Οι κλασικοί του πεζού λόγου: Ναθαναήλ Χόθορν (2)

The Minister's Black Veil   By  Nathaniel Hawthorne (1804-1864) A Parable [Συνέχεια και Τέλος] That night, the handsomest couple in Milford village were to be joined in wedlock. Though reckoned a melancholy man, Mr. Hooper had a placid cheerfulness for such occasions, which often excited a sympathetic smile where livelier merriment would have been thrown away. There was no quality of his disposition which made him more beloved than this. The company at the wedding awaited his arrival with impatience, trusting that the strange awe, which had gathered over him throughout the day, would now be dispelled. But such was not the result. When Mr. Hooper came, the first thing that their eyes rested on was the same horrible black veil, which had added deeper gloom to the funeral, and could portend nothing but evil to the wedding. Such was its immediate effect on the guests that a cloud seemed to have rolled duskily from beneath the black crape, and dimmed the light of the candles. The bridal pair stood up before the minister. But the bride's cold fingers quivered in the tremulous hand of the bridegroom, and her deathlike paleness caused a whisper that the maiden who had been buried a few hours before was come from her grave to be married. If ever another wedding were so dismal, it was that famous one where they tolled the wedding knell. After performing the ceremony, Mr. Hooper raised a glass of wine to his lips, wishing happiness to the new-married couple in a strain of mild pleasantry that ought to have brightened the features of the guests, like a cheerful gleam from the hearth. At that instant, catching a glimpse of his figure in the looking-glass, the black veil involved his own spirit in the horror with which it overwhelmed all others. His frame shuddered, his lips grew white, he spilt the untasted wine upon the carpet, and rushed forth into the darkness. For the Earth, too, had on her Black Veil. The next day, the whole village of Milford talked of little else than Parson Hooper's black veil. That, and the mystery concealed behind it, supplied a topic for discussion between acquaintances meeting in the street, and good women gossiping at their open windows. It was the first item of news that the tavern-keeper told to his guests. The children babbled of it on their way to school. One imitative little imp covered his face with an old black handkerchief, thereby so affrighting his playmates that the panic seized himself, and he well-nigh lost his wits by his own waggery. It was remarkable that of all the busybodies and impertinent people in the parish, not one ventured to put the plain question to Mr. Hooper, wherefore he did this thing. Hitherto, whenever there appeared the slightest call for such interference, he had never lacked advisers, nor shown himself adverse to be guided by their judgment. If he erred at all, it was by so painful a degree of self-distrust, that even the mildest censure would lead him to consider an indifferent action as a crime. Yet, though so well acquainted with this amiable weakness, no individual among his parishioners chose to make the black veil a subject of friendly remonstrance. There was a feeling of dread, neither plainly confessed nor carefully concealed, which caused each to shift the responsibility upon another, till at length it was found expedient to send a deputation of the church, in order to deal with Mr. Hooper about the mystery, before it should grow into a scandal. Never did an embassy so ill discharge its duties. The minister received them with friendly courtesy, but became silent, after they were seated, leaving to his visitors the whole burden of introducing their important business. The topic, it might be supposed, was obvious enough. There was the black veil swathed round Mr. Hooper's forehead, and concealing every feature above his placid mouth, on which, at times, they could perceive the glimmering of a melancholy smile. But that piece of crape, to their imagination, seemed to hang down before his heart, the symbol of a fearful secret between him and them. Were the veil but cast aside, they might speak freely of it, but not till then. Thus they sat a considerable time, speechless, confused, and shrinking uneasily from Mr. Hooper's eye, which they felt to be fixed upon them with an invisible glance. Finally, the deputies returned abashed to their constituents, pronouncing the matter too weighty to be handled, except by a council of the churches, if, indeed, it might not require a general synod. But there was one person in the village unappalled by the awe with which the black veil had impressed all beside herself. When the deputies returned without an explanation, or even venturing to demand one, she, with the calm energy of her character, determined to chase away the strange cloud that appeared to be settling round Mr. Hooper, every moment more darkly than before. As his plighted wife, it should be her privilege to know what the black veil concealed. At the minister's first visit, therefore, she entered upon the subject with a direct simplicity, which made the task easier both for him and her. After he had seated himself, she fixed her eyes steadfastly upon the veil, but could discern nothing of the dreadful gloom that had so overawed the multitude: it was but a double fold of crape, hanging down from his forehead to his mouth, and slightly stirring with his breath. "No," said she aloud, and smiling, "there is nothing terrible in this piece of crape, except that it hides a face which I am always glad to look upon. Come, good sir, let the sun shine from behind the cloud. First lay aside your black veil: then tell me why you put it on." Mr. Hooper's smile glimmered faintly. "There is an hour to come," said he, "when all of us shall cast aside our veils. Take it not amiss, beloved friend, if I wear this piece of crape till then." "Your words are a mystery, too," returned the young lady. "Take away the veil from them, at least." "Elizabeth, I will," said he, "so far as my vow may suffer me. Know, then, this veil is a type and a symbol, and I am bound to wear it ever, both in light and darkness, in solitude and before the gaze of multitudes, and as with strangers, so with my familiar friends. No mortal eye will see it withdrawn. This dismal shade must separate me from the world: even you, Elizabeth, can never come behind it!" "What grievous affliction hath befallen you," she earnestly inquired, "that you should thus darken your eyes forever?" "If it be a sign of mourning," replied Mr. Hooper, "I, perhaps, like most other mortals, have sorrows dark enough to be typified by a black veil." "But what if the world will not believe that it is the type of an innocent sorrow?" urged Elizabeth. "Beloved and respected as you are, there may be whispers that you hide your face under the consciousness of secret sin. For the sake of your holy office, do away this scandal!" The color rose into her cheeks as she intimated the nature of the rumors that were already abroad in the village. But Mr. Hooper's mildness did not forsake him. He even smiled again--that same sad smile, which always appeared like a faint glimmering of light, proceeding from the obscurity beneath the veil. "If I hide my face for sorrow, there is cause enough," he merely replied; "and if I cover it for secret sin, what mortal might not do the same?" And with this gentle, but unconquerable obstinacy did he resist all her entreaties. At length Elizabeth sat silent. For a few moments she appeared lost in thought, considering, probably, what new methods might be tried to withdraw her lover from so dark a fantasy, which, if it had no other meaning, was perhaps a symptom of mental disease. Though of a firmer character than his own, the tears rolled down her cheeks. But, in an instant, as it were, a new feeling took the place of sorrow: her eyes were fixed insensibly on the black veil, when, like a sudden twilight in the air, its terrors fell around her. She arose, and stood trembling before him. "And do you feel it then, at last?" said he mournfully. She made no reply, but covered her eyes with her hand, and turned to leave the room. He rushed forward and caught her arm. "Have patience with me, Elizabeth!" cried he, passionately. "Do not desert me, though this veil must be between us here on earth. Be mine, and hereafter there shall be no veil over my face, no darkness between our souls! It is but a mortal veil--it is not for eternity! O! you know not how lonely I am, and how frightened, to be alone behind my black veil. Do not leave me in this miserable obscurity forever!" "Lift the veil but once, and look me in the face," said she. "Never! It cannot be!" replied Mr. Hooper. "Then farewell!" said Elizabeth. She withdrew her arm from his grasp, and slowly departed, pausing at the door, to give one long shuddering gaze, that seemed almost to penetrate the mystery of the black veil. But, even amid his grief, Mr. Hooper smiled to think that only a material emblem had separated him from happiness, though the horrors, which it shadowed forth, must be drawn darkly between the fondest of lovers. From that time no attempts were made to remove Mr. Hooper's black veil, or, by a direct appeal, to discover the secret which it was supposed to hide. By persons who claimed a superiority to popular prejudice, it was reckoned merely an eccentric whim, such as often mingles with the sober actions of men otherwise rational, and tinges them all with its own semblance of insanity. But with the multitude, good Mr. Hooper was irreparably a bugbear. He could not walk the street with any peace of mind, so conscious was he that the gentle and timid would turn aside to avoid him, and that others would make it a point of hardihood to throw themselves in his way. The impertinence of the latter class compelled him to give up his customary walk at sunset to the burial ground; for when he leaned pensively over the gate, there would always be faces behind the gravestones, peeping at his black veil. A fable went the rounds that the stare of the dead people drove him thence. It grieved him, to the very depth of his kind heart, to observe how the children fled from his approach, breaking up their merriest sports, while his melancholy figure was yet afar off. Their instinctive dread caused him to feel more strongly than aught else, that a preternatural horror was interwoven with the threads of the black crape. In truth, his own antipathy to the veil was known to be so great, that he never willingly passed before a mirror, nor stooped to drink at a still fountain, lest, in its peaceful bosom, he should be affrighted by himself. This was what gave plausibility to the whispers, that Mr. Hooper's conscience tortured him for some great crime too horrible to be entirely concealed, or otherwise than so obscurely intimated. Thus, from beneath the black veil, there rolled a cloud into the sunshine, an ambiguity of sin or sorrow, which enveloped the poor minister, so that love or sympathy could never reach him. It was said that ghost and fiend consorted with him there. With self-shudderings and outward terrors, he walked continually in its shadow, groping darkly within his own soul, or gazing through a medium that saddened the whole world. Even the lawless wind, it was believed, respected his dreadful secret, and never blew aside the veil. But still good Mr. Hooper sadly smiled at the pale visages of the worldly throng as he passed by. Among all its bad influences, the black veil had the one desirable effect, of making its wearer a very efficient clergyman. By the aid of his mysterious emblem--for there was no other apparent cause--he became a man of awful power over souls that were in agony for sin. His converts always regarded him with a dread peculiar to themselves, affirming, though but figuratively, that, before he brought them to celestial light, they had been with him behind the black veil. Its gloom, indeed, enabled him to sympathize with all dark affections. Dying sinners cried aloud for Mr. Hooper, and would not yield their breath till he appeared; though ever, as he stooped to whisper consolation, they shuddered at the veiled face so near their own. Such were the terrors of the black veil, even when Death had bared his visage! Strangers came long distances to attend service at his church, with the mere idle purpose of gazing at his figure, because it was forbidden them to behold his face. But many were made to quake ere they departed! Once, during Governor Belcher's administration, Mr. Hooper was appointed to preach the election sermon. Covered with his black veil, he stood before the chief magistrate, the council, and the representatives, and wrought so deep an impression that the legislative measures of that year were characterized by all the gloom and piety of our earliest ancestral sway. In this manner Mr. Hooper spent a long life, irreproachable in outward act, yet shrouded in dismal suspicions; kind and loving, though unloved, and dimly feared; a man apart from men, shunned in their health and joy, but ever summoned to their aid in mortal anguish. As years wore on, shedding their snows above his sable veil, he acquired a name throughout the New England churches, and they called him Father Hooper. Nearly all his parishioners, who were of mature age when he was settled, had been borne away by many a funeral: he had one congregation in the church, and a more crowded one in the churchyard; and having wrought so late into the evening, and done his work so well, it was now good Father Hooper's turn to rest. Several persons were visible by the shaded candle-light, in the death chamber of the old clergyman. Natural connections he had none. But there was the decorously grave, though unmoved physician, seeking only to mitigate the last pangs of the patient whom he could not save. There were the deacons, and other eminently pious members of his church. There, also, was the Reverend Mr. Clark, of Westbury, a young and zealous divine, who had ridden in haste to pray by the bedside of the expiring minister. There was the nurse, no hired handmaiden of death, but one whose calm affection had endured thus long in secrecy, in solitude, amid the chill of age, and would not perish, even at the dying hour. Who, but Elizabeth! And there lay the hoary head of good Father Hooper upon the death pillow, with the black veil still swathed about his brow, and reaching down over his face, so that each more difficult gasp of his faint breath caused it to stir. All through life that piece of crape had hung between him and the world: it had separated him from cheerful brotherhood and woman's love, and kept him in that saddest of all prisons, his own heart; and still it lay upon his face, as if to deepen the gloom of his darksome chamber, and shade him from the sunshine of eternity. For some time previous, his mind had been confused, wavering doubtfully between the past and the present, and hovering forward, as it were, at intervals, into the indistinctness of the world to come. There had been feverish turns, which tossed him from side to side, and wore away what little strength he had. But in his most convulsive struggles, and in the wildest vagaries of his intellect, when no other thought retained its sober influence, he still showed an awful solicitude lest the black veil should slip aside. Even if his bewildered soul could have forgotten, there was a faithful woman at his pillow, who, with averted eyes, would have covered that aged face, which she had last beheld in the comeliness of manhood. At length the death-stricken old man lay quietly in the torpor of mental and bodily exhaustion, with an imperceptible pulse, and breath that grew fainter and fainter, except when a long, deep, and irregular inspiration seemed to prelude the flight of his spirit. The minister of Westbury approached the bedside. "Venerable Father Hooper," said he, "the moment of your release is at hand. Are you ready for the lifting of the veil that shuts in time from eternity?" Father Hooper at first replied merely by a feeble motion of his head; then, apprehensive, perhaps, that his meaning might be doubtful, he exerted himself to speak. "Yea," said he, in faint accents, "my soul hath a patient weariness until that veil be lifted." "And is it fitting," resumed the Reverend Mr. Clark, "that a man so given to prayer, of such a blameless example, holy in deed and thought, so far as mortal judgment may pronounce; is it fitting that a father in the church should leave a shadow on his memory, that may seem to blacken a life so pure? I pray you, my venerable brother, let not this thing be! Suffer us to be gladdened by your triumphant aspect as you go to your reward. Before the veil of eternity be lifted, let me cast aside this black veil from your face!" And thus speaking, the Reverend Mr. Clark bent forward to reveal the mystery of so many years. But, exerting a sudden energy, that made all the beholders stand aghast, Father Hooper snatched both his hands from beneath the bedclothes, and pressed them strongly on the black veil, resolute to struggle, if the minister of Westbury would contend with a dying man. "Never!" cried the veiled clergyman. "On earth, never!" "Dark old man!" exclaimed the affrighted minister, "with what horrible crime upon your soul are you now passing to the judgment?" Father Hooper's breath heaved; it rattled in his throat; but, with a mighty effort, grasping forward with his hands, he caught hold of life, and held it back till he should speak. He even raised himself in bed; and there he sat, shivering with the arms of death around him, while the black veil hung down, awful at that last moment, in the gathered terrors of a lifetime. And yet the faint, sad smile, so often there, now seemed to glimmer from its obscurity, and linger on Father Hooper's lips. "Why do you tremble at me alone?" cried he, turning his veiled face round the circle of pale spectators. "Tremble also at each other! Have men avoided me, and women shown no pity, and children screamed and fled, only for my black veil? What, but the mystery which it obscurely typifies, has made this piece of crape so awful? When the friend shows his inmost heart to his friend; the lover to his best beloved; when man does not vainly shrink from the eye of his Creator, loathsomely treasuring up the secret of his sin; then deem me a monster, for the symbol beneath which I have lived, and die! I look around me, and, lo! on every visage a Black Veil!" While his auditors shrank from one another, in mutual affright, Father Hooper fell back upon his pillow, a veiled corpse, with a faint smile lingering on the lips. Still veiled, they laid him in his coffin, and a veiled corpse they bore him to the grave. The grass of many years has sprung up and withered on that grave, the burial stone is moss-grown, and good Mr. Hooper's face is dust; but awful is still the thought that it mouldered beneath the Black Veil! *Nathaniel Hawthorne - Wikipedia

Ναθαναήλ Χόθορν   (1804-1864 Το Μαύρο Πέπλο του Κληρικού1 Μια Παραβολή Μετάφραση: Βασίλης Μηλίτσης  [Συνέχεια και Τέλος] Εκείνο το βράδυ, το ωραιότερο ζευγάρι στο χωριό Μίλφορντ επρόκειτο να ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου. Αν και λογιζόταν σαν μελαγχολικός άνθρωπος, ο κύριος Χούπερ είχε μια ήρεμη ιλαρότητα σε τέτοιες περιστάσεις, που πάντα προκαλούσε ένα χαμόγελο συμπάθειας, πιο προτιμητέο από μια ζωηρότερη ευθυμία. Και δεν υπήρχε κανένα άλλο στοιχείο του χαρακτήρα του που να τον έκανε πιο αγαπητό από το παραπάνω. Η ομήγυρη στο γάμο τον περίμενε με ανυπομονησία, ελπίζοντας πως το παράξενο δέος, που περιέβαλλε το άτομό του όλη μέρα, θα διασκορπιζόταν τώρα. Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό. Όταν έφτασε ο κύριος Χούπερ, το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν τα μάτια τους ήταν το ίδιο απαίσιο μαύρο πέπλο, το οποίο είχε προσθέσει μια βαθύτερη κατήφεια στην κηδεία, και δεν προμήνυε τίποτα άλλο παρά κακό και στο γάμο. Τέτοια ήταν η άμεση επίπτωση στους καλεσμένους που φάνηκε ένα σκοτεινό σύννεφο να αναδύεται κάτω από το μαύρο κρέπι και να αμαυρώνει το φως των κεριών. Οι μελλόνυμφοι στάθηκαν όρθιοι ενώπιον του ιερέως. Όμως τα κρύα δάκτυλα της νύφης έτρεμαν στο επίσης τρεμάμενο χέρι του γαμπρού, και η νεκρική της χλομάδα προκάλεσε έναν ψίθυρο πως τάχα η κοπέλα που πριν από λίγες ώρες είχε ενταφιαστεί σηκώθηκε από το μνήμα της για να παντρευτεί. Εάν υπήρξε ποτέ πριν ένας τόσος ζοφερός γάμος, ήταν τούτος εδώ, όπου η γαμήλια καμπάνα χτύπησε πένθιμα. Αφού τέλεσε την τελετή, ο κύριος Χούπερ, έφερε στα χείλη του ένα ποτήρι κρασί, κάνοντας πρόποση για την ευτυχία των νεόνυμφων με μια διάθεση ήπιας ευθυμίας που θα έπρεπε να χαροποιήσει τα πρόσωπα των καλεσμένων, σαν μια χαρούμενη λάμψη από τη φωτιά του τζακιού. Εκείνη τη στιγμή, ιερέας έτυχε να δει το είδωλό του στον καθρέφτη και το μαύρο πέπλο προκάλεσε στο πνεύμα του την ίδια φρίκη που κατείχε όλους τους άλλους. Ολόκληρο το είναι του αναρρίγησε, τα χείλη πάνιασαν, έφτυσε πάνω στο χαλί το κρασί χωρίς να το γευθεί, και όρμησε έξω στη σκοτεινιά. Διότι και η Γη είχε καλυφθεί από το μαύρο της πέπλο. Την επόμενη μέρα, ολόκληρο το χωριό του Μίλφορντ δε μιλούσε για τίποτε άλλο πέρα από το μαύρο πέπλο του εφημέριου Χούπερ. Το πέπλο και το μυστήριο που κρυβόταν πίσω του, αποτελούσαν θέμα συζήτησης ανάμεσα σε γνωστούς που συναντιόνταν στο δρόμο και σε ευυπόληπτες γυναίκες στα ανοιχτά τους παράθυρα. Ήταν η πρώτη είδηση που ο κάπελας είπε στους πελάτες του. Τα παιδιά φλυαρούσαν γι’ αυτό καθώς πήγαιναν σχολείο. Ένα διαβολάκι, μιμούμενο τον παπά, σκέπασε το πρόσωπό του μ’ ένα παλιό μαύρο μαντήλι, που τόσο πολύ τρόμαξε τους συντρόφους του ώστε πανικοβλήθηκε και το ίδιο σε βαθμό που παραλίγο να χάσει τα λογικά του από το αστείο του. Ήταν αξιοσημείωτο που ούτε ένας από τους περίεργους χασομέρηδες και προπετείς της ενορίας δεν τόλμησε να ρωτήσει ευθέως τον κύριο Χούπερ, γιατί κάνει αυτό το πράγμα. Μέχρι τούδε, κάθε φορά που ανάκυπτε η παραμικρή αφορμή για τέτοια παρέμβαση, ποτέ δεν έλλειπαν οι σύμβουλοί του, ούτε έφερνε καμιά αντίρρηση να ακολουθεί την ευθυκρισία τους. Αν τύχαινε να σφάλει κάπου, έδειχνε τόσο οδυνηρή δυσπιστία στο εαυτό του που και η πιο ήπια επίκριση τον έκανε να θεωρεί έγκλημα και την πιο ασήμαντη πράξη. Όμως, αν και οι ενορίτες γνώριζαν αυτήν την αθώα του αδυναμία, κανείς τους δεν τόλμησε να του κάνει μια φιλική επίπληξη για το μαύρο πέπλο. Υπήρχε μια αίσθηση φόβου, που ούτε τον παραδέχονταν ανοιχτά αλλά ούτε και τον έκρυβαν προσεκτικά. Ο φόβος αυτός ανάγκαζε τον καθένα να μεταφέρει την ευθύνη σ’ άλλον, μέχρι που τελικά κρίθηκε αναγκαίο να στείλουν μια εκκλησιαστική επιτροπή για να συζητήσει με τον κύριο Χούπερ για το μυστήριο πριν το γεγονός αποβεί σε σκάνδαλο. Ποτέ πριν μια επιτροπή δεν βρέθηκε σε τέτοια αμηχανία σχετικά με τα καθήκοντά της. Ο ιερέας δέχθηκε τα μέλη της επιτροπής με φιλική αβροφροσύνη, αλλά παρέμεινε σιωπηλός, αφού κάθισαν, αφήνοντας στους επισκέπτες του όλο το βάρος να παρουσιάσουν τη σοβαρή τους υπόθεση. Το θέμα, όπως μπορούσε κανείς να φανταστεί, ήταν ολοφάνερο. Ήταν το μαύρο πέπλο τυλιγμένο γύρω από το μέτωπο του κυρίου Χούπερ και κάλυπτε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πάνω από το ήρεμο στόμα του, στο οποίο ενίοτε διέκριναν ένα αχνό και μελαγχολικό χαμόγελο. Αλλά εκείνο το κρέπι φαινόταν στη φαντασία τους να κρέμεται μέχρι την καρδιά του και να γίνεται σύμβολο του τρομακτικού του μυστικού μεταξύ αυτού κι εκείνων. Εάν το πέπλο έβγαινε, τότε θα μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα γι’ αυτό, αλλά όχι τώρα. Έτσι κάθισαν αρκετή ώρα, αμίλητοι, μπερδεμένοι, και ανήσυχα πτοημένοι από την όψη του κυρίου Χούπερ, που την αισθάνονταν καρφωμένη πάνω τους μ’ ένα αόρατο βλέμμα. Τελικά, οι απεσταλμένοι, επέστρεψαν ταραγμένοι στους ανωτέρους τους, δηλώνοντας πως το θέμα παραήταν δύσκολο να το χειριστούν, εκτός και αν συνήρχετο εκκλησιαστικό συμβούλιο, αν όχι μια γενική σύνοδος. Υπήρχε όμως μια γυναίκα στο χωριό, ανεπηρέαστη από το δέος που ασκούσε το μαύρο πέπλο σ’ όλους εκτός από την ίδια. Όταν τα μέλη της επιτροπής επέστρεψαν χωρίς να πάρουν καμιά εξήγηση ή ακόμη ν’ απαιτήσουν μία, αυτή με τον ήρεμο αλλά ενεργητικό χαρακτήρα της, αποφάσισε να διώξει το παράξενο σύννεφο που φαινόταν να σκιάζει το άτομο του κυρίου Χούπερ, όλο και περισσότερο σκοτεινό τώρα από πριν. Σαν υποσχόμενη σύζυγός του, είχε το δικαίωμα να μάθει τι έκρυβε το μαύρο πέπλο. Γι’ αυτό, στην πρώτη επίσκεψη του ιερέα, μπήκε κατευθείαν στο θέμα με μια απλότητα, που έκανε το έργο ευκολότερο και για τους δυο. Αφού κάθισε ο ιερέας, αυτή προσήλωσε το βλέμμα της σταθερά πάνω στο πέπλο, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτε από τη φοβερή σκοτεινιά που τόσο είχε φοβίσει τους κατοίκους: δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα διπλωμένο κρέπι, κρεμασμένο από το μέτωπό του και φτάνοντας μέχρι το στόμα του, όπου ανέμιζε ελαφρά καθώς ανάσαινε. «Όχι», είπε αυτή φωναχτά χαμογελώντας, «δεν υπάρχει τίποτε το τρομερό σ’ αυτό το κρέπι, μόνο που κρύβει ένα πρόσωπο που πάντα χαίρομαι να το θωρώ. Έλα, καλέ μου, άφησε τον ήλιο να λάμψει διώχνοντας αυτό το σύννεφο. Πρώτα βγάλε το μαύρο σου πέπλο, και μετά πες μου γιατί το έβαλες». Ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του κυρίου Χούπερ. «Θα έρθει μια στιγμή», είπε, «που όλοι μας θα πετάξουμε το πέπλο μας. Μη με παρεξηγείς, αγαπημένη μου φίλη, που θα φορώ αυτό το κρέπι μέχρι την ώρα εκείνη». «Τα λόγια σου είναι μυστηριώδη, επίσης», ανταπάντησε η νεαρή γυναίκα. «Τουλάχιστον, βγάλε το πέπλο από τα λόγια σου αυτά». «Ελίζαμπεθ, θα συνεχίσω», είπε, «όσο το επιτρέψει το τάμα που έκανα. Μάθε, λοιπόν, πως τούτο εδώ το πέπλο είναι ένα σημάδι κι ένα σύμβολο, και οφείλω να το φοράω συνεχώς, μέρα και νύχτα, μόνος μου και ενώπιον του κοινού, τόσο μπροστά σε ξένους όσο και σε γνωστούς και φίλους. Κανένα μάτι θνητού δε θα το δει να βγαίνει. Αυτό το ζοφερό κάλυμμα πρέπει να με χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο: ακόμη κι εσύ, Ελίζαμπεθ, ποτέ δε θα μπεις πίσω του!» «Μα τι θλιβερό βάσανο σου έχει τύχει», ρώτησε με θέρμη, «που να βάλεις για πάντα την όψη σου σε τέτοιο σκοτάδι;» «Αν αυτό είναι να γίνει σημάδι πένθους», απάντησε ο κύριος Χούπερ, «έχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι θνητοί, θλίψεις αρκετά σκοτεινές ώστε να απεικονίζονται πάνω σ’ ένα μαύρο πέπλο». «Αλλά αν ο κόσμος δεν πιστέψει ότι το πέπλο είναι η εικόνα μιας αθώας θλίψης;» τον πίεσε η Ελίζαμπεθ. «Αγαπητός και σεβαστός κι αν είσαι, μπορεί να ακουστούν ψίθυροι πως δήθεν κρύβεις το πρόσωπό σου από τύψεις συνειδήσεως κάποιας κρυφής αμαρτίας. Για το χατίρι του ιερού σου αξιώματος, απαλλάξου απ’ αυτό το σκάνδαλο!» Τα μάγουλά της έγιναν κόκκινα καθώς αναφέρθηκε στις διαδόσεις που ήδη κυκλοφορούσαν στο χωριό. Όμως ο κύριος Χούπερ παρέμεινε ήρεμος. Χαμογέλασε ξανά – το ίδιο λυπημένο χαμόγελο, που πάντα εμφανιζόταν στα χείλη του σαν ένα αχνό φέγγος κάτω από τη ζοφερότητα του πέπλου. «Αν κρύβω το πρόσωπό μου από λύπη, υπάρχει βάσιμη δικαιολογία», απάντησε απλά. «Κι αν πάλι το κρύβω από κάποια κρυφή αμαρτία, ποιος θνητός δε θα έκανε το ίδιο;» «Και μ’ αυτό το ήρεμο, αλλά άκαμπτο πείσμα, απέκρουε κάθε της ικεσία. Στο τέλος η Ελίζαμπεθ έμεινε σιωπηλή. Για λίγες στιγμές φάνηκε να έχει απορροφηθεί στις σκέψεις της, συλλογιζόμενη ίσως ποιες άλλες μεθόδους να δοκιμάσει να πείσει τον μνηστήρα της να εγκαταλείψει μια τόσο σκοτεινή φαντασίωση, η οποία, αν δε σήμαινε τίποτε άλλο, ήταν ίσως ένα σύμπτωμα πνευματικής ασθένειας. Αν και με ισχυρότερο χαρακτήρα από τον δικό του, δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό της. Αμέσως όμως μετά, θα έλεγε κανείς, ένα καινούριο συναίσθημα αντικατέστησε τη λύπη της: τα μάτια της καρφώθηκαν ανεξήγητα πάνω στο μαύρο πέπλο, όταν, σαν ένα ημίφως στον αέρα, την έζωσε η φρίκη του. «Άρα το νιώθεις κι εσύ, επιτέλους;» τη ρώτησε πένθιμα. «Δεν έδωσε καμιά απάντηση, μόνο κάλυψε τα μάτια της με την παλάμη της και έκανε να βγει από το δωμάτιο. Αυτός όρμησε προς τα μπρος και την άρπαξε από το μπράτσο. «Κάνε υπομονή, Ελίζαμπεθ!» ξεφώνησε με πάθος. «Μη μ’ εγκαταλείπεις, αν και το πέπλο αυτό θα πρέπει να μείνει ανάμεσά μας εδώ πάνω στη γη. Μείνε δική μου, και από δω και πέρα δε θα υπάρξει κανένα πέπλο πάνω στο πρόσωπό μου και καμιά σκοτεινιά στις ψυχές μας. Τούτο δεν είναι παρά ένα εγκόσμιο πέπλο – δεν είναι αιώνιο! Ω! δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μόνος είμαι, και πόσο τρομάζω να βρίσκομαι μόνος μου πίσω από το μαύρο μου πέπλο. Μη μ’ αφήνεις σ’ αυτό το άθλιο σκοτάδι για πάντα!» «Σήκωσε το πέπλο μόνο μια φορά κι άσε με να δω το πρόσωπό σου», είπε αυτή. «Ποτέ! Αυτό δεν μπορεί να γίνει!» απάντησε ο κύριος Χούπερ. «Τότε, αντίο για πάντα!» είπε η Ελίζαμπεθ. «Τράβηξε το χέρι της από το δικό του, και σιγά σιγά αναχώρησε, σταματώντας για λίγο στην πόρτα να ρίξει μια μακρά, φοβισμένη ματιά, που φαινόταν να διαπερνάει το μυστήριο του μαύρου πέπλου. Αλλά ακόμη και μέσα στη θλίψη του, ο κύριος Χούπερ χαμογέλασε σκεπτόμενος πως μόνο ένα υλικό έμβλημα τον χώριζε από την ευτυχία, αν και η φρίκη που προκαλούσε αυτό δε θα έπρεπε να αποτελέσει μια σκοτεινή διαχωριστική γραμμή μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται τόσο πολύ. Από κει και πέρα, δεν έγινε καμιά άλλη προσπάθεια να πείσουν τον κύριο Χούπερ να βγάλει το μαύρο πέπλο ή ευθέως ν’ απαιτήσουν την αποκάλυψη του μυστικού που έκρυβε. Άτομα που ισχυρίζονταν πως είναι πάνω από κάθε λαϊκή προκατάληψη θεωρούσαν το μαύρο πέπλο απλά μια εκκεντρική ιδιοτροπία, σαν κι αυτές που συχνά συνυπάρχουν στις σοβαρές πράξεις ανθρώπων, που, ενώ κατά τα άλλα είναι λογικοί, τους χρωματίζει μ’ έναν  αληθοφανή παραλογισμό. Για τον πολύ κόσμο όμως, ο κύριος Χούπερ θεωρούνταν πλέον μπαμπούλας. Δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει στο δρόμο με το πνεύμα του ήσυχο. Καταλάβαινε πολύ καλά πως άτομα πράα και συνεσταλμένα παραμέριζαν να τον αποφύγουν, ενώ άλλα έδειχναν τη σκληρότητά τους να πετιούνται πάντα μπροστά του. Η αυθάδεια των τελευταίων τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τον συνηθισμένο του περίπατο στο νεκροταφείο κατά το ηλιοβασίλεμα. Διότι καθώς έγερνε στοχαστικά πάνω από την είσοδο, υπήρχαν πάντοτε πρόσωπα πίσω από τις ταφόπλακες να κρυφοκοιτάζουν το μαύρο του πέπλο. Ένας μύθος άρχισε να διαδίδεται ότι το κοίταγμα των νεκρών τον έδιωχνε από κει. Τον λυπούσε κατάκαρδα να βλέπει τα παιδιά να τρέχουν να εξαφανιστούν όταν τα πλησίαζε, παρατώντας και τα πιο χαρούμενα παιχνίδια τους, καθώς έβλεπαν τη μελαγχολική του μορφή από μακριά. Ο ενστικτώδης τους φόβος τον έκανε να νιώθει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο πως μια υπερφυσική φρίκη ήταν συνυφασμένη με τα νήματα του μαύρου κρεπιού. Και στ’ αλήθεια, η αντιπάθειά του για το πέπλο ήταν τόσο μεγάλη που πάντοτε απρόθυμα περνούσε δίπλα από καθρέφτη κι ούτε έσκυβε να πιει από μια σιγανή πηγή μήπως και, πάνω στην ειρηνική της επιφάνεια, τρομάξει από τον ίδιο τον εαυτό του. Και τούτο ήταν που έκανε τους ψιθύρους αξιόπιστους πως η συνείδηση του κυρίου Χούπερ βασανιζόταν από κάποιο μεγάλο κρίμα, πάρα πολύ φρικτό για να κρυφτεί εντελώς, ειδάλλως δε θα γίνονταν σκοτεινοί υπαινιγμοί γι’ αυτό. Έτσι, κάτω από το μαύρο πέπλο αναδυόταν στο φως του ήλιου η αμφιβολία της αμαρτίας και της λύπης, που τύλιγαν τον δυστυχή ιερέα έτσι που να μη δέχεται ποτέ ούτε αγάπη ούτε συμπάθεια. Έλεγαν πως τον συνόδευαν φαντάσματα και δαίμονες. Γεμάτος ρίγη φρίκης βάδιζε συνεχώς στη σκιά, ψηλαφώντας τα σκοτάδια της ψυχής του ή πασχίζοντας να δει μέσα από ένα μέσο που έκανε να θλίβεται όλος ο κόσμος. Ακόμη και ο αχαλίνωτος άνεμος, πίστευαν, πως σεβόταν το φρικτό του μυστικό, γι’ αυτό ποτέ δε φυσούσε για να παραμερίσει το πέπλο του. Κι όμως, ο καλός κύριος Χούπερ συνέχιζε να χαμογελάει στα χλομά πρόσωπα των καθημερινών ανθρώπων καθώς τους προσπερνούσε. Μέσα στις κακές του επιπτώσεις, το μαύρο πέπλο είχε κι ένα μοναδικό αποτέλεσμα: έκανε τον κομιστή του έναν πολύ αποτελεσματικό κληρικό. Με τη βοήθεια του μυστηριώδους αυτού συμβόλου – διότι δεν υπήρχε άλλη εμφανή αιτία – κατέστη ένα δυναμικό άτομο που ενέπνεε δέος στις ψυχές εκείνων που βρίσκονταν στην αγωνία της αμαρτίας. Οι προσήλυτοί του τον έβλεπαν με ιδιάζοντα φόβο για τον εαυτόν τους, βεβαιώνοντας πως, αν και μεταφορικά, πριν αντικρίσουν το ουράνιο φως, βρίσκονταν μαζί του πίσω από το μαύρο πέπλο. Η ζοφερότητα του πέπλου τον επέτρεπε να συμπάσχει με όλους που υπέφεραν από σκοτεινά πάθη. Ετοιμοθάνατοι αμαρτωλοί καλούσαν δυνατά να έρθει ο κύριος Χούπερ, και δεν παρέδιδαν το πνεύμα πριν εμφανισθεί, αν και πάντα καθώς αυτός έσκυβε πάνω τους να τους ψιθυρίσει ένα λόγο παρηγοριάς, τους καταλάμβανε ρίγος νιώθοντας το καλυμμένο πρόσωπό του τόσο κοντά στο δικό τους. Τέτοιος ήταν ο τρόμος του μαύρου πέπλου ακόμη κι όταν ο Χάρος έδειχνε το πρόσωπό του! Ξένοι από μακρινά μέρη έρχονταν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία, με το μοναδικό σκοπό την περιέργειά τους να αντικρίσουν τη μορφή του ιερέως, μιας και δεν τους επιτρεπόταν να δουν το πρόσωπό του. Όμως πολλοί άρχιζαν να τρέμουν πριν φύγουν! Κάποτε, κατά τη θητεία του Κυβερνήτη Μπέλτσερ, ανατέθηκε στον κύριο Χούπερ να εκφωνήσει κήρυγμα για την εκλογή του κυβερνήτη. Καλυμμένος με το μαύρο του πέπλο, στάθηκε μπροστά στον ανώτατο άρχοντα, το συμβούλιο και τους αντιπροσώπους και έκανε μια τόσο μεγάλη εντύπωση που τα νομοθετικά μέτρα της χρονιάς εκείνης χαρακτηρίστηκαν από όλη την αυστηρότατη επισημότητα και ευσέβεια που είχαν επιβάλει οι πρώτοι μας πρόγονοι. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο κύριος Χούπερ έζησε έναν μακρόν βίο, απλησίαστος εξωτερικά, αλλά περιβαλλόμενος με σκοτεινές υποψίες: καλοσυνάτος και στοργικός, αν και όχι αγαπητός, ήταν ένας άνθρωπος που ενέπνεε έναν ακαθόριστο φόβο. Ένας άνθρωπος χώρια από τους άλλους, που τον απέφευγαν όταν ήσαν υγιείς και χαρούμενοι, αλλά πάντα τον καλούσαν για αρωγή στην επιθανάτια αγωνία τους. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και έριχναν τα χιόνια τους πάνω από το κατάμαυρο πέπλο, ο ιερέας απέκτησε φήμη σ’ όλες τις εκκλησίες της Νέας Αγγλίας, και τώρα τον αποκαλούσαν Πατέρα Χούπερ. Σχεδόν όλοι οι ενορίτες του, που ήσαν ήδη μεσήλικες όταν πρωτοήρθε, είχαν ήδη αποδημήσει προς Κύριον: είχε τώρα ένα εκκλησίασμα στο ναό, κι ένα πολυπληθέστερο στο νεκροταφείο. Έχοντας λοιπόν εργαστεί μέχρι το γέρμα της ζωής του και εκτελέσει το έργο του τόσο καλά, ήρθε τώρα κι η σειρά του Πατρός Χούπερ να αναπαυθεί. Αρκετά άτομα είχαν συγκεντρωθεί κοντά στο αμυδρό φως των κεριών στο δωμάτιο όπου ο κύριος Χούπερ έπνεε τα λοίσθια. Συγγενείς δεν είχε. Όμως παρών ήταν ο ευπρεπής και σοβαρός, αν και ασυγκίνητος, γιατρός που προσπαθούσε μόνο να απαλύνει τις επιθανάτιες ωδίνες του ασθενούς, τον οποίο όμως δεν μπορούσε να σώσει. Παρόντες ήσαν και οι διάκονοι καθώς και τα υπόλοιπα εξόχως ευσεβή μέλη της εκκλησίας. Εκεί ήταν και ο Αιδεσιμότατος κύριος Κλαρκ του Γουέστμπουρι, ένας νεαρός ζηλωτής κληρικός, που προσέτρεξε εσπευσμένα να προσευχηθεί στη νεκρική κλίνη του ετοιμοθάνατου ιερέως. Παρούσα και η νοσοκόμα, όχι επί πληρωμή βοηθός του θανάτου, αλλά κάποια που η ήρεμη στοργή της είχε αντέξει μέσα στο χρόνο μέχρι τώρα, μυστική, μοναχική, μέσα στα ψυχρά γεράματα, και δε ξεθώριασε ακόμη και μέχρι την ώρα του θανάτου. Ποια άλλη από την Ελίζαμπεθ! Και το πολιό κεφάλι του καλού Πατρός Χούπερ έγερνε στο νεκρικό μαξιλάρι με το μαύρο πέπλο ακόμη τυλιγμένο γύρω απ’ το μέτωπό του και απλωμένο πάνω στο πρόσωπό του να αναδεύεται σε κάθε του απαλή αναπνοή. Σ’ όλη του τη ζωή εκείνο το κρέπι ήταν το εμπόδιο ανάμεσα σ’ αυτόν και τον κόσμο: ήταν το πανί που τον χώριζε από τη χαρούμενη αδελφότητα και την αγάπη της γυναίκας, ρίχνοντάς τον στη θλιβερότερη από όλες τις ειρκτές, που ήταν η ίδια η καρδιά του. Και το πέπλο εξακολουθούσε να καλύπτει το πρόσωπό του, λες και ήθελε να βαθύνει το ζόφος του σκοτεινού δωματίου του και αιώνια να τον σκιάσει από το φως του ήλιου. Λίγη ώρα πριν ο νους ήταν σε σύγχυση, παραπαίοντας ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, και κατά διαλείμματα, θα έλεγε κανείς, αιωρούταν προς το μέλλον, προς έναν ακαθόριστο μελλούμενο κόσμο. Υπήρχαν επίσης και κρίσεις πυρετού που τον έκαναν να σπαράζει στο κρεβάτι του, και να κατατρώει ό, τι δύναμη του είχε μείνει. Αλλά στις πλέον παροξυσμικές του προσπάθειες, και στις πιο αχαλίνωτες φαντασιώσεις του πνεύματός του, συνέχιζε να έχει την φοβερή έγνοια μην τυχόν το πέπλο του γλιστρήσει από το πρόσωπό του. Ακόμη κι αν η ταραγμένη του ψυχή θα το ξεχνούσε, υπήρχε κοντά στο προσκεφάλι του μια πιστή γυναίκα, η οποία, χωρίς το βλέμμα της να πέσει πάνω του, θα φρόντιζε να καλύψει εκείνο το γερασμένο πρόσωπο, που είχε κάποτε αντικρίσει στο αρρενωπό του σφρίγος. Τελικά ο ετοιμοθάνατος γέροντας κείτονταν ήσυχος βυθισμένος στο λήθαργο της διανοητικής και σωματικής εξάντλησης, με την καρδιά του να χτυπά ανεπαίσθητα, και με την ανάσα του να γίνεται όλο και περισσότερο εξασθενημένη, εκτός όταν ένας παρατεταμένος, βαθύς και ακανόνιστος ανασασμός φαινόταν να προαναγγέλλει την απόδραση του πνεύματός του. Ο ιερέας του Γουέστμπουρι πλησίασε το κρεβάτι του. «Σεβαστέ πάτερ Χούπερ», είπε, «ήγγικε η ώρα του λυτρωμού σου. Είσαι έτοιμος να σηκωθεί το πέπλο που κλείνει μέσα του το χρόνο από την αιωνιότητα;» Ο πατήρ Χούπερ αντέδρασε πρώτα μ’ ένα αδύναμο κούνημα του κεφαλιού. Κατόπιν, φοβισμένος, μήπως, το νεύμα του ληφθεί εσφαλμένα, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να μιλήσει. «Ναι», είπε, εξασθενημένα, «η ψυχή μου κουρασμένα υπομένει μέχρι να αφαιρεθεί το πέπλο». «Και είναι σωστό», επανέλαβε ο Αιδεσιμότατος κύριος Κλαρκ, «κάποιος που τόσο πολύ δοσμένος στην προσευχή, άψογο πρότυπο, άγιος στις πράξεις και στους στοχασμούς, απρόσβλητος στην ανθρώπινη κρίση – είναι πρέπον, λέγω, ένας πατέρας της Εκκλησίας να αφήσει πίσω του μια σκιά στη μνήμη του, που να δείχνει ότι αμαύρωσε έναν βίο τόσο αγνό; Σε ικετεύω, σεβαστέ μου αδελφέ, μην αφήνεις αυτό να συμβεί! Επίτρεψέ μας να χαρούμε με τη θριαμβευτική σου θωριά καθώς βαδίζεις προς την επιβράβευσή σου. Πριν από το πέπλο της αιωνιότητας, άσε με να σηκώσω αυτό το μαύρο πέπλο από το πρόσωπό σου!» Λέγοντας αυτά, ο Αιδεσιμότατος κύριος Κλάρκ έσκυψε προς τα μπρος με το σκοπό να αποκαλύψει το πολύχρονο αυτό μυστήριο. Αλλά καταβάλλοντας μια ξαφνική δυναμική προσπάθεια, που προκάλεσε τρόμο σ’ όλους τους παρευρισκομένους, ο πατήρ Χούπερ έβγαλε απότομα τα χέρια του κάτω από τα σκεπάσματα και τα πίεσε σθεναρά πάνω στο μαύρο πέπλο, αποφασισμένος να παλέψει αν ο ιερέας του Γουέστμπουρι θα τα έβαζε μ’ έναν ετοιμοθάνατο. «Ποτέ!» φώναξε ο κληρικός με σκεπασμένο το πρόσωπό του. «Για το Θεό, ποτέ όσο ζω!» «Δύστροπε γέροντα!» αναφώνησε τρομαγμένος ο ιερέας, «με τι φρικαλέο έγκλημα στην ψυχή σου θα περάσεις τώρα την ουράνια κρίση;» Η ανάσα του Χούπερ έγινε αγκομαχητό. Κροτάλισε στο λαιμό του, αλλά με μια τεράστια προσπάθεια, τινάζοντας τα χέρια του προς τα μπρος, κρατήθηκε από τη ζωή και δεν την άφησε να φύγει μέχρι να μιλήσει. Ανασηκώθηκε ακόμη κι απ’ το κρεβάτι. Κι εκεί ανακάθισε, τρέμοντας με τα χέρια του θανάτου γύρω του ενώ το μαύρο πέπλο κρεμάστηκε προς τα κάτω, τρομακτικό την τελευταία στιγμή στον συσσωρευμένο τρόμο μιας ολάκερης ζωής. Κι όμως το αμυδρό, λυπημένο χαμόγελο, το τόσο συνηθισμένο, φάνηκε τώρα να αχνοφέγγει μέσα στη ζοφερότητα και να ζωγραφίζεται στα χείλη του πατρός Χούπερ. «Γιατί τρέμετε μόνο για λογαριασμό μου;» αναφώνησε, στρέφοντας το καλυμμένο κεφάλι και αντικρίζοντας τον περίγυρο των παρευρισκομένων. «Να τρέμετε ο ένας για τον άλλον! Τάχα οι άντρες δεν με απέφευγαν, άραγε οι γυναίκες μου έδειχναν κανέναν οίκτο, και τα παιδιά δεν έφευγαν σκληρίζοντας από μπροστά μου, εξαιτίας του μαύρου μου πέπλου; Γιατί το μυστήριο, που τόσο σκοτεινά συμβολίζει, έχει κάνει τούτο το κρέπι τόσο τρομακτικό; Όταν ο φίλος δείχνει τα κατάβαθα της ψυχής του στο φίλο του, ο εραστής στην αγαπημένη του, όταν ο άνθρωπος δεν κάνει πίσω από το μάτι του Θεού με αλαζονεία, και με βδελυγμία κρατάει κρυμμένο το μυστικό της αμαρτίας του, τότε θεωρήστε με τέρας, για το σύμβολο κάτω από το οποίο έχω ζήσει και τώρα πεθαίνω! Κοιτάζω γύρω μου και τι βλέπω! Σε κάθε πρόσωπο κι ένα Μαύρο Πέπλο!» Ενώ οι ακροατές του οπισθοχώρησαν ο ένας από τον άλλο με αμοιβαίο τρόμο, ο πατήρ Χούπερ έγειρε πίσω στο προσκέφαλό του, νεκρό τώρα να τον καλύπτει το πέπλο, και με το αχνό χαμόγελό του ζωγραφισμένο ακόμη στα χείλη του. Με το πέπλο τον απόθεσαν στο φέρετρο, και με το πέπλο μετέφεραν τη σορό του στον τάφο. Χορτάρι φυτρώνει και ξεραίνεται πολλά χρόνια τώρα πάνω στον τάφο του, βρύα έχει πιάσει η ταφόπλακα και το πρόσωπο του καλού κυρίου Χούπερ έχει γίνει σκόνη. Αλλά τρομακτική είναι ακόμη η σκέψη πως έλιωσε κάτω από το Μαύρο Πέπλο.  ____________________