Η ΜΕΤΕΩΡΗ ΓΑΤΑ
Ο Λάγιο Τάκης, απ΄τη Βάβδο, 87 χρονώ σήμερα, παλιός μεταλλωρύχος και μεγάλος ψεύτης, (κόβει την πορδή με πριόνι) μου διηγιέται αυτήν την ιστορία καθώς πίνουμε τσίπουρο στην ταβέρνα "Βάρδα στενοχώρια" της πλατείας:
"Ρε, μια παγωσιά που είχε πέρσι το χειμώνα. Χιόνι μέχρι το λαιμό- να περπατάς και να το κόβεις με το λαρύγγι. Τι να σε πω...Βγαίνω ανήμερα των Φώτων, χαράματα, να πάω να κόψω ξύλα. Όρθρου βαθέος, Κι όπως είναι στην πόρτα βλέπω τη γάτα που έχουμε , τον Μουχτάρ, να είναι πάνω στο τειχίο, στη μάντρα. Τόνε βλέπω να μαζώνεται και να τινάζεται για να περάσει πάνω απ΄το στενό, απέναντι, στην αυλή του κερατά του γείτονα. Αλλά το κρύο ήτανε τόσο αυστηρό που η γάτα πάγωσε πάνω στο τίναγμα κι απόμεινε μετέωρη, ξυλιασμένη, όλο το χειμώνα στον αέρα, εκεί.
Μόνο το Πάσχα, που έσπασε ο καιρός, ανήμερα του Λαζάρου , ξεπάγωσε κι ο Μουχτάρ και πέρασε απέναντι."
Γιώργος Σκαμπαρδώνης, "Επί ψύλλου κρεμάμενος" (Διηγήματα), σελ.84-86. Κέδρος, 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου