Σάββατο, Ιουνίου 09, 2018

Ποιος πράγματι νοιάζεται;

Η Εφημερίδα των Συντακτών

Συντάκτης:

Γιάννης Πανούσης*

Η Ελλάδα ήταν πάντα
Το ψωμί που σε πείνασε
Το κρασί που σε δίψασε
Η λευτεριά που σε σκλάβωσε
Η αλήθεια που σε πλάνεψε

Γιάννης Καραβίδας, «Λαέ μου Τάνταλε»

Σαράντα μεταπολιτευτικά χρόνια [υποτίθεται ότι] ανεζητείτο από το προϊσχύσαν σύστημα διακυβέρνησης:
● Μια Δημοκρατία, ως ηθική αξία, που θα δεσμεύει πολιτικό σύστημα, κοινωνία και πολίτες και δεν θα εξαντλείται σε ανούσιες κοινοβουλευτικές διαδικασίες και [παλαιο]κομματικές μεγαφωνικές κορόνες.
● Ενα Πολίτευμα, με αξιωματούχους δίχως ένοχη συνείδηση, που θα υπηρετούν δίκαιες δημόσιες [κι όχι «δικές τους» ιδιωτικές] υποθέσεις.
● Πολίτες που δεν θα έχουν εθιστεί στις ουδέτερες στάσεις ή στα διπρόσωπα παιχνίδια στο όνομα του ατομικού ευδαιμονισμού.
Δυστυχώς το δικομματικό μοντέλο απέτυχε στο να διαμορφώσει ένα δημοκρατικό πολιτικό ήθος. Ετσι ήρθε ως φυσιολογικό φαινόμενο η ώρα της Αριστεράς, η οποία προσπαθεί, παρά τα λάθη και τις υπαναχωρήσεις, να βάλει σταθερούς κανόνες στη λειτουργία του Πολιτεύματος.
Προφανώς και δεν υπάρχουν «συνταγές» αλλά ίσως κάποιες βασικές αρχές να είναι χρήσιμες για πολιτικό διάλογο με νόημα/περιεχόμενο και για ευνομούμενη κοινωνία.
Πρώτον, η μη προσβολή των πολιτικών συμβόλων των «άλλων» και ο σεβασμός προς τις ηγετικές/ιστορικές φυσιογνωμίες των αντιπάλων αποτελούν κρίσιμους παράγοντες πολιτικού πολιτισμού, δηλαδή ηθικο-θεσμικών αυτονοήτων. Δεν είναι δημοκρατικά νοητό η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη να θεωρείται ένα απλό λάθος της Ιστορίας και οι ήρωες της Κατοχής και της Αντίστασης «εθνικά αγνοούμενοι».
Κατά δεύτερον, χρειαζόμαστε επειγόντως μια πολιτική της κατανόησης κι όχι της ακατ-ανοησίας. Πρέπει τα κόμματα της Κεντροδεξιάς/Κεντροαριστεράς να πάψουν να μιλάνε τη δική τους, εν μέρει ακατάληπτη και δίκοπη, γλώσσα της [δήθεν] «αθωότητας» ή της υπεκφυγής. Τα fake news και οι μετα-αλήθειες δεν τιμούν τους πολιτικούς και δεν προσιδιάζουν στον κοινοβουλευτισμό.
Τέλος, οφείλουν άπαντες οι αντιπολιτευόμενοι να αντιληφθούν ότι «όποιος χτίζει πάνω στον λαϊκισμό, χτίζει πάνω στη λάσπη» και ότι η τερατογονία [κι όχι απλώς η ετερογονία] των σκοπών και των σκοπιμοτήτων θα δαγκώσει πρώτα το δικό τους πόδι, τον δικό τους κομματικό σχεδιασμό.
Η Δημοκρατία συχνά λειτουργεί με βάση «τον καταναγκασμό» της πολιτικής αριθμητικής αλλά η Κυβερνώσα επιχειρεί να διασφαλίσει τους όρους ενός σκληρού πυρήνα κοινών αρχών [κι όχι μόνον πολιτικών επιλογών], υπέρτατων αξιών [κι όχι μόνον σκόπιμων κινήσεων], με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ισορροπία.
Οσον αφορά τις συζητήσεις του τελευταίου καιρού περί του τρόπου διακυβέρνησης ίσως να πρέπει όλοι οι Ελληνες [ό,τι και όποιον και να ψηφίζουν] να συνειδητοποιήσουν πως η Αριστερά συνήθως προδίδεται και ουδέποτε προδίδει αρχές, αξίες και σύμβολα [της πανανθρώπινης ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης].
Ας θυμηθούμε:
■ ποιος αγάπησε τόσο την Ελλάδα ώστε να θυσιάσει τη ζωή του γι’ αυτήν;
■ ποιος προστάτεψε την Ελλάδα από τους ανθέλληνες «φίλους κι εχθρούς»;
■ ποιος δεν χρησιμοποίησε την Ελλάδα για να κάνει παγκόσμιο κερδοσκοπικό παιχνίδι;
■ ποιος «άνοιξε την καρδιά» της Ελλάδας για κάθε κυνηγημένο μη ενδίδοντας σε πιέσεις;
■ ποιος δίνει στην Ελλάδα διεθνές κύρος και στον λαό όραμα;
Μόνον αν προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια και χωρίς φανατισμό τις παραπάνω αλήθειες, μόνον τότε θα είμαστε σε θέση ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα «ποιος πράγματι νοιάζεται για την Πατρίδα».
ΥΓ.