Πάμπλο Νερούδα (1904-1973), Ποιητής , Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971
Το Γέλιο σου
Πάρε μου το ψωμί, αν θέλεις,
πάρε μου τον αέρα, αλλά
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη βρύση που σταλάζει
το νερό που άξαφνα
σκάει μες στη χαρά σου
το ασημένιο κύμα
το ξαφνικό που σε γεννάει.
Η πάλη μου είναι σκληρή και γυρίζω
με τα μάτια κουρασμένα
έχοντας δει φορές
τη γη που δεν αλλάζει,
μα μπαίνοντας το γέλιο σου
στον ουρανό ανεβαίνει ψάχνοντάς με
κι όλες ανοίγει για μένα
τις πόρτες της ζωής σου.
Αγάπη μου,την ώρα
την πιο σκοτεινή ανθίζει
το γέλιο σου κι αν ξαφνικά
βλέπεις πως το αίμα μου λεκιάζει
τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα είναι για τα χέρια μου
σαν δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα φθινόπωρο
το γέλιο σου πρέπει να υψώσει
τον καταρράκτη του απ’ αφρό
και την άνοιξη, αγάπη μου,
θέλω το γέλιο σου όπως
το άνθος που περίμενα,
το άνθος γαλανό, το ρόδο
της ηχηρής πατρίδας μου.
Γέλασε για τη νύχτα
τη μέρα, τη σελήνη,
γέλασε για τους δρόμους
όλο στροφές του νησιού
γέλα για αυτό το αδέξιο
αγόρι που σε θέλει,
μα σαν εγώ ανοίγω
τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου
με πάνε και με φέρνουν
πες μου όχι το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
το γέλιο σου ποτέ
γιατί θα πέθαινα.
“Στίχοι του Καπετάνιου”
Μετφρ. Βασίλης Λαλιώτης
**********
Η ποιήτρια , μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος Σύλβια Πλαθ (1932-1963) με τον άντρα της Τεντ Χιουζ 91930-1998) και το πρώτο τους παιδί.
Mirror
I am silver and exact. I have no preconceptions/Whatever I see, I swallow immediately/Just as it is, unmisted by love or dislike/I am not cruel, only truthful/The eye of a little god, four-cornered/Most of the time I meditate on the opposite wall/It is pink, with speckles. I have looked at it so long/I think it is a part of my heart. But it flickers/Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me/Searching my reaches for what she really is/Then she turns to those liars, the candles or the moon/I see her back, and reflect it faithfully/She rewards me with tears and an agitation of hands/I am important to her. She comes and goes/Each morning it is her face that replaces the darkness/In me she has drowned a young girl, and in me an old woman/Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Καθρέφτης
Είμαι ασημένιος και σωστός. Χωρίς προκαταλήψεις
Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αμέσως
Έτσι όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απέχθεια
Δεν είμαι σκληρός, μονάχα ειλικρινής
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.
Τον περισσότερο καιρό στοχάζομαι στον τοίχο απέναντι.
Είναι ρόδινος, με πιτσιλιές. Τον έχω δει τόσο πολύ
Που φαίνεται,σαν μέρος της καρδιάς μου. Μα τρεμοπαίζει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν πάλι και πάλι.
Μια λίμνη είμαι τώρα. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,
Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου αυτό που πράγματι είναι.
Στρέφει μετά σ” αυτούς τους ψεύτες, το φεγγάρι ή τα κεριά.
Βλέπω τη ράχη της, και πιστά την καθρεφτίζω.
Με δάκρυα μ΄ ανταμείβει κι ένα τρέμουλο χεριών.
Είμαι γι΄ αυτήν σημαντική. Έρχεται και φεύγει.
Κάθε πρωί η μορφή της παίρνει του σκοταδιού τη θέση.
Μέσα μου έχει πνίξει ένα κορίτσι, και εκεί μια γριά
Μέρα με τη μέρα ορθώνεται εμπρός της, σαν ψάρι τρομερό.
Μετάφραση: Γεώργιος Σχορετσανίτης
**********
Η πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος Χάνα Άρεντ (1906-1975), τη δεκαετία του ΄30 :
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο να αναγνωρίσουμε τον ολοκληρωτισμό ως την κατάρα του αιώνα θα ήταν μια τέτοια εμμονή με αυτόν που θα μας εμποδίζουμε να δούμε τα πολλά εκείνα μικρά και όχι τόσο μικρά κακά με τα οποία είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.»
**********
Ανάις Νιν, συγγραφέας (1903-1977) : " Δεν αναπτυσσόμαστε απολύτως ισόρροπα όσο περνούν τα χρόνια , αλλά περισσότερο στη μία διάστασή μας και λιγότερο στην άλλη . Η ανάπτυξή μας λοιπόν είναι άνιση, μερική, σχετική, Ένα μέρος μας είναι ώριμο και ένα μέρος μας παιδικό . Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σμίγουν σε ένα αμάλγαμα ρέον , που άλλοτε μας τραβάει στο παρελθόν, άλλοτε μας κρατά δεμένους στο παρόν και άλλοτε μας ωθεί προς το μέλλον.Είμαστε φτιαγμένοι από από επίπεδα, κύτταρα, αστερισμούς...
**********
Μαργκερίτ Ντυράς , συγγραφέας (1914-1996)
«Δεν φυσούσε καθόλου κι η μουσική απλώθηκε σε κάθε γωνιά του μαύρου υπερωκεάνιου, σαν διαταγή του ουρανού, σαν εντολή του Θεού. Κι η κοπέλα ορθώθηκε σαν να΄ταν να σκοτωθεί κι εκείνη με τη σειρά της, να πηδήξει κι εκείνη στον ωκεανό, και μετά έκλαψε γιατί θυμήθηκε τον άνδρα της Σολέν και ξαφνικά ένιωσε πως δεν ήταν σίγουρη αν δεν τον είχε αγαπήσει μ' έναν έρωτα που δεν μπόρεσε να δει, γιατί ήταν χαμένος στην ιστορία, όπως το νερό στην άμμο και τον ξανάβρισκε μόνο τώρα, τη στιγμή της μουσικής που ταξίδευε πέρα από τη θάλασσα»
Ο Εραστής (Μυθιστόρημα)
**********
Τζέιν Μπίρκιν (1946-) και Σερζ Γκένσμπουργκ (1928-1991): ένας "μυθικός" έρωτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου