τελειώνουμε με τους μύθους και τα μνημόσυνα. Άλλο χρέος έχουμε.
AΠΟ ΤΟ F/B
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου