ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Στο Χριστό στο Κάστρο
"Εστία",τόμ. 33, αρ. 1 (1892)
- Το Γιάννη το Νυφιώτη και τον Αργύρη της Μυλωνούς τους έκλεισε το χιόνι απάν’ στο Κάστρο, τ’ μ (=στην) πέρα πάντα, στο Στοιβωτό τον ανήφορο, τ’ ακούσατε;Ούτως ωμίλησεν ο παπα-Φραγκούλης ο Σακελλάριος, αφού έκαμε την ευχαριστίαν του εξ οσπρίων και ελαιών οικογενειακού δείπνου, την εσπέραν της 23ης Δεκεμβρίου του έτους 186… Παρόντες ήσαν, πλην της παπαδιάς, των δύο αγάμων θυγατέρων και του δωδεκαετούς υιού, ο γείτονας ο Πανάγος ο μαραγκός, πεντηκοντούτης, οικογενειάρχης, αναβάς διά να είπη μίαν καλησπέραν και να πιη μίαν ρακιά, κατά το σύνηθες, εις το παπαδόσπιτο· κι η θεια το Μαλαμώ η Καναλάκαινα, μεμακρυσμένη συγγενής, ελθούσα διά να φέρη την προσφοράν της, χήρα εξηκοντούτις, ευλαβής, πρόθυμος να τρέχη εις όλας τάς λειτουργίας και να υπηρετή δωρεάν εις τους ναούς και τα εξωκκλήσια.
-Τ΄ ακούσαμε κι ημείς, παπά, απήντησεν ο γείτονας ο Πανάγος΄έτσ΄ είπανε.
-Τι είπανε; Είναι σίγουρο, σας λέω, επανέλαβεν ο παπα-Φραγκούλης. Οι βλοημένοι, δε θα βάλουν ποτέ γνώση. Επήγαν με τέτοιον καιρό να κατεβάσουν ξύλα, απάν΄ απ’ του Κουρουπή τα κατσάβραχα, στο Στοιβωτό, εκεί πού δεν μπορεί γίδι να πατήση. Καλά να τα παθαίνουν!
-Μυαλό δεν έχουν αυτός ου κόσμους, θα πω, είπεν η θειά το Μαλαμώ. Τώρα οι αθρώποι γινήκαν απόκοτοι.
-Να είχανε τάχα τίποτα κ’ μπάνια (κουμπάνια= τρόφιμα, εφόδια) μαζί τ’ ς; είπεν η παπαδιά.
-Ποιος του ξέρ’ ; είπεν η θειά το Μαλαμώ.
-Θα είχανε, θα είχανε κουμπάνια, υπέλαβεν (= πήρε το λόγο) ο Πανάγος ο μαραγκός. Αλλοιώς δε γένεται. Πήγανε με τα ζεμπίλια τους γεμάτα. Και τουφέκι θα είχαν, και θηλειές να σταίνουν για τα κοτσύφια. Είχαν πάρει κι αλάτι μπόλικο μαζί τους, για να τ’ αλατίσουν για τα Χριστούγεννα.
-Τώρα, Χριστούγεννα θα κάμουν απάν΄ στο Στοιβωτό τάχα; είπε μετ΄ οίκτου η παπαδιά.
-Να μπορούσε κανείς να τους έφερνε βοήθεια…, εψιθύρισεν ο ιερεύς, όστις εφαίνετο κάτι μελετών μέσα του.
Ήτον έως πενήντα πέντε ετών ο ιερεύς, μεσαιπόλιος (=γκριζομάλλης), υψηλός, ακμαίος και με αγαθωτάτην φυσιογνωμίαν. Εις την νεότητά του υπήρξε ναυτικός, κι εφαίνετο διατηρών ακόμη λανθανούσας (=κρυφές) δυνάμεις, ήτο δε τολμηρός και ακάματος.
-Τι βοήθεια να τους κάμουνε; είπεν ο Πανάγος ο μαραγκός. Απ΄ τη στεριά, ο τόπος δεν πατιέται. Ερριξε, έρριξε χιόνι, κι ακόμα ρίχνει. Χρόνια είχε να κάμη τέτοια βαρυχειμωνιά. Ο Άη-Θανασης εγιν΄ ένα με τα Κάμπια. Η Μυγδαλιά δεν ξεχωρίζει απ΄ του Κουρούπη.
Ο Πανάγος ωνόμαζε τεσσάρας απεχούσας αλλήλων κορυφάς της νήσου. Ο παπα-Φραγκούλης επανέλαβεν ερωτηματικώς:
-Κι απ΄ τη θάλασσα, μαστροΠανάγο;
-Απ΄ τη θάλασσα, παπά, τα ίδια και χειρότερα. Γραιολεβάντες δυνατός, φουρτούνα, κιαμέτ. Όλο και φρεσκάρει. Ξίδι μοναχό. Πού μπορείς να ξεμυτίσης όξ’ απ το λιμάνι, κατά τ’ Ασπρόνησο!
-Από Σοφράν το ξέρω, Πανάγο, μα από Σταβέτ; Ο ιερεύς επρόφερεν ούτω τους όρους Sopra vento και Sotto vento, ήτοι το υπερήνεμον και υπήνεμον, εννοών ειδικώτερον το βορειοανατολικόν και το μεσημβρινοδυτικόν.
-Από Σταβέτ, παπά, μα είναι φόβος μην τόνε γυρίση στο μαΐστρ΄.
-Μα τότε, πρέπει να πέσουμε να πεθάνουμε, είπεν ως εν συμπεράσματι ο ιερεύς. Δεν είναι λόγια αυτά, Πανάγο.
-Ε, παπά μ΄ , ο καθένας τώρα έχει το λογαριασμό τ’ . Δεν πάει άλλος να βάλη το κεφάλι του στον τρουβά, κατάλαβες, για να γλυτώσ’ εσένα.
Ο παπα-Φραγκούλης εστέναξεν, ως να ώκτειρε την ιδιοτέλειαν και μικροψυχίαν, ής(= της οποίας) ζώσα ηχώ εγίνετο ο Πανάγος.
-Και τι θα πάθουνε, το κάτω κάτω; επανέλαβεν, ως διά ν΄ ανάπαυση την συνείδησίν του, ο μαραγκός. Να, θα είναι χωμένοι σε καμμία σπηλιά, τσακμάκι θα χουν μαζί τους, ξύλα μπόλικα. Μακάρι να μου ΄χε κι εμέ η Πανάγαινα απόψε στην παραστιά μου τη φωτιά πού θεν΄ έχουν αυτοί. Για μία βδομάδα πάντα, θα είχανε κουμπάνια, και δεν είναι παραπαν΄ από πέντε μέρες πού αγρίεψε ο χειμώνας.
-Να πήγαινε τώρα κανένας να λειτουργήση το Χριστό στο Κάστρο, επανέλαβεν ο ιερεύς, θά είχε διπλό μισθό, πού θα τους έφερνε κι αυτούς βοήθεια. Πέρσυ που ήταν ελαφρότερος ο χειμώνας, δεν πήγαμε. Φέτος πού είναι βαρύς…
Και διεκόπη, ως να είπε πολλά. Ο αγαθός ιερεύς είχεν ήθος ανθρώπου λέγοντος οιονεί (=τρόπον τινά) κατά δόσεις ό,τι είχε να είπη. Εκ των υστέρων θα φανή ότι είχε την απόφασίν του και ότι όλα τα προοίμια (=εισαγωγές) ταύτα ήσαν μεμελετημένα (=προμελετημένα).
-Και γιατί δεν κάνει καλόν καιρό ο Χριστός, παπά, αν θέλη να πάνε να τον λειτουργήσουνε στην εορτή του; είπεν αυθαδώς ο μαστροΠανάγος.
Ο ιερεύς τον εκοίταξε με λοξόν βλέμμα και είτα ηπίως του είπε:
-Ε, Πανάγο γείτονα, δεν ξέρουμε, βλέπω, τι λέμε… Πού είμαστε ημείς ικανοί να τα καταλάβουμε αυτά! Άλλο το γενικό και άλλο το μερικό και το τοπικό, Πανάγο. Η βαρυχειμωνιά γίνεται για καλό, και για την ευφορίαν της γης και για την υγείαν ακόμα. Ανάγκη ο Χριστός δεν έχει να πάνε να τον λειτουργήσουνε… Μα όπου είναι μία μερική προαίρεσις καλή κι έχει κανείς και χρέος να πληρώση, ας είναι και τόλμη ακόμα, και όπου πρόκειται να βοηθήση κανείς ανθρώπους, καθώς εδώ, εκεί ο Θεός έρχεται βοηθός, και εναντίον του καιρού, και με χίλια εμπόδια. Εκεί ο Θεός συντρέχει(=βοηθεί) και με ευκολίας πολλάς και με θαύμα ακόμα, τι νομίζεις, Πανάγο; Έπειτα, πώς θέλεις να κάμη ο Χριστός καλόν καιρό, αφού άλλες χρονιές έκαμε και ημείς από αμέλεια δεν πήγαμε να τον λειτουργήσουμε;
[Συνεχίζεται...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου