ΤΟ ΑΝΑΒΡΑΖΟΝ ΡΕΥΣΤΟ

Θα αντέξουν τα «φράγματα»; 

Tης Τασουλας Καραϊσκακη 

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11/5/2012

Δείχνει να μην είναι παροδική η οργή του Ελληνα εκλογέα. Χτίζεται 2,5 χρόνια τώρα πάνω σε δυσάρεστες εκπλήξεις, οδυνηρές αποκαλύψεις, λάθη, διαψεύσεις, ψεύδη, χλευασμούς, διαπομπεύσεις, ταϊσμένες καθημερινά με το κουταλάκι της τιμωρίας, ονειδισμούς και ογκανίσματα για το ελαττωματικό γονίδιο της φυλής· κυρίως όμως πάνω στην ανατροπή της κοινωνικής του κατάστασης, στην ανασφάλεια, στις περικοπές, στην ανεργία... 

Σύμφωνα με την τελευταία παγκόσμια έρευνα της Nielsen, οι εργασιακές προοπτικές βρίσκονται στην πρώτη θέση των ανησυχιών των Ελλήνων, σημειώνοντας το υψηλότερο ποσοστό όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο (48%). Εξίσου υψηλό είναι το άγχος των Ελλήνων για την οικονομία (41%) και τα προσωπικά χρέη (31%).

 Ο θυμός τους δυναμώνει από την επιδείνωση της καθημερινής ζωής: το μεγαλύτερο ποσοστό όσων διαθέτουν κάποια χρήματα, τα εναποθέτουν στην αποπληρωμή λογαριασμών, καρτών, δανείων, ενώ σχεδόν το σύνολο των Ελλήνων (93%) -λέει η έρευνα- αναγκάστηκε να αλλάξει αγοραστικές συνήθειες, με την πλειονότητα (70%) να επιλέγει τα βασικά αγαθά απ’ ό,τι φθηνότερο υπάρχει στην αγορά.

Ακόμη, η οργή του εκλογέα μοιάζει να είναι μια οργή για τις διαφορετικές βεβαιότητες που έχουν υψωθεί πάνω στην κοινή τάφρο των θυσιών για φανερές ανάγκες. Δεν είναι δυσαρέσκεια, είναι οργή. Για την απρονοησία και τον κυνισμό των ιθυνόντων που γνώριζαν, όμως συνέχιζαν να ταΐζουν με πανάκριβα δανεικά τον στρατό των πολύτιμων ημετέρων, για τη χαμένη Ελλάδα της μικροαστικής ομοιογένειας, της φωνασκούσας ευκολίας, για την απώλεια των χαλκευμένων ειδώλων και, τώρα, για ένα μέλλον κομμένο και ραμμένο πάνω σε αναγκαιότητες οι οποίες επισκιάζουν τους ανθρώπους που τις υποβαστάζουν. 

Ο θυμός αυτός, όπως φάνηκε, δυνάμωσε τα άκρα και δεν μοιάζει πιθανό, στο άμεσο μέλλον, η ενδυνάμωση αυτή (των άκρων) να αποκλιμακωθεί. Οπως όλα δείχνουν, οδεύουμε σε μια ρήξη με ό,τι μας συνέδεε με το παρελθόν και κανένας κίνδυνος, για επιστροφή στη δραχμή, για ραγδαία βαλκανοποίηση, για πείνα κατοχική, καμία απειλή -«υψηλότερες πιθανότητες για άτακτη χρεοκοπία», «έξοδος από το ευρώ μέσα στο καλοκαίρι», «μέχρι τον Ιούλιο υπάρχουν λεφτά», «κλείνει η στρόφιγγα έως την επόμενη αξιολόγηση της τρόικας»- δεν μοιάζει να μπορεί να ανατρέψει τη διαμορφωθείσα δυναμική. Απλώς τις οργισμένες κραυγές ο καθένας τις ακούει όπως θέλει. Αλλος σαν επιβεβαίωση της πολιτικής του, άλλος σαν τιμωρία εν γένει της πολιτικής, άλλος σαν τύφλωση από τον φόβο μιας απευκταίας θυσίας.

Και όπως το ποτάμι φουσκώνει και ή καταλαγιάζει ή σπάει φράγματα συμπαρασύροντας ό,τι βρεθεί στο διάβα του, έτσι είναι ακόμη άγνωστο η παρούσα κατάσταση πού θα οδηγήσει και αν οι κάθε μορφής λαϊκισμοί που αναδύονται με τις διαστάσεις μολυσματικής νόσου, αν οι ρήξεις, οι ανατροπές, οι ζυμώσεις οι αναταραχές, θα αλλάξουν -και πώς- την όψη της χώρας. Πάντως ένα είναι βέβαιο, ότι η ελληνική ύλη έχασε την πολυετή γνώριμη στερεότητά της και έγινε ένα αναβράζον ρευστό που διασκορπίζεται άτακτα...