Συρία 2: Η καταστροφή και το μέλλον
Ο Άσαντ λοιπόν «έπεσε». Αυτό που ήταν εξαρχής ή που έγινε στην πορεία (όποιος θέλει διαλέγει αλλά μάλλον ισχύουν και τα δύο) μια ακόμα επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος και η οποία σηματοδότησε δια της πρόσκαιρης αποτροπής της την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας και του «άξονα της αντίστασης», ολοκληρώθηκε αμαχητί. Υπάρχει μια λέξη ικανή να περιγράψει αυτό που συνέβη: καταστροφή. Καταστροφή μικρότερου ή μεγαλύτερου μεγέθους για τους περισσοτέρους, είτε το βλέπουν από σήμερα είτε το δουν στο μέλλον.
Οι άμεσα κερδισμένοι (σήμερα τουλάχιστον) είναι η Τουρκία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Βέβαια δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε ασήμαντοι. Τα «σημερινά» κέρδη μπορεί σύντομα να αναστραφούν αλλά σήμερα υπάρχουν και είναι τεράστια.
Πρώτον, δεν «έπεσε» μόνο ο Άσαντ. «Έπεσε» η Συρία. Αυτό που ήταν ένα ενιαίο κράτος και μάλιστα ένα ισχυρό κράτος στην περιοχή, από το 2011 σε μεγάλο βαθμό και ολοκληρωτικώς από τις 7-12-2024 δεν υπάρχει. Είναι απολύτως αμφίβολο το κατά πόσο θα υπάρξει στο ορατό μέλλον ως ενιαίο κράτος. Το σενάριο της Λιβύης, σήμερα φαντάζει εξαιρετικώς ισχυρό.Το πιθανότερο είναι να εξελιχθεί μια νέα φάση του πολέμου στη Συρία μεταξύ κάθε λογής ομάδων, στρατών και ξένων δυνάμεων.
Δεύτερον, η πτώση της Συρίας έλαβε χώρα αμαχητί. Θα πρέπει να περιμένουμε για να μάθουμε ακριβώς το γιατί και πώς. Προφανώς υπήρξε προδοσία και συνωμοσία μέσα στο συριακό σύστημα εξουσίας. Οι στρατηγοί του Άσαντ καταφανώς αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Είχαν εξαγοραστεί; Είχαν διαφθαρεί; Όλα μαζί; Θα μάθουμε ίσως σύντομα. Προφανείς είναι οι εσωτερικές δομικές αδυναμίες του συστήματος εξουσίας. Η διαφθορά ήταν μία από αυτές αλλά όχι η μόνη. Η Συρία όμως δεν «έπεσε» ένδοθεν. Οι ξένες επεμβάσεις και πολλαπλή κατοχή υπήρξαν ο καταλύτης. Οι κύριες αιτίες. Εδώ και χρόνια, η Συρία στερείται των εσόδων της από την πώληση πετρελαίου επειδή οι ΗΠΑ με βοήθεια από τους Κούρδους κατέχουν παρανόμως τις πετρελαιοπηγές της και ενεργούν λαθρεμπόριο πετρελαίου εν πολλοίς μέσω Τουρκίας. Ο πόλεμος από το 2011, η λεηλασία της χώρας, η πολυεθνική κατοχή της έχουν ως αποτέλεσμα το ΑΕΠ της να έχει μειωθεί στο μισό σε σχέση με τα προπολεμικά επίπεδα. Επιπλέον εδώ και χρόνια, η Συρία δεχόταν συστηματικώς επιθέσεις δια αεροπορικών επιδρομών από το Ισραήλ, οι οποίες εντάθηκαν τον τελευταίο χρόνο με αποτέλεσμα τη συστηματική καταστροφή των στρατιωτικών δομών της όπως και τη δολοφονία σημαντικού αριθμού Ιρανών συμβούλων και Σύριων. Θα πρέπει εδώ να πούμε ότι σε καμία από αυτές τις επιθέσεις δεν απάντησε η Ρωσία λόγω των δικών της υπολογισμών.Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις αποδυναμωμένες ή απασχολημένες συμμαχικές δυνάμειςσήμαναν ότι η Συρία είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Επιπλέον όπως γράψαμε ήδη, απέτυχε η προσπάθεια ανοικοδόμησης του κράτους (αν ποτέ έγινε απόπειρα να επιτευχθεί) όταν η κυβέρνησηέδειχνε να βγαίνει νικήτρια από τον πόλεμο αλλά και η όποια αποκατάσταση της ισχύος του στρατού της.
Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν δεν υλοποίησαν κανένα σχέδιο, αντίστοιχο του σχεδίου Μάρσαλ ούτε «τελείωσαν» τη δουλειά στο στρατιωτικό επίπεδο, όσο μπορούσαν. Με άλλα λόγια, η νίκη της αντίστασης και της Ρωσίας στη Συρία αφέθηκε να μετατραπεί σε πανωλεθρία. Υπάρχουν ευθύνες για αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία διαπράττει κολοσσιαία λάθη. Λάθεψε και με τη Λιβύη όταν είχε επιτρέψει απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ για χρήση βίας. Επίσης, με την Ουκρανία το 2014. Μετο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία αλλά τότε ήταν πολύ αδύναμη για να αντιδράσει. Τα τελευταία 10 χρόνια δεν ήταν. Κανείς δε θα πολεμήσει για «σένα» φυσικά. Όπως είχε περιγράψει και ο Χασάν Νασράλα στο παρελθόν, όταν αναφερόταν στην προηγούμενη, νικηφόρα περίοδο για τον άξονα της αντίστασης, ήταν πρώτα οι ίδιοι οι Σύριοι που είχαν πολεμήσει και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι.Ωστόσο, η Ρωσία έπρεπε πρωτίστως να πολεμήσει στη Συρία,για τον εαυτό της. Και δεν το έπραξε τώρα που χρειαζόταν περισσότερο παρά ποτέ.
Τρίτον, σε συνέχεια των παραπάνω υπάρχουν διάφορα κενά (και επομένως φήμες, ως προς τα όσα συνέβησαν.Αυτήν την στιγμή μπορεί να φαντάζουν δευτερεύοντα αλλά είναι κρίσιμα προκειμένου να καταλάβουμε τους σχεδιασμούς των δρώντων. Τι συζητήθηκε μεταξύ Πούτιν και Άσαντ στην τελευταία επίσκεψη του τελευταίου στη Μόσχα; Προσφέρθηκε βοήθεια στη Συρία; Διαφώνησαν Ρωσία και Ιράν ως προς τη διαχείριση της κατάστασης; Είχε αρνηθεί ο Άσαντ να ανοίξει δεύτερο μέτωπο κατά του Ισραήλ, στα υψίπεδα του Γκολάν; Ο ίδιος ο πρόεδρος Άσαντ, αυτές τις τελευταίες 10 μέρες εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ζει ή πέθανε; Σκοτώθηκε εν πτήση προς κάποια χώρα του εξωτερικού; Γιατί είναι το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών εκείνο που ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να μεταβιβάσει την εξουσία ειρηνικώς; Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά και οι πιθανές απαντήσεις συντείνουν σε ένα ξαφνικό χάσμα στις σχέσεις Ρωσίας και «Άξονα της αντίστασης». Ποια ήταν η αιτία αν συνέβη κάτι τέτοιο και πότε ανέκυψε;
Τέταρτον, η Τουρκία αναδεικνύεται αυτήν τη στιγμή στον ένα, μεγάλο νικητή. Δείχνει να έχει καταπιεί ένα ολόκληρο κράτος ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Η διπλωματική της ισχύς έναντι των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ρωσίας είναι τεράστια. Πλήττει καίρια τον άξονα της αντίστασης, πετάει έξω από την Ανατολική Μεσόγειο τη Ρωσία, ελέγχει τα «Στενά». Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα μετά την αποσύνθεση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναστρέφει μέρος των αποτελεσμάτων της αραβικής επανάστασης εναντίον της. Διαθέτει επιπλέον, ετοιμοπόλεμες δυνάμεις σε μαζική κλίμακα.
Πέμπτο, το Ισραήλ, το οποίο ηττάτο στη Γάζα και στο Νότιο Λίβανο καταφέρνει ένα στρατηγικού χαρακτήρα πλήγμα στον άξονα της αντίστασης. Δεν είναι μόνο η ανατροπή του Άσαντ που αρνούνταν να προδώσει τον παλαιστινιακό σκοπό και η διάλυση της Συρίας. Είναι η εδαφική επέκταση του ίδιου του Ισραήλ το οποίο έχει το ελεύθερο να καταλάβει ακόμα περισσότερα εδάφη της Συρίας, επεκτείνοντας ανενόχλητο την παράνομη κατοχή του. Άλλωστε, το αναβαπτισμένο Ισλαμικό Κράτος ουδόλως ενδιαφέρεται για το τι θα πάρει το Ισραήλ από την επικράτεια της χώρας που υποτίθεται ότι θέλει να «απελευθερώσει». Το «μεγάλο Ισραήλ» προχωρά ως σχέδιο παρά τις ήττες όλου του προηγουμένου διαστήματος. Επιπλέον, το Ισραήλ, με τον άξονα της αντίστασης σε υποχώρηση (αν όχι σε διάλυση) μπορεί αφού καταλάβει όσο μεγάλο κομμάτι της Συρίας θέλει, να στραφεί στο Λίβανο. Επόμενο θα είναι το Ιράν και η ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης ή/και της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.
Έκτο, οι ΗΠΑ πετυχαίνουν για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω ένα σοβαρό πλήγμα εναντίον του Ιράν και του άξονα της αντίστασης αλλά και εναντίον της Ρωσίας. Βεβαίως, οι Κούρδοι της Συρίας και οι υποσχέσεις για ανεξάρτητο κράτος πηγαίνουν μάλλον περίπατο.[.......................................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου