Οι ποιητές του κόσμου: Vittorio Sereni

1913-1983

VITTORIO SERENI

Ιταλός στην Ελλάδα

Πρώτο βράδυ στην Αθήνα, πλατύς αποχαιρετισμός
των αμαξοστοιχιών που φεύγουν στο χείλος της γεμάτες
από σπαραγμό στο διάχυτο ημίφως.
Σαν λύπη
άφησα το καλοκαίρι πάνω στις στροφές
και θάλασσα και έρημος είναι το αύριο
δίχως εποχές πια.
Ευρώπη , Ευρώπη, που με κοιτάζεις
να κατεβαίνω άοπλος και σκεπτικός σε έναν
εύθραυστό μύθο μου με τις στρατιές των βαρβάρων,
είμαι ένα παιδί σου σε φυγή που δεν γνωρίζει
άλλον εχθρό από την δική του θλίψη,
ή κάποια αναστημένη τρυφερότητα
για λίμνες για δάση πίσω από τα χαμένα
βήματα,
είμαι ντυμένος με σκόνη και ήλιο,
πηγαίνω να τιμωρhθώ χωμένος στην άμμο για χρόνια.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ, Αύγουστος 1942.

***

Dimitrios

στην κόρη μου

Πλησιάζει στο αντίσκηνο
ο μικρός εχθρός Δημήτριος
και με ξαφνιάζει,
πουλιού αδύνατο τιτίβισμα
στο γυαλί του απομεσήμερου.
Η χάρη με την οποία ζητάει ψωμί
δεν του στρεβλώνει το αγνό στόμα,
δεν του σκεπάζει με δάκρυα
το βλέμμα που πείνα και φόβο
χαράζει στον παιδικό ουρανό.

Είναι ήδη μακριά,
τετραπέρατος ανεμοστρόβιλος
που χάνεται στην πνιγερή ατμόσφαιρα,
σε φειδωλές εκτάσεις- ο Δημήτριος,
μόλις αληθινός,
μόλις ζωηρό ανασκίρτημα
της ζωής μου
που διστάζει πάνω στη θάλασσα.


***

Το κοριτσι της Αθήνας


Τώρα η μέρα είναι ένας στεναγμός
κι όλη η Αττική ένας ίσκιος.
Κι όπως φωτίζει μια λάμψη τα θαμπά
τζάμια που τρέπονται σε φυγή,
είναι το πρόσωπό σου που σπινθηρίζει εκεί κάτω
από τον κύκλο της λάμπας που ανάβεις
στη βραδινή εικόνα.

Εδώ όμως,

που ολοένα και αραιότερα πέφτουν
τα θηράματα του τελευταίου κυνηγιού
ανάμεσα στα φυτά που ακολουθούν τα σύνορα,
αλίμονο! το καθαρό
σημείο των συλλαβών σου χαλάει,
σε στρεβλωμένα κυριλικά μεταβάλλεται.
Κι εσύ: πώς σκοτεινιάζεις σιγά-σιγά.
Να! δεν μπορείς να μείνεις, χάνεσαι
στο θόρυβο της τελευταίας σήραγγας

Σύντομα θα είμαι εκστατικός οδοιπόρος
που ριψοκινδυνεύει στον ομιχλώδη καιρό.

Αδύναμες πτήσεις, ονόματα ακίνητα τώρα πια,
μία-μία ξετυλίγονται νότες
για να χωριστούν απ' τη χορωδία,
σκοτεινά αποκόμματα
μιας χαμένης διαμονής: Χαϊδάρι,
μια γλυκόπικρη λεκάνη ελαιώνων
στην οκνηρή μου μνήμη: ή εκείνα
τα σαστισμένα πλοία στον άνεμο του Πειραιά.

Και καθετί που δέχθηκε όραση και ακοή
βυθισμένο στην ομίχλη, έχει πια περάσει.

Γιατί επί πολύ γύρισε ο τροχός
σήμερα ένας φιλικός στόλος ναυλοχεί στ' ανοιχτά,
αργά ωριμάζει ο καρπός της εγκαρτέρησης
πρώιμος για άλλους αλλά όχι για σένα,

Despinis,

Όποιος κοιμάται, κοιμάται στο ψηλό
χιόνι εκεί πάνω ανάμεσα στους αγαπημένους νεκρούς.
Εσύ ξυπνάς με τους νεκρούς και μιλάς για εκείνους:
-θέλω μια σημαία
που να ηχεί το σπαραγμό μου,
να αστράφτει από το κλάμα μου,
θέλω μια χώρα όπου να είναι τραγούδι
ελαφρό, ο ύμνος που με καταπίεζε
από τα άγουρα χρόνια,
όπου ο συναγερμός που όργωσε τις νύχτες
να επιστρέψει αλλαγμένος σε ηχώ
οίκτου, ελπίδας, σεβασμού.-
Έτσι απομακρυσμένοι, ερχόμαστε ο ένας προς τον άλλον.
Και μερικές φορές μοιάζει
να πορευόμαστε ζωηροί, Despinis, στον ήλιο
που είναι ευχάριστος και στους ηττημένους
μέσα στους κήπους της Αττικής.

Και πρασινίζει ακόμη η ανάμνησή σου.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΤΡΕΝΟ ΑΘΗΝΑ-MESTRE , Φθινόπωρο 1942.
ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ, Φθινόπωρο 1944.

Από τη συλλογή: "Diario D' Algeria", 1947

Απόδοση στα Ελληνικά: ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ
www.poiein.gr