Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 Η πλοκή (του Σαιξπιρικού Τίμωνα), εν περιλήψει: Ο Τίμων είναι ένας πλούσιος, περιζήτητος κοσμικός, σπάταλος, κιμπάρης και καραμπουζουκλής Αθηναίος: ένας άρχοντας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Απολαμβάνει τη γλοιώδη κολακεία με την οποία οι άλλοι ανταποδίδουν τη γενναιοδωρία του και ξεχειλίζει από γλυκύτητα για όλο τον κόσμο. Κάποτε όμως του τελειώνουν τα λεφτά, στρέφεται προς τους αποδέκτες της γενναιοδωρίας του για βοήθεια και αυτοί του γυρίζουν την πλάτη. Τους εκδικείται προσκαλώντας τους σε δείπνο, όπου τους σερβίρει χλιαρό νερό, με το οποίο τους περιλούζει και ύστερα τους παίρνει με τις πέτρες. Απαρνείται την Αθήνα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους, αποτραβιέται σε μια σπηλιά στο δάσος και μεταμορφώνεται σε αρχέτυπο του κυνικού μισανθρώπου. Οι τελευταίες δύο πράξεις του έργου κυλούν ως ένα εμπνευσμένο και γλαφυρό υβρεολόγιο κατά της ανθρωπότητας. Στο τέλος, ο Αλκιβιάδης –δευτερεύων χαρακτήρας που υπάρχει στο έργο με μόνη σκοπιμότητα να δώσει ένα τέλος– καταλαμβάνει την Αθήνα με τον στρατό του και μας αφήνει με τη νεφελώδη εντύπωση ότι θα τιμωρήσει εκείνους που αδίκησαν τον Τίμωνα.
Διαβάστε το έργο και θα αναγνωρίσετε στον Τίμωνα όψεις της ελληνικής πραγματικότητας των δύο τελευταίων ετών. Στον κιμπάρη Τίμωνα της καλής εποχής θα βρείτε την πνευματική νωθρότητα της εύκολης καλοσύνης και την αυταρέσκεια των ανεύθυνων λαϊκιστών. (Ομολογώ ότι, διαβάζοντας τις πρώτες δύο πράξεις, ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τα γέλια μου, καθώς φανταζόμουν συνεχώς τον Ακη Τσοχατζόπουλο, του οποίου η στομφώδης αρχοντιά του παρελθόντος τον κάνει πλασμένο για τον ρόλο!..) Στον μισάνθρωπο Τίμωνα, βρίσκουμε την άλλη όψη της ίδιας μικρόνοιας: την εκούσια τυφλότητα της αγανάκτησης, τη στειρότητα της πεισματικής άρνησης να δεχθούμε την πραγματικότητα, είτε εκ μέρους πολιτικών που δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους είτε εκ μέρους των πολιτών-πελατών τους. Ο Τίμων ο Αθηναίος είμαστε όλοι εμείς. Αν το έργο ανεβεί από κάποιον ελληνικό θίασο, ο τίτλος θα μπορούσε να διασκευασθεί ως «Τίμος ο Αστακομακαρονάς» – μπορεί να είναι ασέβεια προς τον βάρδο, δεν θα είναι όμως τελείως άστοχο.
Υποθέτω ότι δεν είναι τυχαίο ότι η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στο Λονδίνο είναι εμφανώς εμπνευσμένη από την ελληνική επικαιρότητα. Ο «σωτήρας» Αλκιβιάδης παρουσιάζεται ως εκδοχή του Τσίπρα: με αμπέχωνο στην αρχή του έργου, με κοστούμι διευθύνοντος συμβούλου όταν έχει πια καταλάβει την εξουσία. Ο δε στρατός του είναι κουκουλοφόροι με ρόπαλα, των οποίων η παρουσία επί σκηνής συνοδεύεται με καπνούς και φλόγες, που παραπέμπουν στις σκηνές των ταραχών, τις οποίες συνήθισαν, δυο χρόνια τώρα, να βλέπουν οι ξένοι από την Αθήνα.

           Απόσπασμα από τη χθεσινή στήλη του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή (30/9/2012)