Πού οδεύει η ευρωζώνη;
Το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ισότιμων λαών εκφυλίζεται σταδιακά σε γερμανική κυριαρχία
Για το γερμανικό κράτος, η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελείται κατά κύριο λόγο από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, φτωχές και με κυβερνήσεις ρωσοφοβικές, έτοιμες να παραδοθούν στον καλύτερο προστάτη. Αυτές αποτελούν την ιδανική γερμανική γεωπολιτική ενδοχώρα, έναν εύκολο χώρο κυριαρχίας από τον οποίο μάλλον επωφελούνται δευτερευόντως και ορισμένες σκανδιναβικές χώρες.
Εκτός της Αγγλίας, η οποία μάλλον θα τακτοποιηθεί με εξαιρέσεις από τους κανόνες της Ε.Ε., που ευχαρίστως θα παραχωρήσει η κ. Μέρκελ στον κ. Κάμερον, το γερμανικό κράτος κυριαρχεί ήδη στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που δεν μετέχουν στην ευρωζώνη.
Με τακτοποιημένα τα ανατολικά ευρωπαϊκά νώτα τους, η γερμανική Δεξιά και οι σοσιαλδημοκράτες έχουν καταστήσει εδώ και κάποια χρόνια την ευρωζώνη επίκεντρο των προσπαθειών τους για την εμπέδωση μιας φτηνής, ανέξοδης κυριαρχίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι επιδιώξεις ευρωπαϊκής κυριαρχίας της γερμανικής κυβέρνησης αλλά και των ισχυρών οικονομικών ελίτ αυτής της χώρας κατηγοριοποιούν τις χώρες που μετέχουν στο κοινό νόμισμα σε διακριτές ζώνες ανάλογα με τη χρηστικότητά τους για τη Γερμανία. Φυσικά, οι προσπάθειες του σημερινού γερμανικού κράτους να κυριαρχήσει στις χώρες της ευρωζώνης ασκούνται υπό το ιδεολογικό πρόσχημα της ordoliberal οικονομικής πολιτικής, κοινώς, του δημοσιονομικού ευσεβισμού, και με τη στήριξη ιθαγενών συμμάχων, κατά κανόνα χειραγωγούμενων, όπως στα καθ’ ημάς η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Ωστόσο, για έναν ενήμερο αναγνώστη, οι ζώνες αυτές ορθώς θα θυμίσουν τις αντίστοιχες που χάραζαν οι ναζί για την Ευρώπη με κριτήριο την άρια φυλή, δηλαδή τους εαυτούς τους, σύμφωνα με τις οποίες προέβλεπαν για κάθε χώρα και με επίκεντρο και γνώμονα τη ναζιστική Γερμανία αντίστοιχες οικονομικές και πολιτικές λειτουργίες ανάλογα με τον βαθμό «φυλετικής καθαρότητας».
Πρόκειται για την ίδια λογική, αν και στα θεμελιώδη χαρακτηριστικά, και σήμερα ασκείται στο όνομα του «καλού» το οποίο υποστασιοποιείται ιδεολογικά, όχι στην άρια φυλή, αλλά στον δημοσιονομικό ευσεβισμό, στους κανόνες τους οποίους θέτει το γερμανικό κράτος για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Και εδώ αρχίζει η γνωστή και από την ιστορία του γερμανικού κράτους πορεία κάθε φορά που νομίζει ότι ασκεί μεγάλη εξωτερική πολιτική, η κατρακύλα στη φαυλότητα, τη διαφθορά, το ψέμα και την καταστροφή. Οι κυρίαρχες γερμανικές πολιτικές ελίτ εφαρμόζουν σταδιακά από την κρίση του 2008 αυτή την παλαιά γερμανική επιδίωξη, αλλά σήμερα με τη διαρκή καταστρατήγηση και άλλοτε την επιλεκτική εφαρμογή όλων των θεμελιωδών κανόνων των συνθηκών που συνέστησαν την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και την ευρωζώνη.
Η ισότητα των κρατών και η ενίσχυση των πλέον αδύνατων έχει de facto ακυρωθεί. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο έχει πάψει να ισχύει για ορισμένες χώρες-μέλη, υπάρχει επιλεκτική ακύρωση ακόμη και των γερμανικής έμπνευσης προβλέψεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ για το δημοσιονομικό έλλειμμα, η φερόμενη ως ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μετατράπηκε σε θεσμό χρηματοδοτικού στραγγαλισμού των χωρών-μελών που αντιστρατεύονται τη γερμανική κυριαρχία, ενώ με τη συμπαράσταση των θλιβερών σημερινών κληρονόμων του Ζαν Ζορές καταλύουν την πολιτική κυριαρχία ορισμένων χωρών-μελών και ευθέως περιφρονούν τη λαϊκή ετυμηγορία των πολιτών της τρίτης ζώνης του ευρώ με το πρόσχημα των κανόνων.
Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα ενώπιον ενός γερμανικού κράτους που επιδιώκει να αποικιοποιήσει ή να ελέγξει ευρωπαϊκά κράτη σε ποικίλους βαθμούς και ανάλογα με τις περιστάσεις. Σε αυτή τη διαδικασία η Γερμανία καταστρέφει το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης -μια από τις σπουδαίες πολιτικές δημιουργίες των Ευρωπαίων- όπως κατ’ αναλογία το έπραξε με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Την ίδια στρατηγική ακολουθούν οι ισχυρές γερμανικές επιχειρήσεις ασκώντας επιθετική διαφθορά και ενίοτε θεσμική λεηλασία, ιδίως στις χώρες της τρίτης ζώνης του ευρώ.
Τώρα, πρώτιστο μέλημα της γερμανικής κυβέρνησης είναι να επιτύχει τη θεσμοθέτηση ενός υπερ-υπουργού Οικονομικών για όλα τα κράτη-μέλη, με αρμοδιότητες που θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις εθνικές κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια. Ακολουθεί ο θεσμός του προέδρου της ευρωζώνης (ίσως και της Ε.Ε.) με πολιτικές υπερ-αρμοδιότητες επί όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Το παλαιό όνειρο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, λοιπόν, εκφυλίζεται σήμερα στη γερμανική κυριαρχία, που καταλύει δημοκρατίες με μνημόνια και συνθλίβει λαούς με οικονομικά μέσα. Ποιος πόλος κρατικής ισχύος απομένει στους Ευρωπαίους πολίτες, ιδίως των μικρών κρατών, για τη ρεαλιστική προάσπιση (και όχι ρητορική, όπως με ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου ή βερμπαλιστικές ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) των ελευθεριών και των δικαιωμάτων τους, εν ολίγοις της δημοκρατίας; Μπορούμε να διακινδυνεύσουμε αυτές τις ιστορικές κατακτήσεις στο όνομα της σημερινής ευρωζώνης;
*ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου