ΚΑΡΔΙΑ , ΠΟΛΥΝ ΚΑΙΡΟ ΘΛΙΜΜΕΝΗ

Καρδιά, πολύν καιρό θλιμμένη, πενθηφόρα,
ο νους μου να κοιμάσαι σε γροικάει,
Μα σήμερα καν θέλησέ το, ξύπνα τώρα:
Στα δάση πα΄ να κόψουμε τον Μάη.
Χαμένο το συνήθειο να μην πάη,
θ΄ακούσουμε κάθε πουλάκι πώς λαλεί,
πώς μες στα δάση το κελάδημ΄αντηχάει,
στην νέα της Πρωτομαγιάς ανατολή.

Ο έρωτας εις την ημέραν που χαράζει,
συνήθισε να έχη την γιορτή του.
Διά (=για)καρδιές ερωτεμένες εορτάζει,
καρδιές που θενα ΄μβούν στη δούλεψή του.
Γι΄αυτό σκεπάζει μ΄άνθη τα δένδρα η πνοή του,
χαρίζει στα λιβάδια πράσινη στολή,
για να ομορφήνουν στην ημέρα τη δική του
στη νέα της Πρωτομαγιάς ανατολή.

Κάρολος της Ορλεάνης [Charles d'Orléans]* (1391-1465)
Μετάφραση: Γεώργιος Βιζυηνός

[ Γ. Βιζυηνού, "Ανά τον Ελικώνα", εκδ. Ελευθερουδάκης, 1930]

*Δουξ της Ορλεάνης...ο Κάρολος...έθυσεν αναμφιβόλως εις την αφιλοκαλίαν
του αιώνος του, ουχ  ήττον όμως τα ποιήματά του εξέχουν μεταξύ των συγχρόνων
αυτού, διά τε την λεπτότητα των αισθημάτων και διά την χάριν και αφέλειαν
του ύφους. Η στιχουργία του είναι απλή και ρέουσα, αι ιδέαι του ευγενείς
και ενίοτε εκπεφρασμέναι μετά πολλής της αβρότητος.
Αιχμαλωτισθείς εν τη μάχη της Αζιγκούρ ο εστεμμένος ποιητής ωδηγήθη εις
Αγγλίαν, ένθα διέμεινε μέχρι του 1440, οπότε ο Φίλιππος ο Αγαθός επανέφερεν
αυτόν εις Γαλλίαν και τον ενύμφευσε μετά της θυγατρός του.
Το ... συγγκινητικό βάλλισμα (=μπαλάντα) [που παραθέτομεν] φαίνεται γραφέν
κατά τους χρόνους της αιχμαλωσίας του. 

( Το σχόλιο του Γ. Βιζυηνού από την πρώτη έκδοση, του 1893)