Γιάννης Αναστασάκος
Πιστοποιητικά Ζωικών φρονημάτων
Protagon,27.5.15
Σε αυτή την κυρία, που είναι
πρόεδρος της Βουλής, ας ζητηθεί να δείξει το κανάλι «της» ακροάσεις της
επιτροπής Μακάρθι, των δικών της Μόσχας, τις αφηγήσεις των Ελλήνων
δηλωσιών. Τη Δευτέρα στην ακρόαση της κοινοβουλευτικής επιτροπής για το
Δ.Σ της ΕΡΤ, για εννιάμιση ώρες, η πρόεδρος τυραννούσε είτε με ερωτήσεις
είτε με τη διαδικασία και από δίπλα βουλευτές, μέλη Δ.Σ ανέχονταν,
απαντούσαν, υπέμεναν. Όσο αποκρουστική η συμπεριφορά της μεν, τόσο
«μικρή» η απόκριση των δε.
Φαίνεται μακρινή η αμερικάνικη υστερία της εποχής του '50. Όμως θυμίζω ότι ο πρόεδρος της υποεπιτροπής ερευνών της Γερουσίας Τ. Μακάρθι ξεκίνησε μέσα στο 1953, μια σειρά ακροάσεων, που μεταδίδονταν τηλεοπτικά, στα πλαίσια του περίφημου «προγράμματος νομιμοφροσύνης». Σε έναν χρόνο, αφού τα έβαλε και με τον στρατό, αφού πρώτα έστειλε τον Οπενχάιμερ σπίτι του και στη φυλακή χιλιάδες αθώους στο πλαίσιο αυτού που ονομάσθηκε «ερυθρός τρόμος», κατέρρευσε. Από τη σκληρότητα και τη σαδιστική αδικία που γεννούσαν οι πολύωρες ανακριτικές ακροάσεις του. Ανατρίχιασε η Αμερική!
Το κανάλι της Βουλής για να μην ξοδευτεί και ψάχνει ντοκιμαντέρ με τον Μακάρθι ας ρωτήσει στην Ελλάδα για τους δηλωσίες. Αν όχι για τους προπολεμικούς, έστω για εκείνους τους χιλιάδες πατριώτες που ήθελαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να δουλέψουν στο δημόσιο και δήλωση αποκήρυξης του «κομμουνισμού και των παραφυάδων του» για να γυρίσουν από τα ξερονήσια και τις φυλακές στα σπίτια τους. Πολλοί, για λόγους αρχής, δήλωση δεν υπέγραφαν και αποκήρυξη δεν έκαναν. Κι ας μην ήταν όλοι αριστεροί. Εκτελέσθηκαν ή σάπισαν σε φυλακές. Το κανάλι της Βουλής ας ψάξει και τις δίκες της Μόσχας του 1935. Τις αγορεύσεις και κυρίως τις ερωτήσεις εκείνης της θεάρεστης μορφής, του γενικού εισαγγελέα Α. Βισίνσκι, που έστειλε στο απόσπασμα τα 98 από τα 137 μέλη της Κ.Ε., το 80% της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού και χιλιάδες μπολσεβίκους. Έκανε καριέρα μίσους κι εμπάθειας. Τόσο επιτυχημένη ώστε συνέχισε στον ΟΗΕ και στο υπουργείο εξωτερικών μεταπολεμικά
Παρακολούθησα -φυσικά με διαλλείματα- την ακρόαση της επιτροπής για το Δ.Σ της ΕΡΤ. Εννιάμιση ώρες, εκ των οποίων πάνω από δύο η πρόεδρος Ζωή βασάνιζε την κοινή λογική στο πρόσωπο του υποψηφίου διευθύνοντος συμβούλου Λ. Ταγματάρχη. Το απαύγασμα της σκέψης και της στάσης της ήταν η ερώτηση για το πώς στήριξε, που ήταν τέλος πάντων ο υποψήφιος, στη διάρκεια του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, μετά το κλείσιμο. Ο δυστυχής διάβασε ένα ολόκληρο άρθρο για να καταθέσει το πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης του. Αλλά το άρθρο δεν ήταν ξεκάθαρα καταδικαστικό. Κι η πρόεδρος ζητούσε κι άλλες, κι άλλες αποδείξεις πίστης στο καθεστώς. Ο κατηγορούμενος υποψήφιος δεν τις διέθετε. Η πρόεδρος δεν πείστηκε. Ένα άλλο μέλος του Δ.Σ, στην ίδια ερώτηση, αφόπλισε την Επιτροπή αναδεικνύοντας την απελπισία της ακρόασης. Δεν έκανα τίποτα για να συμπαρασταθώ είπε απολογητικά. Αλλά ήμουν πολύ, πολύ θυμωμένος! Ο φόβος κυριαρχούσε. Η επιτίμηση ήταν πανταχού παρούσα., Η αργή, δήθεν ακριβολόγα, δήθεν στοχαστική κουβέντα, έβαζε με όλους τους τύπους βαθιά τους ήλους της χαιρέκακης «συντριβής» του «αντιπάλου».
Δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το πώς ο παριστάμενος υπουργός, οι βουλευτές μέλη της επιτροπής και τα ακροώμενα μέλη του Δ.Σ της ΕΡΤ ανέχθηκαν την διαδικασία ακρωτηριασμού τους. Μου είναι όμως αφάνταστα δύσκολο να πιστέψω πως οποιοσδήποτε χθες παρέστη στην ακρόαση, θα μπορεί να συνεχίσει ή να ξαναρχίσει να κάνει τη δουλειά του με πυγμή και αποφασιστικότητα. Η νομιμοποιητική ανοχή της διαδικασίας ευνούχισε αυτές τις ιδιότητες. Μειώθηκαν, ταπεινώθηκαν, εξευτελίστηκαν. Ακατανόητη αλλά και ανεξίτηλη δειλία. Ιδιαίτερα από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης το στοιχειώδες θα ήταν η αποχώρηση και η καταγγελία. Η πρόεδρος αντί να «ανοίγει την ΕΡΤ» έκλεινε τη Δημοκρατία κι αυτοί άκουγαν!
Λυπάμαι, αλλά το σκέφτηκα καθώς έκπληκτος παρακολουθούσα τη μεν και
τους δε: Ζωή και «κότες». Κι εκεί που η ακρόαση δεν τέλειωνε, το 'ριξα
απελπισμένος στην Ιστορία. Σκεφτόμουν πως κάθε κινηματική κατάληψη
εξουσίας για να εδραιωθεί χρειάστηκε δύο δεκανίκια, αυτοαναιρετικά της
υπόστασής της. Τον τρόμο, τον ολοκληρωτισμό και τη μετατροπή μιας
εκλεγμένης κυβέρνησης σε καθεστώς. Η πρόεδρος της Βουλ
ής δεν έχει
αρμοδιότητες για να επιβάλλει το δεύτερο. Ασχολείται όμως επιμελώς με το
πρώτο. Όπως ο Βισίνσκι στη Μόσχα, όπως ο Μακάρθι στη Γερουσία, οι
βασιλικοί επίτροποι στην Ελλάδα είτε του εμφυλίου είτε της Χούντας, όπως
όλα αυτά τα φασισταριά, αποπνέει με κάθε παρουσία της τον
ολοκληρωτισμό. Ευτυχώς που προνοεί και δείχνει δημόσια όλες τις
συνεδριάσεις των επιτροπών όπου προεδρεύει. Αυτή είναι η μόνη μας
ελπίδα. Όπως και στην Αμερική του '50, η τηλεόραση θα μας σώσει!
**********************************
Ο γελωτοποιός Gerontakos προτείνει αντί Lexotanil
ένα μειδίαμα
Φαίνεται μακρινή η αμερικάνικη υστερία της εποχής του '50. Όμως θυμίζω ότι ο πρόεδρος της υποεπιτροπής ερευνών της Γερουσίας Τ. Μακάρθι ξεκίνησε μέσα στο 1953, μια σειρά ακροάσεων, που μεταδίδονταν τηλεοπτικά, στα πλαίσια του περίφημου «προγράμματος νομιμοφροσύνης». Σε έναν χρόνο, αφού τα έβαλε και με τον στρατό, αφού πρώτα έστειλε τον Οπενχάιμερ σπίτι του και στη φυλακή χιλιάδες αθώους στο πλαίσιο αυτού που ονομάσθηκε «ερυθρός τρόμος», κατέρρευσε. Από τη σκληρότητα και τη σαδιστική αδικία που γεννούσαν οι πολύωρες ανακριτικές ακροάσεις του. Ανατρίχιασε η Αμερική!
Το κανάλι της Βουλής για να μην ξοδευτεί και ψάχνει ντοκιμαντέρ με τον Μακάρθι ας ρωτήσει στην Ελλάδα για τους δηλωσίες. Αν όχι για τους προπολεμικούς, έστω για εκείνους τους χιλιάδες πατριώτες που ήθελαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να δουλέψουν στο δημόσιο και δήλωση αποκήρυξης του «κομμουνισμού και των παραφυάδων του» για να γυρίσουν από τα ξερονήσια και τις φυλακές στα σπίτια τους. Πολλοί, για λόγους αρχής, δήλωση δεν υπέγραφαν και αποκήρυξη δεν έκαναν. Κι ας μην ήταν όλοι αριστεροί. Εκτελέσθηκαν ή σάπισαν σε φυλακές. Το κανάλι της Βουλής ας ψάξει και τις δίκες της Μόσχας του 1935. Τις αγορεύσεις και κυρίως τις ερωτήσεις εκείνης της θεάρεστης μορφής, του γενικού εισαγγελέα Α. Βισίνσκι, που έστειλε στο απόσπασμα τα 98 από τα 137 μέλη της Κ.Ε., το 80% της ηγεσίας του Κόκκινου Στρατού και χιλιάδες μπολσεβίκους. Έκανε καριέρα μίσους κι εμπάθειας. Τόσο επιτυχημένη ώστε συνέχισε στον ΟΗΕ και στο υπουργείο εξωτερικών μεταπολεμικά
Παρακολούθησα -φυσικά με διαλλείματα- την ακρόαση της επιτροπής για το Δ.Σ της ΕΡΤ. Εννιάμιση ώρες, εκ των οποίων πάνω από δύο η πρόεδρος Ζωή βασάνιζε την κοινή λογική στο πρόσωπο του υποψηφίου διευθύνοντος συμβούλου Λ. Ταγματάρχη. Το απαύγασμα της σκέψης και της στάσης της ήταν η ερώτηση για το πώς στήριξε, που ήταν τέλος πάντων ο υποψήφιος, στη διάρκεια του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, μετά το κλείσιμο. Ο δυστυχής διάβασε ένα ολόκληρο άρθρο για να καταθέσει το πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης του. Αλλά το άρθρο δεν ήταν ξεκάθαρα καταδικαστικό. Κι η πρόεδρος ζητούσε κι άλλες, κι άλλες αποδείξεις πίστης στο καθεστώς. Ο κατηγορούμενος υποψήφιος δεν τις διέθετε. Η πρόεδρος δεν πείστηκε. Ένα άλλο μέλος του Δ.Σ, στην ίδια ερώτηση, αφόπλισε την Επιτροπή αναδεικνύοντας την απελπισία της ακρόασης. Δεν έκανα τίποτα για να συμπαρασταθώ είπε απολογητικά. Αλλά ήμουν πολύ, πολύ θυμωμένος! Ο φόβος κυριαρχούσε. Η επιτίμηση ήταν πανταχού παρούσα., Η αργή, δήθεν ακριβολόγα, δήθεν στοχαστική κουβέντα, έβαζε με όλους τους τύπους βαθιά τους ήλους της χαιρέκακης «συντριβής» του «αντιπάλου».
Δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ το πώς ο παριστάμενος υπουργός, οι βουλευτές μέλη της επιτροπής και τα ακροώμενα μέλη του Δ.Σ της ΕΡΤ ανέχθηκαν την διαδικασία ακρωτηριασμού τους. Μου είναι όμως αφάνταστα δύσκολο να πιστέψω πως οποιοσδήποτε χθες παρέστη στην ακρόαση, θα μπορεί να συνεχίσει ή να ξαναρχίσει να κάνει τη δουλειά του με πυγμή και αποφασιστικότητα. Η νομιμοποιητική ανοχή της διαδικασίας ευνούχισε αυτές τις ιδιότητες. Μειώθηκαν, ταπεινώθηκαν, εξευτελίστηκαν. Ακατανόητη αλλά και ανεξίτηλη δειλία. Ιδιαίτερα από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης το στοιχειώδες θα ήταν η αποχώρηση και η καταγγελία. Η πρόεδρος αντί να «ανοίγει την ΕΡΤ» έκλεινε τη Δημοκρατία κι αυτοί άκουγαν!
**********************************
Ο γελωτοποιός Gerontakos προτείνει αντί Lexotanil
ένα μειδίαμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου