Περί Ελλήνων
Συντάκτης:
Γιώργος Σταματόπουλος
Η στωμυλία δέρνει πολλούς. Και η αμετροέπεια. Ακούς
διάφορα και ανατριχιάζεις. «Εμείς οι Έλληνες τούτο, εμείς οι Έλληνες τ’
άλλο, εμείς οι Έλληνες έτσι και γιουβέτσι» και άλλα πολλά ανυπόφορα.
Αρνούνται πολλοί ακούοντες (συμφωνώ) να ενταχθούν σε αυτές τις γελοίες
γενικολογίες. Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του τρόπο, «κατακτά» το δικό
του κοσμοείδωλο.
Έχουν, π.χ., όλοι οι Έλληνες παπαρούνες στα μάγουλα ή ηλιοτρόπια στα μάτια τους; Δεν θα ήταν δυνατό. Ή επισκέπτονται όλοι οι Έλληνες τον Όμηρο, λ.χ., ή το μουσείο (ανύπαρκτο) των συναισθημάτων; Δεν το βλέπω. Μιλάει το δέρμα τους μήπως (σε όλους); Σκέφτονται στον δρόμο ή στο γραφείο; Με τον Νίτσε ή με τον Φλομπέρ; Πεζοπόροι ή πολυθρονοκράτορες;
Ας σοβαρευτούν όλοι αυτοί οι κήρυκες γενικολογιών και αοριστολογιών - νομίζουν ότι είναι πατριώτες δε. Αθύρματα φαίνονται και είναι στην ουσία· μισομορφωμένοι μάλλον ή διαστροφικά εγγράμματοι (Γ. Μανιάτης: «Άνθρωπος εγγράμματος, ξύλο πελεκημένο»).
Εμείς οι Έλληνες λέω, μιμούμενος την αυταρχική αυταρέσκειά τους, αρκετοί τέλος πάντων, δεν είμαστε και τόσο Έλληνες, διότι δεν μάθαμε κάποιον ελληνικό τρόπο, κάποια ελληνική αντίσταση, κάποια ελληνική υπερηφάνεια. Τι σημαίνει ότι «γεννήσαμε» τη δημοκρατία; (Μεγάλη «γέννα», δεν λέω). Αντίκρισαν όμως οι προπάτορες και τη μικρότητά τους, την τραγικότητά τους (ως είδους). Και να η επική ποίηση, να η λυρική και χορική, να το δράμα και η φιλοσοφία, το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο.
Και λοιπόν; Πού είναι σήμερα όλα αυτά; Τι ξέρεις άμα δεν ξέρεις τις απαρχές; Δεν λέω ότι στην Κίνα ή στη Μεσοποταμία, στη Λατινική Αμερική ή στην Ινδία δεν υπήρξαν πρωταρχές.
Λέω για ’κείνους που, «κατακτώντας» μια εξουσία (οποιαδήποτε: τμηματάρχες, προϊστάμενοι, πρωθυπουργοί, αχθοφόροι και λοιπά), εκστομίζουν του κόσμου τις εθνικολυρικές μαζί και επικές κορόνες για κάποιον Ελληνισμό. Πού ’ν’ τος λοιπόν μπας και ξεστραβωθούμε ή πάψουμε να είμαστε αλλήθωροι;
Ποιος Ελληνισμός, τέλος πάντων; Ποιος τον (καθ)ορίζει; Υπάρχει ορισμός; Μπορεί σήμερα να ξεκινήσει ένας αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας; (Απελευθέρωση από τι; Ελα, ντε - αλλά πάντως σημασία έχουν οι σωστές ερωτήσεις, όχι οι απαντήσεις· οι τελευταίες είναι για τους αδαείς κυρίως). «Εμείς οι Έλληνες» θεωρούμε ότι ο πολιτισμός της ακοής προηγείται αυτού του ματιού;
Πιστεύουμε ότι η γλώσσα είναι η αποκρυστάλλωση της μουσικής, που εξέπεμπαν οι κραυγές και τα γρυλίσματα και ότι αυτή βοήθησε τη φτωχή συνείδηση να αποκτήσει μια σπουδαιότητα στην επικοινωνία; Μήπως πολλά άλλα προηγήθηκαν της συνείδησης;
Οι Έλληνες (όλοι) αρίθμησαν ή γεωμέτρησαν την ύλη και το κενό; Όχι -μόνο- αυτοί. Έχει γούστο ν’ ακούς πολλούς τζιτζιφιόγκους στην tv να εκχυδαΐζουν την ελληνική και τον ελληνικό (αρχαίο) τρόπο. Ας τραυλίσουν πρώτα όλοι αυτοί τις πρώτες λέξεις, ας θωπεύσουν το δέρμα της χώρας, ας χορέψουν στους ρυθμούς του Διονύσου και μετά ας μας μιλήσουν - ας μιλήσουν! Και βέβαια όταν γράφω «όλοι αυτοί» εννοώ δεξιούς και αριστερούς, πολιτικούς και ακαδημαϊκούς.
Έχουν, π.χ., όλοι οι Έλληνες παπαρούνες στα μάγουλα ή ηλιοτρόπια στα μάτια τους; Δεν θα ήταν δυνατό. Ή επισκέπτονται όλοι οι Έλληνες τον Όμηρο, λ.χ., ή το μουσείο (ανύπαρκτο) των συναισθημάτων; Δεν το βλέπω. Μιλάει το δέρμα τους μήπως (σε όλους); Σκέφτονται στον δρόμο ή στο γραφείο; Με τον Νίτσε ή με τον Φλομπέρ; Πεζοπόροι ή πολυθρονοκράτορες;
Ας σοβαρευτούν όλοι αυτοί οι κήρυκες γενικολογιών και αοριστολογιών - νομίζουν ότι είναι πατριώτες δε. Αθύρματα φαίνονται και είναι στην ουσία· μισομορφωμένοι μάλλον ή διαστροφικά εγγράμματοι (Γ. Μανιάτης: «Άνθρωπος εγγράμματος, ξύλο πελεκημένο»).
Εμείς οι Έλληνες λέω, μιμούμενος την αυταρχική αυταρέσκειά τους, αρκετοί τέλος πάντων, δεν είμαστε και τόσο Έλληνες, διότι δεν μάθαμε κάποιον ελληνικό τρόπο, κάποια ελληνική αντίσταση, κάποια ελληνική υπερηφάνεια. Τι σημαίνει ότι «γεννήσαμε» τη δημοκρατία; (Μεγάλη «γέννα», δεν λέω). Αντίκρισαν όμως οι προπάτορες και τη μικρότητά τους, την τραγικότητά τους (ως είδους). Και να η επική ποίηση, να η λυρική και χορική, να το δράμα και η φιλοσοφία, το δημοτικό τραγούδι, το ρεμπέτικο.
Και λοιπόν; Πού είναι σήμερα όλα αυτά; Τι ξέρεις άμα δεν ξέρεις τις απαρχές; Δεν λέω ότι στην Κίνα ή στη Μεσοποταμία, στη Λατινική Αμερική ή στην Ινδία δεν υπήρξαν πρωταρχές.
Λέω για ’κείνους που, «κατακτώντας» μια εξουσία (οποιαδήποτε: τμηματάρχες, προϊστάμενοι, πρωθυπουργοί, αχθοφόροι και λοιπά), εκστομίζουν του κόσμου τις εθνικολυρικές μαζί και επικές κορόνες για κάποιον Ελληνισμό. Πού ’ν’ τος λοιπόν μπας και ξεστραβωθούμε ή πάψουμε να είμαστε αλλήθωροι;
Ποιος Ελληνισμός, τέλος πάντων; Ποιος τον (καθ)ορίζει; Υπάρχει ορισμός; Μπορεί σήμερα να ξεκινήσει ένας αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας; (Απελευθέρωση από τι; Ελα, ντε - αλλά πάντως σημασία έχουν οι σωστές ερωτήσεις, όχι οι απαντήσεις· οι τελευταίες είναι για τους αδαείς κυρίως). «Εμείς οι Έλληνες» θεωρούμε ότι ο πολιτισμός της ακοής προηγείται αυτού του ματιού;
Πιστεύουμε ότι η γλώσσα είναι η αποκρυστάλλωση της μουσικής, που εξέπεμπαν οι κραυγές και τα γρυλίσματα και ότι αυτή βοήθησε τη φτωχή συνείδηση να αποκτήσει μια σπουδαιότητα στην επικοινωνία; Μήπως πολλά άλλα προηγήθηκαν της συνείδησης;
Οι Έλληνες (όλοι) αρίθμησαν ή γεωμέτρησαν την ύλη και το κενό; Όχι -μόνο- αυτοί. Έχει γούστο ν’ ακούς πολλούς τζιτζιφιόγκους στην tv να εκχυδαΐζουν την ελληνική και τον ελληνικό (αρχαίο) τρόπο. Ας τραυλίσουν πρώτα όλοι αυτοί τις πρώτες λέξεις, ας θωπεύσουν το δέρμα της χώρας, ας χορέψουν στους ρυθμούς του Διονύσου και μετά ας μας μιλήσουν - ας μιλήσουν! Και βέβαια όταν γράφω «όλοι αυτοί» εννοώ δεξιούς και αριστερούς, πολιτικούς και ακαδημαϊκούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου