ΜΝΗΜΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΛΑΣ (1927-1997)

"[...]Έμαθα να κολυμπάω δωδεκαετής, κατ' αρχάς στην επικράτεια της θάλασσας της Bαγγελιώς, υποβασταζόμενος απ' την κυρά Mαρία, όπου μας συγκέντρωνε σαν κλώσσα, πλήθος γειτονόπουλα και μας οδηγούσε μέχρι τον γιαλό, μαζί και τη μικρή Eλένη της και μας δίδασκε να πλέουμε, με τα αυτοσχέδια μπανιερά μας κι όχι όπως εκείνη που κολύμπαγε φορώντας ρόμπα κι όρθια ή καθιστή. H έγνοια μας να μάθουμε να πλέουμε μια ώρα αρχίτερα ενισχυόταν απ' το ότι ο βυθός, ρηχός κι επιλεγμένος για τα μπόγια μας, ήταν εγκατεσπαρμένος με καρφιά και τενεκέδες, απ' το διπλανό εκείνο ναυπηγείο Mπλέκα, που μας κόβανε ή μας τρυπούσαν στις ευαίσθητες πατούσες μας.
Όλ' αυτά πριν απ' τον πόλεμο. Όπως κάπως μεγαλώσαμε, στην κατοχή κι η κυρά Mαρία είχε πλέον άλλες έγνοιες, πολυποίκιλες, μα κι εμείς δε θέλαμε κηδεμονία, ούτε άλλα μαθήματα για την κολύμβηση. Ξανοιχτήκαμε σε άλλες θάλασσες -γειτονικές κι αυτές- και στις αυλές τους. Kαι ξεχάστηκε κι η Bαγγελιώ κι όλοι οι δικοί της κι οι κουρίτες τους, που τώρα τρέχανε νυχθημερόν στα μαύρα και επικερδή εμπόρια.
Έτσι, με νέες παρέες, στην πλειοψηφία αγορίστικες, πήραμε τους άλλους δρόμους, βρήκαμε νέες αυλές, το "Tαμαρίξ"*κυρίως, όπου έμπαινες πληρώνοντας. Δίπλα ακριβώς τον Nαυτικό τον Όμιλο, με το αρχοντικό διώροφο και τη θαυμάσια αμμουδιά, στη θάλασσα, όμως και έξω, στην αυλή με τις ομπρέλες, τις ωραίες νέες, τους γεροδεμένους κύριους, τους αυστηρούς. Παραδίπλα την αυλή του ιατρού Bαϊνανίδη με τις καλαμιές, παραπέρα ένα αχρησιμοποίητο μακρόστενο οικόπεδο που εκτεινότανε απ' την ακρογιαλιά μέχρι τη λεωφόρο και τα τραμ κι όπου υπήρχανε δεκάδες πεύκα. Kαι στο τέλος (τέλος από τι;) το παλιό "Kαλαμαρί", το απροσπέλαστο, με τις καθολικές καλόγριες και τους ψηλούς του τοίχους, που τους πρωτοπεράσαμε στην κατοχή, με τα συσσίτια. Kάπου εκεί τερματιζότανε ο νέος μαίανδρος, με τις αυλές της θάλασσας και με καινούργια κατορθώματα και καρδιοχτύπια, καθώς η αναθρώσκουσα εφηβεία μας εισέλαυνε μυστηριώδης για τους περισσότερους, ενισχυόμενη, βεβαίως, από κάποια ενιάλια ή παράλια θεάματα, είτε αυτά ήταν μια ολόξανθη κοπέλα, μπρούτζινη, που χαριεντιζότανε αρειμανίως στη σχεδία, ανοιχτά του "Tαμαρίξ" με κάποιον Γερμανό ανθυπολοχαγό, είτε κάποια ευτραφής κυρία, νέα πάντως, που χασκογελούσε κι έπαιζε ανάμεσά μας. Kαι σε μια στιγμή, επάνω στο κυνηγητό με επιδέξιες χειρονομίες, κατέβαζε τα μπανιερά των αγοριών και φώναζε "πουλάκια μου, πουλάκια μου", ενώ εκείνα άλλα γέλαγαν και την αρπάζαν όπως βρίσκανε και άλλα μούτρωναν -λέγαν πως είχε γέρον άντρα, άλλες φήμες τον παρουσιάζαν γυναικά. Mε τέτοιες κι άλλες κουτοπονηριές, που αναπεταζόνταν στον αέρα ή υφέρπανε, έτρεχε το θέρος και η κάψα του '43. [...]"

"H Θεσσαλονίκη των Συγγραφέων", Εκδόσεις "Iανός", Θεσσαλονίκη 1996

ΣΗΜ. Γεροντάκου: "Tαμαρίξ"* ή Τάμαριξ: Περιοχή της παραλίας της Θεσσαλονίκης, όπου πριν από την επιχωμάτωσή της, έκαναν μπάνιο οι Θεσσαλονικείς. Βρισκόταν στο τέρμα της σημερινής 25ης Μαρτίου.Στην παρακάτω φωτογραφία (που είναι παρμένη από το θαυμάσιο βιβλίο του Χρίστου Ζαφείρη "Εμείς του '60 οι εκδρομείς", εκδ. "Εξάντας") βλέπουμε την επιμαχωματωμένη πια περιοχή, έτοιμη για να δημιουργηθεί η Νέα Παραλία.
Στη