4.33΄: Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

 ΤΖΟΝ ΚΕΪΤΖ, Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ
1912-1992 

Εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός από
τους πιο εκκεντρικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών

Ο μουσικός που σε έκανε να σκέφτεσαι τη μουσική ,
συνθέτοντας ακόμα και την ...απουσία της

 Το τελευταίο που μπορείς να πεις για τον Τζον Κέιτζ είναι ότι εκπλησσόταν εύκολα. Αντίθετα, εκείνος ξάφνιαζε συχνά τους άλλους.

Ακόμα και στους κύκλους της αμερικανικής διανόησης της δεκαετίας του 1950 δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο να δημιουργείς μουσική σφηνώνοντας λάστιχα και βίδες ανάμεσα στις χορδές ενός πιάνου ή διαλέγοντας την επόμενη νότα με το να στρίβεις ένα νόμισμα κορόνα γράμματα. Ομως όλ' αυτά υπάκουαν σε μια βαθύτερη φιλοσοφία, που υπονόμευε κάθε κατεστημένη αντίληψη για τη σύνθεση αξιοποιώντας το ρόλο του τυχαίου και ενθαρρύνοντας μια δυναμική σχέση κοινού και έργου τέχνης.
Με συμμάχους άλλους διάσημους καινοτόμους όπως ο Μαρσέλ Ντισάν, ο Κέιτζ θεωρούνταν ήδη ένας μεγάλος αιρετικός, όταν παρουσίασε το έργο του «4' 33''»: το 1952, ο πιανίστας Ντέιβιντ Τιούντορ κάθησε σοβαρός μπρος στο κλαβιέ επί τέσσερα λεπτά και 33 δευτερόλεπτα και δεν έπαιξε ούτε νότα, θέλοντας να μετατοπίσει το ενδιαφέρον αποκλειστικά στους τυχαίους ήχους μιας ερμηνείας. Υπήρξε η τολμηρότερη και διασημότερη μουσική δήλωση της αβανγκάρντ. 

Φώτης Απέργης

Πηγή: Ελευθεροτυπία , 31/12/2010

*Δείτε επίσης:Τζων Κέιτζ - Βικιπαίδεια