Η φωνή των κατατρεγμένων

NELLY SACHS
(1891-1970)
[Βραβείο Nobel Λογοτεχνίας 1966]
 
Σπουδαία γερμανίδα ποιήτρια εβραϊκής καταγωγής.
Απέφυγε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ,
γιατί κατέφυγε το 1940 στη Σουηδία, που της παραχώρησε άσυλο. 
Πρόλαβε όμως να ζήσει τη φρίκη της χιτλερικής περιόδου
στην πατρίδα της και συγκλονίστηκε από τις μαρτυρίες των λίγων
ομοεθνών της που γλίτωσαν την "κόλαση" των κρεματορίων.
Η ποίησή της έκτοτε "στιγματίστηκε" από την τραγική
συνειδητοποίηση της μαζικής εξόντωσης των ομοεθνών της.

*Νέλλυ Ζαχς - Βικιπαίδεια

************************************ΣΕ ΣΑΣ ΠΟΥ ΧΤΙΖΕΤΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΠΙΤΙΥπάρχουν πέτρες σαν ψυχέςRABBI NACHMAN

 Όταν για σε τους τοίχους σου καινούριους υψώνεις-
κλινάρι και τραπέζι και καρέκλα και την παραστιά σου-,
που θα κατοικήσει πια μαζί σου
στην πέτρα
ουδέ στο ξύλο-
αλλοιώς θα κλαίει στον ύπνο σου μέσα,
τον σύντομο, που ακόμα πρέπει να τον εκτελέσεις.

Όταν το σεντόνι σου στρώνεις, μη στενάζεις,
αλλοιώς θα σμίγουν τα όνειρά σου
με τον ίδρωτα των πεθαμένων.

Αχ, οι τοίχοι και τα σκεύη είναι
ευπρόσβλητα σαν τις άρπες του ανέμου
και σα χωράφι όπου ο πόνος σου φυτρώνει,
και νιώθουν πως είναι συγγενείς σου η σκόνη.

Χτίζε, όταν το ρολόι την ώρα ψιχαλίζει,
μα μην κλαις τα λεπτά που ένα-ένα φεύγουν
μαζί με τη σκόνη
που σκεπάζει το φως.
Ω , παιδιά της κλαίουσας νύχτας!
Παιδιά της σημαδεμένης για το θάνατο νύχτας!
Ο ύπνος είσοδο πια καμιά δεν έχει.

Φύλακες φοβερές
πήραν τη θέση των μανάδων,
έχουν τον ψεύτικο θάνατο τους μυώνες τους τεντώσει,
και τον σπέρνουν στους ανέμους και στα δοκάρια-
παντού κλωσσά μες στις φωλιές της φρίκης.
Φόβο θηλάζουν τα μωρά αντί μητρικό γάλα.

Χτες ακόμη η μητέρα, καθώς ένα
λευκό φεγγάρι, κατέβαζε τον ύπνο,
η κούκλα ερχόταν με το πολυφιλημένο
κόκκινο της παρειάς στην αγκαλιά,
ερχόταν το παραγιομισμένο ζώο, ζωντανό,
συνηθισμένο κιόλας στην αγάπη,
στην άλλη αγκαλιά,-
τώρα πια φυσά ο άνεμος του θανάτου,
και παίρνει φουσκώνοντας τα πουκάμισα πάνω απ' τα μαλλιά
που κανείς πια δε θα χτενίσει.

Άρης Δικταίος, "Δεκατρείς αιώνες Γερμανικής ποίησης".
Εκδόσεις Δωδώνη.

AN EUCH, DIE DAS NEUE HAUS BAUEN

Wenn du dir deine Wände neu aufrichtest - Deinen Herd, Schlafstatt, Tisch und Stuhl - Hänge nicht deine Tränen um sie, die dahingegangen, Die nicht mehr mit dir wohnen werden

An den Stein

Nicht an das Holz - Es weint sonst in deinen Schlaf hinein, Des kurzen, den du noch tun mußt.

Seufze nicht, wenn du dein Laken bettest, Es mischen sich sonst deine Träume Mit dem Schweiß der Toten.

Ach, es sind die Wände und die Geräte Wie die Windharfen empfänglich Und wie ein Acker, darin dein Leid wächst,
Und spüren das Staubverwandte in dir.

Baue, wenn die Stundenuhr rieselt, Aber weine nicht die Minuten fort Mit dem Staub zusammen, Der das Licht verdeckt.

O, der weinenden Kinder Nacht! Der zum Tode gezeichneten Kinder Nacht! Der Schlaf hat keinen Eingang mehr.

Schreckliche Wärterinnen sind an die Stelle der Mütter getreten, haben den falschen Tod in ihre Handmuskeln gespannt, säen ihn in die Wände und ins Gebälk -

überall brütet es in den Nestern des Grauens. Angst säugt die Kleinen statt der Muttermilch.

Zog die Mutter noch gestern
wie ein weißer Mond den Schlaf heran,
kam die Puppe mit dem fortgeküßten Wangenrot
in den einen Arm,
kam das ausgestopfte Tier, lebendig
in der Liebe schon geworden,
in den andern Arm, -
weht nun der Wind des Sterbens,
bläst die Hemden über die Haare fort,
die niemand mehr kämmen wird.