Κρεματόριο γερόντων
Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε οκτώ μήνες
που θα γινότανε η απογραφή των συνταξιούχων,
αλλ’ αυτή τη φορά τα πόδια δεν τον έπαιρναν.
Ένιωθε ότι τελείωνε, αλλά ζώστηκε όση δύναμη
του είχε απομείνει και πήρε αυτά, τα δικά του τρεμάμενα
πόδια του να δηλώσει
στην Τράπεζα ή το ΙΚΑ, μάλλον στο ΔΑΠΣ-άνω. «Ότι ζει»,
ζει. Αλλά ίσως είχαν και δίκιο. Λόγω ηλικίας υπήχθη
στους εβδομήντα άνω, θυμήθηκε τις Νεκρές Ψυχές,
του Γκόγκολ.
Στα μεταρρυθμιστικά τους το βασικό ήταν
η εξόντωση των: εβδομήντα άνω.
Το μέτρο έμοιαζε σωστό. Το έλεγε τόσο πειστικά
και κατατοπιστικά από την τηλεόραση μια Τρέμε.
Έβαλε ένα πάμπερς ανδρών, νάναι σίγουρος μην πάθει
κανένα ατύχημα με τα νεφρά του και γίνει ρεζίλι.
Μα γιατί πάλι απογραφή;
Έφθασε στη σειρά του αφού
έκοψε
το χαρτί με τον αριθμό του, 189, ώρα αναμονής 95 λεπτά
περίπου, έψαξε να καθίσει, δεν υπήρχε πάγκος,
στήθηκε
όπως στο στρατό, του ήρθε η μπόχα της κατρουλίλας,
ελπίζει να μην είναι τα δικά του, δίπλα στην έξοδο ένα
φορείο
με μια νεαρή νοσοκόμα περίμενε. Κάθε λίγο ένας γέρος,
εβδομήντα άνω, λιποθυμούσε-έλεγαν, σίγουρα οι δύο
είχαν πεθάνει, έκανε τον υπολογισμό, 95 λεπτά της ώρας,
μόλις είχε φθάσει το νούμερο 48, είχε ακόμα αναμονή,
ακούμπησε σε μια κολόνα, ήταν υπό την προϋπόθεση
της πιστής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων.
Κάθε λίγο ένας υπάλληλος περνούσε και τους έβαζε
όλους της αναμονής να υπογράψουν σε στατιστικούς
πίνακες που έβγαιναν
κάθε που έναν γέροντα
τον έπαιρνε το φορείο. Περίμενε.
Περίμενε.
Με δύο μεταλλικά μικρά κουτιά που τους μοίρασαν.
Το ένα για το συσσίτιο, το άλλο για τα κέρματα της σύνταξης.
Κατάλαβε ότι καταρρέει, ένα τσούρμο αλήτες τον σπρώξανε
ως το φορείο, μόλις τον ξάπλωσαν ένας μαυροφορεμένος
με μπότες και σκληρά γάντια
του έχωσε στη μύτη ένα σαν υγρό, το εισέπνευσε, ένιωσε μια
κλωτσιά, κι έκλεισε τα μάτια, σαν μια αντίδραση, σαν
Οι άλλοι εβδομήντα άνω, περίμεναν. Κάποιος όρθιος έπιασε
τη μαρμάρινη κολόνα που κατείχε πριν σωριαστεί, και
περίμενε.
Είχε τον αριθμό 192, αναμονή
90 λεπτά. Μια ολόκληρη ζωή.
Τα hedge funds ποντάρουν ξανά στο Χρηματιστήριο.
Ρούλα Αλαβέρα, Κυριακάτικη Αυγή, 12/1/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου