Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Κοσμοσυρροή στο Εντευκτήριο για την Κική Δημουλά!

ΝΗΣΙΔΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Τα βήματά τους τους έφεραν στο σημείο όπου "ου τόπος έστιν",
εκεί όπου συναντάται το όνειρο με τη ζωή,
εκεί όπου η φαντασία στήνει παγίδες στην πραγματικότητα.
Τους υποδέχτηκε η ποιήτρια, απλή , προσινής, κεχαριτωμένη,
και χάρισε στον καθένα απ' αυτούς από ένα στίχο,
απ' αυτούς που σαν τους βάζεις στο αυτί ευωδιάζουν
άνοιξη και παιδικό χαμόγελο.
Γέμισε η άσφαλτος στιχόδεντρα,
γύρω γύρω η πόλη θάλασσα φουρτουνιασμένη
και το δρομάκι μια νησίδα υπόσχεσης .
Σε όσους συντηρούν ακόμα τις μπαταρίες μας
με τις αυθόρμητες συσπειρώσεις τους
ένα αυθόρμητο"Υγιαίνετε!"

Η ποιήτρια Κική Δημουλά διαβάζει ποιήματά της
στους φίλους της Ποίησης , που κατέκλυσαν
όχι μόνο την αίθουσα του Εντευκτηρίου
αλλά και τον παρακείμενο δρόμο!
Η φωτογραφία είναι από τα σημερινά Νέα,
αλλά ο ευστοχότερος τίτλος για την επιτυχία
της εκδήλωσης ανήκει στον Αγγελιοφόρο:
"Η ποιήτρια που έκλεισε ένα δρόμο".



Κική Δημουλά
Tο σπάνιο δώρο

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.


(H εφηβεία της λήθης, Εκδ. Στιγμή, 1994)

3 σχόλια:

gademissa είπε...

Είναι τόσο σκληρό αυτό το ποίημα!
Δεν αντέχεται....

Sting είπε...

Ναι , είναι σκληρό , αλλά πρέπει να το παραδεχτείς ότι είναι ένα πολύ καλό ποίημα.
Και η πολύ καλή ποίηση είναι σαν την αλήθεια: μερικές φορές δεν αντέχεται...

gademissa είπε...

Εχεις δίκιο.