Η ΚΑΤΑΔΟΤΡΑ ΚΑΡΔΙΑ

 

Έντγκαρ Άλλαν Πόε - Βικιπαίδεια

The Tell-Tale Heart Edgar Alan Poe   True! --Nervous --very, very dreadfully nervous I had been and am; but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses --not destroyed --not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! And observe how healthily --how calmly I can tell you the whole story.   It is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! Yes, it was this! He had the eye of a vulture --a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees --very gradually --I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.    Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded --with what caution --with what foresight --with what dissimulation I went to work! I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it --oh so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly --very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha! would a madman have been so wise as this, And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously-oh, so cautiously --cautiously (for the hinges creaked) --I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights --every night just at midnight --but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he has passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.   Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers --of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back --but no. His room was as black as pitch with the thick darkness, (for the shutters were close fastened, through fear of robbers,) and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily. I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out --"Who's there?" I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening; --just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall. Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or of grief --oh, no! --it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself --"It is nothing but the wind in the chimney --it is only a mouse crossing the floor," or "It is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions: but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel --although he neither saw nor heard --to feel the presence of my head within the room.   When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little --a very, very little crevice in the lantern. So I opened it --you cannot imagine how stealthily, stealthily --until, at length a simple dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and fell full upon the vulture eye. It was open --wide, wide open --and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness --all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray as if by instinct, precisely upon the damned spot. And have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the sense? --now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well, too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.  But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker, and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment! --do you mark me well I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of the night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me --the sound would be heard by a neighbour! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once --once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eve would trouble me no more.   If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs. I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye --not even his --could have detected anything wrong. There was nothing to wash out --no stain of any kind --no blood spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all --ha! Ha! When I had made an end of these labors, it was four o'clock --still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart, --for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbour during the night; suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises. I smiled, --for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search --search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.  The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted of familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct: --It continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness --until, at length, I found that the noise was not within my ears. No doubt I now grew very pale; --but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased --and what could I do? It was a low, dull, quick sound --much such a sound as a watch makes when enveloped in cotton. I gasped for breath --and yet the officers heard it not. I talked more quickly --more vehemently; but the noise steadily increased. I arose and argued about trifles, in a high key and with violent gesticulations; but the noise steadily increased. Why would they not be gone? I paced the floor to and fro with heavy strides, as if excited to fury by the observations of the men --but the noise steadily increased. Oh God! What could I do? I foamed --I raved --I swore! I swung the chair upon which I had been sitting, and grated it upon the boards, but the noise arose over all and continually increased. It grew louder --louder --louder! And still the men chatted pleasantly, and smiled. Was it possible they heard not? Almighty God! --no, no! They heard! --they suspected! --they knew! --They were making a mockery of my horror!-this I thought, and this I think. But anything was better than this agony! Anything was more tolerable than this derision! I could bear those hypocritical smiles no longer! I felt that I must scream or die! And now --again! --hark! Louder! Louder! Louder! Louder! "Villains!" I shrieked, "Dissemble no more! I admit the deed! --tear up the planks! Here, here! --It is the beating of his hideous heart!" THE END

Η ΚΑΤΑΔΟΤΡΑ ΚΑΡΔΙΑ Έντγκαρ Άλαν Πόε (Μετάφραση – Επιμέλεια Βασίλης Κ. Μηλίτσης) Πράγματι! – Νευρικός – πολύ, πολύ φοβερά νευρικός ήμουν κι ακόμη είμαι. Όμως γιατί να με περάσετε για τρελό; Η αρρώστια έχει οξύνει τις αισθήσεις μου – δεν τις έχει καταστρέψει – δεν τις έχει αμβλύνει. Και προ πάντων η αίσθηση της ακοής είναι οξεία. Άκουγα όλα τα πράγματα στον ουρανό και στη γη. Άκουγα πολλά πράγματα και στην κόλαση. Πώς λοιπόν είμαι τρελός; Ακούστε! Και παρατηρήστε πόσο λογικά – πόσο ήρεμα θα σας πω ολόκληρη την ιστορία. Δεν ξέρω να σας πω πώς μου πέρασε για πρώτη φορά η ιδέα απ’ το μυαλό, αλλά άπαξ και μπήκε, με στοίχειωνε μέρα-νύχτα. Κίνητρο δεν υπήρχε κανένα. Πάθος πάλι δεν υπήρχε κανένα. Αγαπούσα το γέρο. Δε με είχε ποτέ του αδικήσει. Δε με είχε ποτέ του προσβάλει. Για το χρυσάφι του δεν ένιωθα καμιά επιθυμία. Νομίζω πως ήταν το μάτι του! Ναι αυτό ήταν! Είχε ένα μάτι όρνιου – ένα ωχρό γαλανό μάτι με μια μεμβράνη που το σκέπαζε. Κάθε φορά που η ματιά του έπεφτε πάνω μου, μου πάγωνε το αίμα. Έτσι λοιπόν λίγο-λίγο – ανεπαίσθητα – πήρα την απόφαση να αφαιρέσω τη ζωή του γέρου, κι έτσι να ξεφορτωθώ το μάτι του για πάντα. Τώρα εδώ είναι το ζήτημα. Με περνάτε για τρελό. Οι τρελοί δεν γνωρίζουν τίποτε. Όμως έπρεπε να με δείτε. Έπρεπε να δείτε πόσο συνετά προχώρησα – με τι προφύλαξη – με τι πρόνοια – με τι προσποίηση στρώθηκα στη δουλειά! Δεν είχα δείξει ποτέ τόση καλοσύνη στο γέρο όσο κατά τη διάρκεια ολόκληρης της βδομάδας πριν τον σκοτώσω. Και κάθε νύχτα, κατά τα μεσάνυχτα, γύριζα το μάνταλο της πόρτας και την άνοιγα – α, τόσο απαλά! Και κατόπιν όταν το κενό ήταν αρκετό να βάλω μέσα το κεφάλι μου, έβαζα μέσα ένα σκοτεινό κλεφτοφάναρο, όλο καλυμμένο, καλυμμένο για να μη φέγγει ούτε μια ακτίνα φωτός και ύστερα έχωνα στο κενό το κεφάλι μου. Α, θα γελούσατε να με βλέπετε πόσο επιδέξια χωνόμουν στο κενό της πόρτας! Κινούμουν αργά – πολύ, πολύ αργά για να μην ταράξω τον ύπνο του γέρου. Έκανα μια ώρα να βάλω το κεφάλι μου στο άνοιγμα τόσο όσο να τον βλέπω καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Χα! Θα μπορούσε ένας παράφρων να είναι τόσο συνετός όπως εγώ. Και μετά, όταν το κεφάλι μου περνούσε για τα καλά μέσα στο δωμάτιο, άνοιγα το φανάρι προσεχτικά, πολύ προσεχτικά – με πολλή προφύλαξη (διότι οι ρεζέδες του έτριζαν) – το άνοιγα ακριβώς τόσο όσο μια μοναδική λεπτή δέσμη φωτός να πέσει πάνω στο γυπίσιο μάτι. Και τούτο το επαναλάμβανα για πέντε ολόκληρες νύχτες – κάθε νύχτα ακριβώς τα μεσάνυχτα – αλλά έβρισκα το μάτι του πάντα κλειστό, κι έτσι μου ήταν αδύνατο να εκτελέσω το έργο μου, γιατί δεν ήταν ο γέρος που μ’ εξόργιζε, αλλά το Κακό του Μάτι. Και κάθε πρωί, όταν η μέρα χάραζε, έμπαινα άφοβα στο δωμάτιό του και θαρρετά του μιλούσα, φωνάζοντάς τον με το όνομά του σε εγκάρδιο τόνο και τον ρωτούσα πώς είχε περάσει τη νύχτα. Έτσι βλέπετε, θα έπρεπε να είναι πολύ οξύνους ο γέρος για να υποπτευθεί πως κάθε νύχτα, ακριβώς στις δώδεκα, τον επισκεπτόμουν ενώ κοιμόταν. Την όγδοη νύχτα ήμουν περισσότερο προσεχτικός απ’ ότι συνήθως καθώς άνοιγα την πόρτα. Ο λεπτοδείχτης ενός ρολογιού κινείται γρηγορότερα απ’ ότι κουνούσα το δικό μου χέρι. Ποτέ πριν από εκείνη τη νύχτα δεν ένιωσα το μέγεθος των δυνάμεών μου – της οξυδέρκειάς μου. Με το ζόρι μπορούσα να συγκρατήσω το αίσθημα του θριάμβου. Να σκέφτομαι πως ήμουν εκεί, ν’ ανοίγω την πόρτα, λίγο-λίγο, κι εκείνου ούτε καν να περνούν από το μυαλό οι μυστικές μου πράξεις ή σκέψεις. Σχεδόν κάγχασα με τη σκέψη μου και ίσως να μ’ άκουσε, γιατί κουνήθηκε απότομα στο κρεβάτι του, σαν να ξαφνιάστηκε. Τώρα μπορεί να σκεφτήκατε ότι έκανα πίσω – αλλά όχι. Το δωμάτιό του ήταν μαύρο σαν πίσσα, βυθισμένο σε πηχτό σκοτάδι (διότι τα παραθυρόφυλλα ήταν σφαλιστά για το φόβο των κλεφτών), κι έτσι ήξερα ότι δεν έβλεπε το άνοιγμα της πόρτας, καθώς την έσπρωχνα όλο και πιο σταθερά. Είχα βάλει το κεφάλι μου μέσα κι ήμουν έτοιμος ν’ ανοίξω το φανάρι, όταν ο αντίχειράς μου γλίστρησε στο τενεκεδένιο μάνταλο του φαναριού κι ο γέρος πετάχτηκε στο κρεβάτι φωνάζοντας – «ποιος είναι εκεί;» εγώ έμεινα εντελώς μαρμαρωμένος μη βγάζοντας άχνα. Για μια ολόκληρη ώρα δεν κινήθηκε ούτε ένας μυς του κορμιού μου, παράλληλα όμως δεν τον άκουσα να ξαπλώνει πάλι. Συνέχιζε να είναι ανακαθισμένος στο κρεβάτι του και να αφουγκράζεται, - όπως έκανα κι εγώ κάθε νύχτα ακούγοντας τα ρολόγια του θανάτου μέσα στον τοίχο. Σε λίγο άκουσα ένα ελαφρό βογκητό, και ήξερα πως ήταν βογκητό φόβου θανάτου. Δεν ήταν βογκητό πόνου ή λύπης – α, όχι! – ήταν ο αδύναμος πνιχτός ήχος που βγαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής όταν αυτή είναι υπέρφορτη με δέος. Τον γνώριζα αυτόν τον ήχο καλά. Πολλές νύχτες, ακριβώς τα μεσάνυχτα, όταν όλη η πλάση κοιμόταν, ο ίδιος ήχος έβγαινε από το δικό μου κόρφο, βαθύς με τον τρομακτικό του αντίλαλο, με τις φρίκες που με οδηγούσαν στην εξαλλοσύνη. Λέω ότι τον ήξερα καλά. Ένιωθα τι αισθανόταν ο γέρος και τον λυπόμουν, αν και κατά βάθος κάγχαζα. Γνώριζα πως καθόταν ξυπνητός από τη στιγμή του πρώτου ανάλαφρου θορύβου όταν είχε ξαναπέσει στο κρεβάτι του. Έκτοτε οι φόβοι του όλο και μεγάλωναν. Πάσχιζε να πιστέψει πως ήταν αβάσιμοι, αλλά δεν μπορούσε. Έλεγε στον εαυτό του – «δεν είναι τίποτε παρά ο άνεμος στην καμινάδα – δεν είναι τίποτε παρά ένα ποντίκι που διέσχισε το πάτωμα,» ή «είναι απλά ένα τριζόνι που έκανε ένα και μόνο τερέτισμα.» ναι, προσπαθούσε να καθησυχάσει τον εαυτό του με τέτοιες υποθέσεις, αλλά τις έβρισκε όλες μάταιες. Όλα μάταια. Διότι ο Θάνατος, πλησιάζοντάς τον,  τον είχε παραμονέψει με τη μαύρη σκιά του περιτυλίγοντας το θύμα του. Κι ήταν η πένθιμη επίδραση της αδιόρατης σκιάς που τον έκανε να αισθάνεται – αν και ούτε με είδε ούτε με άκουσε – να αισθάνεται την παρουσία του κεφαλιού μου μέσα στο δωμάτιο. Αφού περίμενα πολλή ώρα, με μεγάλη υπομονή, χωρίς να τον ακούσω να ξαπλώνει, αποφάσισα να ανοίξω μια μικρή – μια πολύ, πολύ μικρή χαραμάδα στο κλεφτοφάναρο. Κι έτσι το άνοιξα – δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο κλεφτά-κλεφτά – μέχρι τελικά μια αδύναμη θαμπή αχτίδα, σαν το νήμα της αράχνης, να εκτοξευτεί από τη χαραμάδα και να πέσει πάνω στο γυπίσιο μάτι. Ήταν ανοιχτό – ορθάνοιχτο – και μ’ έπιασε μανία καθώς το ατένισα. Το είδα με πλήρη καθαρότητα – ολόκληρο θολό γαλάζιο, με μια αποκρουστική μεμβράνη πάνω του που με πάγωσε μέχρι το μεδούλι. Όμως δεν μπορούσα να δω το υπόλοιπο πρόσωπο ή το κορμί του γέρου, γιατί είχα κατευθύνει τη δέσμη, σαν από ένστικτο, ακριβώς πάνω στο καταραμένο σημείο. Και δεν σας είπα άραγε ότι αυτό που εσείς κρίνετε σαν τρέλα δεν είναι παρά η υπερβολική οξύτητα των αισθήσεων; - τώρα, σας λέω, έφτασε στ’ αυτιά μου ένας αδύναμος, αμβλύς, γρήγορος ήχος, σαν κι αυτόν που κάνει ένα ρολόι τυλιγμένο σε βαμβάκι. Τον γνώριζα καλά κι εκείνο τον ήχο. Ήταν ο χτύπος της καρδιάς του γέρου. Μ’ εξόργισε ακόμη περισσότερο, όπως μια τυμπανοκρουσία διεγείρει το θάρρος του στρατιώτη. Αλλά ακόμη και τότε συγκρατήθηκα κι έμεινα ασάλευτος. Μόλις και ανάπνεα. Είχα το κλεφτοφάναρο ανοιχτό. Πάσχισα όσο πιο σταθερά μπορούσα να κρατήσω τη δέσμη φωτός πάνω στο μάτι. Εν τω μεταξύ, ο διαβολικός χτύπος της καρδιάς γινόταν εντονότερος. Γινόταν όλο και πιο γρήγορος και πιο δυνατός κάθε στιγμή που περνούσε. Ο τρόμος του γέρου πρέπει να είχε φτάσει στο κατακόρυφο! Όλο και δυνάμωνε, σας λέω, όλο και μεγάλωνε κάθε στιγμή! – με προσέχετε; Λοιπόν σας έχω πει πως είμαι νευρικός: ναι, είμαι. Και τώρα μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, μέσα στη φοβερή σιωπή εκείνου του παλιού σπιτιού, ένας τόσο αλλόκοτος θόρυβος όπως αυτός μου προκαλούσε ανεξέλεγκτο τρόμο. Παρόλα αυτά και πάλι συγκρατήθηκα για κάμποσα λεπτά ακόμη. Όμως ο χτύπος όλο και γινόταν δυνατότερος, δυνατότερος! Νόμισα πως ή καρδιά του θα σπάσει. Αλλά τώρα με κυρίευσε μια καινούρια ανησυχία – μήπως κάποιος γείτονας θα άκουγε τον ήχο! Η ώρα του γέρου είχε έρθει! Με μια δυνατή κραυγή, άνοιξα ορθάνοιχτα την πορτούλα του φαναριού και πήδηξα μέσα στο δωμάτιο. Σκλήρισε μια φορά – μόνο μία. Μονομιάς τον έσυρα στο πάτωμα και τράβηξα το βαρύ κρεβάτι από πάνω του. Κατόπιν χαμογέλασα χαρούμενος που η δουλειά μέχρις εδώ έγινε μ’ επιτυχία. Αλλά για αρκετά λεπτά, η καρδιά του συνέχισε να χτυπάει μ’ έναν πνιχτό ήχο. Τούτο όμως δε με ανησυχούσε. Δεν ήταν δυνατόν να περάσει ο ήχος μέσα από τον τοίχο. Στο τέλος σταμάτησε. Ο γέρος είχε πεθάνει. Απομάκρυνα το κρεβάτι και εξέτασα το πτώμα. Μάλιστα, ήταν νεκρός, κατάνεκρος. Έβαλα το χέρι μου στην καρδιά του και το κράτησα αρκετά λεπτά. Δεν υπήρχε σφυγμός. Ήταν νεκρός σαν μάρμαρο. Το μάτι του δε θα με ενοχλούσε πια. Εάν συνεχίζετε να με θεωρείτε τρελό, δε θα έχετε πια την ίδια γνώμη όταν σας περιγράψω τις έξυπνες προφυλάξεις που πήρα για την απόκρυψη του πτώματος. Η νύχτα έσβηνε, κι εγώ δούλευα πυρετωδώς αλλά αθόρυβα. Πρώτα απ’ όλα διαμέλισα το σώμα. Έκοψα το κεφάλι, ολόκληρα τα χέρια και τα πόδια. Μετά ξεκάρφωσα τρεις σανίδες από το δάπεδο του δωματίου και απόθεσα τα μέλη ανάμεσα στα δοκάρια. Κατόπιν επανατοποθέτησα τις σανίδες τόσο έξυπνα, τόσο αριστοτεχνικά, ώστε κανένα ανθρώπινο μάτι – ακόμη και το δικό του – να μην μπορεί να διακρίνει οτιδήποτε στραβό. Δεν υπήρχε τίποτε να ξεπλύνω – κανένας λεκές – κανένα σημάδι από αίμα. Ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό. Μια σκάφη είχε μαζέψει όλο το αίμα – χα, χα! Όταν είχα ξεμπερδέψει απ’ όλη αυτή την αγγαρεία, ήταν τέσσερις το πρωί – αλλά ακόμη σκοτεινά, λες κι ήταν μεσάνυχτα. Καθώς η καμπάνα σήμαινε την ώρα, άκουσα να χτυπούν την εξώπορτα. Κατέβηκα να την ανοίξω με ελαφριά καρδιά, - γιατί τι είχα να φοβηθώ; Μπήκαν τρεις άντρες που συστήθηκαν, με απόλυτη αβρότητα, ως αστυνομικοί. Κάποιος γείτονας άκουσε μια κραυγή τη νύχτα, υποψιάστηκε ότι κάτι κακό συνέβη, ειδοποιήθηκε η αστυνομία, και οι ίδιοι (οι αστυνομικοί) είχαν επιφορτιστεί με τη διαταγή να ερευνήσουν το σπίτι. Χαμογέλασα – τι είχα εξάλλου να φοβηθώ; Υποδέχθηκα τους κυρίους με προθυμία. Εγώ, είπα, έβγαλα την κραυγή στ’ όνειρό μου. Ο γέρος, ανέφερα, έλειπε στην εξοχή. Περιέφερα τους επισκέπτες μου παντού στο σπίτι. Τους παρακίνησα να ψάξουν – να ψάξουν καλά. Τελικά τους οδήγησα στο δωμάτιό του. Τους έδειξα τους θησαυρούς του, ασφαλείς και απείραχτους. Στον ενθουσιασμό της σιγουριάς μου, έφερα καρέκλες σ’ εκείνο το δωμάτιο και τους προσκάλεσα να καθίσουν εκεί και να πάρουν μιαν ανάσα από τον κόπο τους, ενώ εγώ, στο ακράτητο θράσος του απόλυτου θριάμβου μου, τοποθέτησα την καρέκλα μου ακριβώς στο σημείο κάτω από το οποίο κείτονταν το πτώμα του θύματος. Οι αστυνομικοί έμειναν ικανοποιημένοι. Η συμπεριφορά μου ήταν πειστική. Ήμουν εξαιρετικά χαλαρός. Κάθισαν, κι ενώ εγώ απαντούσα χαρούμενος, αυτοί κουβέντιαζαν για συνηθισμένα πράγματα. Αλλά πριν περάσει πολλή ώρα, ένιωσα τον εαυτό μου να χλομιάζει και παρακαλούσα από μέσα μου να φύγουν. Πονούσε το κεφάλι μου και μου φάνηκε ότι βούιζαν τα αυτιά μου. Εκείνοι όμως εξακολουθούσαν να κάθονται και να φλυαρούν. Το βούισμα έγινε πιο ευδιάκριτο: εξακολουθούσε να γίνεται ακόμη πιο ευδιάκριτο: εγώ άρχισα να μιλάω πιο ελεύθερα για να μου φύγει αυτό το αίσθημα: Το βούισμα όμως συνέχιζε και αποχτούσε μια σαφήνεια – μέχρι τελικά ανακάλυψα πως ήχος δεν ήταν μέσα στα αυτιά μου. Αναμφίβολα, έγινα τώρα κατάχλομος – αλλά μιλούσα πιο άνετα και πιο δυνατά, κι όμως ο ήχος δυνάμωνε – τι μπορούσα να κάνω; Ο ήχος ήταν αδύναμος, αμβλύς και γρήγορος – τέτοιος που κάνει ένα ρολόι τυλιγμένο με βαμβάκι. Μου κόπηκε η ανάσα – κι όμως οι αστυνομικοί δεν τον άκουγαν. Άρχισα να μιλάω πιο γρήγορα – πιο ζωηρά, αλλά ο ήχος δυνάμωνε σταθερά. Σηκώθηκα όρθιος κι άρχισα να συζητώ για ασήμαντα πράγματα με τσιριχτή φωνή και με βίαιες χειρονομίες. Όμως ο ήχος δυνάμωνε σταθερά. Γιατί δεν ξεκουμπίζονταν; Βημάτιζα στο πάτωμα δρασκελίζοντας βαριά πέρα δώθε σαν να μ’ είχε καταλάβει οργή από τα σχόλια των αντρών – αλλά ο ήχος σταθερά δυνάμωνε. Ο Θεέ μου! Τι μπορούσα να κάνω; Άφριζα – μάνιαζα – έβριζα! Άρπαξα την καρέκλα που καθόμουν και την έτριβα πάνω στα σανίδια, αλλά ο ήχος υψώθηκε πάνω από όλα και συνεχώς δυνάμωνε. Γινόταν δυνατότερος – δυνατότερος! Κι εκείνοι συνέχιζαν να φλυαρούν ευχάριστα και να χαμογελούν. Ήταν δυνατόν να μην άκουγαν; Παντοδύναμε Θεέ! – όχι, όχι! άκουγαν! – υποπτεύονταν! – ήξεραν! – χλεύαζαν τη φρίκη μου! – τούτο πίστευα, και τούτο πιστεύω. Αλλά οτιδήποτε άλλο ήταν καλύτερο από αυτή τη αγωνία! Οτιδήποτε άλλο ήταν πιο υποφερτό από αυτήν κοροϊδία! Δεν μπορούσα ν’ αντέξω πλέον εκείνα τα υποκριτικά τους χαμόγελα! Ένιωσα πως αν δεν ούρλιαζα θα πέθαινα! Και τώρα να πάλι! Άκου! Δυνατότερα! Δυνατότερα! Δυνατότερα! Δυνατότερα! «Παλιάνθρωποι!» τσίριξα, «Φτάνει πια η υποκρισία! Παραδέχομαι την πράξη! – ξεκαρφώστε τα σανίδια! Εδώ, εδώ! – είναι οι χτύποι της σιχαμερής του καρδιάς. ***************************************    ΔΙΑΒΑΣΤΕ: The Tell-Tale Heart - Wikipedia,