Photo: Rino Palma
Γλυκύς ο θάνατος δεν είναι πουθενά.
Λοιπόν, γιατί όχι εις ξένην γην, όπου και πιο σεμνή η μετάστασή μας
χωρίς έξοδα εγκώμια και συγχώρια
κι ο ξένος ουρανός ίσως ο πιο δίκαιος κριτής;
Δεν την κατάλαβα ποτέ την απευχή του Ανδρέα Κάλβου
-σαν να μην ήξερε τι ξενιτειά είναι κι η γενέθλια γη,
η γενέθλια μέρα μας και η μητρική μας γλώσσα...
Και πώς ζητάμε από τη μοίρα μας "να μη..."
αφού αυτή μπορεί μόνο να γράφει κι όχι να ξεγράφει
κι είμαστε το ειλητάριό της
μπρος-πίσω να μας ξετυλίγει και να μας τυλίγει
και δεν ορίζει το άγραφο
Αυτά τις νύχτες σκέφτομαι όπως γράφω και ξεγράφω επιστολές σε φίλους
που χρόνια τώρα ζουν ή πέθαναν σε ξένη γη σε ξένη ώρα και σε ξένη γλώσσα
-πώς κόπηκε σε χρόνια ο χρόνος
πώς κόπηκε σε γλώσσες η μιλιά
πώς έγιναν μεσημβρινοί τα μεσημέρια
και σκόρπισαν παρέες καθώς τραβήξαμε καθένας τη δική του τύχη
κι η τράπουλα μοιράστηκε
Βύρων Λεοντάρης (1932), "Έως" , Νεφέλη, 2003
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου