Τα «μικρά» της Νέας Αριστεράς
«Ακούστε καλά τι λένε οι φοιτητές, θέλουμε δημόσιες και δωρεάν σπουδές. Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός» ήταν ένα από τα συνθήματα της νεολαίας που βρέθηκε το τριήμερο στο ΣΕΦ.
Η νεολαία και τα τρομακτικά προβλήματα που βιώνει ήταν ένα από τα βασικά συστατικά υλικά, όχι μόνο των συλλογικών κείμενων που διαμορφώθηκαν στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς και σε όλες σχεδόν τις τοποθετήσεις των ομιλητών, αλλά και της ίδιας της σύνθεσης του σώματος της συνδιάσκεψης.
Έντονη η παρουσία της νεολαίας με συνθήματα και τοποθετήσεις. Παιδιά του σήμερα που βίωσαν σκληρές δοκιμασίες τόσο στην εφηβεία όσο κυρίως και στα τωρινά πρώτα τους βήματα στον κόσμο της εκπαίδευσης και του εργασιακού χάους. Τα συνθήματά τους κυριαρχούσαν ολόκληρο το τριήμερο με πιο δυνατό απ’ όλα το σύνθημα για τα Τέμπη «Στείλε όταν φτάσεις, δεν έφτασες ποτέ, δικαίωση ζητάμε για σένανε μικρέ, μέχρι το Μαξίμου να ακουστεί καλά, δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά».
Δύο μονάχα αποσπάσματα από τις ομιλίες των «μικρών»:
● Ασπα Πανωμερίτη: «Ανήκω σε μια γενιά που όταν ήμασταν μικρά παιδιά είδαμε το κράτος να βγάζει το όπλο και να δολοφονεί ένα 15χρονο, ανήκω σε μια γενιά που στην εφηβεία της ζούσε μέσα στις κρίσεις και στα μνημόνια, που είδε τους γονείς της να μην τα βγάζουν πέρα, που είδε το μέλλον της να συρρικνώνεται. Ανήκω στη γενιά που όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο είδε τα πτυχία της να εξισώνονται με αυτά των κολεγίων, που κλείστηκε στο σπίτι μέσα στην πανδημία κι όμως έδινε τη μάχη για να μην μπει η πανεπιστημιακή αστυνομία στα πανεπιστήμια κι ερχόταν αντιμέτωπη με τη βία και την καταστολή.
»Ανήκω στην πιο μορφωμένη γενιά της χώρας που όμως δεν μπορεί να εργαστεί με αξιοπρέπεια, που κάνει δυο δουλειές για να τα βγάλει πέρα και δεν μπορεί ακόμα να φύγει από το παιδικό δωμάτιο. Ανήκω στη γενιά που είδε τους φίλους της να μπαίνουν στο τρένο και να μη βγαίνουν ποτέ. Θέλω όμως να ανήκω στη γενιά που τελικά θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα!»
● Χειμαρρώδης ο λόγος της Θεσσαλονικιάς Βάσως Κουτσουπιά: «Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη και ανακουφισμένη μπορώ να πω, που επιτέλους αποφασίσαμε να κάνουμε το βήμα για κάτι νέο που έχει ξεκινήσει δειλά-δειλά να διαμορφώνεται, επισφραγίζεται από αυτή τη διαδικασία και ελπίζω να μη σταματήσει να εμπλουτίζεται, να αλλάζει και να εκφράζει όλα όσα δεν εξέφραζε ο χώρος μας μέχρι τώρα. Να εκφράζει κάθε έναν και κάθε μία από εμάς. Τον κόσμο της δουλειάς και της έρευνας, τις νέες επιστημόνισσες, τα παιδιά που δουλεύουν ντελίβερι μες στη βροχή, τα κορίτσια που γυρνάμε στο σπίτι με τα κλειδιά σφιχτά μέσα στη γροθιά μας, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που τους στερείται το δικαίωμα στην εκπαίδευση και που τους στέλνουν στο νοσοκομείο τα ΜΑΤ της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης.
»Τις φίλες που δουλεύουν 12ωρα στα νησιά και δεν μπορούν να κοιμηθούν από την κούραση. Οσες μένουν σε ένα σπίτι που τις καταστρέφει και απειλεί τη ζωή τους επειδή το κράτος κλείνει τα μάτια. Για εμάς που δεν μας ρώτησε κανείς αν αντέχουμε να πληρώνουμε 600 ευρώ νοίκι σε ένα γιαπί στο κέντρο, που δεν μας ρώτησε κανείς αν βγαίνει ο μήνας, για μας που οι ελπίδες μας στερεύουν μέρα τη μέρα. Για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στα Τέμπη και για όσα έμειναν πίσω να κοιτούν με άδεια βλέμματα. Για τους αόρατους και τις αόρατες, γι’ αυτούς που τους χαλάνε τα σχέδια. Για μας που η πολιτική αλλάζει τη ζωή μας και δεν είναι ζήτημα αισθητικής.
»Ας φτιάξουμε λοιπόν μια συμπεριληπτική Αριστερά, που θα γεννιέται στα κοινωνικά κινήματα και θα τα εκφράζει. Που θα ’ναι με τους απολυμένους, θα διεκδικεί ασφάλεια στην εργασία για να σταματήσουμε πια να μετράμε εργατικά ατυχήματα. Που θα παλεύει για όσες δεν είναι πια εδώ... Που έχει στόχο να γίνει πηγή ελπίδας για όσους και όσες συνθλίβονται. Να μιλήσουμε για το μέλλον που θέλουμε και να δεσμευτούμε ότι θα το κάνουμε παρόν. Ενα μέλλον χωρίς φόβο, χωρίς επισφάλεια, χωρίς έμφυλη βία. Ενα μέλλον που θα μας βρει όλες, όλους και όλα μαζί. Ηρθε η ώρα να αλλάξουμε τις ζωές μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου