Egon Shiele, Sitzender weiblicher Akt, 1914
ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ
5
Ως την Αβινιόν δεν ανταλλάξαμε ούτε μία λέξη. Το ραδιόφωνο, προσανατολισμένο σταθερά σε προγράμματα με κλασική μουσική, διευκόλυνε τη σιωπή που είχε υψωθεί σαν τείχος ανάμεσά μας .
Λίγο πριν φτάσουμε στα όρια της πόλης , ήχησε το κινητό της. Άκουγε σιωπηλή τον συνομιλητή της . Σε μια στιγμή μόνο απάντησε στα γερμανικά: « Καλά , καλά , μην κάνεις σαν παιδί! Όχι πανικός! Θα δούμε τι θα γίνει…Κλείσε τώρα ! Θα σε πάρω εγώ, γιατί δε σ΄ ακούω καλά…» κι ύστερα πέταξε το κινητό στο κάθισμα του συνοδηγού. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω σταμάτησε σε ένα έρημο πάρκιν και βγήκε από το αυτοκίνητο.
Υπό το φως των προβολέων πηγαινοερχόταν και χειρονομούσε μιλώντας ακατάπαυστα, σημάδι προφανώς μεγάλου εκνευρισμού. Γύρισε στο αμάξι , κλείνοντας την πόρτα με πάταγο, και ξεκίνησε πατώντας απότομα το γκάζι. Βγήκε σπινιάροντας στην Εθνική χωρίς να βγάλει φλας.
Με πιάσανε τα μπουρίνια. Στο μυαλό μου καρφώθηκε το απογευματινό επεισόδιο με τον άγνωστο άνδρα στο μουσείο του Leger κι ο θυμός μου πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Ως εδώ και μη παρέκει, είπα, με τη μυστικοπάθειά της κυρίας Αναστασίας ! Έπρεπε να μου δώσει εξηγήσεις για την αδικαιολόγητη συμπεριφορά της . Μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν παιδί. Εκμεταλλεύτηκε τη φυσική αδυναμία μου , για να επιβάλει μια σχέση κυριαρχική κι ύστερα συμπεριφερόταν σαν να μην υπάρχω.
Τις σκέψεις μου διέκοψε η είσοδός μας στην Αβινιόν. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, το περίφημο Παλάτι των Παπών. Στιβαρό οικοδόμημα , πολυτελές εσωτερικό , προοριζόμενο ασφαλώς για ακριβά βαλάντια. Μας υποδέχτηκε ένας νυσταγμένος υπάλληλος , που μας εξυπηρέτησε ανόρεχτα . Το δωμάτιο μας , στον τρίτο όροφο, έβλεπε στο ολόφωτο μέγαρο των Παπών. Το θέαμα όντως ήταν μαγευτικό και προς στιγμή ξέχασα την οργή που με κατείχε μέσα στο αυτοκίνητο.
Η Αναστασία ρώτησε με στεγνό ύφος αν θα πήγαινα πρώτος στο μπάνιο. Απάντησα αρνητικά . Μου ζήτησε να το ξανασκεφτώ , γιατί η τουαλέτα της θα της έπαιρνε αρκετή ώρα .
-Τόσο το καλύτερο για μένα ! , της πέταξα , χωρίς να ξέρω κι εγώ τι εννοούσα, και παίρνοντας το τσαντάκι του καπνού βγήκα στο μπαλκόνι.
Άναψα την πίπα μου θαυμάζοντας την τεράστια πλατεία με τα εντυπωσιακά οικοδομήματα , που τα σκέπαζε σιγά σιγά η ομίχλη. Ένα ζευγαράκι ηλικιωμένων έκανε αγκαλιασμένο τη βόλτα του θυμίζοντας σύμπλεγμα του Μπρανκούζι . Μπροστά τους έτρεχε χαρούμενο ένα μεγαλόσωμο λυκόσκυλο, που οσφραινόταν όλους τους στύλους και άφηνε τα υγρά διαπιστευτήριά του πάνω τους.
Με κυρίευσε ένα δυσφορικό συναίσθημα. Πριν από λίγους μόνο μήνες βρισκόμουν στον πανέμορφο αυτό χώρο υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Στην άκρη της πλατείας ξεχώρισα το συμπαθητικό μπαράκι , όπου καθίσαμε με την Αρετή για να ξαποστάσουμε λίγα λεπτά και καταλήξαμε να φύγουμε μισομεθυσμένοι.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και κάθισα σε μια πολυθρόνα, περιμένοντας να τελειώσει η Αναστασία το λουτρό της. Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο στο κομοδινάκι που βρισκόταν δίπλα μου. Σήκωσα το ακουστικό , όμως κανείς δεν απάντησε στις επανειλημμένες εκκλήσεις μου.
Σχημάτισα αμέσως το νούμερο της ρεσεψιόν και ζήτησα να μάθω τι συνέβαινε. Ο υπάλληλος με πληροφόρησε ότι κάποιος άντρας ζήτησε την Αναστασία , αλλά έκλεισε τη γραμμή, μόλις έγινε η σύνδεση με το δωμάτιό μας . Ενώ συνομιλούσα, το βλέμμα μου έπεσε στο παλτό της Αναστασίας, που ήταν ριγμένο στην πολυθρόνα μπροστά μου. Από την αριστερή του τσέπη πρόβαλλε το κινητό της. Έχωσα αστραπιαία το χέρι μου στην τσέπη του παλτού και το πήρα .
Ήταν ένα Siemens C 35. Πάτησα το κουμπί με τις τελευταίες κλήσεις και ρολάρησα τα εισερχόμενα νούμερα . Όλες σχεδόν οι κλήσεις αφορούσαν ένα σταθερό τηλέφωνο στη Γερμανία , που είχε τον κωδικό της πόλης μου. Αναζητώντας στο Μενού τα μηνύματα που είχε δεχτεί συνειδητοποίησα ότι δεν είχα χρόνο , γιατί οι θόρυβοι από το μπάνιο είχαν κοπάσει.
Μόλις που πρόλαβα να βάλω το τηλέφωνο ξανά στην τσέπη του παλτού και να πάρω στα χέρια μου το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης , προσποιούμενος ότι ήθελα να ανοίξω την τηλεόραση, όταν η Αναστασία πρόβαλε στην πόρτα έχοντας τυλιγμένο το σώμα της με μιαν άσπρη πετσέτα . Σκύβοντας το κεφάλι προς το πάτωμα άρχισε να τρίβει τα πλούσια μαλλιά της με μιαν άλλη πετσέτα χρώματος λαδί.
Ποτέ έως εκείνη τη στιγμή δεν είχε τύχει να δω το σώμα της ακάλυπτο. Ο μόνος χώρος όπου θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν όταν πήγαινε τακτικά για σάουνα με την Αρετή και την Ιωάννα στο Μπαντ Ρ. Ένα άσχημο όμως κρυολόγημα που είχα αρπάξει, πριν να γνωριστούμε με την Αναστασία, στις υπαίθριες θέρμες του Καρακάλα στο Μπ. Μπ. με έκανε να αποφεύγω τέτοιου είδους εξορμήσεις.
Βλέποντας τα γυμνά πόδια της με έπιασε κάτι σαν ταχυπαλμία . Ένιωσα να με πιάνει ένας τρέμουλο , συναίσθημα που είχα απ' τα εφηβικά μου χρόνια να ζήσω , τη μυθική εκείνη εποχή που ανακάλυπτα από κοντά το γυναικείο σώμα. Το κεφάλι μου γύριζε, τα μάτια μου θόλωσαν. Ήθελα να πέσω μπροστά στις λαχταριστές της γάμπες και ν’ αρχίσω να τις φιλάω αχόρταγα , να χώσω το κεφάλι μου ανάμεσά τους και να ρουφήξω τους χυμούς της μυστικής πηγής τους . Προς μεγάλη μου όμως απογοήτευση , η Αναστασία τελείωσε το σκούπισμα και στράφηκε προς το μέρος μου.
Καμώθηκα πως ψαχούλευα τα πράγματα στο σάκο μου, ενώ εκείνη ετοιμάστηκε να ξαπλώσει. ΄Εβγαλε από τη βαλίτσα της μια ολόσωμη νυχτικιά και τη φόρεσε πάνω από την πετσέτα. Άφησε την πετσέτα να γλιστρήσει στα πόδια της και χώθηκε κάτω από το πάπλωμα χωρίς να καληνυχτίσει . Με τρεμάμενα χέρια πήρα από τη βαλίτσα μου καθαρά εσώρουχα και την πιζάμα μου και μπήκα αναστατωμένος στο μπάνιο.
Βγαίνοντας από το λουτρό, η Αναστασία είχε ήδη σβήσει το πορτατίφ και είχε τραβήξει το πάπλωμα ως το κεφάλι. Η γλυκερή μυρωδιά της Habit Rouge κυριαρχούσε στο μικρό δωμάτιο. Στάθηκα αναποφάσιστος . Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά . Τελικά πήρα την ηρωική απόφαση και χώθηκα κάτω από το πάπλωμα προσέχοντας να μην έρθω σε επαφή με το σώμα της. Με κομμένη την ανάσα έκλεισα το δικό μου πορτατίφ.
Για μερικά λεπτά η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Η αινιγματική σιωπή που επικρατούσε από την άλλη πλευρά του κρεβατιού αύξανε την ταραχή μου . Αναρωτιόμουν πώς θα αντιδρούσα στην περίπτωση που η Αναστασία γύριζε πλευρό και με άγγιζε. Η αίσθηση ότι κάτω από το νυχτικό της ήταν γυμνή κι ότι βρισκόταν λίγα εκατοστά μόνο από μένα με τρέλαινε .
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε . Πάντως ήταν μαρτυρική. Πάλευα με το δαίμονα , όπως ο Άγιος Αντώνιος με τους πειρασμούς του. Να απλώσω το χέρι μου στο λαχταριστό σώμα και να κολλήσω σαν στρείδι επάνω του ή να καμωθώ τον αδιάφορο;
Μ' αυτά και με τούτα περνούσαν τα λεπτά, ώσπου άκουσα την αναπνοή της να παίρνει κανονικό ρυθμό, σημάδι ότι είχε αποκοιμηθεί. Σιγά σιγά άρχισα κι εγώ να ηρεμώ. Ο ύπνος, σκέφθηκα πριν βυθιστώ στις αγκάλες του, ήταν ίσως η πιο δίκαιη λύση. Ας αφήναμε τα πράγματα να εξελιχτούν κάτω από πιο ομαλές συνθήκες. Αν ήταν μοιραίο να οδηγηθούμε σε μια ολοκληρωμένη σχέση, μας χρειαζόταν ο αναγκαίος χρόνος , για να γνωριστούμε καλύτερα, να πλησιάσουμε στενότερα ο ένας τον άλλο, να αναπτύξουμε τον κατάλληλο συντονισμό.
Κοιμήθηκα έχοντας ένα αίσθημα ανακούφισης παρόμοιο μ’ αυτό που ένιωθα κάθε φορά που κατάφερνα να προσπεράσω τον μπουφέ, όπου η μάνα μου κλείδωνε τα βάζα με τα γλυκά της, χωρίς να απλώσω το βέβηλο χέρι μου πάνω τους. Αυτή τη φορά στη θέση της μάνας μου είχε μπει ο Άγιος Αντώνιος . Ήμουν σίγουρος ότι θα με επισκεπτόταν στο όνειρό μου, για να μου δώσει τα ολόθερμα συγχαρητήριά του για τη γενναία στάση μου. Γιατί αυτός , περισσότερο από κάθε άλλο θνητό, ήξερε ότι η γυναικεία σάρκα είναι πιο οδυνηρός πειρασμός από τα ευωδιαστά σπιτικά συκαλάκια και τα μελωμένα καΐσια .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου