Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο αρχοντοχωριάτης.


Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Θνητοί όντες ( = Ενώ είναι θνητοί) , ως αθάνατοι μεριμνούσι·
τα πολλά έχοντες (= αν και έχουν πολλά) ουκ αρκούσι·
στα λίγα όντες πρότερον, δεν ενθυμούνται.
Καλά λέγει ο λόγος: Να αρχοντήνω και να μην σε ενθυμηθώ πτωχεία.

Μάτια (=μάταια) θεοποιούσι το αργύριον.
Θάνατος μας παντιχαίνει (= συναντά).

Ιωάννης Πρίγκος (1725- 1789)

[Από το «Χρονικό του Άμστερνταμ»].Πηγή:  Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, σελ. 193.

Ο φιλάργυρος.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΤΑΝΟΣ

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΤΑΝΟΣ

Ευτυχώς πέρασε κι αυτή
η μέρα που ζούμε.
Το ζούμε σηκώνει πολλή κουβέντα,
αλλά με το θέμα έχουν ασχοληθεί
πολλοί και θεωρείται λήξαν.
( το "ν" στο τέλος μ' ενοχλεί.
Αν κάνουμε μερικές αλλαγές
στα γράμματα και στον τονισμό
έχουμε τη λέξη λύσσα που τόσο
ταιριάζει στην περίπτωση.)

Το θέμα μου όμως είναι άλλο.
Λοιπόν, ευτυχώς- επιμένω-
δεν έπαθα τέτανο με τόσες
σκουριασμένες λέξεις που παιδεύομαι.
Και μου 'πε ο ψυχίατρος χτες βράδυ:
- Βρε Γιάννη, φόρα και καμιά φορά γάντια.

Μα γίνονται αυτές οι δουλειές
με γάντια;

Γιάννης Κοντός

"Les Très Riches Heures du duc de Berry (Septembre)" , 15ος αι.

Μια θρησκευτική ηρωίδα στην Τέχνη

Ιουδήθ

ή Ιουδίθ. Εβραία ηρωίδα της Π. Διαθήκης. Έζησε στην Παλαιστίνη τον 4ο αι. π.Χ., κατά την εποχή των Κριτών. Ήταν κόρη του άρχοντα της εβραϊκής πόλης Βεθούλης και έσωσε την πατρίδα της από την πολιορκία των Ασσυρίων. Υπάρχει ιδιαίτερο βιβλίο της Π. Διαθήκης που αναφέρεται στο επεισόδιο της Ι. Όταν ο Ασσύριος ηγεμόνας Ολοφέρνης, στρατηγός του Ναβουχοδονόσορα, απειλούσε το βασίλειο του Ιούδα και είχε πολιορκήσει την πόλη Βεθούλη, η Ι. έβαλε σε εφαρμογή ένα τολμηρό και ριψοκίνδυνο σχέδιο. Βγήκε από τα τείχη της πόλης και πήγε στο στρατόπεδο του Ολοφέρνη, ο οποίος σαγηνεύτηκε από την ομορφιά της. Η Ι. κατάφερε να τον αποκοιμήσει και επωφελούμενη από τον ύπνο του, του έκοψε το κεφάλι. Οι Εβραίοι, βλέποντας το κομμένο κεφάλι που τους πήγε η Ι., πήραν θάρρος και διασκόρπισαν τους Ασσύριους, που πανικοβλήθηκαν από το θάνατο του Ολοφέρνη. Πολλοί λογοτέχνες, ζωγράφοι και άλλοι καλλιτέχνες παρουσίασαν σημαντικά έργα με θέμα το επεισόδιο της ηρωίδας των Εβραίων Ιουδήθ. Έχει διασωθεί σε ελληνική μετάφραση το βιβλίο της Π. Διαθήκης που φέρει το όνομά της και που αρχικά ήταν γραμμένο στην εβραϊκή ή στην αραμαϊκή γλώσσα.
Πηγή:Live-pedia.gr
*****************************
Η ιστορία της Ιουδήθ και του Ολοφέρνη , όπως περιέχεται στην Παλαιά Διαθήκη,
αποδίδεται σε ένα Σεφαραδίτικο τραγούδι του 16ου αιώνα από την Ισπανία.
Ασφαλώς οι Σεφαραδίτες που έκδιώχτηκαν από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλα
εκείνο τον αιώνα και κατέφυγαν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης (μεγάλο μέρος τους και στη Θεσσαλονίκη) θα έφεραν , μαζί με τα υπόλοιπα ήθη και έθιμά τους, και μουσικά ακούσματα σαν κι αυτό.
Ο μύθος του θανάτου του Ολοφέρνη από την Ιουδήθ υπήρξε αγαπημένο θέμα πολλών ζωγράφων της Αναγέννησης και της εποχής του Μπαρόκ. Στο βίντεο που αναρτούμε ακούτε το τραγούδι και βλέπετε σχετικούς πίνακες από τους Caravaggio, Catena, Furini, Gentilesci, Girgione, Mellin, Riedel, Rubens, Tintoretto και Valentin de Boulogne.

The first one is by RIEDEL, August (1840);
the second (at 0:28) is by TINTORETTO (c. 1579);
the third (at 0:48) is by VALENTIN DE BOULOGNE (1626-28);
the fourth (at 1:00), where the voice begins, is by an UNKNOWN MASTER, Italian (1500s);
the fifth (at 1:20) is by MELLIN, Charles (1630s);
the sixth (at 1:36) is by GENTILESCHI, Artemisi (1612-21);
the seventh (at 2:16) is by CARAVAGGIO (c. 1598);
the eighth (at 2:32) is by FURINI, Francesco (1636);
the ninth (at 2:45) is by GIORGIONE (1504);
 (at 3:02), ?
the eleventh (at 3:05) is by RUBENS, Pieter Pauwel (c. 1616);
and the twelfth and last (at 3:27) is by CATENA, Vincenzo (1520-25).

Μια νηφάλια πρόταση

Mε ποια στρατηγική θα αντιμετωπίσουμε

 τη Χρυσή Αυγή;

   Ούτε συνταγματικό τόξο ούτε αντιμνημονιακό μπλοκ ούτε «διπλό δημοψήφισμα»

 

  Του Αντώνη Λιάκου*

Περιοδικό Χρόνος ,  30.09.2013

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής χρειάζεται να είναι προσεκτική, γιατί ενδέχεται να προκαλέσει απροσδόκητα αποτελέσματα που θα στραφούν σαν μπούμερανγκ εναντίον της δημοκρατίας. Η έως τώρα ανοχή ή η αδιαφορία απέναντι στη Χρυσή Αυγή, η έλλειψη ενός σαφούς ιδεολογικού μετώπου δεν πρέπει να οδηγήσει σε αποτελέσματα που θα έχουν ως συνέπειες αμφισβητούμενες συνταγματικές πράξεις. Με δυο λόγια, η αμέλεια δεν δικαιολογεί την πρεμούρα που παραβιάζει τυπικές διαδικασίες, ούτε η εγκληματική ιδεολογία και πράξη της Χ.Α. δικαιολογεί το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» εναντίον της. Ο κύβος έχει ριφθεί με τη σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, το ζήτημα είναι η αποναζιστικοποίηση των μυαλών των οπαδών της. Η αποφασιστική μάχη εναντίον της Χρυσής Αυγής θα είναι πολιτική, όχι απλώς νομική. Η πολιτική ήττα της θα θωρακίσει τη δημοκρατία. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να κατέβουμε ένα-ένα, και κατρακυλώντας, τα σκαλοπάτια της εκτροπής και μιας άγριας ανεξέλεγκτης σύγκρουσης. Ο κίνδυνος δεν έχει παρέλθει. Χωρίς τον σχολαστικό σεβασμό του Συντάγματος και της νομοθεσίας της δημοκρατίας, η υπεράσπιση του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» είναι προπέτασμα καπνού. Το ζήτημα αυτό απασχολεί τον κόσμο, τους συμπολίτες μας που μάχονται τον φασισμό καθημερινά, στο σχολείο, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Αντιμετωπίζουν το δίλημμα: Θα πολεμήσουμε τη Χρυσή Αυγή με το συνταγματικό τόξο ή εμβαθύνοντας την αντιμνημονιακή πάλη;

Καταρχήν αυτή η έννοια "συνταγματικό τόξο" είναι καθυστερημένο αντίγραφο από την Ιταλία και χρησιμοποιήθηκε για να αποκλείσει τους νεοφασίστες του MSI και να περιγράψει τα κόμματα της Ιταλίας μετά τη συντριβή του Μουσσολίνι. Αυτή η δημοκρατία έγινε σκόνη από τα σκάνδαλα και οι νεο- ή μετα-φασίστες έγιναν συνεταίροι του Μπερλουσκόνι. Ο όρος έπαψε πλέον να χρησιμοποιείται, ώσπου τον θυμηθήκαμε στην Ελλάδα. Πολλοί τον θεωρούν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., Σαμαράς και Βενιζέλος επιδιώκουν μια δημοκρατική αναβάπτιση.

Είναι εμφανής ο εργαλειακός τρόπος με τον οποίο ο Βενιζέλος χρησιμοποιεί το συνταγματικό τόξο παράλληλα με τη θεωρία των δύο άκρων, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν πρόκειται για δύο έννοιες που ορίζουν εντελώς διαφορετικά την πολιτική γεωγραφία, δηλαδή δύο έννοιες αλληλοαποκλειόμενες από την άποψη αυτή. Σύμφωνα με τη θεωρία των δύο άκρων, όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική των Μνημονίων είναι λαϊκιστές της Αριστεράς ή της Δεξιάς. Σύμφωνα με τη θεωρία του συνταγματικού τόξου, η Αριστερά οφείλει να υποστείλει την αντίθεση στο Μνημόνιο και να ενταχθεί σε ένα σχήμα το οποίο καθοδηγείται από την κυβέρνηση (η πρόταση για κοινούς υποψηφίους σε ενδεχόμενες εκλογές στις κενές έδρες της Χ.Α.). Ρωτούν: Μα δεν είναι μείζον κακό ο ναζισμός σε σχέση με το Μνημόνιο; Ένα ερώτημα όχι χωρίς σκοπιμότητες.

Ο ναζισμός στην Ελλάδα δεν προέκυψε μόνο επειδή υπήρχε πάντοτε ένα αντιδραστικό μπλοκ δυνάμεων. Θα μπορούσε μια χαρά το αντιδραστικό αυτό μπλοκ να το εκφράσει ο ΛΑ.Ο.Σ., ο Χρύσανθος και ο Φαήλος. Το ερώτημα είναι γιατί ριζοσπαστικοποιήθηκε και απέκτησε έρεισμα η Άκρα Δεξιά; Γιατί δεν εμφανίστηκε ο ναζισμός όσο τα δύο κόμματα της Δεξιάς, η Ν.Δ. και ο ΛΑ.Ο.Σ., ήταν εναντίον του Μνημονίου; Το πέρασμα της Δεξιάς με το Μνημόνιο, που βιώθηκε από τον κόσμο της ως προδοσία, ήταν η μεγάλη τομή για την εκτόξευση της επιρροής της Χ.Α. Η ανεργία και η ανέχεια πλήττει εξίσου και τον κόσμο που δίνει την υποστήριξή του στη Χρυσή Αυγή και εκεί μπορεί να εκφράζει την οργή του αδιαμεσολάβητη από την πολιτική σκέψη και ταυτόχρονα τον ρατσισμό του. Πάνω σε αυτή την οργή («όλοι είναι ίδιοι», «κρεμάστε τους κλέφτες», «φταίνε οι ξένοι για την ανεργία») αναπτύσσεται η Χρυσή Αυγή και την καλλιεργεί προσφέροντάς της διέξοδο στη βία, καθώς και την καταστροφική ουτοπία μιας κοινωνίας με φυλετική καθαρότητα, αντριλίκι, τσαμπουκά, στρατιωτική τάξη.

Άρα δεν μπορείς να κάνεις αντιφασισμό χωρίς την κριτική και την πολεμική στις κοινωνικές αιτίες που τον έθρεψαν. Θα ήταν καταστροφικό να αφήσεις την οργή να τη μονοπωλούν οι ναζιστές και να συντάσσεσαι με όλους αυτούς που στην ψύχρα υποστήριξαν την κοινωνική καταστροφή και επιδίδονται στη μεγάλη ληστεία του δημόσιου πλούτου και των λαϊκών εισοδημάτων, παραβιάζοντας ουσιαστικά τους κανόνες της δημοκρατίας. Δεν μπορείς να απομονώσεις τον φασισμό από το κοινωνικό του περιεχόμενο και να πεις ότι είναι μόνο εγκληματική οργάνωση. Είναι σαν να αφοπλίζεις και να ξεδοντιάζεις το αντιφασιστικό μέτωπο. Η θεωρία του συνταγματικού τόξου αποσκοπεί στο να απο-ριζοσπαστικοποιήσει το αντιφασιστικό μέτωπο. Τελικά, πολλοί, που έχουν επαφή με λαϊκό κόσμο, καταλαβαίνουν ότι η συμπαράταξη αυτή έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Χαρίζει περισσότερη λαϊκή επιρροή στους φασίστες απ' όση υποτίθεται ότι τους αφαιρεί με την επίκληση της ενότητας με πρόσωπα και κόμματα που τα θεωρεί υπεύθυνα για τη σημερινή καταστροφή, και τα οποία, στο κάτω κάτω, ενέχονται επανειλημμένα σε ουσιαστικές παραβιάσεις των κανόνων της δημοκρατίας.

Από την άλλη μεριά, όμως, το διπλό μέτωπο («διπλό δημοψήφισμα» το ονόμασε ο Παπαδημούλης) και εναντίον της Χρυσής Αυγής και εναντίον του Μνημονίου είναι επίσης προβληματικό. Ούτε το μνημονιακό μέτωπο ούτε το αντιμνημονιακό είναι συμπαγή μέτωπα. Στο πρώτο υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να επωφεληθούν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την εκπτώχευση των πολιτών και τη διάλυση κάθε εργασιακής συλλογικότητας. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που συντάχθηκαν με το Μνημόνιο για να μη διακινδυνεύσουν έξοδο από το ευρώ, ή νομίζοντας ότι θα διαφυλάξουν τη νομισματική σταθερότητα και τα ολίγα κεκτημένα, τη μικροεπιχείρηση, τις καταθέσεις μιας ζωής και τη σύνταξη, έστω κι αν μειώνεται. Αυτοί που δεν θέλουν να ρισκάρουν, οι συντηρητικοί συμπολίτες μας. Δεν μπαίνουν σαφώς όλοι στο ίδιο καλάθι των μνημονιακών και, με δυο λόγια, όσα λάθη κι αν διέπραξε, ο Κουβέλης δεν είναι Βενιζέλος. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο έχει μεγάλες και βαθιές αντιθέσεις. Και η Χρυσή Αυγή στο στρατόπεδο αυτό έχει κατασκηνώσει και από τον αντιμνημονιακό κόσμο παίρνει ψήφους, και στην αντιμνημονιακή οργή ποντάρει. Και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αυτός ο κοσμάκης της λαϊκής Δεξιάς με τη μυθολογία και τις γραφικότητές τους, στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο κατοικοεδρεύουν. Δεν πρέπει να τους περιφρονούμε, αλλά πέραν της αντίθεσης στο Μνημόνιο δεν υπάρχει και πολύ έδαφος για συμφωνίες.

Επομένως, πρέπει να είναι σαφές ότι αν περιοριστεί ο αντιφασιστικός αγώνας μόνο στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, αφορά μόνο εμάς και τους φίλους μας. Μπορεί να αισθανόμαστε μια χαρά μεταξύ μας, αλλά αυτό στενεύει απελπιστικά το μέτωπο εναντίον της Χ.Α., και ακόμη αφαιρεί διαπιστευτήρια από την Αριστερά γιατί την εμφανίζει, την κρίσιμη στιγμή, περιχαρακωμένη στις εμμονές της, μνησίκακη, ή να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί μείζονα ζητήματα για να προωθήσει κομματικά οφέλη, ή τέλος ανέμελη στον παρεΐστικο ναρκισσισμό της.

Επομένως; Ούτε συνταγματικό τόξο ούτε αντιμνημονιακό μπλοκ ούτε «διπλό δημοψήφισμα». Τι πρέπει να κάνουμε; Πώς χαράζει κανείς πολιτική γραμμή μέσα από δύο διαφορετικούς πολιτικούς χάρτες που συνεπάγονται αυτά τα δύο σχήματα; Αυτή είναι μία μείζων πρόκληση, και η πολιτική μαστοριά και ικανότητα κερδίζεται ακριβώς όταν έχεις να διαχειριστείς όχι ένα, αλλά δύο διασταυρούμενα διλήμματα.

Προφανώς δεν έχω σκοπό να χαράξω καμιά πολιτική γραμμή, απλώς γράφω τις σκέψεις μου, και μάλιστα από κάποια απόσταση. Έχω υποστηρίξει όμως (στο άρθρο μου στην Εφημερίδα των Συντακτών, «Για ένα μεταμνημονιακό εμείς») ότι έχουμε μπει σε μια νέα εποχή. Τα Μνημόνια όπου να 'ναι λήγουν. Μια νέα πολιτική κατάσταση έχει εγκαθιδρυθεί. Στην καινούργια εποχή πρέπει να κινηθούμε με θετικά πρόσημα. Όχι ρεσάλτο, αλλά ήρεμη δύναμη. Όχι ολομέτωπες, αλλά τραβέρσο. Η αποτυχία της κινητοποίησης των εκπαιδευτικών κάτι πρέπει να μας πει. Επομένως, πρέπει να κινηθούμε με βάση ένα σχέδιο θετικών προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Προτάσσοντας το τι θέλουμε πάνω στο τι δεν θέλουμε. Η δημιουργία ενός μεγάλου μεταμνημονιακού Εμείς που επιδιώκει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία και την οικονομία, σαφώς εντάσσει την αντιμετώπιση της Χ.Α. και του ναζισμού στην υπεράσπιση της δημοκρατίας. Στην υπεράσπιση των θεσμών και από τις παράπλευρες συνέπειες της δίωξης της Χ.Α. και από τις συνεχείς παραβιάσεις και τη ρευστοποίηση του Συντάγματος τα τελευταία τρία χρόνια. Χρειάζεται επίσης η αξιοπιστία της υπεράσπισης της δημοκρατίας να μην υπονομεύεται από την έλλειψη σαφών γραμμών προς τη βία που, λιγότερο τώρα από τις προηγούμενες εποχές, ξεφυτρώνει αριστερότερα.

Χρειάζεται, με λίγα λόγια, η επεξεργασία μιας σύνθετης πολιτικής πρότασης που δεν μπαίνει σε διλήμματα που άλλοι έχουν επιλέξει, αλλά παίρνει την πρωτοβουλία να χαράξει η ίδια μια νέα πολιτική γεωγραφία και να βάλει με τον δικό της τρόπο διλήμματα στους άλλους.

* Ο Αντώνης Λιάκος είναι ιστορικός, καθηγητής πανεπιστημίου

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες

Θάνος Δημάδης 

Protagon.gr,29/9/2013

Γιατί δεν τελειώσαμε με τη Xρυσή Aυγή

Είναι αρκετή η εικόνα του Μιχαλολιάκου και των συν αυτώ με χειροπέδες να βγαίνουν από τη ΓΑΔΑ, για να συνάγει κανείς το συμπέρασμα ότι «αυτό ήταν, ξεμπερδέψαμε με τη Χρυσή Αυγή», όπως ακούω μετά εκπλήξεως να αναπαράγεται συστηματικά από τα Μέσα Ενημέρωσης και όχι μόνο; Η απάντηση που δίνω στο ερώτημα αυτό είναι προφανώς πως όχι. Είναι τουλάχιστον απλοϊκά επικίνδυνο να θέλουν κάποιοι να πείσουν την κοινή γνώμη ότι αυτές οι συλλήψεις είναι το αντίδοτο στη σύγχρονη αναβίωση του φαινομένου του νεοναζισμού και του φασισμού στη χώρα μας. Ασφαλώς και η Δικαιοσύνη επιτελεί το έργο της και πρέπει να αφεθεί ελεύθερη και ανεξάρτητη να το συνεχίσει, ώστε να ολοκληρωθεί το ποινικό μέρος της αντιμετώπισης αυτού του φασιστοειδούς μορφώματος. Όμως η ποινική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκη και τον πολιτικό αφοπλισμό της στα μάτια όσων την ψήφισαν ή προτίθενται ακόμα και σήμερα- παρά τις αποκαλύψεις για τη δράση της, που έχουν μεσολαβήσει- να την ξαναψηφίσουν. Εκτός λοιπόν από την ποινική απάντηση εκ μέρους της Δικαιοσύνης, απαιτείται και η πολιτική απάντηση που πρέπει να δοθεί εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, του κοινοβουλευτισμού και εν τέλει της ίδιας της Δημοκρατίας. Όσο αυτή δεν δίνεται, τότε η άποψη ότι «τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή» εκτός του ότι αποδεικνύεται αβάσιμη, πολύ φοβάμαι ότι συσπειρώνει ακόμα περισσότερο τον σκληρό και άκρως επικίνδυνο πυρήνα της.

Αυτό το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι σαν το φίδι το κολοβό. Ακόμα κι αν κόψεις ένα μέρος του, το φίδι θα συνεχίσει να επιβιώνει. Γι' αυτό πρέπει να το θανατώσεις ακαριαία. Κοινώς, ακόμα κι αν έχει συλληφθεί ένα κομμάτι του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής, αυτή η συμμορία θα επιχειρήσει- έστω κι αν περάσει κάποιος χρόνος- να ξαναβρεί τον βηματισμό της έστω κι υπό άλλο όνομα ή μανδύα, θα συνεχίσει να προσηλυτίζει εξαθλιωμένο κόσμο και να καρπώνεται από τη δυστυχία, τη φτώχεια και την ανεργία που μαστίζει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας. Σε ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν, η πολιτική αντιμετώπιση- που πρέπει να εξελίσσεται παράλληλα με την ποινική- ισοδυναμεί με τη λήψη εκείνων των αναγκαίων πολιτικών που θα εξαλείψουν τις γενεσιουργές αιτίες που οδήγησαν αυτήν τη συμμορία να αυτοπροβάλλεται ως ένα είδος διεξόδου για ένα περιορισμένο αλλά διόλου αμελητέο μέρος του κόσμου. Η Χρυσή Αυγή, μέχρι και σήμερα ακόμα, επιβιώνει διότι μετέρχεται με εξαιρετική δεξιότητα ένα κάλπικο αλλά -όπως φαίνεται- ιδιαίτερα αποτελεσματικό σοφιστικού τύπου δίλημμα, που το επανέλαβαν εμμέσως και κατά τη σύλληψή τους οι βουλευτές της: «μνημόνιο ή Χρυσή Αυγή». Μπορεί ο κόσμος του δημοκρατικού τόξου να συμφωνούμε ότι η επιλογή για την κοινωνία μας δεν μπορεί να είναι ανάμεσα στη λιτότητα ή τον φασισμό, ωστόσο η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μετουσιώσει αυτό το σόφισμα σε μία ιδεολογία, που παρά τις αντιδημοκρατικές αντιφάσεις της, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί πάνω στο δράμα ανθρώπων χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτικής επιβίωσης στις αντίξοες συνθήκες της σύγχρονης Ελλάδας των Μνημονίων.

Και πάλι όμως: είναι εξίσου απλοϊκό να λέμε ότι ο τερματισμός των πολιτικών λιτότητας στη χώρα μας θα εξαλείψει μονομιάς την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να στραφούν σε μία «Χρυσή» ή αύριο-μεθαύριο «πλατινένια Αυγή», η οποία όσα ονόματα κι αν αλλάξει θα παραμένει το ίδιο απειλητικά ναζιστική για τα κοινωνικά κεκτημένα του προοδευτισμού, του ευρωπαϊσμού, της ισότητας των ανθρώπων, της ελευθερίας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Σε μία δεύτερη ανάλυση: τη Χρυσή Αυγή δεν την έφεραν στο προσκήνιο μόνο τα Μνημόνια, αλλά το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα που μέσα στη δίνη της παρακμής και της απαξίωσής του επέτρεψε, σταδιακά αλλά σταθερά εξαιτίας δικών του λαθών, την ηθική του αποδόμηση. Όσο το πολιτικό μας σύστημα παραμένει μέχρι σήμερα γονατισμένο και ανήμπορο μπροστά στο αίτημα για την αυτοκάθαρσή του, οι συλλήψεις των Χρυσαυγιτών δεν αρκούν για να ανακτήσει τη χαμένη του τιμή και καταρρακωμένη αξιοπιστία του. Ο ξεπεσμός του κοινοβουλευτικού έργου, η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, η αδιαφάνεια στο τρόπο εσωτερικής θεσμικής και οικονομικής λειτουργίας τους, η παραμονή στο προσκήνιο πολιτικών προσώπων συνυφασμένων με εποχές που θέλουμε να ξεχάσουμε, η πλήρης διάλυση του κράτους, η ύπαρξη πολιτικών ηγεσιών ανήμπορων να κυβερνήσουν άνευ έξωθεν υποδείξεων και μία Δημοκρατία που στηρίζεται εν πολλοίς σε θεσμούς με ρόλο διακοσμητικό, είναι όλα όσα συνθέτουν το πλέγμα μέσα στο οποίο αναδύθηκε και γιγαντώθηκε το φαινόμενο του νεοναζιστικά ακροδεξιού εγκληματικού εξτρεμισμού στην Ελλάδα.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι η βραχυπρόθεσμη εξάρθρωση με όρους μόνο ποινικού δικαίου της εγκληματικής παρακρατικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής είναι ικανή να κάνει μακροπρόθεσμα το τέρας του φασισμού να ξεψυχήσει πολιτικά. Κατά την άποψή μου, δεν αρκεί να βαυκαλιζόμαστε λέγοντας ξανά και ξανά ότι η Δημοκρατία μας είναι ισχυρή. Πιστεύω ότι η Δημοκρατία μας είναι υπό τις παρούσες συνθήκες πολύ εύθραυστη για να υποτιμούμε απειλές, όπως αυτή της Χρυσής Αυγής, όσο δεν ξεριζώνονται οι πραγματικές εστίες εκκόλαψής της.

Χωρίς παιδεία, συνείδηση δεν αποκτάται σε τίποτα...

 

Το ισχυρότερο brand name στον κόσμο, πουλάει παντόφλες...!

Του Ανδρέα Ζαμπούκα*

Ωρολογιακές βόμβες οι χωματερές στην Αρχαία Ολυμπία

Περπατώντας στο χωριό της Αρχαίας Ολυμπίας, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι αυτό που ισχύει και με πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Οι κάτοικοι αδυνατούν να προσαρμόσουν το σύγχρονο οικιστικό και τουριστικό περιβάλλον, στο πανέμορφο φυσικό και πολιτισμικό που κληρονόμησαν. Δυστυχώς, η απογοήτευση έρχεται νωρίς, όταν, μπαίνοντας στην περιοχή της Ηλείας, συναντάς στο δρόμο δύο τουλάχιστον παράνομες χωματερές, μέσα στο κατάφυτο τοπίο (ποιος άραγε ευθύνεται για τις φωτιές...).

Είναι θλιβερό το κοντράστ των συναισθημάτων που προκαλούν οι αντιφάσεις. Από τη μία, ο αμύθητος φυσικός και πολιτισμικός πλούτος και από την άλλη η ανεπάρκεια της επιχειρηματικής εκμετάλλευσης. Στην περιοχή, δεν υπάρχει πεντάστερο ξενοδοχείο, ενώ το ένα μετά το άλλο, τα παλιά εγκαταλείπονται, δεν υπάρχουν αξιοπρεπή εστιατόρια, τα κιτσάτα καφέ θυμίζουν δεκαετία του ΄80, τα σπίτια των μόνιμων κατοίκων είναι θλιβερά και στην αγορά, τον καλύτερο τζίρο τον κάνει ένα μαγαζί με παντόφλες και αγαλματάκια. Όλοι γκρινιάζουν και ρίχνουν τις ευθύνες στον περιστασιακό τουρισμό της μιας ημέρας. Με λίγα λόγια, θέλουν πρώτα το κράτος να τους φτιάξει το δρόμο, να έρθει γρήγορο τρένο και τα κρουαζιερόπλοια από το Κατάκoλο να πολλαπλασιαστούν. Εν ολίγοις, αντί να σκεφτούν πως θα κρατήσουν για μέρες, τους τουρίστες που ήδη έρχονται, θέλουν πολλαπλάσιους μπας και μείνει κανένας...

Κατά τα άλλα, χρόνια έχει να καταρτιστεί σχέδιο ανάπτυξης, ειδικά για την Αρχαία Ολυμπία και στην τελευταία συνάντηση για τη Δυτική Ελλάδα, το μεγάλο ζήτημα ήταν μόνο ο δρόμος...

Είναι φανερό ότι η τοπική κοινωνία της Αρχαίας Ολυμπίας δεν μπορεί να αντιληφθεί σε ποιο σημείο του πλανήτη ζει! Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι στη ζωή, δε φτάνει να έχεις κάτι αλλά να συνειδητοποιείς τη σχέση που έχεις μαζί του. Γιατί όλα παίρνουν την λάμψη τους από τις «συναλλαγματικές υπεραξίες», που μπορούμε να προσδώσουμε στη διαχείριση τους.

Το σήμα των Ολυμπιακών Αγώνων, μαζί με την coca cola είναι από τα πιο εμπορεύσιμα στον πλανήτη. Το όνομα Olympic είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα σε όλο τον κόσμο. Εδώ και δεκαετίες, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και ένα σωρό άλλες πολυεθνικές κερδίζουν τεράστια ποσά από την εκμετάλλευση των αγώνων. Σε Ελλάδα και δυτικό κόσμο ένας από τους βέβαιους προορισμούς για όλους τους τουρίστες, είναι η Αρχαία Ολυμπία. Τέλος, ο συνδυασμός φυσικού και πολιτισμικού πλούτου είναι μοναδικός όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά ίσως και για όλο τον κόσμο.

Εν τω μεταξύ, οποιαδήποτε παρακαταθήκη ή υποδομή υπάρχει, την έφτιαξαν πολλοί άλλοι εκτός από τις μεταπολιτευτικές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις. Τον αρχαιολογικό χώρο τον ανέσκαψαν, από το 1875 οι Γερμανοί, με έξοδα του γερμανικού κράτους! Το πρώτο μουσείο το δώρισε ο Ανδρέας Συγγρός και το δεύτερο έγινε επί δικτατορίας. Οι γραμμές του τρένου είναι από το 1887... και κάποιες μικρές παρεμβάσεις έγιναν με προγράμματα της Ε.Ε και τώρα του ΕΣΠΑ.

Συμπερασματικά, οι τελευταίες σοβαρές επενδύσεις έγιναν πριν από 40 χρόνια, με την αποπεράτωση του νέου μουσείου. Από τότε, όλα παραδόθηκαν στη φθορά του χρόνου και στην ανυπόφορη μιζέρια των κατοίκων.

Αρχικά, δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να καλέσουν μία διεθνή αναπτυξιακή εταιρία να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την περιοχή. Αν και βλέπουν ότι το ελληνικό κράτος αδιαφορεί και τους αγνοεί, οι ίδιοι περιμένουν ακόμα πότε θα τους φτιάξει δρόμους και τρένα. Επίσης, δεν μπορεί ο δήμος να οργανώσει πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ, αναδεικνύοντας έναν ιδιαίτερο συμβολικό χαρακτήρα. Δεν σκέφτηκαν καν να ιδρύσουν μία ομάδα συνεννόησης με τη ΔΟΕ, έτσι ώστε να «εκβιάσουν» κατά κάποιο τρόπο, τη συμμετοχή της στην ανάδειξη και την ανακαίνιση του οικισμού τους. Αγνοούν ακόμα τι θα πει αγροτουρισμός, με τόσο νερό, πράσινο και τοπική κτηνοτροφική παραγωγή. Εκτός των άλλων, η εφορεία αρχαιοτήτων δεν επιτρέπει το άνοιγμα του αρχαιολογικού χώρου σε ήπιες εκδηλώσεις, υπό την επιτήρηση αυστηρών προϋποθέσεων και περιορισμένου κοινού. Είναι φανερό ότι το προσωπικό δεν επιθυμεί να εργαστεί κανένα βράδυ πέραν του συνηθισμένου ωραρίου...!  Παρεμπιπτόντως, «ανακάλυψα» τους «μεταταγμένους» του ΟΣΕ να «λιώνουν» αραχτοί στο παλιό μουσείο!

Στην πραγματικότητα, η Ολυμπία, όπως και κάθε άλλος τόπος με ανεκτίμητο πολιτισμικό περιβάλλον, έχει πρώτα ανάγκη από πολιτιστική και στη συνέχεια από επιχειρηματική συνείδηση. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί, πρέπει αρχικά, να κατανοήσουν πλήρως την αξία της πολιτιστικής τους ταυτότητας και στη συνέχεια να την εκμεταλλευτούν, κοινωνικά, οικονομικά και κυρίως πολιτισμικά. Είναι φανερό ότι χωρίς παιδεία, συνείδηση δεν αποκτάται σε τίποτα. Αυτό εννοούμε, όταν λέμε ότι βουλιάζουμε μέσα στην ημιμάθεια και την αδυναμία, ότι δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε και στη συνέχεια να δράσουμε, δημιουργώντας νέες συνθήκες ευημερίας.

Δεν μπήκα στον κόπο να μάθω καν, το όνομα του δημάρχου της Αρχαίας Ολυμπίας. Μου φτάνει που διέσχισα δυο μονοπάτια με σκουπίδια, για να φτάσω στη γέφυρα του Κλαδέου. Απλά, θα ήθελα να θυμίσω σε όσους γεννήθηκαν εκεί, ότι ένας γιατρός από τη Γάνδη διευθύνει μια από τις πιο δραστήριες «πολυεθνικές» και θησαυρίζει από το δικό τους όνομα. Ας βρουν κάποιο τρόπο να ξυπνήσουν ή ας μετακομίσουν από την περιοχή. Η αντίθεση είναι πολύ ισχυρή για να μπορεί να την αντέξει ο επισκέπτης...

* Ο κ. Ανδρέας Ζαμπούκας είναι Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Εχετε γράψει και περισσότερα από 10 βιβλία για παιδιά και εφήβους. Σε ένα σχολείο, μαχαιρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ένα παιδί από χρυσαυγίτες. Πού ήταν το λάθος και ξαφνικά νομιμοποιήθηκαν κιόλας όλοι αυτοί;

Δεν πιστεύω πως δεν ήταν ποτέ νομιμοποιημένοι. Απλώς τώρα η συμμορία της Χ.Α. πουλάει και μπλουζάκια με τις κατάπτυστες στάμπες της. Πριν, όντως, δεν το 'κανε αυτό. Και πριν, όντως, δεν θα τα αγόραζαν έτσι εύκολα τα παιδάκια του σχολείου και οι φτωχοδιάβολοι των δυτικών συνοικιών. Αλλά, πριν, το περιβάλλον ήταν διαφορετικό: πολύ δανεικό κι αγύριστο χρήμα, απόλυτη αμεριμνησία για το μέλλον, υπέρμετρη αγιοποίηση του Δημοσίου κι αυτού που λέμε κράτος, βούτηγμα με το κεφάλι στο απολιτικό trash. Και, κυρίως: σε μία χώρα που ούτε τις εμφυλιακές πληγές της δεν θέλησε καν να βρει τρόπους να γιατρέψει, που δεν αντιστάθηκε στη χούντα, που δεν είχε (και πώς να 'χε; με τι παρελθόν;) δυνατότητα να παραγάγει και να καταναλώσει δράμι πολιτισμού, βρήκε τον πιο εύκαιρο τρόπο να περνά τις μέρες της: καλλιεργώντας τον μύθο της - αυτόν της αμέμπτου κορασίδος υψηλής καταγωγής που όλοι την επιβουλεύονται. Θυμάμαι, παλιά, καθόμουν και μέτραγα πόσες φορές λέγαν τη λέξη «Ελλάδα» τα δελτία ειδήσεων. Εκατοντάδες φορές την ημέρα. Και καμία με λόγο. Ε, τώρα σώθηκαν τα δανεικά (βασικά: τα κλεμμένα), κι έμεινε σκέτη η Ελλάδα. Και θα μας σφάξει.

Στη Βουλή, στα ΜΜΕ, ξαφνικά όλοι μιλούν καθωσπρέπει. Επρεπε πρώτα να σκοτωθεί ένα τριανταπεντάχρονο παιδί;

Μιλούν καθωσπρέπει και θα το κάνουν για λίγες ημέρες ακόμη. Μετά, όλα θα μπουν στον κανονικό τους ρυθμό. Το αίμα του όμορφου παιδιού (και κάθε αίμα) χύθηκε άδικα. Αναφορικά, δε, με τα ΜΜΕ, τα λαϊκίστικα ΜΜΕ, αποτελούν το υπ' αριθμόν ένα αίτιο της γιγάντωσης της ναζιστικής συμμορίας και της ντροπιαστικής εισόδου της στη Βουλή. Ούτε η κρίση ούτε τα... μνημόνια φταίνε. Την εγκληματική αυτή οργάνωση την πήρε από το χεράκι και την οδήγησε στο Κοινοβούλιο και στους δρόμους του αίματος η τηλεόραση, πολλά χρόνια πριν προμοτάρει και επενδύσει τα ρέστα της στο ανατριχιαστικό σόου των Αγανακτισμένων εχθρών της Δημοκρατίας.

Απόσπασμα της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης

 του θεσσαλονικού συγγραφέα Κυριάκου Αθανασιάδη

στο Έθνος της Κυριακής, 29/9/2013

Διαβαστε ολοκληρη τη συνεντεξη=>ΕΔΩ

BiblioNet : Αθανασιάδης, Κυριάκος Χ

Η ταινία της Κυριακής

 ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ 

(Anatomy of a Murder, 1959)
Διάρκεια: 160 λεπτά

                                       Το δικαστικό αριστούργημα του  Ότο Πρέμιγκερ

[Με αγγλικούς υπότιτλους]

O Πολ (James Stewart) ένας αποσυρμένος πρώην εισαγγελέας που δικηγορεί απλώς για την επιβίωση, θα αναλάβει μία υπόθεση φόνου δράττοντας έτσι της ευκαιρίας να ξαναγυρίσει στο προσκήνιο και να αποκαταστήσει τ'όνομά του. Σ'αυτήν, ένας αξιωματικός θα σκοτώσει έναν ιδιοκτήτη μπαρ που βίασε την όμορφη και προκλητική γυναίκα του και ο Πολ, που έχει αναλάβει την υπεράσπισή του, θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι το έκανε όχι εν ψυχρώ (εν πλήρη συνειδείσει δηλαδή), αλλά σε προσωρινή απώλεια νοητικού ελέγχου. Απέναντί του μία έμπειρη και πανούργα πολιτική αγωγή, που επιζητά την νίκη με το ίδιο πάθος μ'αυτόν.

Μιλάμε κατ'αρχάς για το κορυφαίο δικαστικό δράμα όλων των εποχών, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Τράβερ, ενός από τα μεγαλύτερα μπεστ-σέλερ της δεκαετίας του '60, που μεταδίδει αυτούσια όλη την  "αδρεναλούχα" ένταση (και γοητεία) της δικαστικής μάχης, με το δικαστήριο να μετατρέπεται σε πολεμικό πεδίο και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές σε στρατούς, που αντί για όπλα χρησιμοποιούν τον νου και αντί για πυρά λέξεις, με στόχο τον επηρεασμό των ενόρκων, η απόφαση των οποίων θα κρίνει τον νικητή.

Η επιδέξια χρησιμοποίηση του λογικού νου από τους αντίδικους, ξεπερνά πολλάκις και συστηματικά τα "εσκαμμένα". Τα χτυπήματα "κάτω από τη ζώνη" είναι συνεχή και λεπτομερώς σχεδιασμένα. Προσβλητικά υπονοούμενα και συναισθηματική βία μαρτύρων (που συνοδεύονται από ένα υποκριτικό συγγνώμη προς τον δικαστή), με στόχο τον επηρεασμό των ενόρκων και την προσωπική τους νίκη. Η πρωτοφανής ανάπτυξη του λογικού νου στον σύγχρονο πολιτισμό, δεν έφερε δυστυχώς καμία ουσιαστική ανάπτυξη στο ανθρώπινο ον.

Εκείνο το εγωιστικό τερατάκι που βρίσκεται φωλιασμένο στις καρδιές μας εδώ και χιλιάδες χρόνια φαίνεται να μένει ανεπηρέαστο από αυτήν την ανάπτυξη του νου. Χρησιμοποιεί μάλιστα την δύναμη του Λόγου (όπως και του Σώματος) όχι για να υπηρετήσει την Αλήθεια αλλά για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς. Για να ανακαλύψει τα αδύνατα σημεία του άλλου και να τα πλήξει βίαια (η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει). Η βία πέρα από το σωματικό (και άμεσα ορατό) πεδίο, εισέρχεται  πλέον και σε έναν άλλο χώρο δράσης ( αυτόν της "νοόσφαιρας" ας πούμε), αποκτώντας φαινομενικά πιο εκλεπτυσμένα και ραφιναρισμένα χαρακτηριστικά (η παρακολούθηση ενός οποιοδήποτε τηλεοπτικού πάνελ πολιτικής συζήτησης το αποδεικνύει).

Η επένδυση της γυναίκας με ελαφριά και προκλητική συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου πατριαρχικού πουριτανισμού του Πρέμινγκερ (εξάλλου το φιλμ ανατρέπει αρκετά κλισέ και περιέχει εκφράσεις που σόκαραν στην εποχή του), αλλά μία σκόπιμη επιλογή του τελευταίου για να δημιουργήσει το διφορούμενο (το οποίο εντείνουν οι φευγαλέες "περίεργες ματιές" του αξιωματικού με τη γυναίκα του σε διάφορες στιγμές) μπολιάζοντας με αμφιβολία την αλήθεια της ιστορίας τους (βιάστηκε ή όχι η γυναίκα, λένε την αλήθεια ή έχουν καταστρώσει κάποιο σχέδιο οι δυο τους;)

Με το διφορούμενο ανα χείρας εκμεταλλεύεται τους κινηματογραφικούς μηχανισμούς ταύτισης και μας εμπλέκει ως θεατές στα δρώμενα της πλοκής τοποθετώντας μας (με "χιτσκοκική καπατσοσύνη") σε μία άβολη θέση. Από τη μία θέλουμε να κερδίσει ο Πολ (αφού είμαστε ταυτισμένοι μαζί του), από την άλλη νοιώθουμε ότι κάτι πάει στραβά με το ζευγάρι και τα όσα υποστηρίζει ως αλήθεια. Το δίλημμα "νίκη του Πολ (που συμπαθούμε), ή νίκη της αλήθειας (πέρα από προσωπικές αρέσκειες)" αρχίζει ύπουλα να μας κατατρώει, φέρνοντάς μας μπροστά στις ενοχές για τη δική μας περιχαράκωση στο προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον, για το οποίο πάντα κατηγορούμε τους άλλους.

Σπουδαία αφήγηση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον της πλοκής, υπέροχες συνθέσεις από τον κορυφαίο τζαζίστα Ντιούκ Έλινγκτον, άψογες ερμηνείες απ'όλους, σχολιασμός της αρσενικής οπτικής (κοινωνική επιτυχία, κτητικότητα απέναντι στη γυναίκα), υποδειγματική πραγματεία πάνω στη δύναμη του Λόγου αλλά και της υποκειμενικότητας στην οποία είμαστε παγιδευμένοι (σαν τους ενόρκους) και από το πρίσμα της οποίας είμαστε δυστυχώς αναγκασμένοι να βλέπουμε τον κόσμο όλο και την ζωή. 
 Πηγή: http://cine-art.blogspot.gr