Μέσα σ΄ένα χαμόγελο μοναχιασμένο

 
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Πέρασε ἀ π’ τ ὸ ν ὀ μφαλό του μ ὲ ὁ ρμ ὴ το ῦ κονταριο ῦ ἡ μύτη
Κα ὶ βγ ῆ κε μ ὲ ς στ ὰ α ἵ ματα τρυπώντας τ’ ἄ ντερά του.
 Τότε ἡ ψυχ ὴ τινάχτηκε στ ὰ χείλη
Κι ὁ Πάτροκλος τ ὴ ν ἔ φτυσε πέφτοντας πάν’ στ ὸ χ ῶ μα.
Τώρα λευκ ὰ γαρίφαλα φύτρωσαν κι ε ὐ ωδιάζουν.
 Ὀ ρθώνεται ὁ νεκρ ὸ ς χλομ ὸ ς μ ὲ τρύπες στ ὴ ν κοιλιά του
 Μ ὲ μάτια ὀ ρθάνοιχτα βαδίζει μαγεμένος
Βλέποντας τ ὴ ν ε ἰ κόνα του στ ὰ κάτοπτρα το ῦ νο ῦ του.
 Διαβαίνει πόρτες κα ὶ στοές, ψηλώνει πρ ὸ ς τ ὸ ν ἥ λιο
 Λούζεται στ ῶ ν ὕ μνων τ ὰ νερὰ κα ὶ στο ῦ μεσημεριο ῦ τ ὶ ς στάχτες.
Ἄ ξαφνα βλέπει σ ὰ ν σ ὲ ὄ νειρο τ ὰ ἄ λογα το ῦ Ἀ χιλλέα.
 Ἀ κίνητα στέκουν ἐ κε ῖ κα ὶ τ ὸ ν κοιτο ῦ ν θλιμμένα.
Ὅ πως μι ὰ στήλη στέκεται πάνω ἀ π ὸ τάφο
 Ἔ τσι στέκουν ἀ σάλευτα στ’ ἁ μάξ ι τους ζεμένα.
 Ἡ φύση τους ἡ ἀ θάνατη ἀ γανακτο ῦ σε
Γι ὰ το ῦ θανάτου α ὐ τ ὸ τ ὸ ἔ ργο πο ὺ θωρο ῦ σε.
Τ ὰ δάκρυα ἔ τρεχαν στ ὴ γ ῆ κι ἐ κείνη τ ὰ ρουφο ῦ σε.
Βουλιάζει τώρα ὁ Πάτροκλος
Σ ὲ πολυώροφες σπηλι ὲ ς γεμάτες φύκια.
Τ ὸ ν σφίγγει ὁ Θάνατος κα ὶ ε ἰ σχωρε ῖ ἐ ντός του.
Τότε ἐ κε ῖ νος ἔ γειρε κι ἀ ποκοιμήθη
Μέσα σ’ ἕ να χαμόγελο μοναχιασμένο.

 Gavin Hamilton, “O Αχιλλέας θρηνεί τον Πάτροκλο” 1760 – 1763.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ 

Μόλις ε ἶ χα ξυριστε ῖ κι ἔ λουζα τ ὰ μαλλιά μου
 Ὅ ταν μ ὲ πλησίασε σκονισμένος ὁ Ἀ ντίλοχος.
 Ἀ ντίκρισα τ ὴ ν ὄ ψη του κι ἀ μέσως 
Σύννεφο μαύρου πόνου σκέπασε τ ὴ ν ψυχή μου. 
Φούχτωσα στάχτη ὅ ταν μο ῦ ε ἶ πε «Σκοτώθηκε ὁ Πάτροκλος» 
Κι ἔ ριξα στ ὰ μαλλιά μου κα ὶ στ ὸ πρόσωπο. 
Τώρα, λοιπόν, χωρ ὶ ς α ὐ τόν. 
Τώρα, χωρ ὶ ς ἐ σένα π ῶ ς; 
Τώρα θ ὰ μπ ῶ στ ὴ μάχη χωρ ὶ ς ἐ κε ῖ νον π ῶ ς; 
Τώρα ὁ ἥ λιος μαύρισε γι ὰ πάντα.
 Τώρα ἡ καρδι ὰ κρεμάστηκε σ ὲ δέντρο 
Κα ὶ τ ὰ ποδάρια της πηγαίνουν πέρα δ ῶ θε.

 Ἄ κουσα τ ὸ θόρυβο πο ὺ κάνει τ ὸ ὕ φασμα σ ὰ ν σχίζεται. 
Ἦ ταν τ ὸ στ ῆ θος μου πο ὺ ἄ νοιγε ἀ ργ ὰ 
Ρουφώντας τ ὸ σκοτάδι. 
Ἔ σπασε ὁ βράχος 
Κα ὶ τ ὸ μυαλό μου γέμισε κοτρόνες. 
Σκοτώθηκε ὁ Πάτροκλος, πο ὺ πι ὸ πολ ὺ ἀ π’ ὅ λους ἀ γαπο ῦ σα. 
Ν ὰ ζήσω πι ὰ δ ὲ ν θέλω. 
Ε ὐ θ ὺ ς ἂ ς μ’ ε ὕ ρει ὁ θάνατος 
Ἀ φο ῦ ν ὰ β οηθήσω τ ὸ ν φίλο μου δ ὲ ν μπόρεσα,
 Ὅ ταν ἀ π’ τ ὸ κοντάρι το ῦ Ἕ κτορα ἔ πεφτε λαβωμένος. 

Τώρα θρην ῆ στε μου φυτά, ψάλλετε γόους ἄ λση 
Τώρα ἄ στρα, ἀ νεμ ῶ νες, σύννεφα, τρέξετε ν ὰ κρυφτε ῖ τε. 
Τώρα, ἀ γαπημένε μου, τ ὴ ν Ἄ νοιξη σκεπάσου.
**********************
 
 Circle of Pierre-Narcisse, Baron Guerin, "O θάνατος του Αχιλλέα", περ. 1820

ΑΧΙΛΛΕΑΣ 2

 Ὅ ,τι ἄ νθιζε μαράθηκε
 Ὅ ,τι κάλπαζε σωριάστηκε
 Ὅ ,τι παλλόταν σίγησε 
Ὅ ,τι φλεγόταν ἔ σβησε 
Ὅ ,τι ἦ ταν γαλάζιο μαύρισε
Ὅ ,τι μοσχοβολο ῦ σε βρόμισε 
Ὅ ,τι ἔ λαμπε θόλωσε 
Ὅ ,τι ὑ ψωνόταν ἔ σκυψε. 

Τώρα το ῦ Λίνου ε ἶ μαι γιός. 
Βαδίζω στο ῦ φράχτη τ ὴ σκι ὰ
 Σφίγγω σκο ῦ ρα ὑ φάσματα στ ὸ δέρμα 
Κλαίω κα ὶ δ ὲ ν κοιτ ῶ τ ὰ ὄ ρη, τ ὴ σελήνη. 

Ὅ λα τ ὰ δέντρ’ ἀ νθίσανε, κι ἕ να δεντρ ὶ ξεράθη 
Ὅ λα τ ὰ ταίρια σμίξανε, μ ὰ τ ὸ δικό μου ἐ χάθη. 


"Στην ελληνική μυθολογία, στο αρχετυπικό αυτό παλίμψηστο που εμπεριέχει αρχές, αξίες και δοξασίες από το απώτατο παρελθόν, εντοπίζεται, κοντά σε άλλα, η διαπάλη δυνάμεων που η ανθρώπινη εμπειρία είναι δύσκολο να προσεγγίσει. Τέρατα και τερατόμορφες εικόνες εναλλάσσονται με μεταφυσικά και υπερφυσικά όντα, κοινοί θνητοί, αναμετρώνται με τους θεούς. Κυρίαρχα στοιχεία η απέραντη αγάπη, τα ανελέητα μαρτύρια, οι ακυρωμένοι έρωτες, η προδοσία, η εξαπάτηση,η επιβολή, ο καθαγιασμός,η εξιλέωση,η κάθαρση.
Ένας κόσμος ολόκληρος, που με όλον τον σπαραγμό και την ανυπέρβλητη βιωτή ανάγκη που εμπεριέχει, εξαίρει, ταυτόχρονα, το πρόβλημα και τη λύση του, που τις περισσότερες φορές δεν είναι άλλο από τη ζωή και τον θάνατο. Ένας διλημματικός κόσμος που παραπαίει διαρκώς ανάμεσα σε δίσημες συμπληγάδες, προκαλώντας μας έκπληξη, ευχαρίστηση, δυσθυμία, συμπόνια, φόβο, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα όρια και αντοχές σε ένα σκληρό αγώνα επικράτησης. Κοινό μοτίβο, όμως, η διατήρηση της τάξεως. Και συνισταμένη των μύθων στην όποια μορφή τους, το αυστηρό ζητούμενό τους, να μην διασαλευθεί η τάξη των πραγμάτων του σύμπαντος κόσμου. Μια περιδιάβαση στον κόσμο που εμπλέκονται οι ήρωες των ομηρικών επών, κάτι τέτοιο δεν καταδεικνύει;
Η πιο πάνω, συνοπτική αναφορά δεν γίνεται μόνο επειδή, στον καλαίσθητο τόμο «Εγώ ένας Ξένος, Ποιήματα 1967-2011» όπου με περισσή φροντίδα αποτυπώνεται το σύνολο του ποιητικού έργου του Ίσαρη, υπάρχει η Μυθογραφία με αυτονόητες παραπομπές καθώς και πλήθος ποιημάτων με  πάμπολλες αναφορές, αλλά και κυρίως, γιατί, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του τόμου, ένιωσα την έκπληξη που αισθάνεται κανείς μόλις έρθει σε επαφή με έναν κόσμο οικείο μαζί και ανοίκειο, που δεν χαλιναγωγείται, σκοτεινός τη μια στιγμή και φωτεινός την άλλη. Ο κόσμος αυτός, όπως αποτυπώνεται στον παρόντα τόμο και με τη σειρά που τοποθετούνται οι εκδοχές του, εκτινάσσει τις αισθήσεις και εξοβελίζει τα όρια, ενώ ταυτόχρονα καθηλώνει τη σκέψη στις ασαφείς διαδρομές του ανθρώπινου πάθους. Από το ζόφο και το σκοτάδι στην εξύψωση και στο φως, με ρυθμό, αλλά χωρίς μέτρο. Όπως άμετρη είναι η ανθρώπινη επιθυμία, αλλά και ο ανθρώπινος πόνος. Και η Τάξη;"
"Γιώργου Κοκορέλη: "O ποιητικός κόσμος του Αλέξανδρου Ίσαρη"  | ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, 25/5/2014
  ************************************