Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο
του «Looting Greece: A New Financial Imperialism Emerges» * («Λεηλατώντας
την Ελλάδα: η ανάδυση ενός νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού»), 2016, ο
καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τζακ Ράσμους, περιγράφει τη νέα πολιτική
του ΔΝΤ
Το μπαράζ πιέσεων και
παρεμβάσεων, που θυμίζουν άλλες εποχές, για τα μάτια του κυρίου Γεωργίου
(πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ) από τους θεσμούς υπενθυμίζει το πώς οι
δανειστές εννοούν την εθνική κυριαρχία των κρατών, αλλά και την
ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την οποία αναγνωρίζουν α λα καρτ.
Είχε προηγηθεί η έκφραση δυσαρέσκειας για την αποπομπή των Χάρη Θεοχάρη και Κατερίνας Σαββαΐδου από τη θέση του επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.
Ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τζακ Ράσμους, αναφερόμενος στη μείωση της οικονομικής κυριαρχίας στις μέρες μας, μιλά για μια «περισσότερο άμεση διαχείριση της απόσπασης πλούτου» από τις περιφερειακές χώρες.
Οπως λέει, στην ελληνική περίπτωση, μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, οι δανειστές επέβαλαν ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμία πράξη εάν δεν έχει νωρίτερα την έγκρισή τους, τα δάνεια προορίζονται σχεδόν αποκλειστικά για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων, ο προϋπολογισμός τελεί υπό στενή επιτήρηση, το ίδιο όπως και ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα.
Τα δεδομένα; Ολα τα κέντρα οικονομικής διαχείρισης βρίσκονται πια στα χέρια των πιστωτών: η Τράπεζα της Ελλάδος (Γ. Στουρνάρας) λογοδοτεί απευθείας στην ΕΚΤ (Μάριο Ντράγκι), ενώ η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, το ΣΔΟΕ και η ΕΛΣΤΑΤ είναι πλέον «Ανεξάρτητες Αρχές», με άμεση επιρροή σε αυτές των δανειστών.
Στην ουσία, η τρόικα αποτελεί έναν ενδιάμεσο «συλλέκτη του χρέους», έναν υπερκρατικό φορατζή που διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών και φροντίζει για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους εκλεκτούς ξένους «επενδυτές». Οπως λέει ο Ράσμους, στις παλαιότερες διασώσεις κρατών το ΔΝΤ και οι λοιποί «θεσμοί» έθεταν το πλαίσιο των υποχρεώσεων στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθούν οι κυβερνήσεις με το δικό τους σχέδιο.
Τώρα, η διαχείριση γίνεται άμεσα από τους δανειστές, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η «αποικία» δεν θα τολμήσει να αθετήσει τους επαχθείς όρους των μνημονίων.
Αυτή την κατάσταση περιγράφει ως μια «νέα αποικιοκρατία στην καρδιά της Ευρώπης», στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Looting Greece: A New Financial Imperialism Emerges» («Λεηλατώντας την Ελλάδα: η ανάδυση ενός νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού»), 2016.
Αυτές οι παρεμβάσεις των θεσμών για «τα δικά τους παιδιά» έχουν στόχο τη συμμόρφωση της σημερινής, αλλά και όποιας μελλοντικής κυβέρνησης, και παράλληλα την εξασφάλιση του ακαταδίωκτου για όσους εμπλέκονται σε πράξεις αμφιλεγόμενης νομιμότητας και προφανούς σκοπιμότητας.
*Review of 'Looting Greece: A New Financial Imperialism Emerges',
Είχε προηγηθεί η έκφραση δυσαρέσκειας για την αποπομπή των Χάρη Θεοχάρη και Κατερίνας Σαββαΐδου από τη θέση του επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.
Ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τζακ Ράσμους, αναφερόμενος στη μείωση της οικονομικής κυριαρχίας στις μέρες μας, μιλά για μια «περισσότερο άμεση διαχείριση της απόσπασης πλούτου» από τις περιφερειακές χώρες.
Οπως λέει, στην ελληνική περίπτωση, μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, οι δανειστές επέβαλαν ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμία πράξη εάν δεν έχει νωρίτερα την έγκρισή τους, τα δάνεια προορίζονται σχεδόν αποκλειστικά για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων, ο προϋπολογισμός τελεί υπό στενή επιτήρηση, το ίδιο όπως και ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα.
Τα δεδομένα; Ολα τα κέντρα οικονομικής διαχείρισης βρίσκονται πια στα χέρια των πιστωτών: η Τράπεζα της Ελλάδος (Γ. Στουρνάρας) λογοδοτεί απευθείας στην ΕΚΤ (Μάριο Ντράγκι), ενώ η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, το ΣΔΟΕ και η ΕΛΣΤΑΤ είναι πλέον «Ανεξάρτητες Αρχές», με άμεση επιρροή σε αυτές των δανειστών.
Στην ουσία, η τρόικα αποτελεί έναν ενδιάμεσο «συλλέκτη του χρέους», έναν υπερκρατικό φορατζή που διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών και φροντίζει για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους εκλεκτούς ξένους «επενδυτές». Οπως λέει ο Ράσμους, στις παλαιότερες διασώσεις κρατών το ΔΝΤ και οι λοιποί «θεσμοί» έθεταν το πλαίσιο των υποχρεώσεων στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθούν οι κυβερνήσεις με το δικό τους σχέδιο.
Τώρα, η διαχείριση γίνεται άμεσα από τους δανειστές, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η «αποικία» δεν θα τολμήσει να αθετήσει τους επαχθείς όρους των μνημονίων.
Αυτή την κατάσταση περιγράφει ως μια «νέα αποικιοκρατία στην καρδιά της Ευρώπης», στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Looting Greece: A New Financial Imperialism Emerges» («Λεηλατώντας την Ελλάδα: η ανάδυση ενός νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού»), 2016.
Αυτές οι παρεμβάσεις των θεσμών για «τα δικά τους παιδιά» έχουν στόχο τη συμμόρφωση της σημερινής, αλλά και όποιας μελλοντικής κυβέρνησης, και παράλληλα την εξασφάλιση του ακαταδίωκτου για όσους εμπλέκονται σε πράξεις αμφιλεγόμενης νομιμότητας και προφανούς σκοπιμότητας.
*Review of 'Looting Greece: A New Financial Imperialism Emerges',
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου