Μετά το «Θεέ Μου Τι Σου Κάναμε;», άλλη μια τεράστια επιτυχία από τη Γαλλία (με πάνω από 7.500.000 εισιτήρια) ταξιδεύει στον κόσμο! Όλοι στην οικογένεια της Πολά είναι κωφοί εκτός από εκείνη. Όχι ότι αυτό είναι πρόβλημα: πέρα από τις πάμπολλες υποχρεώσεις τους στην οικογενειακή φάρμα, ο πατέρας της αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος, η μητέρα της τον υποστηρίζει όσο μπορεί και ο 14χρονος αδερφός της είναι ερωτευμένος με την καλύτερή της φίλη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά της Πολά είναι η φοβερά πολυάσχολη καθημερινότητά της, αφού βοηθά την οικογένειά της στη φάρμα τους, είναι ο συνδετικός τους κρίκος με τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ γίνεται μέλος της σχολικής χορωδίας. Σύντομα έχει την ευκαιρία να εντυπωσιάσει τους πάντες με την υπέροχη φωνή της και ο καθηγητής της αποφασίζει να την προετοιμάσει για έναν διαγωνισμό τραγουδιού, που μπορεί να της εξασφαλίσει την είσοδο σε μια σπουδαία μουσική σχολή στο Παρίσι. Πώς, όμως, θα ακολουθήσει ένα όνειρο που δεν μπορεί να καταλάβει η οικογένειά της; Και πώς θα μπορέσει να τους αποχωριστεί;
Επιμέλεια Νικόλας Αρώνης Πηγή: Zougla.gr
************************
Συνέντευξη στο in.gr
- Η Καρίν Βιάρ βρέθηκε στην Αθήνα για το 16ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου (φωτ. Βαγγέλης Πατσιαλός) Η γνωστή γαλλίδα ηθοποιός μιλά στο in.gr για το πόσο δύσκολο ήταν να μάθει νοηματική, για τη σχέση της με τα παιδιά της και για την άνοδο του εξτρεμισμού.
Καρίν Βιάρ: Η άνοδος του εξτρεμισμού είναι απόρροια του φόβου
Τη συναντώ ένα πρωί στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Αφορμή για τη συνέντευξη είναι η προβολή της ταινίας Οικογένεια Μπελιέ στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Στη Γαλλία η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία και η Καρίν Βιάρ έχει αποσπάσει πολύ θετικά σχόλια στον ρόλο μιας κωφάλαλης μητέρας.
Στην ταινία, η κόρη της οικογένειας, η μοναδική που ακούει και μιλάει σε μία οικογένεια κωφάλαλων καλείται να λάβει αποφάσεις για τη ζωή της, ερχόμενη ίσως και σε σύγκρουση με τις επιθυμίες των γονιών της. Η Καρίν Βιάρ ερμηνεύει τη μητέρα που δεν αντιμετωπίζει με καλό τρόπο την επιθυμία της κόρης της να ανεξαρτητοποιηθεί.
«Είχα μεγάλη δυσκολία στο να καταφέρω να μάθω τη νοηματική για τις ανάγκες της Οικογένειας Μπελιέ. Δεν υπάρχει η ίδια γραμματική ανάμεσα σε αυτά που λέμε και αυτά που δείχνουμε. Για παράδειγμα, κάποιος θα πει: «Ο δήμαρχος θέλει να αγοράσει ένα οικόπεδο», αλλά με τα χέρια θα δείξει «δήμαρχος», «οικόπεδο», «αγοράσει», «θέλει». Επομένως, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη λογική της γλώσσας. Την ίδια στιγμή, πιστεύω ότι θα ήταν πολύ εύκολο για παιδιά μικρότερης ηλικίας να μάθουν τη νοηματική, νομίζω ότι θα έπρεπε να μπει ως μάθημα στα σχολεία.
» Η εφηβεία και η ενηλικίωση είναι πολύ σημαντικό και απαραίτητο στάδιο για κάθε παιδί. Αυτή την κατάσταση τη ζω τώρα με τις κόρες μου που είναι σε εφηβική ηλικία. Είμαι μια ευτυχισμένη μητέρα, αλλά θεωρώ ότι τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να μένουνε κοντά μας, αλλά για να τα αφήσουμε ελεύθερα, να γίνουν σωστοί πολίτες του κόσμου. Είναι λάθος να προσπαθούμε να τα κρατάμε κοντά μας. Πρέπει να τα αφήνουμε να φεύγουν. Πρέπει να παλέψουμε ενάντια στην ενοχή των συναισθημάτων που μας κρατάνε δεμένους με τα παιδιά μας.» Θεωρώ ότι η άνοδος του εξτρεμισμού είναι απόρροια του φόβου. Όταν φοβόμαστε, αναδιπλωνόμαστε στους εαυτούς μας, ανοίγουμε λιγότερο την καρδιά μας, θεωρούμε ότι ο ξένος, "ο Άλλος" είναι υπεύθυνος για την κατάρρευση της κοινωνίας. Ωστόσο, πιστεύω ότι αυτό που πραγματικά χρειάζεται και πρέπει να κάνουμε είναι το ακριβώς αντίθετο και όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε από αυτές και να είμαστε ακόμα πιο γενναιόδωροι, ακόμα πιο ανοιχτοί και να επικοινωνούμε περισσότερο με τους άλλους.
» Πρώτα απ΄όλα χρειάζεται μια προσωπική αλλαγή. Την επομένη των γεγονότων στο Charlie Hebdo, θεώρησα ότι έχω ατομική ευθύνη να είμαι λιγότερο προκατειλημμένη και περισσότερο γενναιόδωρη σε ό,τι αφορά την ενσωμάτωση των ανθρώπων στην κοινωνία. Είπα ότι θα είμαι λιγότερο καχύποπτη και ότι θα τείνω πολύ περισσότερο χείρα βοηθείας στους γάλλους μετανάστες μας, στους δικούς μας Γάλλους που έχουν καταγωγή από το Μαγκρέμπ και είναι Γάλλοι όσο και εμείς αλλά, που, ωστόσο, ανέκαθεν στιγματίζονταν. Αν λοιπόν, επιτέλους, όλοι οι Γάλλοι πάρουν μια ανάλογη απόφαση, δηλαδή πουν στον άλλο ότι είσαι Γάλλος όσο και εγώ, η Γαλλία που ζούμε και οι δυο μας, ανήκει εξίσου σε μένα και σε σένα και μπορώ να σε κοιτάξω ίσα στα μάτια, τότε αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε τον εξτρεμισμό.
» Υπάρχει μια λάθος αντίληψη σε ένα τμήμα της κοινωνίας στη Γαλλία που λέει "από την στιγμή που είμαι λευκή και Γαλλίδα, είμαι περισσότερο Γαλλίδα από από κάποιον που θα έχει την ίδια ηλικία με εμένα και είναι Γάλλος αλλά και απόγονος ανθρώπων που ήρθαν ως μετανάστες να ζήσουν στη Γαλλία". Όχι, και εκείνος είναι ακριβώς τόσο Γάλλος όσο είμαι και εγώ. Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να ακούνε ότι είναι λιγότερο Γάλλοι, επειδή έχουν καταγωγή από το Μαγκρέμπ. Όχι λοιπόν, είναι Γάλλοι, έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη Γαλλία, είναι πολιτογραφημένοι Γάλλοι, έχουν δικαιώματα ψήφου, είναι ακριβώς το ίδιο Γάλλοι με εμένα. Πρέπει τόσο η γαλλική κοινωνία όσο και οι υπόλοιπες κοινωνίες στην Ευρώπη να το βάλουν αυτό καλά στο μυαλό τους: ότι αν είσαι πολιτογραφημένος Γάλλος, Έλληνας κτλ. έχεις τα ίδια δικαιώματα και είσαι Γάλλος ή Έλληνας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είναι και οι υπόλοιποι "αυτόχθονες". Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να μπει καλά στο μυαλό ορισμένων, καθώς η αντίθετη άποψη στρώνει τον δρόμο για παντός είδους εξτρεμισμό.
» Επίσης πιστεύω ότι επειδή ακριβώς έχουμε τα ίδια δικαιώματα έχουμε και τις ίδιες υποχρεώσεις. Και αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό όπως πιστεύω επίσης ότι όλες οι κοινωνίες έχουν επωφεληθεί και θα επωφεληθούν από αυτού του είδους την "μείξη"».
* Η ταινία «Οικογένεια Μπελιέ» θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 11 Ιουνίου σε διανομή Odeon. Τμήμα της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο in.gr στις 25 Μαρτίου 2015.
Αγγελική ΣτελλάκηNewsroom ΔΟΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου