ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ

Αξιολόγηση χωρίς συνέπειες! 

Του Ηλία Κανέλλη 

Τα Νέα: Πέμπτη 04 Οκτωβρίου 2012 

«Η αξιολόγηση δεν συνδέεται με απολύσεις, αλλά με τα κίνητρα βελτίωσης του κοινωνικού έργου που παρέχουν οι εκπαιδευτικοί», είχε δηλώσει ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος, όταν προσπάθησε να πείσει τους εκπαιδευτικούς να μην ανησυχούν διότι θα θεσμοθετηθεί διαδικασία βαθμολογίας της σχολικής επίδοσής τους. 
Στην πραγματικότητα, ο υπουργός επιχείρησε να καθησυχάσει τον θορυβημένο εκπαιδευτικό συνδικαλισμό διαβεβαιώνοντας ότι, ακόμη και αν χρειαστεί κάποια επιτροπή να τους κρίνει για τη διδακτική επάρκειά τους, αυτό δεν θα έχει συνέπειες στο εργασιακό τους μέλλον και ότι, απλώς, η θετική γνώμη της επιτροπής θα συνιστά μπόνους για τους καλούς - οι κακοί, απλώς, θα συνεχίσουν να περνούν απαρατήρητοι, πλην στη σχολική αίθουσα. Ακόμη μία ένδειξη του ελληνικού εξαιρετισμού.
 Η ανάδελφος χώρα μας τα χρόνια της Μεταπολίτευσης κατάργησε τον θεσμό της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών - διότι έως το τέλος της χούντας οι επιθεωρητές, που τότε έκαναν αυτή τη δουλειά, έκριναν βάσει των πολιτικών φρονημάτων των εκπαιδευτικών· και αφού στη χούντα οι επιθεωρητές ήταν του καθεστώτος, γιατί να μην είναι κάτι αντίστοιχο και στη Μεταπολίτευση;
 Απίστευτο; Ελληνικό! Και παγκόσμια πρωτοτυπία. Επειδή υπήρχε κίνδυνος, εν μέσω δημοκρατίας, την αξιολόγηση να την κάνουν κάποιοι με πολιτικά κριτήρια, καταργήθηκε εντελώς η αξιολόγηση. Και τώρα, με το λουρί στο σβέρκο της χώρας, αναγκάζεται ολόκληρος υπουργός να διαβεβαιώσει δημόσιους υπαλλήλους ότι, εντάξει, θα σας αξιολογήσουμε, αλλά λίγο: το ιερόν φετίχ για το οποίο αγωνίζεστε, η θέση στο Δημόσιο δηλαδή, δεν πρόκειται να πειραχθεί. 
Τι φοβάται, άραγε, ο υπουργός και δεν λέει κάτι πολύ απλό: ότι δεν είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί να μην κρίνονται, διότι δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο κανονική δουλειά στην οποία οι εργαζόμενοι να μη δίνουν λογαριασμό για το έργο που παράγουν; Και ότι δεν είναι δυνατόν, αυτή τη στιγμή που οι ιδιώτες εργαζόμενοι και οι επιχειρηματίες, πρωτίστως οι μικροί, τραβάνε τα πάνδεινα για να τα βγάλουν πέρα, εκτός των άλλων απέναντι και σ' ένα απολύτως εχθρικό κράτος, οι εκπαιδευτικοί να οχυρώνονται ακόμη πιο πολύ πίσω από την ισοβιότητα του δημόσιου υπαλλήλου. Και το μεν κράτος είναι large, πάει και τελείωσε. Αλλά ειδικά οι εκπαιδευτικοί είναι, θα έπρεπε να είναι, ο ανθός της κοινωνίας. 
Εγγράμματοι και κοινωνικά ευαίσθητοι, όσοι εξ αυτών είναι όντως επαρκείς δεν μπορεί να μη βλέπουν ότι, στην ουσία, αρνούνται τον ρόλο τους αν αποδεχθούν την ισοπέδωση που ετοίμασε γι' αυτούς ο τεμπέλης συνδικαλισμός.
 Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σε καμία κοινωνία δεν λογίζονται ως μάζα - αδρανείς δημόσιοι υπάλληλοι. Θα επιδιώξουν αυτόν τον ρόλο στην Ελλάδα, μάλιστα την πιο κρίσιμη περίοδο στη νεότερη ιστορία της;