ΝΔ: το κόμμα των μεγάλων παρεξηγήσεων
Ήταν το τέλος μιας σειράς
παρεξηγήσεων που κράτησε πολλά χρόνια και που μπορεί υπό προϋποθέσεις να
αποδειχτεί και λυτρωτικό για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σαν μια απαραίτητη άσκηση αυτογνωσίας για τα στελέχη και τους οπαδούς
ενός κόμματος που η ζωή το έφερνε να διατηρεί πάντα ένα επίχρισμα
σύγχρονου ευρωπαϊκού κόμματος χωρίς να το δικαιολογεί η πραγματικότητα
εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα, δεν μπορεί, όλοι κατάλαβαν ότι ο βασιλιάς
είναι γυμνός.
Αν ρωτήσεις τους περισσότερους πολιτικούς της ΝΔ τι ιδεολογικό στίγμα έχει το κόμμα τους θα σου πουν τις αρχές του Καραμανλισμού. Δηλαδή; Δηλαδή ιδεολογία τους είναι η πολιτεία ενός πολιτικού που αναμφίβολα υπήρξε πολύ σημαντικός για την εποχή του αλλά έπαψε να είναι ενεργώς δρων από το ΄80. Που πολιτεύτηκε σε μια τελείως άλλη εποχή με άλλες απαιτήσεις που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές της τελευταίας εικοσαετίας, πράγμα που δείχνει την πολιτική ανωριμότητα του κόμματος και την προσκόλλησή του στην παιδική πολιτική του ηλικία. Στη ΝΔ δεν πιστεύουν σε μια ιδεολογία αλλά σε μια θεότητα. Για αυτό και η αδυναμία της να συγκροτήσει μια σαφή σύγχρονη ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία, για αυτό και η καθήλωσή της στον άκρατο κρατισμό και τις εθνικοθρησκευτικές αγκυλώσεις που δημιουργούσαν πάντα ασφάλεια στη συντηρητική παράταξη της χώρας, σαν επιστροφή στα παιδικά χρόνια.
Η ψυχωτική εμμονή στον Καραμανλισμό μάς κληροδότησε τον ανηψιό του ιδρυτή, πρόσωπο που αποδείχτηκε μοιραίο για τον τόπο για λόγους που έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Η πολιτική που ακολούθησε ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος ήταν φυσικά ο Καραμανλισμός, δηλαδή αυτό το ασαφές περίγραμμα μάλλον ηθικών αρχών (και ηθικολογίας) παρά πολιτικής ταυτότητας, που στις μέρες του ταυτίστηκε με την αδράνεια. Και μόνο το γεγονός ότι παρέλαβε μια χώρα με λυμένα μεγάλα θέματα και σε πολύχρονη ανάπτυξη για να τη φέρει, με πρωτοφανή σε αναλογία δανεισμό, στο κατώφλι της χρεοκοπίας, θα έφτανε να έχει καταδικαστεί οριστικά στην κοινή συνείδηση. Όμως όχι μόνο δεν συνέβη αυτό αλλά σήμερα έφτασε να θεωρείται εθνική παρακαταθήκη και ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες και μάλιστα και από το κόμμα της Αριστεράς. Η παρεξήγηση που λέγαμε.
Η διαδοχή του Κώστα Καραμανλή υπήρξε ακόμα ένα τεκμήριο ήττας που η ΝΔ άφησε να περάσει απαρατήρητο. Το κόμμα προσέτρεξε στον ολετήρα του της δεκαετίας του ΄90, στον άνθρωπο που του στέρησε την εξουσία, κάτι που από μόνο του σε ένα κόμμα με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια θα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητο. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ευθύνεται βέβαια γιατί οι άλλοι δεν σκέφτηκαν έτσι και επωφελούμενος της νέας παρεξήγησης, οδήγησε τη ΝΔ σε μια ακόμα μεγαλύτερη. Στην εκ περιτροπής εναλλαγή της σε ρόλο αντιμνημονιακού και μνημονιακού κόμματος σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, οδηγώντας όμως τους ψηφοφόρους της στην πλήρη σύγχυση και το κόμμα ασφαλώς σε συρρίκνωση.
Η καινούργια παρεξήγηση ήταν η διαδικασία διαδοχής του κ. Σαμαρά από τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη. Μεταβατικός πρόεδρος θα πει πρόεδρος νεκρής πολιτικής περιόδου και όχι, φυσικά, εκλογών διότι αυτό αποτελεί προεξόφληση ήττας. Είναι απορίας άξιον πώς αυτό το προφανές δεν το είδαν οι ρέκτες της παρεξήγησης νεοδημοκράτες. Μεταβατικός πρόεδρος όμως, εξ ορισμού, θα πει και κάτι άλλο, ότι δεν συμμετέχεις στη διαδικασία εκλογής προέδρου. Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό - ότι η έμπνευση δηλαδή του απερχομένου να προτείνει στον νυν μεταβατικό και όχι ας πούμε στον κ. Τραγάκη την προσωρινή αρχηγία δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει έναν ακόμα υποψήφιο. Σκεφτείτε, ας πούμε, να αναθέσουν σήμερα την μεταβατική ηγεσία στην κυρία Μαριέττα Γιαννάκου και στο τέλος της βδομάδας να μας ανακοινώσει ότι θα είναι και εκείνη υποψήφια. Ο κ. Μεϊμαράκης είχε πει τότε «Πρόεδρε, μου βάζεις δύσκολα», απόδειξη ότι ποτέ δεν θα σκεφτόταν τον εαυτό του αρχηγό. Εκείνος γνώριζε, οι άλλοι; Το γεγονός ότι γλυκάθηκε δεν λύνει την παρεξήγηση, κυρίως αν σκεφτεί κανείς ότι μεσολάβησε και μια σαφής ήττα του στις εκλογές με απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων. Η νέα παρεξήγηση ήταν το ποσοστό, που παρέμεινε αξιοπρεπές.
Θα φτάναμε αργά ή γρήγορα σε ένα περιστατικό σαν αυτό της Κυριακής. Δεν γίνεται τόση συσσωρευμένη ανωριμότητα, τόσος εθελοτυφλισμός, τόση επανάπαυση σε βολικές παρεξηγήσεις κάποια στιγμή να μην αποκτούσε διακριτό κωδικό και για τους πιο ανυποψίαστους. Έμελλε ο κωδικός να είναι «ηλεκτρονική εκλογή Προέδρου της ΝΔ», φράση με την οποία θα γελάμε στο μέλλον και οι νεοδημοκράτες θα κλαίνε. Εκτός αν λειτουργήσει αφυπνιστικά τώρα, αν δουν αναδρομικά τις παρεξηγήσεις που φορτώθηκαν αγόγγυστα και φόρτωσαν και στην ελληνική κοινωνία και αποφασίσουν να δώσουν περιεχόμενο σε αυτό το κόμμα που τώρα είναι ένα κέλυφος σύγχρονου συντηρητικού ευρωπαϊκού κόμματος.
Αν ρωτήσεις τους περισσότερους πολιτικούς της ΝΔ τι ιδεολογικό στίγμα έχει το κόμμα τους θα σου πουν τις αρχές του Καραμανλισμού. Δηλαδή; Δηλαδή ιδεολογία τους είναι η πολιτεία ενός πολιτικού που αναμφίβολα υπήρξε πολύ σημαντικός για την εποχή του αλλά έπαψε να είναι ενεργώς δρων από το ΄80. Που πολιτεύτηκε σε μια τελείως άλλη εποχή με άλλες απαιτήσεις που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές της τελευταίας εικοσαετίας, πράγμα που δείχνει την πολιτική ανωριμότητα του κόμματος και την προσκόλλησή του στην παιδική πολιτική του ηλικία. Στη ΝΔ δεν πιστεύουν σε μια ιδεολογία αλλά σε μια θεότητα. Για αυτό και η αδυναμία της να συγκροτήσει μια σαφή σύγχρονη ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία, για αυτό και η καθήλωσή της στον άκρατο κρατισμό και τις εθνικοθρησκευτικές αγκυλώσεις που δημιουργούσαν πάντα ασφάλεια στη συντηρητική παράταξη της χώρας, σαν επιστροφή στα παιδικά χρόνια.
Η ψυχωτική εμμονή στον Καραμανλισμό μάς κληροδότησε τον ανηψιό του ιδρυτή, πρόσωπο που αποδείχτηκε μοιραίο για τον τόπο για λόγους που έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Η πολιτική που ακολούθησε ο Κώστας Καραμανλής ο νεότερος ήταν φυσικά ο Καραμανλισμός, δηλαδή αυτό το ασαφές περίγραμμα μάλλον ηθικών αρχών (και ηθικολογίας) παρά πολιτικής ταυτότητας, που στις μέρες του ταυτίστηκε με την αδράνεια. Και μόνο το γεγονός ότι παρέλαβε μια χώρα με λυμένα μεγάλα θέματα και σε πολύχρονη ανάπτυξη για να τη φέρει, με πρωτοφανή σε αναλογία δανεισμό, στο κατώφλι της χρεοκοπίας, θα έφτανε να έχει καταδικαστεί οριστικά στην κοινή συνείδηση. Όμως όχι μόνο δεν συνέβη αυτό αλλά σήμερα έφτασε να θεωρείται εθνική παρακαταθήκη και ο ίδιος και οι στενοί του συνεργάτες και μάλιστα και από το κόμμα της Αριστεράς. Η παρεξήγηση που λέγαμε.
Η διαδοχή του Κώστα Καραμανλή υπήρξε ακόμα ένα τεκμήριο ήττας που η ΝΔ άφησε να περάσει απαρατήρητο. Το κόμμα προσέτρεξε στον ολετήρα του της δεκαετίας του ΄90, στον άνθρωπο που του στέρησε την εξουσία, κάτι που από μόνο του σε ένα κόμμα με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια θα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητο. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ευθύνεται βέβαια γιατί οι άλλοι δεν σκέφτηκαν έτσι και επωφελούμενος της νέας παρεξήγησης, οδήγησε τη ΝΔ σε μια ακόμα μεγαλύτερη. Στην εκ περιτροπής εναλλαγή της σε ρόλο αντιμνημονιακού και μνημονιακού κόμματος σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, οδηγώντας όμως τους ψηφοφόρους της στην πλήρη σύγχυση και το κόμμα ασφαλώς σε συρρίκνωση.
Η καινούργια παρεξήγηση ήταν η διαδικασία διαδοχής του κ. Σαμαρά από τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη. Μεταβατικός πρόεδρος θα πει πρόεδρος νεκρής πολιτικής περιόδου και όχι, φυσικά, εκλογών διότι αυτό αποτελεί προεξόφληση ήττας. Είναι απορίας άξιον πώς αυτό το προφανές δεν το είδαν οι ρέκτες της παρεξήγησης νεοδημοκράτες. Μεταβατικός πρόεδρος όμως, εξ ορισμού, θα πει και κάτι άλλο, ότι δεν συμμετέχεις στη διαδικασία εκλογής προέδρου. Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό - ότι η έμπνευση δηλαδή του απερχομένου να προτείνει στον νυν μεταβατικό και όχι ας πούμε στον κ. Τραγάκη την προσωρινή αρχηγία δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει έναν ακόμα υποψήφιο. Σκεφτείτε, ας πούμε, να αναθέσουν σήμερα την μεταβατική ηγεσία στην κυρία Μαριέττα Γιαννάκου και στο τέλος της βδομάδας να μας ανακοινώσει ότι θα είναι και εκείνη υποψήφια. Ο κ. Μεϊμαράκης είχε πει τότε «Πρόεδρε, μου βάζεις δύσκολα», απόδειξη ότι ποτέ δεν θα σκεφτόταν τον εαυτό του αρχηγό. Εκείνος γνώριζε, οι άλλοι; Το γεγονός ότι γλυκάθηκε δεν λύνει την παρεξήγηση, κυρίως αν σκεφτεί κανείς ότι μεσολάβησε και μια σαφής ήττα του στις εκλογές με απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων. Η νέα παρεξήγηση ήταν το ποσοστό, που παρέμεινε αξιοπρεπές.
Θα φτάναμε αργά ή γρήγορα σε ένα περιστατικό σαν αυτό της Κυριακής. Δεν γίνεται τόση συσσωρευμένη ανωριμότητα, τόσος εθελοτυφλισμός, τόση επανάπαυση σε βολικές παρεξηγήσεις κάποια στιγμή να μην αποκτούσε διακριτό κωδικό και για τους πιο ανυποψίαστους. Έμελλε ο κωδικός να είναι «ηλεκτρονική εκλογή Προέδρου της ΝΔ», φράση με την οποία θα γελάμε στο μέλλον και οι νεοδημοκράτες θα κλαίνε. Εκτός αν λειτουργήσει αφυπνιστικά τώρα, αν δουν αναδρομικά τις παρεξηγήσεις που φορτώθηκαν αγόγγυστα και φόρτωσαν και στην ελληνική κοινωνία και αποφασίσουν να δώσουν περιεχόμενο σε αυτό το κόμμα που τώρα είναι ένα κέλυφος σύγχρονου συντηρητικού ευρωπαϊκού κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου