Την Κυριακή 6 του Νοέμβρη πεζοπορούμε στο δάσος του Χορτιάτη

 

Πεζοπορία στο δάσος του Χορτιάτη διοργανώνουν για ακόμη μια χρονιά η εφημερίδα «Χορτιάτης 570», η Κίνηση Πολιτών Χορτιάτη  και ο Αθλητικός Σύλλογος Χορτιάτη, την Κυριακή 6 Νοέμβρη.

 

Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, στις 9:00 το πρωί συναντιόμαστε στην Παλιά Πλατεία του Ιστορικού  και Μαρτυρικού Χορτιάτη και ανηφορίζουμε για τα «Μονοπάτια των Παγοποιειών», το Καστανόδασος, το δάσος της Οξιάς και στη μαγεία των φθινοπωρινών χρωμάτων και  αρωμάτων.

Στη διάρκεια της 4ωρης, περίπου, ήπιας πεζοπορίας, θα ακούσουμε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα της ευρύτερης περιοχής και θα επισκεφθούμε το Κατασκηνωτικό Κέντρο των Προσκόπων. θα μάθουμε την ιστορία τον παγοποιών, θα ενημερωθούμε για την χλωρίδα την πανίδα και την ορνιθοπανίδα του ορεινού όγκου Χορτιάτη, αλλά και για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει διαχρονικά.

Η συμμετοχή στην πεζοπορία είναι ελεύθερη.

Στα χνάρια των παγοποιών του Χορτιάτη

Εκλογές στη Βραζιλία: ένα αποτέλεσμα εξαιρετικά ενθαρρυντικό, αλλά και οριακό, σε μια χώρα βαθιά διχασμένη, όπου οι προβλέψεις για το αύριο παραμένουν δύσκολες

 

Εκλογές στην Βραζιλία / Μια γλυκόπικρη νίκη για τον Λούλα

Κώστας Αργυρός

avgi.gr 

5-6 λεπτά

---

Το αποτέλεσμα των εκλογών στη Βραζιλία είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό, αλλά και οριακό, η χώρα βαθιά διχασμένη και οι προβλέψεις για το αύριο παραμένουν δύσκολες

Στα χρόνια της θητείας του αποψιλώθηκαν περίπου 2 δισεκατομμύρια δέντρα στον Αμαζόνιο. Στα χέρια πολιτών, οπαδών του κυρίως, υπάρχουν πολύ περισσότερα όπλα από όσα διαθέτουν μαζί στρατός και αστυνομία. Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, ενώ ο μέσος μισθός είναι σήμερα στα χειρότερα επίπεδα των τελευταίων 28 χρόνων. Η διαχείριση της πανδημίας ήταν τραγική και κόστισε 688.000 νεκρούς, που είναι το υψηλότερο νούμερο θανάτων μετά τις ΗΠΑ.

Ο Ζαϊρ Μπολσονάρου ήταν ένας τραγικός στις αποφάσεις του και στους χειρισμούς του πρόεδρος για τη Βραζιλία, που βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπος με το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, στην προσπάθεια του να καταργήσει βασικές αρχές του πολιτεύματος και να ενισχύσει τη δική του εξουσία. Το περασμένο καλοκαίρι και βλέποντας το φάσμα της ήττας του να ζυγώνει ξεκίνησε μια πολιτική κινδυνολογίας από τη μια και παροχής φτηνών επιδομάτων από την άλλη. Οι μιλιταριστές οπαδοί του ξεκίνησαν τον εκφοβισμό των φτωχών ανθρώπων συνεπικουρούμενοι σε πολλές περιπτώσεις από την επίσημη εκκλησία. Ο αντίπαλός του, ο Ιγκνάσιο Λούλα παρουσιάστηκε μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών περίπου ως ο εκπρόσωπος του σατανά επί γης. Ψέμματα, συκοφαντίες, συνωμοσιολογία χαρακτήρισαν την προεκλογική στρατηγική του ακροδεξιού θαυμαστή του Τραμπ. Ακόμα και την ημέρα των εκλογών υπήρξαν καταγγελίες για «επιστράτευση» της αστυνομίας στην προσπάθεια να παρεμποδιστούν αριστεροί ψηφοφόροι να φτάσουν στις κάλπες. Στην παλέτα των επιχειρημάτων του υπήρχαν έτοιμες οι θεωρίες αμφισβήτησης μιας πιθανής εκλογικής του ήττας. Το ερώτημα είναι θα τις επιστρατεύσει τώρα που έχασε έστω και οριακά τη μάχη, όσο και αν επιστράτευσε... Θεό και δαίμονες.

Ξεκινά η μάχη με το χρόνο

Για τον Λούλα η νίκη έχει ιδιαίτερη σημασία, ακριβώς γιατί ήρθε κάτω από τέτοιες συνθήκες, απέναντι σε έναν αντίπαλο, που θεωρεί το «ευ αγωνίζεσθαι» ως αδυναμία. Είναι μια νίκη της δημοκρατίας, αλλά όχι και η τελική νίκη. Τώρα έρχεται η αναμέτρηση με την πραγματικότητα.

Τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα για τον καινούριο πρόεδρο. Η κατάσταση της οικονομίας είναι τραγική, τα ταμεία άδεια, ο πληθωρισμός καλπάζει, η αποβιομηχάνιση των τελευταίων δεκαετιών έχει αφήσει πολύ κόσμο άνεργο και χωρίς προοπτική. Το Κογκρέσο δεξιοκρατείται και είναι σίγουρο ότι θα προσπαθεί να βάζει εμπόδια σε οποιεσδήποτε προσπάθειες για δημοκρατικές ή κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ο διχασμός στον οποίο πόνταρε «όλα του τα λεφτά» ο Μπολσονάρου, καλλιεργώντας το μίσος εναντίον της Αριστεράς δεν θα ξεπεραστεί από τη μια μέρα στην άλλη. Ο ίδιος ο Λούλα που πλησιάζει τα 80, πιθανώς να έχει τις ίδιες δυσκολίες, που είχε και προεκλογικά να επικοινωνήσει με ένα κοινό που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα υψηλού μορφωτικού επιπέδου, και έχει μάθει στα σύντομα και απλοϊκά μήνυματα κρατώντας το βλέμμα του κολλημένο στο smartphone. Η ακροδεξιά ψηφιακή αντιπολίτευση δεν θα κοπάσει. Πολλοί αναρωτιούνται ακόμα και αν ο απερχόμενος Πρόεδρος θα «καταδεχτεί» να παραδώσει το προεδρικό μέγαρο στον αντίπαλό του. Ακόμα και αν τελικά η διαδοχή γίνει με σχετικά ομαλό τρόπο, ο μήνας του μέλιτος θα είναι εξαιρετικά σύντομος. Ο Μπολσονάρου θα ποντάρει σε μια λογική παρένθεσης και θα συνεχίσει να ονειρεύεται «εκδίκηση». Οι ακροδεξιοί ποτέ δεν παραδέχονται τις ήττες τους. Ο Λούλα δεν θα έχει περιθώρια για χάσιμο χρόνου. Θα πρέπει να αποδείξει γρήγορα ότι μπορεί και κυρίως ότι είναι αποφασισμένος να γυρίσει τη σελίδα της βραζιλιάνικης ιστορίας.

Μια νίκη που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα

Το αποτέλεσμα των εκλογών στη Βραζιλία είναι παρόλα αυτά ιστορικό. Σημαντικό για το μέλλον της χώρας, αλλά και για ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, που φαίνεται να δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό τη θεωρία για την «ροζ παλίρροια», που σαρώνει τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της περασμένης δεκαετίες. Στις περισσότερες χώρες της περιοχής υπάρχουν πια προοδευτικές κυβερνήσεις, που δεν επαγγέλονται το σοσιαλισμό και την επανάσταση, αλλά σίγουρα απορρίπτουν το νεοφιλελευθερισμό και θα επιδιώξουν μια πιο κοινωνική στροφή, που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, που ζουν σε συνθήκες σκληρής φτώχειας, ταλαιπωρήθηκαν επιπρόσθετα από την πανδημία και απειλούνται τώρα και από την παγκόσμια κρίση της ενέργειας. Μεξικό, Χιλή, Κολομβία, Αργεντινή, Περού, Βολιβία. Η συνεργασία αυτών των κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς, αν μπορέσει να ξεπεράσει ιστορικές αντιπαλότητες και προκαταλήψεις μπορεί να γεννήσει ελπίδες και να είναι και μια απάντηση σε πιθανές τρικλοποδιές από το «μεγάλο αδερφό» στο Βορρά. Τις ΗΠΑ, που πάντα έβλεπαν τη Νότια Αμερική ως πίσω αυλή τους και ήθελαν να καθορίζουν αυτές την πορεία της και το βαθμό πραγματικής ανεξαρτησίας της.

Η ΠΑΓΙΔΑ (Ελληνικός τίτλος ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΡΟΜΑΝΤΣΟ)/1948: Ένα φιλμ νουάρ που κονιορτοποιεί τον εξιδανικευμένο μέσο αμερικανό αστό

 Το Pitfall είναι αμερικανική αστυνομική ταινία νουάρ του 1948 σε σκηνοθεσία André de Toth . Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα The Pitfall του Jay Dratler.

Ένας παντρεμένος ευυπόληπτος ασφαλιστής γοητεύεται από μια πανέμορφη ξανθιά, που περιμένει τον κακοποιό εραστή της να βγει από τη φυλακή και κάνει τα πάντα για να τον βγάλει νωρίτερα . Η ερωτική σχέση που συνάπτεται μεταξύ τους μοιραία οδηγεί τον ασφαλιστή στην εξαπάτηση της γυναίκας του , των συναδέλφων και της αστυνομίας ...

ΠΑΙΖΟΥΝ

• Ο Ντικ Πάουελ ως Τζον Φορμπς
• Lizabeth Scott ως Mona Stevens
• Jane Wyatt ως Sue Forbes
• Raymond Burr ως MacDonald
• John Litel ως Εισαγγελέας
• Ο Μπάιρον Μπαρ ως Μπιλ Σμάιλι
• Jimmy Hunt ως Tommy Forbes
• Η Ann Doran ως Maggie
• Selmer Jackson ως Ed Brawley
• Η Μάργκαρετ Γουέλς ως Τέρι
• Ο Ντικ Βέσελ ως λοχίας

  Ο κριτικός κινηματογράφου Dennis Schwartz έγραψε για την ταινία,

  Ο Πάουελ είναι ο αρχετυπικός  μέσος Αμερικανός που ζει το Αμερικανικό Όνειρο στα προάστια, τύπος δηλαδή ανθρώπου που θεωρείται η ραχοκοκαλιά της χώρας. Αυτή η ταινία κάνει καλή δουλειά στο να ανοίγει τρύπες σε αυτό το όνειρο, δείχνοντας ότι κάτω από την επιφάνεια δεν είναι όλα καλά.

Pitfall (1948 film) - Wikipedia

Πώς το Μουσείο Τέχνης της Βασιλείας απέκτησε από τους Ναζί και έσωσε έργα "εκφυλισμένης" τέχνης μεγάλων μοντερνιστών καλλιτεχνών

 

Πώς οι ναζί απέκτησαν αριστουργήματα μοντέρνας τέχνης

Ελβετική έκθεση αποκαλύπτει πώς αποκτήθηκαν από τους ναζί αριστουργήματα της μοντέρνας τέχνης

(φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ «Η μοίρα των ζώων», Φραντς Μαρκ)

Το 1939 το «Μουσείο Τέχνης» της ελβετικής πόλης Βασιλεία αγόρασε από την Γερμανία 21 σημαντικά έργα μοντέρνας τέχνης, την οποία οι ναζί είχαν χαρακτηρίσει «εκφυλισμένη».

Η έκθεση «Κατακερματισμένος Μοντερνισμός» ρίχνει φως σε αυτήν την ιδιαίτερη στιγμή της ιστορίας της συλλογής του: την συναλλαγή με ένα δικτατορικό καθεστώς. Σημαντικό μέρος της έκθεσης (η οποία εγκαινιάστηκε στις 10 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει έως τις 19 Φεβρουαρίου 2023) αφιερώνεται σε έργα που σχετίζονταν με τα αγορασθέντα αλλά θεωρούνται πλέον κατεστραμμένα ή χαμένα. Εκτός από ένα που βρέθηκε πρόσφατα.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα, πολλά σημαντικά γερμανικά μουσεία και γκαλερί αγόραζαν έργα μοντέρνας τέχνης σε μεγάλη κλίμακα. Οι ναζί μετά την άνοδό τους στην εξουσία το 1933 την δυσφήμισαν και την χαρακτήρισαν υποτιμητικά «εκφυλισμένη τέχνη». Το 1937 -μετά από μια γιγαντιαία επιχείρηση- κατασχέθηκαν πάνω από 21.000 έργα μοντέρνας τέχνης, «μη γερμανικά», Εβραίων καλλιτεχνών ή με εβραϊκά και «μπολσεβίκικα» θέματα. Πολλά από αυτά παραδόθηκαν το 1937 στην «χλεύη των επισκεπτών» σε μια έκθεση με τίτλο «Εκφυλισμένη Τέχνη» στο Μόναχο και στη συνέχεια σε άλλες πόλεις της Γερμανίας και της Αυστρίας. Άθελά τους όμως οι ναζί τα έκαναν ευρύτατα γνωστά σε δύο περίπου εκατομμύρια επισκέπτες προωθώντας έτσι την μοντέρνα τέχνη.

**************** 

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ/Η ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗ "ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ" ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ 

*****************************

Το 1939, το Μουσείο Τέχνης της Βασιλείας αγόρασε 21 από αυτά. Πρόκειται για το μόνο πολιτιστικό ίδρυμα στον κόσμο που έχει αγοράσει απευθείας από το ναζιστικό καθεστώς τόσο μεγάλο αριθμό τέτοιων έργων. Πως όμως έφτασαν στην Ελβετία αυτά τα έργα μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν μερικά αριστουργήματα μεγάλων καλλιτεχνών όπως οι Φραντς Μαρκ, Πάουλ Κλέε, Μαξ Μπέκμαν, Ότο Ντιξ, του Όσκαρ Κοκόσκα; Και το απέγιναν τα υπόλοιπα; Στην έκθεση παρουσιάζεται το παρασκήνιο της αγοράς τους.

Ήδη από το 1937, διευθυντής του Μουσείου Ότο Φίσερ είχε απευθυνθεί με επιστολή του στον κόμη φον Μπαουντίσιν, τον διευθυντή του Μουσείου Φόλκσβανγκ της πόλης Έσσεν, για να πληροφορηθεί την τύχη των έργων μετά την έκθεση «Εκφυλισμένη Τέχνη». Η απάντησή του ήταν τρομακτική: «θα καούν, θα αποθηκευτούν ή ίσως και να πουληθούν». Οι ναζί αποθήκευσαν τελικά στο Βερολίνο όσα θεωρούσαν ότι μπορούν να πουληθούν προκειμένου - κατά τον Γκέμπελς- «να βγάλουν χρήματα από τα σκουπίδια», είπε στο δημόσιο γερμανικό ραδιόφωνο (DLF) η επιμελήτρια της ελβετικής έκθεσης Εύα Ράιφερτ.

Δύο χρόνια αργότερα, οι ναζί αποφάσισαν να πουλήσουν στο εξωτερικό 4000 έργα τα οποία αξιολογήθηκαν από το Υπουργείο Προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ ως «διεθνώς αξιοποιήσιμα για να φέρουν ξένο συνάλλαγμα στη χώρα». Η εύρεση αγοραστών ανατέθηκε σε τέσσερις εμπόρους τέχνης, μεταξύ των οποίων ο Καρλ Μπούχολτς και ο Χίλντεμπραντ Γκούρλιτ. Ένα μεγάλο μέρος των «μη αξιοποιήσιμων» κάηκε στις 20 Μαρτίου 1939 στο Βερολίνο, συμπεριλαμβανομένων πολλών έργων νέων καλλιτεχνών που υποστηρίζονταν από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Αυτή η ξεχασμένη γενιά είναι επίσης μέρος της έκθεσης στη Βασιλεία.

Στις 10 Μαΐου 1939, ο Γκέοργκ Σμιτ, ο νέος διευθυντής του Μουσείου Τέχνης της Βασιλείας, σοσιαλιστής, αντιφασίστας και γνώστης του γερμανικού μοντερνισμού, πρόσφερε με τηλεγράφημα στους προαναφερθέντες Γερμανούς εμπόρους τέχνης 6.000 ελβετικά φράγκα για τον πίνακα του Φραντς Μαρκ «Η μοίρα των Ζώων». Τελικά κατάφερε να τον αγοράσει με 6.900 φράγκα. Ήταν το πρώτο έργο που αγοράστηκε απευθείας από το Βερολίνο.

Φραντς Μαρκ «Η μοίρα των Ζώων», 1913

Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για τη δημιουργία μιας συλλογής κλασσικών έργων μοντέρνας τέχνης, από τις διασημότερες του είδους στο «Μουσείο Τέχνης» της Βασιλείας. Ο Σμιτ, ως δημοσιογράφος, είχε παρατηρήσει και επικρίνει από το 1933 τη δίωξη της μοντέρνας τέχνης στην Γερμανία και ήθελε να αγοράσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα κατασχεθέντα έργα στην επικείμενη δημοπρασία στη Λουκέρνη, αλλά και απευθείας από την αποθήκη του Βερολίνου. Την επισκέφτηκε, λοιπόν, στα τέλη Μαΐου 1939 μετά από σχετική πρόσκληση, συντάχθηκε ένας κατάλογος έργων και στάλθηκε στην Ελβετία για έγκριση από την Επιτροπή Τέχνης του Μουσείου, η οποία υπέβαλε αίτηση στο καντόνι της Βασιλείας για δάνειο 100.000 ελβετικών φράγκων. Στα πρακτικά, τα οποία μπορεί κανείς να διαβάσει στην Έκθεση, αναφέρεται ότι ο Σμιτ έπρεπε να την πείσει δεδομένου ότι «υπήρχαν επιφυλάξεις για τον γερμανικό μοντερνισμό σε όλη την Ευρώπη». Η Επιτροπή Τέχνης συζήτησε αν θέλει καν να έχει τέτοια έργα στη συλλογή του Μουσείου και αν είναι ηθικά δικαιολογημένο να δώσει συνάλλαγμα σε ένα δικτατορικό καθεστώς.

Μόλις στις 30 Ιουνίου 1939, την παραμονή της δημοπρασίας 125 εκ των «αξιοποιήσιμων» έργων των γερμανικών μουσείων, εγκρίθηκαν 50.000 ελβετικά φράγκα. Με το ταπεινό αυτό ποσόν το «Μουσείο Τέχνης» απέκτησε οκτώ σημαντικά έργα μοντέρνας τέχνης μεταξύ των οποίων του Πάουλ Κλέε, του Ότο Ντιξ, του Φραντς Μαρκ και του Μαρκ Σαγκάλ. Δύο εβδομάδες μετά τη δημοπρασία, τα έργα εκτέθηκαν στο Μουσείο Τέχνης. Άλλα 12 αγοράστηκαν αργότερα από τον αρχικό κατάλογο, ο οποίος είχε συνταχθεί στο Βερολίνο, μεταξύ των οποίων και το αριστούργημα του εξπρεσιονισμού η «Νύμφη των Ανέμων» του Όσκαρ Κοκόσκα. Για λόγους προϋπολογισμού λοιπόν αποκτήθηκαν τελικά μόνο 21 έργα τέχνης. Ο Σμιτ είχε καταφέρει μεν να δημιουργήσει μια αξιόλογη συλλογή μοντέρνας τέχνης στην Ελβετία όχι όμως και να αγοράσει όλα τα έργα που ήθελε.

Η τωρινή έκθεση ενώνει τα έργα της «εκφυλισμένης» τέχνης που αποκτήθηκαν τότε με εκείνα που δεν απέκτησε η Βασιλεία αλλά πουλήθηκαν διεθνώς. Ένα μεγάλο μέρος από τα 21.000 έργα που κατασχέθηκαν από τους ναζί είχαν δημιουργηθεί από καλλιτέχνες που μόλις ξεκινούσαν την καριέρα τους. Το 1938 πολλά από αυτά τα έργα καταστράφηκαν επειδή οι εθνικοσοσιαλιστές δεν έβλεπαν καμία χρησιμότητα σε αυτά. Τα ονόματα των καλλιτεχνών περιέπεσαν στη λήθη. Η έκθεση αφιερώνει όμως μια ξεχωριστή αίθουσα σε αυτήν την «ξεχασμένη γενιά».

Το θέμα των απωλειών της, κατά τους ναζί, «εκφυλισμένης» τέχνης γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό από την περίπτωση της «Χορεύτριας» του Μαργκ Μολ, έργο το οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν κατεστραμμένο. Βρέθηκε όμως το 2010 κατά τη διάρκεια της κατασκευής μιας νέας γραμμής μετρό στο κέντρο του Βερολίνο ανάμεσα στα συντρίμμια των βομβαρδισμών της πόλης.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

1.Kunstmuseum Basel

Castaway Modernism Basel's Acquisitions of “Degenerate” Art

 

2.Kunstmuseum Basel Zerrissene Moderne. Die Basler Ankäufe «entarteter» Kunst – Kunstmuseum Basel

 (VIDEO/Υπότιτλοι στα Γερμανικά και Αγγλικά).

Όλο το ιστορικό της απόκτησης από το Μουσείο Τέχνης της Βασιλείας  έργων σπουδαίων μοντερνιστών καλλιτεχνών , χαρακτηρισμένων ως "διεφθαρμένων" από το Ναζιστικό καθεστώς.

«Μια καριέρα - Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη»: Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Δημ. Ψαρρά την Τετάρτη 2/11, στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΜΘ, Στρατηγού Καλλάρη 5, Θεσσαλονίκη

 

«Μια καριέρα - Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη»: Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο του Δημ. Ψαρρά την Τετάρτη 2/11

Οι Εκδόσεις Νήσος και ο Όμιλος Φίλων Θεσσαλονίκης του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς οργανώνουν συζήτηση με θέμα «Νεοσυντηρητικά μοντέλα διακυβέρνησης και η κατασκευή των ηγετών τους» με αφορμή το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά «Μια καριέρα. Η πολιτική διαδρομή του Κυριάκου Μητσοτάκη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νήσος

Ομιλητές στην εκδήλωησ θα είναι οι::

• Νάσος Ηλιόπουλος, Εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ
• Όλγα Στέφου, Δημοσιογράφος
• Δημήτρης Ψαρράς, Δημοσιογράφος Εφσυν- Συγγραφέας

Η εκδήλωση πραγματοποιείται την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022 στις 7μμ στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΜΘ, Στρατηγού Καλλάρη 5, Θεσσαλονίκη

O βασιλιάς του κλαρινέτου Jimmie Noone - Hell in My Heart (1937) & The Very Best Of Jimmie Noone

Jimmie Noone (1895-1944)- Wikipedia

Nοάμ Τσόμσκι: Οι ΗΠΑ περιφρονούν το διεθνές δίκαιο και επιβάλλουν μια «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» (όπου ο Νονός ορίζει τους κανόνες) που θα αντικαταστήσει την αρχαϊκή διεθνή τάξη με βάση τον ΟΗΕ, η οποία εμποδίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ

 

Τσόμσκι: 20 χρόνια μετά το Ιράκ, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να περιφρονούν το Διεθνές Δίκαιο

tvxs.gr 

11-14 λεπτά

---

Αυτές τις μέρες είναι η 20ή επέτειος από την ψηφοφορία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ για την έγκριση του θανατηφόρου πολέμου στο Ιράκ, ο οποίος σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις προκάλεσε τον θάνατο μεταξύ 800.000 και 1,3 εκατομμύρια ανθρώπων.

Στην συνέντευξη για το Truthout που ακολουθεί, ο Νόαμ Τσόμσκι μοιράζεται τις σκέψεις του για τα αίτια και τις συνέπειες αυτού του φρικτού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

CJ Πολυχρονίου: Νόαμ, πριν από 20 χρόνια, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε την εισβολή στο Ιράκ παρά τη μαζική αντίθεση σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Αρκετοί κορυφαίοι Δημοκρατικοί γερουσιαστές κατέληξαν να υποστηρίξουν τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του Τζο Μπάιντεν. Τόσο για ιστορικούς όσο και για μελλοντικούς σκοπούς, ποιες ήταν οι αιτίες και οι συνέπειες του πολέμου στο Ιράκ;

Noam Chomsky: Υπάρχουν πολλά είδη υποστήριξης, που κυμαίνονται από καθαρή έως σιωπηρή. Το τελευταίο περιλαμβάνει εκείνους που το θεωρούν λάθος αλλά όχι κάτι περισσότερο, «μια «στρατηγική γκάφα», όπως σχολίασε εκ των υστέρων ο Ομπάμα. Υπήρχαν στρατηγοί Ναζί που αντιτάχθηκαν στις μεγάλες αποφάσεις του Χίτλερ, ως στρατηγικές γκάφες. Δεν τους θεωρούμε αντίπαλους της ναζιστικής επιθετικότητας. Το ίδιο και για τους Ρώσους στρατηγούς που αντιτάχθηκαν στην εισβολή στο Αφγανιστάν ως λάθος, όπως έκαναν πολλοί.
Εάν μπορέσουμε ποτέ να φτάσουμε στο επίπεδο να εφαρμόζουμε στον εαυτό μας τα πρότυπα που σωστά εφαρμόζουμε στους άλλους, τότε θα αναγνωρίσουμε ότι υπήρξε ελάχιστη αντίθεση σε ζήτημα αρχών στον πόλεμο του Ιράκ σε υψηλά κλιμάκια, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης και της πολιτικής τάξης. Όπως και στην περίπτωση του πολέμου του Βιετνάμ και άλλων μεγάλων εγκλημάτων.

Υπήρχε, φυσικά, έντονη λαϊκή διαμαρτυρία. Χαρακτηριστική ήταν η δική μου εμπειρία στο MIT. Οι μαθητές απαίτησαν να διακόψουμε τα μαθήματα για να μπορέσουν να συμμετάσχουν στις τεράστιες διαμαρτυρίες πριν από την επίσημη έναρξη του πολέμου - κάτι νέο στην ιστορία του ιμπεριαλισμού - αργότερα συναντήθηκαν σε μια εκκλησία στο κέντρο της πόλης για να συζητήσουν το επικείμενο έγκλημα και τι προμήνυε.

Το ίδιο ίσχυε σε όλο τον κόσμο, τόσο πολύ που ο Ντόναλντ Ράμσφελντ βγήκε με την περίφημη διάκρισή του μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ευρώπης. Η παλιά Ευρώπη είναι οι παραδοσιακές δημοκρατίες, οι λίγοι παλαιομοδίτες που εμείς οι Αμερικανοί μπορούμε να αγνοήσουμε επειδή έχουν βυθιστεί σε βαρετές έννοιες όπως το διεθνές δίκαιο, τα κυριαρχικά δικαιώματα και άλλες παρωχημένες ανοησίες.

Αντίθετα, η Νέα Ευρώπη είναι τα καλά παιδιά: μερικοί πρώην δορυφόροι της Ρωσίας που ακολουθούν τη γραμμή της Ουάσιγκτον, και μια δυτική δημοκρατία, η Ισπανία, όπου ο πρωθυπουργός Αζνάρ πήγε μαζί με την Ουάσιγκτον, αδιαφορώντας σχεδόν για το 100% της κοινής γνώμης. Επιβραβεύτηκε με την πρόσκληση να παρίσταται με τον Μπους και τον Μπλερ καθώς ανακοίνωναν την εισβολή.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε αν ο Μπους και ο Μπλερ έδωσαν συνέντευξη σε αυτήν την ευοίωνη περίσταση. Ο Μπους έδωσε συνέντευξη στην 20ή επέτειο της εισβολής του στο Αφγανιστάν, μια άλλη εγκληματική επίθεση, στην οποία αντιτάχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς γνώμης, σε αντίθεση με πολλούς ισχυρισμούς - θέματα που έχουμε συζητήσει στο παρελθόν. Έδωσε συνέντευξη στην Washington Post — στην ενότητα Style, όπου απεικονίστηκε ως ένας αξιαγάπητος παππούς να παίζει με τα εγγόνια του και να επιδεικνύει τα πορτρέτα του διάσημων ανθρώπων που είχε γνωρίσει.

Υπήρχε ένας επίσημος λόγος για την εισβολή ΗΠΑ-ΗΒ στο Ιράκ, το «μονό ερώτημα», όπως ονομαζόταν από ψηλά: Θα τερματίσει το Ιράκ τα προγράμματα πυρηνικών όπλων του;

Διεθνείς επιθεωρητές είχαν αναρωτηθεί εάν υπήρχαν τέτοια προγράμματα και ζήτησαν περισσότερο χρόνο για να διερευνήσουν, αλλά είχαν απορριφθεί. Οι ΗΠΑ και ο λακές τους, το Ηνωμένο Βασίλειο, στόχευαν στο αίμα. Λίγους μήνες αργότερα, η «μοναδική ερώτηση» απαντήθηκε, με λάθος τρόπο. Μπορούμε να θυμηθούμε το διασκεδαστικό σκετς που έκανε ο Μπους, κοιτάζοντας κάτω από το τραπέζι, «Όχι, όχι εκεί», ίσως στην ντουλάπα, κ.λπ. Όλα με ξεκαρδιστικό γέλιο, αν και όχι στους δρόμους της Βαγδάτης.

Η λάθος απάντηση απαιτούσε αλλαγή πορείας. Ξαφνικά ανακαλύφθηκε ότι ο λόγος της εισβολής δεν ήταν το «μονό ερώτημα», αλλά η διακαής επιθυμία μας να φέρουμε τις ευλογίες της δημοκρατίας στο Ιράκ. Ένας κορυφαίος μελετητής της Μέσης Ανατολής έσπασε τη σιωπή του και περιέγραψε τι συνέβη, ο Augustus Richard Norton, ο οποίος έγραψε ότι «καθώς οι φαντασιώσεις για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ αποκαλύφθηκαν, η κυβέρνηση Μπους τόνιζε όλο και περισσότερο τον δημοκρατικό μετασχηματισμό του Ιράκ και οι μελετητές πηδούσαν στο άρμα του εκδημοκρατισμού» Όπως έκαναν τα πιστά μέσα ενημέρωσης και οι αρθρογράφοι, ως συνήθως.

Είχαν βέβαια κάποια υποστήριξη στο Ιράκ. Μια δημοσκόπηση της Gallup διαπίστωσε ότι ορισμένοι Ιρακινοί πηδήξανε επίσης στο άρμα: Το ένα τοις εκατό θεώρησε ότι ο στόχος της εισβολής ήταν να φέρει τη δημοκρατία στο Ιράκ, το 5 τοις εκατό πίστευε ότι ο στόχος ήταν «να βοηθήσει τον ιρακινό λαό». Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους υπέθεσαν ότι ο στόχος ήταν να πάρουν τον έλεγχο των πόρων του Ιράκ και να αναδιοργανώσουν τη Μέση Ανατολή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ - η «θεωρία συνωμοσίας» που χλευάζεται από ορθολογικούς Δυτικούς, που θεωρούν ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα ήταν εξίσου αφοσιωμένοι στην «απελευθέρωση του Ιράκ» εάν οι πόροι του ήταν τα μαρούλια και το κέντρο παραγωγής ορυκτών καυσίμων βρισκόταν στον Νότιο Ειρηνικό.

Μέχρι τον Νοέμβριο του 2007, όταν οι ΗΠΑ επεδίωξαν μια Συμφωνία για το Καθεστώς των Δυνάμεων, η κυβέρνηση Μπους δήλωσε το προφανές: Απαίτησε προνομιακή πρόσβαση των δυτικών ενεργειακών εταιρειών στους ιρακινούς πόρους ορυκτών καυσίμων και το δικαίωμα να ιδρύσουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο Ιράκ. Τα αιτήματα επικυρώθηκαν από τον Μπους σε μια «δήλωση υπογραφής» τον επόμενο Ιανουάριο. Το ιρακινό κοινοβούλιο αρνήθηκε.

Οι συνέπειες της εισβολής ήταν πολλαπλές. Το Ιράκ έχει καταστραφεί. Αυτό που ήταν από πολλές απόψεις η πιο προηγμένη χώρα στον αραβικό κόσμο πλέον είναι κατεστραμμένο. Η εισβολή υποκίνησε εθνοτικές (σιίτες-σουνίτες) συγκρούσεις που δεν υπήρχαν πριν, διαλύοντας τώρα όχι μόνο τη χώρα αλλά ολόκληρη την περιοχή. Το ISIS αναδύθηκε από τα συντρίμμια και παραλίγο να καταλάβει τη χώρα όταν ο στρατός που είχε εκπαιδευτεί και οπλιστεί από τις ΗΠΑ τράπηκε σε φυγή βλέποντας τους τζιχαντιστές σε φορτηγά που κουνούσαν τουφέκια. Τους σταμάτησαν λίγο πιο κοντά στη Βαγδάτη οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν. Και πάει λέγοντας.

Αλλά τίποτα από αυτά δεν αποτελεί πρόβλημα για τον αξιαγάπητο ανόητο παππού ή τις μορφωμένες τάξεις στις ΗΠΑ που τώρα τον θαυμάζουν ως σοβαρό πολιτικό, που καλείται να μιλήσει για τις παγκόσμιες υποθέσεις.

Η αντίδραση μοιάζει πολύ με αυτή του Zbigniew Brzezinski, όταν ρώτησε για το καύχημά του ότι προσέλκυσε τους Ρώσους στο Αφγανιστάν και την υποστήριξή του στην προσπάθεια των ΗΠΑ να παρατείνουν τον πόλεμο και να εμποδίσουν τις προσπάθειες του ΟΗΕ να διαπραγματευτεί την αποχώρηση της Ρωσίας. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία, εξήγησε ο Brzezinski στους αφελείς ερωτώντες. Πέτυχε τον στόχο να βλάψει σοβαρά την ΕΣΣΔ όπως ισχυρίστηκε, ενώ παραδέχτηκε ότι άφησε λίγους «ταραγμένους μουσουλμάνους», για να μην μιλήσουμε για το ένα εκατομμύριο πτώματα και μια κατεστραμμένη χώρα.

Ή σαν τον Τζίμι Κάρτερ, που μας διαβεβαίωσε ότι «δεν χρωστάμε» στους Βιετναμέζους επειδή «η καταστροφή ήταν αμοιβαία».

Είναι πολύ εύκολο να συνεχίσεις. Από μια θέση ανώτατης εξουσίας, με μια πιστή πνευματική κοινότητα, λίγα είναι απρόσιτα.

Η εισβολή στο Ιράκ το 2003 ήταν εξίσου εγκληματική πράξη με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αλλά η αντίδραση από την πλευρά της δυτικής κοινότητας ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι ήταν σε σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις κατά των ΗΠΑ, ούτε δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων των ολιγαρχών των ΗΠΑ, ούτε απαιτήσεις αναστολής των ΗΠΑ από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τα σχόλιά σας για αυτό το θέμα;

Σχόλιο δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου. Το χειρότερο έγκλημα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο μακρύς πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Ινδοκίνας. Καμία μομφή των ΗΠΑ δεν μπορούσε να εξεταστεί. Ήταν κατανοητό στον ΟΗΕ ότι εάν τα φρικτά εγκλήματα ήταν όπως συζητήθηκαν, οι ΗΠΑ απλώς θα εξάρθρωναν τον θεσμό που παραβιάζει τους κανόνες. Η Δύση καταδικάζει δικαίως τις προσαρτήσεις του Πούτιν και καλεί για τιμωρία αυτής της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, αλλά μετά βίας τολμά να εκφωνήσει ένα τσιτάτο διαμαρτυρίας όταν οι ΗΠΑ εγκρίνουν την παράνομη προσάρτηση των Υψωμάτων του Γκολάν και της μητροπολιτικής Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ και την παράνομη προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο. Η λίστα είναι μεγάλη. Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι.

Όταν παραβιάζονται οι λειτουργικοί κανόνες της παγκόσμιας τάξης, η αντίδραση είναι γρήγορη. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα ήταν όταν το Διεθνές Δικαστήριο καταδίκασε το Ιερό Κράτος [οι ΗΠΑ] για διεθνή τρομοκρατία το 1986, το διέταξε να τερματίσει τα εγκλήματα και να καταβάλει σημαντικές αποζημιώσεις στα θύματα (Νικαράγουα). Η Ουάσιγκτον αντέδρασε κλιμακώνοντας τα εγκλήματα. Ο Τύπος απέρριψε την απόφαση ως άχρηστη επειδή το δικαστήριο είναι ένα «εχθρικό φόρουμ» (σύμφωνα με τους New York Times), όπως αποδεικνύεται από την απόφασή του κατά των ΗΠΑ. Το όλο θέμα έχει ουσιαστικά σβηστεί από την ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι είναι πλέον το μόνο κράτος που έχει απορρίψει απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου — φυσικά με πλήρη ατιμωρησία.

Είναι μια παλιά ιστορία ότι «οι νόμοι είναι ιστοί αράχνης μέσα από τους οποίους περνούν οι μεγάλες μύγες και πιάνονται τα μικρά έντομα». Το αξίωμα ισχύει με ιδιαίτερη ισχύ στον διεθνή τομέα, όπου ο Νονός κυριαρχεί.

Μέχρι στιγμής, η περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου - εκτός από το όπλο ενάντια στους εχθρούς - είναι ελάχιστα κρυμμένη. Αναδιατυπώνεται ως η απαίτηση για μια «διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες» (όπου ο Νονός ορίζει τους κανόνες) που θα αντικαταστήσει την αρχαϊκή διεθνή τάξη με βάση τον ΟΗΕ, η οποία εμποδίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Τι θα είχε συμβεί αν το Κογκρέσο είχε αρνηθεί να ακολουθήσει το σχέδιο της κυβέρνησης Μπους για εισβολή στο Ιράκ;

Ένας Ρεπουμπλικανός ψήφισε κατά του πολεμικού ψηφίσματος (Chafee). Οι Δημοκρατικοί ήταν διχασμένοι (29-21). Εάν το Κογκρέσο είχε αρνηθεί να προχωρήσει, η κυβέρνηση Μπους θα έπρεπε να βρει άλλα μέσα για να επιτύχει τους στόχους που είχαν θέσει αρκετά ξεκάθαρα οι Τσένι-Ράμσφελντ-Βόλφοβιτς και άλλα γεράκια.

Πολλά τέτοια μέσα είναι διαθέσιμα: σαμποτάζ, ανατροπή, πρόκληση (ή κατασκευή) κάποιου περιστατικού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για «αντίποινα». Ή απλώς επεκτείνοντας το καθεστώς των βάναυσων κυρώσεων που κατέστρεφε τον πληθυσμό. Μπορούμε να θυμηθούμε ότι και οι δύο διακεκριμένοι διεθνείς διπλωμάτες που διαχειρίστηκαν το πρόγραμμα της Κλίντον (μέσω του ΟΗΕ) παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας, καταδικάζοντάς το ως «γενοκτονία».

Ο δεύτερος, ο Hans von Sponeck, έγραψε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό βιβλίο που περιγράφει λεπτομερώς τον αντίκτυπο, A Different Kind of War. Δεν υπήρχε ανάγκη για επίσημη απαγόρευση αυτού που είναι αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό βιβλίο σχετικά με τη δημιουργία της εγκληματικής εισβολής και γενικά για το όπλο των κυρώσεων των ΗΠΑ. Αρκεί η σιωπηλή συμμόρφωση. Αυτό μπορεί να είχε συνθλίψει τον πληθυσμό αρκετά ώστε να απαιτήσει «ανθρωπιστική παρέμβαση».

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν όρια στον κυνισμό, εάν επικρατήσει η συμμόρφωση και η υπακοή.

___________________

Φωτεινή Λαμπρίδη

«Επειδή θέλω αξιόπιστη και ανεξάρτητη ενημέρωση, η οποία είναι προϊόν έρευνας»

Συνδρομή >

Δωρεά >

ΠΕΣ ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

 tvxs.gr

"Θαυματοποιός" ιερέας Δ. Λουπασάκης: αγύρτης, παραπλανητής, τσαρλατάνος

 

Το θαύμα του Λουπασάκη

---

tvxs.gr

Τι είναι αυτό που κρατάει τον ιερέα Δ. Λουπασάκη στο ναό των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό;

Το πόρισμα της Μητρόπολης Λαρίσης και Τυρνάβου σε βάρος του είναι καταπέλτης: Αγυρτεία και παραπλάνηση κοινού. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αναγκάστηκε να ανακοινώσει την απομάκρυνσή του (με συνέντευξή του στην "Καθημερινή").

Αλλά η διορία που του δόθηκε πέρασε και άρχισε να κυκλοφορεί ευρέως η πληροφορία ότι ο Λουπασάκης θα μείνει ακλόνητος στη θέση του για να "θεραπεύει" πιστούς με τον "θαυματουργό σταυρό".

Τη μέρα της γιορτής του δοξάστηκε από το ποίμνιό του που στηρίζει γενναιόδωρα το παγκάρι προσδοκώντας ανακούφιση από προβλήματα υγείας.

Ποια είναι η δύναμη που προστατεύει τον Λουπασάκη;

Το βέβαιο είναι ότι έχει πολιτική στήριξη. Είναι γνωστό ότι σημαντικοί υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ αναζητούν την ευλογία του είτε γιατί πιστεύουν σ αυτόν είτε γιατί προσβλέπουν στις ψήφους που κουβαλάει, είτε και για τα δύο μαζί.

Είναι επίσης γνωστό, σε όσους ενδιαφέρονται για την υπόθεση, ότι ισχυροί επιχειρηματίες και σύζυγοι επιχειρηματιών τον περιβάλλουν με σεβασμό και φροντίδα.

Και μπορεί κανείς εύκολα να υποθέσει ότι υπάρχει μεγάλη ρευστότητα στο εκκλησάκι του Λυκαβηττού αφού υπάρχει μεγάλο πάθος από όσους επιλέγουν να προσευχηθούν εκεί.

Η παντοδυναμία του Λουπασάκη εκθέτει την Ιερά Σύνοδο, προσωπικά τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και την πολιτεία που (για μια ακόμη φορά) αποδεικνύεται περίπου ευνομούμενη.

Εκθέτει επίσης το πολιτικό σύστημα που δεν αντιδρά, τη Δικαιοσύνη που μένει απαθής, τα ΜΜΕ που είτε αδιαφορούν είτε παρουσιάζουν τις εξελίξεις απογυμνωμένες από τη νομική και την ηθική τους διάσταση.

Ο παπα-Λουπασάκης έχει κάθε λόγο να διασκεδάζει με την αδυναμία των θεσμών να τον αντιμετωπίσουν. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό θαύμα που συμβαίνει στον Λυκαβηττό και δεν έχει μεταφυσική αλλά πολύ πιο προφανή εξήγηση.

1.ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ – Το πόρισμα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τον "θαυματοποιό" ιερέα Λουπασάκη

2.Τα «θαύματα» του ιερέα Λουπασάκη. Ο ανάπηρος που ...περπατούσε

 

«Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»

 

Κράτος και παρακράτος εν δράσει: Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Γιώργος Καρελιάς

news247.gr 

3-4 λεπτά

---

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι κυβερνήσεις, που ελέγχουν το κράτος, παρακολουθούσαν πολιτικούς αντιπάλους τους ή άλλα «εχθρικά» πρόσωπα (πχ δημοσιογράφους). Αυτός ήταν ο κανόνας.

Έτσι, η ΕΥΠ παρακολουθούσε «νόμιμα»-όπως αποφάνθηκε, ως μη όφειλε, ο πρωθυπουργός- τον ευρωβουλευτή και μετέπειτα αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη και Κύριος οίδε ποιους άλλους ακόμα.

Τι γίνεται, όμως, αν αποκαλύπτεται ότι η μυστική υπηρεσία παρακολουθούσε(ή και παρακολουθεί ακόμη) ως και υπουργούς, πρώην και νυν; Η πρώτη, εύλογη, απάντηση είναι ότι αυτό «δεν μπορεί να έχει γίνει». Τι γίνεται, όμως, αν μια άκρως φιλοκυβερνητική εφημερίδα αποκαλύπτει ότι θύματα των παρακολουθήσεων ήταν και υπουργοί των κυβερνήσεων Μητσοτάκη; Και μάλιστα με δράστη κάποιο «ύποπτο κέντρο», πίσω από το οποίο υπαινικτικά αναφέρεται ότι βρισκόταν ο πρώην γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης, που αποπέμφθηκε ως υπεύθυνος για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη;

Με απλά λόγια, γίνεται θύμα παρακολούθησης να έχει πέσει ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ο οποίος όσο ήταν υπουργός βρισκόταν σε σύγκρουση με τον κ. Δημητριάδη; Πρόκειται για εξωφρενικό γεγονός, αν αληθεύει, διότι ο κ. Χρυσοχοίδης ήταν η μεγάλη μεταγραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη από το άλλοτε μεγάλο αντίπαλο της ΝΔ κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, η οποία μπορεί να οδήγησε ψηφοφόρους του στην κάλπη της ΝΔ το 2019.

Εξωφρενικότερο θα ήταν το «ύποπτο κέντρο», στο οποίο αναφέρεται το δημοσίευμα των «Νέων», να παρακολούθησε και άλλους υπουργούς, βέρους δεξιούς και όχι εκ μεταγραφής, όπως ο Χρυσοχοίδης. Ήδη κυκλοφορούν ονόματα.

Για όλα αυτά δεν υπάρχει καμιά απάντηση. Ο κ. Δημητριάδης βλέπει να αναφέρεται το όνομά του πίσω από τέτοιες απεχθείς ενέργειες και δεν αντιδρά. Όπως είχε πει και στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, «δεν λέω ούτε ναι ούτε όχι», αν παρακολουθούνταν επί των ημερών του και άλλοι πολιτικοί.

Και ο μεν Ανδρουλάκης ήταν αντίπαλος και τον παρακολουθούσαν, για να δουν πού σκόπευε να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ, αν εκλεγόταν αρχηγός. Οι υπουργοί, όμως; Αυτοί είχαν επιλεγεί από τον πρωθυπουργό. Είναι δυνατό να τους θεωρούσαν υπόπτους;

Αν αυτό συνέβη (ή συμβαίνει ακόμη), τότε το κράτος, που καθοδηγείται από την κυβέρνηση, καταφεύγει σε άκρως παρακρατικές μεθόδους. Και γίνεται (σκέτο) παρακράτος. Και το παρακράτος μπορεί να ξεφύγει από όσους(νομίζουν ότι) το ελέγχουν και να γίνει επικίνδυνο.

Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης είναι πεπεισμένος ότι ελέγχει τα πάντα, αλλά καλό είναι να θυμάται την περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963, όταν το παρακράτος οδηγήθηκε στο έγκλημα: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» είχε αναρωτηθεί ο Καραμανλής.

Ο Βαξεβάνης και ο Τέλλογλου απέναντι στη μαφία των τραπεζών, την ΚΥΠ , τους πληρωμένους κονδυλοφόρους κα το ...δικηγόρο Ανδρέα Πάτση

 

Πέτσας, Πάτσης και υιός

DOCUMENTO

EDITORIAL

 

Κώστας Βαξεβάνης

 documentonews.gr

30.10.2022

«Πατσάς ψιλοκοµµένος» έγραφαν οι πινακίδες στα παλιά εστιατόρια, σηµατοδοτώντας το µυστικό της επιτυχίας του παραδοσιακού εδέσµατος. Ο Πάτσης ψιλοκοµµένος, µε πληθώρα αποκαλύψεων για τη δράση και φυσικά το ήθος του, είναι η σούπα της διαπλοκής.

Σε ρόλο σεφ βρέθηκε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος µε την επιµονή του και κυρίως µε την αντίληψη ότι η διαπλοκή δεν είναι ανώνυµη αλλά εκφράζεται από πρόσωπα που πρέπει να καταδεικνύονται πολιτικά και να τιµωρούνται νοµικά, έκανε λιανά στον κόσµο πώς λειτουργεί το «σύστηµα». Εν προκειµένω και περιληπτικά, ο Ανδρέας Πάτσης πήρε χωρίς δικά του κεφάλαια αλλά µε δάνειο από την Πειραιώς τα «κόκκινα» δάνεια της τράπεζας και µέσω αυτής της «επένδυσης» ανέλαβε να πάρει τις περιουσίες του κοσµάκη. Όπως αποκαλύπτει µάλιστα σήµερα το Documento, ο Πάτσης εκείνη περίπου την περίοδο ήταν σε πτώχευση, δηλαδή ένας «µπαταχτσής» (κατά τη δική του λογική), που όµως κανένας δεν του πήρε το σπίτι. Αντιθέτως, πλούτισε µε τρόπους που αργά ή γρήγορα θα αναζητήσει η ∆ικαιοσύνη.

Ο Ανδρέας Πάτσης δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά µια ολόκληρη κατάσταση που αποκαλύπτει πώς ληστεύτηκε η Ελλάδα. Η Τράπεζα Πειραιώς µε διάφορους µπροστινούς και πισινούς και κυρίως πολιτικές πλάτες µοίρασε το χρήµα των καταθετών και των φορολογουµένων σε απατεώνες και ψευδοεπενδυτές. Το µεγάλο τµήµα του χρήµατος διοχετεύτηκε µέσω των ανθρώπων της διοίκησης της τράπεζας και των αχυρανθρώπων τους, όπως ο «µέτοχος» κ. Πάτσης. Επί δεκαετίες τα πληρωµένα µέσω διαφήµισης ΜΜΕ (δεν υπήρχε η λίστα Πέτσα αλλά υπήρχε η σάλα του Μιχάλη Σάλλα) έλεγαν ψέµατα και δολοφονούσαν το προφίλ όποιου δηµοσιογράφου τολµούσε να γράψει την αλήθεια.

Σε µια πρόσφατη ανάρτησή του ο Νίκος Μπίστης, προς τιµήν του, έγραψε ότι κάθε δηµοκρατικός πολίτης οφείλει να πει ένα µεγάλο ευχαριστώ στον Πολάκη για το ξεσκέπασµα του Πάτση. Κάποιοι όµως οφείλουν και µια συγγνώµη στον Πολάκη και φυσικά στο Documento, επειδή επί χρόνια βάφτιζαν τις αποκαλύψεις «σκανδαλολογία» και τη δηµόσια έκθεση της διαφθοράς «πολιτική τακτική που δεν ταιριάζει στην Αριστερά». Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι δεν οφείλουν µόνο συγγνώµη, αλλά να αποχωρήσουν τώρα από την πολιτική. Επί χρόνια κράτησαν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ µακριά από την πολιτική κάθαρσης που έπρεπε να υπάρξει στις τράπεζες. Κάλυψαν την πραγµατική δράση των τραπεζιτών, από τον Βγενόπουλο και τον Σάλλα έως τον σηµερινό επικεφαλής της Πειραιώς, τον Χρήστο Μεγάλου, χρησιµοποιώντας τον φόβο δήθεν του ευρωπαϊκού παράγοντα. Επαιξαν έτσι καθυστέρηση µέχρι να παρακαµφθεί το εµπόδιο Τσίπρας και να αφιχθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να αµνηστεύσει µε νόµο όλα τα τραπεζικά εγκλήµατα και τους εγκληµατίες.

Ας επιστρέψουµε όµως στον Πάτση και στην ιστορία που µας αφορά. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ο Πάτσης (µε πρόσκληση της Τράπεζας Πειραιώς όπως έχει πει ο ίδιος) ίδρυσε µια εισπρακτική εταιρεία και αγόρασε µε δάνεια της τράπεζας τα απλήρωτα δάνεια για να κάνει εισπράξεις και κατασχέσεις. Το 2011 και 2012 το περιοδικό Hot Doc (δεν υπήρχε ακόµη το Documento) και άλλοι δηµοσιογράφοι, όπως ο Τάσος Τέλλογλου, ο Νικόλας Λεοντόπουλος, ο Στίβεν Γκρέι (από το Reuters) και ο Τόµας Λάντον (από τους «New York Times»), κάναµε αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα της Πειραιώς, δηλαδή τη διοχέτευση τραπεζικού χρήµατος σε οικογενειακές επιχειρήσεις. Μετά τα δηµοσιεύµατα το ιστολόγιο του δηµοσιογράφου Γιάννη Παπαγιάννη (σήµερα εργάζεται στη «Real» του Νίκου Χατζηνικολάου ως πολιτικός συντάκτης, ίσως γιατί αναγνωρίζεται η αξία του) δηµοσίευσε φωτογραφία του Τάσου Τέλλογλου µε τον Στίβεν Γκρέι, τον οποίο εµφάνιζε ότι ήρθε στην Ελλάδα για να καταστρέψει την ελληνική οικονοµία. Για τον Τόµας Λάντον γράφτηκαν δηµοσιεύµατα ότι είναι πράκτορας των Τούρκων (συνηθίζεται πολύ απ’ ό,τι φαίνεται αυτή η ρετσινιά για πλήθος περιπτώσεων) και για µένα επιφύλασσαν το καλύτερο. Ο κ. Παπαγιάννης δηµοσίευσε µια απόδειξη που µε εµφάνιζε ως έµµισθο της ΕΥΠ. Από την πρώτη στιγµή τα στοιχεία που συνέλεξα µε οδηγούσαν σε έναν πράκτορα της ΕΥΠ ο οποίος διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις µε το σύστηµα της Πειραιώς, τον Κώστα Αγγελάκη. Για λόγους κυρίως προσωπικής προστασίας εξέδωσα δηµοσιεύµατα στα οποία έγραφα τις υποψίες µου καθώς και στοιχεία για την παρακολούθησή µου. Ο Αγγελάκης µού έστειλε εξώδικο και απειλούσε µε αγωγές µέσω του δικηγόρου του, ο οποίος ήταν (µαντέψτε) ο Ανδρέας Πάτσης.

Τέτοιες µέρες το 2012 µια οµάδα πέντε αγνώστων εισέβαλε στο σπίτι µου στήνοντας καρτέρι. Σώθηκα από µια σύµπτωση και από την έγκαιρη αντίδραση του σκύλου µου, της καλής µου Πύρρας. ∆ηµοσιοποίησα την εισβολή και ύστερα από µέρες εµφανίστηκε µια κυρία η οποία αποκάλυψε ότι η ίδια είχε πλαστογραφήσει τις αποδείξεις της ΕΥΠ µε εντολή των πρακτόρων της ΕΥΠ Κώστα Αγγελάκη και Σοφοκλή Κουκουλίτσιου και ηθικό αυτουργό τραπεζίτη. Συνέδεσε µάλιστα την εισβολή στο σπίτι µου µε σχέδιο εξόντωσής µου το οποίο είχε ακούσει από τους ίδιους. Θύµατα της ίδιας τακτικής, όπως είχε πει, θα ήταν ο Τάσος Τέλλογλου και ο Νικόλας Λεοντόπουλος . Στο στόχαστρο της µαφιόζικης οµάδας ήταν και µια πρώην υπάλληλος της Πειραιώς, η οποία είχε στοιχεία για τα σκάνδαλα της τράπεζας. Γι’ αυτή την υπάλληλο σχεδίαζαν να της φυτέψουν ναρκωτικά για να την καταστήσουν αναξιόπιστη µάρτυρα.

Έπειτα από γραφολογική εξέταση και έρευνα στα γραφεία που έστησαν για να µας παρακολουθούν στοιχειοθετήσαµε ότι οι δύο κυπατζήδες είχαν πραγµατικά οργανώσει την ηθική µου εξόντωση. Χρειάστηκε να µπω σε µια δηµοσιογραφική έρευνα τριών χρόνων και µια δικαστική περιπέτεια επτά χρόνων για να τους φέρω στο εδώλιο και να τους καταδικάσω σε δύο χρόνια φυλακή. Ο Γιάννης Παπαγιάννης ζήτησε συγγνώµη στο δικαστήριο, οµολόγησε ότι όλα ήταν ψέµατα και απέσυρα τη µήνυση (καµιά φορά µε πιάνει το συναισθηµατικό).

Φυσικά όσο συνέβαιναν όλα αυτά τα ελληνικά ΜΜΕ δεν δηµοσίευαν ούτε µονόστηλο. ∆εν υπήρχε ούτε απόπειρα εναντίον συναδέλφων τους ούτε προσπάθεια ηθικής τους εξόντωσης ούτε και δικαίωσή µου σε όσα έλεγα.

∆έκα χρόνια µετά έµελλε ένας άλλος δηµοσιογράφος, ο Θανάσης Κουκάκης, να υποστεί τις ίδιες παρακρατικές µεθόδους µε παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ και το Predator, ενώ βρισκόταν σε έρευνα για τα σκάνδαλα της ίδιας τράπεζας. Ενα από τα πρόσωπα που ερευνήθηκαν από τον Κουκάκη –όπως και από το Documento– στο πλαίσιο αυτού του σκανδάλου ήταν και ο Ανδρέας Πάτσης. Τα στοιχεία της έρευνάς µας πήγαν επισήµως στην επιτροπή πόθεν έσχες της Βουλής. Η επιτροπή αποφάσισε ότι το να ξεχάσει να δηλώσει ο Πάτσης (πράγµα παράνοµο για βουλευτή) ότι κατείχε πέντε εταιρείες και 1 εκατ. ευρώ είναι µάλλον θέµα αβλεψίας που µπορεί να θεραπευτεί µε συµπληρωµατική δήλωση πόθεν έσχες. Η επιτροπή, στην οποία συµµετέχουν άνθρωποι της ∆ικαιοσύνης, παρερµήνευσε προκλητικά τους νόµους για να τον ξεπλύνει. Ο Πάτσης είχε συνολικά –µαζί µε τη σύζυγό του– τέσσερις εταιρείες που απαγορεύεται να έχει (επειδή έχουν έδρα στο εξωτερικό), αλλά η επιτροπή πόθεν έσχες δεν ζήτησε εφαρµογή του νόµου ούτε έστειλε την υπόθεση στον εισαγγελέα. Με την ίδια ακριβώς µέθοδο ξέπλυνε και το πόθεν έσχες της συζύγου του Μητσοτάκη, Μαρέβας Γκραµπόφσκι. ∆εν θεώρησε παρανοµία την ύπαρξη εταιρείας που δεν είχε δηλωθεί.

Η υπόθεση Πάτση είναι µια περίπτωση για την οποία θα αποκαλυφθούν πολλά. Μετά το ψιλόκοµµα Πάτση από τον Πολάκη ο Μητσοτάκης δεν τον γνωρίζει, παρότι έκανε τον ίδιο βουλευτή και τον γιο του υπεύθυνο πολιτικής δανείων στη Ν∆. Ούτε ο κουµπάρος Πέτσας τον γνωρίζει ούτε ο υπουργός ∆ικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας, του οποίου η σύζυγος ήταν συνέταιρός του, ούτε ο Αδωνης Γεωργιάδης, που δήλωνε συµφωνία θέσεων και χαρακτήρα. Ελα όµως που σε κάθε αποκάλυψη ο Πάτσης δεν δηλώνει «είµαι αθώος», αλλά «όλοι γνώριζαν».

ΥΓ.: Εκείνος ο Γιάννης Στουρνάρας, ο αρχιτραπεζίτης της χώρας και ελεγκτής των τραπεζών, που είχε διατάξει έρευνα για το νόµιµο δάνειο του Πολάκη, πού να βρίσκεται;