Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΑ ΥΨΗ

Ο εκατόνταρχος Κορνήλιος

Κύριε, μην απορείς με την τόση μου πίστη΄
η αγάπη μού υπαγορεύει την πίστη.
Δε σε παρακαλώ για το Νικήτα, ούτε για το Χαρίλαο,
μήτε για το Νικόλαο, που δεν πρόφτασε να βαρεθεί τις προσευχές.
Τον Αντώνιο κάνε καλά, τον Αντώνιο!
Είναι για μένα τόσο οδυνηρό!
Όταν ήταν μικρός και ελεύθερος
ασχολούνταν κι αυτός με τα Γράμματα και την Τέχνη΄
ήταν κάτοχος της Αρχαίας Ελληνικής και του άρεζε να παίζει ακορντεόν
τις νύχτες που κοιμόταν ο ουρανός και νύσταζε η σελήνη
κι έγερνε το κεφάλι της στο σπίτι με τη σαλκιμιά (=γλυσίνα, είδος ακακίας).
Όμως τώρα είναι δούλος μου- με ρωτάς πώς:
έχω εξουσίαν επάνω του, του δεσμείν και του λύειν.
Μπορώ ακόμα και να τον λευτερώσω- αν και μου είναι οδυνηρό΄
εξάλλου, εργάζεται αποδοτικά με τη μεγάλη του ρώμη.
Γι΄αυτούς, Κύριε, τους λόγους, και για άλλους πολλούς,
κάνε καλά τον Αντώνιο, το δούλο του δούλου σου.
Αν παραστεί ανάγκη, μπορώ να γίνω και χριστιανός.
Όμως κάν΄τον καλά- μόν΄αυτό σου ζητώ, τίποτ΄άλλο΄
θα ΄ταν ανήθικο κάθε άλλο που θα τολμούσα να σου ζητήσω.

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ (1931- )